2002 Werd een speciaal jaar gezien dan voor de 50ste keer een prins zou regeren over het Aalsterse land. De ‘affaire’ Kakalaki indachtig weten we ondertussen al dat dit dan slechts de 49ste verkozen prins zou zijn, maar wel de 50ste die effectief ‘prins’ mag genoemd worden.
De verkiezing vond plaats op 19 januari in de Keizershallen.
Er waren dat jaar 4 kandidaten om Prins Carnaval 2002 te worden, 3 mannen en 1 vrouw.
Ook dit jaar diende burgemeester Anny De Maght aan te manen tot een sportief verloop van de wedstrijd. Dat bleek nodig want reeds de voorronde van de verkiezingen kenmerkte zich door een spijtig incident.
Tijdens een opwarming van kandidaat Ivo heeft een supporter van een tegenkandidaat een brandblusapparaat leeggespoten in zijn gezicht. Ivo zelf kwam er dank zij zijn pet enkel met de schrik vanaf, maar één van de danseressen liep wel oogschade op.
Wim Delclef (°27/03/1974) wou het na zijn verlies in 2000 zeker niet opgeven en probeerde ook dit jaar nog eens om toch Prins van zijn stad te worden. Zijn grote zangtalent was bij de vorige poging uitmuntend gebleken en hij zou dus zeker een te duchten tegenstander kunnen zijn voor de andere kandidaten.
Zijn groots opgezet campagnebal stond in het teken van 'Back toe de fjoetsjer' en het werd al snel duidelijk dat hij één van de te kloppen kandidaten zou worden.
Op zijn website kon je daarenboven verschillende promo-artikelen bestellen en hij werd ondersteund door een heel ervaren team met onder andere de (oude) rotten in het vak : Pascal, Foef, Kristof, Tony, Bart, Den Bremt en Gary.
De tweede kandidaat werd Ivo De Troyer en ook hij had al enige podiumervaring opgedaan.
Ivo werd in 1995 namelijk al uitgeroepen tot Arendprins en hij had al lang aangekondigd dat hij ooit ook eens zou meedingen voor de titel van Prins Carnaval.
Dat werd werkelijkheid en in 2002 zou hij ook zijn kans wagen. Ook Ivo had al een uitgebreide website klaar om zijn public-relations te onderhouden en zijn merchandisespulletjes aan de man te brengen.
De derde kandidaat werd nog eens een vrouw. Het was intussen al twaalf jaar geleden dat Christiane De Strooper zichzelf kandidaat stelde, en ook dit jaar zou er dus een vrouw meestrijden voor de begeerde titel.
Terwijl de campagnes van haar tegenkandidaten al volop bezig waren, besloot Inge Rijdant van carnavalsgroep De Droeve Apostelen immers ook voor wat extra concurrentie te zorgen tegen al dat mannengeweld. Inge, die ook al ex-ajuinprinses was, werd in haar strijd om de scepter van Aalst hevig gesteund door haar echtgenoot, prins Peter Vereecken. Inge organiseerde eens geen campagnebal, zoals de meeste andere kandidaten in het verleden maar ook nu deden, maar wel een speciale Inge-dag, een dag waarbij verschillende kindvriendelijke activiteiten op het programma stonden.
Op het allerlaatste nippertje kwam er ook nog Den Dieu (Luc Dieu) bij.
Luc was onbekend bij het grote publiek, maar achter de schermen had hij wel al heel wat ervaringen opgedaan in ‘het wereldje’. Zo had wel bijvoorbeeld meegewerkt aan de show van ex-kandidaat Prins Carnaval Bazaar. Ook hij ging dat jaar niet naar de verschillende bals en eetfestijnen maar hield het veel kleinschaliger en bescheidener.
Op het Driekoningenfeest dat plaatsvond in de Ridderzaal van het Belfort werd, volledig volgens de traditie, de volgorde van de optredens voor de Prinsenverkiezing bepaald. Een vogelpikspel zorgde ervoor dat Luc als eerste moest optreden, gevolgd door Wim, Ivo en Inge.
Het zou de eerste keer zijn dat Luc ook eens in de schijnwerpers zou staan in plaats van erachter, en iedereen had de mond vol van deze ‘geheimzinnige kandidaat’.
Zou hij verrassend uit de hoek komen en een bedreiging vormen voor de favorieten, of had hij toch beter in de duistere coulissen gebleven om daar ‘zijn ding’ te doen.
Het werd een gespeculeer van jewelste en iedereen had er wel een eigen mening over.
De beste voetballers zijn zeker niet de beste trainers, een waarheid als een koe, maar misschien zou het dit keer wel anders worden?
Den Dieu beet zoals gezegd de spits af en hij stelde zichzelf voor als een werkzoekende cowboy. Daarna bracht hij een hilarische sketch over de Eurokabas.
Hij zorgde met een lied voor een proteststem tegenover het feit dat de prinsen zich geen tweede keer zouden mogen aangeven om de titel binnen te halen. Daarmee maakte hij zichzelf natuurlijk populair bij het publiek, maar of dit ook bij de jury zo zou begrepen worden, bleef een vraag. Een andere vraag was trouwens of de jury zijn geplayback zou appreciëren, want in het reglement stond duidelijk vermeld dat alles live diende te gebeuren.
Ter staving van zijn protest had hij een filmpje gemaakt en tijdens de show liet hij dus de stemmen van enkele ex-prinsen horen die lieten weten maar al te graag nog eens te kunnen deelnemen in de toekomst.
Luc bleek een eerlijke kandidaat te zijn, die er geen schrik voor had om toe te geven dat hij eigenlijk niet heel veel moeite in zijn show had gestoken. Hij riep het publiek zelfs op om niet voor hem te stemmen maar wel voor één van zijn tegenkandidaten.
Wie kon hem eigenlijk niet schelen, hijzelf rekende op geen enkele zaalstem.
Inge koos voor een eerder sober decor en had haar show bijna volledig gebaseerd op de televisieshow 'Het leven zoals het is'.
Een mooie show en Inge bewees dat ze ook wel mooi kon zingen, iets wat niet iedere kandidaat gegeven is.
Heel subtiel maar toch kordaat maakte ze aan het publiek duidelijk dat carnaval niet enkel een mannenzaak was, en die constatatie werd ondersteund met het liedje 'Onzjier ei me gien flotjen gegeiven'. Zonder fluitje dus, maar wel met een portie lef, wat zeer geapprecieerd werd door het opgekomen publiek dat haar beloonde met een daverend applaus.
De show van Wim, de grote faforiet, werd een spectaculaire belevenis, nog nooit gezien in Aalst.
In een prachtig decor, volledig opgebouw in de science-fictionsfeer opende hij met ‘Hoeigvliegers, da zen d’ajoinen’. Het niveau van deze kandidaat was zoals al langer geweten van heel grote klasse.
Hij zorgde onder meer voor een video, waarin hij de eerste steen mocht leggen voor de langverwachte ‘nieuwe evenementenhal’, ‘de nieve zool’ waar menig Aalstenaar al lang van droomde, en jaren later nog steeds moet van dromen. Zijn decor werd ondersteund door flikkerende lichtjes, ruimteveren, een prachtige sterrenhemel … je zag zo Neil Armstrong voor je verschijnen.
Op het einde van zijn show 'vloog' Wim, met behulp van een hoogtewerker, letterlijk boven het publiek waarmee hij zowel de aanwezige carnavalisten als de juty duidelijk imponeerde.
De vierde kandidaat, Ivo, wachtte dus de aartsmoeilijke opdracht om nog beter te doen, en hij zette dan ook meteen zijn beste beentje voor. Hij was naar eigen zeggen best wel tevreden dat hij na zijn grootste concurrent mocht optreden en toonde helemaal geen vrees, in tegendeel. Hij wist nu dat hij alles moest geven en dat gaf ‘m een extra paar vleugeltjes.
Zijn decor bestond uit twee grote kerstbomen waarbij op het einde van de show, nadat hij een soort toverspreuk had uitgesproken, de lampjes aangingen.
Ook Ivo bleek goed bij stem te zijn en loste de verwachtingen van zijn supporters zeker in en, het zou vandaag de dag waarschijnlijk niet meer op die manier kunnen, hij kwam heel goed weg met zijn kwinkslagen en gelach met vrouwelijke agentes en pedofiele pastoors.
Vuurwerk, glitters en naar beneden dwarrelende pluimen vormden de spectaculaire apotheose van zijn show.
Vier prachtige shows hadden de toeschouwers dus op hun bord gekregen, maar toch was het algemene idee dat Wim het er het beste vanaf bracht.
Dat bleek ook uit de punten.
Zowel het publiek als de jury bedachten hem met de meeste punten, zodat Wim de titel van 50ste prins van Aalst mee naar huis kon nemen.
De puntenverdeling:
- Wim: 101,5 jurypunten en 1.172 zaalstemmen
- Ivo: 97,5 jurypunten en 705 zaalstemmen
- Inge: 95,5 jurypunten en 114 zaalstemmen
- Den Dieu: 65 jurypunten en 13 zaalstemmen
‘De Wim’ en Ivo bleven ook na de verkiezing heel actief in het carnavalsmilieu.
Wim werd lid van de Prinsencaemere maar kon er zijn ‘ei’ als begenadigd zanger en tekstschrijver jammer genoeg niet ten volle kwijt. De activiteiten van de caemere lagen niet echt in zijn verwachtingen en hij kon er zijn plannen niet realiseren.
Hij beklemtoonde dat hij met niemand persoonlijk problemen had, het was gewoon niet wat hij gehoopt had om te vinden.
Hoewel hij bevestigde dat een overstap naar de prinsengarde niet aan de orde was, maakte hij in 2003 toch de stap naar de ‘andere’ ex-prinsenvereniging.
In 2010 werd het echter allemaal wat veel om te blijven combineren met werk, familie en andere drukke bezigheden en diende hij zijn ontslag gegeven bij de prinsengarde.
Wim had toen net nieuw werk, twee kindjes en daarenboven verwachtten zijn vrouw Leen en hij in oktober een baby.
Hij vertrok dus zeker niet met ruzie maar deelde wel mee dat zijn beslissing onomkeerbaar was.
Wim stond, samen met Gunther Kinoo en Gilles Van Schuylenbergh aan het wiegje van de facebookgroep ‘Echte voil Jeanet’.
Die groeide uit naar de huidige ‘VJEGT’ (Voil Janet es gien travestie), die ijvert voor het ‘correcte’ uitbeelden van de voil janet.
Ivo bleef ook in ‘het milieu’ en tijdens de corona lockdown in 2020 zorgde hij voor enkele hilarische filmpjes opgenomen in het sportcentrum waar hij werkzaam is. Dat werd hem echter niet door iedereen in dank afgenomen, hoewel het wel degelijk een schitterend moment van carnavaleske humor was.
Ivo bleef ook niet werkloos toekijken in een leeg sportcentrum en werd vrijwilliger in een woonzorgcentrum. Ook alweer nen Oilsjteneer met een hart dus, eender wat ze van onze ajoinenstad mogen beweren.
Wim blijft met enkele superhits vast vertegenwoordigd op elke carnavalsviering.
Zeker ‘Adieu men stad’ en ‘’t groeit conseir’ zullen de geschiedenis van Aalsterse muziek ingaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Opmerking: Alleen leden van deze blog kunnen een reactie posten.