Prinsjen van Oilsjt : 1991 : Michel Heck 'Michelleken'

De carnavalseditie van 1990 was nog maar net achter de rug, of er meldde zich al een kandidaat aan voor de volgende. 

Niemand minder dan de zoon van de vroegere prins Jean-Paul De Boitselier, Yvan, bleek in maart 1990 al druk in de weer met de voorbereidingen, en stelde dat hij geen enkel weekend meer vrij was. Hij wou zoveel mogelijk carnavalsgroepen en hun activiteiten bezoeken. De jongste jaren kwam geleidelijk de jongere generatie op het voorplan, en Yvan, de derde in de De Boitselier dynastie, vond 1991 een goed ogenblik om ook een gooi te doen naar het prinsschap.

Ook hij was al sedert zijn geboorte door de carnavalsmicrobe gebeten. In 1993 was hij op 16 jarige leeftijd de jongste deelnemer op de Aalsterse avond en kon het publiek al een eerste keer kennis maken met zijn ‘kunsten’.

Hij haalde in 1990 ook de originaliteitsprijs van de losse roepen in de carnavalsstoet.

Een tweede kandidaat werd gevonden in Michel Heck, ‘Michelleken’ voor de vrienden.

Michelleken kon, na zijn nederlaag van vorig jaar, rekenen op heel wat aanhang in de zaal. Het moet wel gezegd worden dat zijn supporters zich niet van hun sportiefste kant lieten zien, en tegenkandidaat Yvan constant op boe-geroep onthaalden.

Voor de vaste opdracht moesten de twee kandidaten het traject van de zondagsstoet zo snel mogelijk weder samenstellen.

Binnen de vooraf bepaalde tijd slaagde Yvan er jammer genoeg niet in om alle naambordjes op te hangen, en ook Michelleken gaf geen foutloos antwoord op deze toch – redelijk gemakkelijk lijkende – opdracht.

Bij de tweede opdracht, het becommentariëren van de carnavalsstoet als een BRT journalist, werd meteen duidelijk dat Yvan ‘het beter kon uitleggen’ en dus beter uit de hoek kwam .

Alvorens de beide kandidaten konden beginnen met hun vrij optreden, had Kamiel nog enkele nummertjes in petto. Ook Bart Marcoen, een jongeman die duidelijk over zangtalent beschikt, bracht met zijn optreden de zaal in vervoering.

Ondertussen kregen de medewerkers van Michelleken de kans om een uniek decor op het podium te brengen.
De hele grote markt, met Borse van Amsterdam, stadhuis en Belfort (voor de gelegenheid getransformeerd naar de afbeelding van een nar), werd naar de Keizershallen gebracht.

Op de tonen van ‘verdammt, ich lieb’ dich’ zong hij ‘Oilsjt es ienig’, en daarmee brak hij heel wat carnavalsharten.

Michelleken bracht een swingende show, die zeker niet zou misstaan hebeen bij Tien om te Zien.
Helmut Lotti’s ‘Vlaamse Nachten’ werd ‘Een groeit vastnauvedfiest’.

Glitter, lichteffecten, rook te over … aan spektakel en ambiance ontbrak het die avond niet.

Ook het new beatnummer ‘Ajoin Ajoin’ en een lenige Michel die de danspasjes netjes had ingestudeerd, bekoorde het publiek enorm.

Al bij al een show van heel hoog niveau, waar echt niets ontbrak.

Alvorens kandidaat Yvan zijn vrij podium kon brengen, werd de zaal opgeschrikt door een spijtig voorval. Tijdens zijn presentatie viel Keizer Kamiel van het podium, waarschijnlijk door verblinding van het licht.

Hij werd later naar het ziekenhuis afgevoerd met enkele breuken aan de arm, een gebroken duim, en gekwetste ribben. Toch hield hij er aan om, onder luid gejuich natuurlijk, toch de verkiezingsnummers van de kandidaten eerst nog aan te kondigen.

Als presentator werd hij vervangen door de ondervoorzitter van het stedelijk Feestcomité, Mario Van Styvendaele.

Hij slaagde er in om de zaal gerust te stellen over de toestand van Kamiel, waarop hij de presentatie als een professional binnen de goede banen hield.

Kandidaat Yvan wist zijn decor goed in de show te integreren. Ook hij zocht zijn inspiratie op de Grote Markt, en hij bracht ook nog marionetten in de figuur van de Euro-Jeannet, Odilon Mortier, De Gilles, Ons Paula, … op het podium.

Zijn parlando met Miss Europa was Aalsterse spot van de bovenste plank, en als een volleerd zanger-danser zong hij zijn campagnelied ‘Madja of a badja’.

Als sluitstuk zong hij Rob De Nijs’ ‘Mallebabbe’ in een Oilsjterse versie.  
Inhoudelijk was de show meer Aalsters getint en dat leverde hem ook meer punten op bij de jury.

Van de jury kreeg Yvan 98 punten, terwijl Michelleken het moest stellen met 80.

Tijdens de puntentelling kregen de aanwezigen nog een prachtige show te zien van het AKV, met onder meer een schitterende hommage aan wijlen de Ajuinboer. De hommage werd op eigen wijze vertolkt door Hendrik Daelman.

Voorzitter van de jury, Honore Verstraten, bracht uiteindelijk, na lang wachten de uitslag.

Yvan kreeg uit de zaal 688 stemmen. Michelleken 1432.

Na verrekening met het coëfficiënt kregen we als uitslag : Yvan 1855 punten, Michelleken 2384 punten.

Michel werd dus prins verkozen uit het volk, en de aanhang bestormde na de bekendmaking dan ook vrijwel onmiddellijk het podium.

Prins Michelleken voelde zich na de verkiezing wat ‘bekocht’.

Om in Aalst de titel van carnavalsprins in de wacht te slepen, moeten er heel wat inspanningen geleverd worden, zowel op materieel als op financieel vlak.

Misschien zelfs te veel, wie zal het zeggen.
Een prinsen carrière duurt in theorie een gans jaar, maar in de praktijk gaat het eigenlijk over slechts enkele dagen.
De eigenlijke regeerperiode begint immers eigenlijk pas met de overhandiging van de sleutels en stopt al bij de verbranding.

Prins Michelleken had het zich allemaal wat anders voorgesteld. Scherpe rivaliteit en verhoudingen tussen verschillende instanties leken voor hem een klimaat te scheppen waar de lol ver te zoeken is.

Spanningen tussen Feestcomité en prins, stadsbestuur, prinsencaemere, enzovoort.

Al deze strubbelingen laten duidelijk hun sporen na en werpen een schaduw op het vrolijke Aalsterse Carnavalsmasker.

Reeds van bij de kiezing voelde Michelleken aan dat hij niet echt welkom zou zijn bij de Prinsencaemere.
Volgens hem heeft hij hen niets in de weg gelegd, maar hij voelde duidelijk dat er geen enkele sympathie van hen uit werd getoond. Ze kwamen er zelfs onverbloemd voor uit dat ze zijn tegenkandidaat, Yvan, wel steunden. 

Dus zijn besluit stond vast. Hij zou zich niet aansluiten bij de Caemere. Bij Patrick en Frank van de garde daarentegen voelde hij zich wel aanvaard en erkend.

Hij kon niet rekenen op sponsors. De 100 000 frank die de kiezing hem gekost heeft, kwam volledig uit zijn zak … en voor een gewone volksjongen is dat veel, heel veel geld natuurlijk.

Michel stak het niet onder stoelen of banken. De samenwerking met de stad beschouwde hij als ‘op een laag pitje’, en hij stelde zelfs de vraag of de stad sowieso nog geïnteresseerd is in een carnavalsprins. 

Organisatoren van andere evenementen (onder andere de Kattenstoet in Ieper) ontvingen nooit een antwoord op hun schrijven.

Advies van Feestcomité wordt in de wind geslagen.

Maar ook over het comité zelf had Michel zijn bedenkingen.

Hij argumenteerde dat er slechts weinigen zijn die van wanten weten, en dat men naar die mensen zelfs niet luisterde.

Alle 403 posten die hij in zijn prinsenjaar gedaan heeft (openingen, bijwonen van stoeten, matchen, etentjes, ..) heeft hij allemaal alleen moeten regelen.

Ook Popoll kon zich in dat jaar niet meer vinden in de werkwijze van de caemere en zou besluiten om met de gilde te breken en over te stappen naar de ‘garde’.