Raymond
Clemens Uyttersprot (Moorsel, 12 november 1935 - Gent, 22 maart 1987) was een
Belgisch politicus voor de CVP. Hij was burgemeester van Moorsel en van Aalst.
Raymond was gehuwd met Suzanne Moortgat, waarmee hij één dochteer had. Deze dochter zou later ook nog burgemeester van Aalst worden.
Hij volgde lager onderwijs in de dorpsschool van Moorsel, waarna hij voor zijn middelbare studies naar het Atheneum van Aalst ging. Raymond begon zijn werkcarriere als opsteller bij het Bestuur van de Posterijen.
Hij was heel aktief bij de Katholieke Arbeidersjeugd, en liet zich door Wim Verleysen en Paul Claus overtuigen om eens een vergadering van de CVP bij te wonen. Zo gezegd, zo gedaan, en daar bleef het dan ook niet bij. In het kader van een verjongingscampagne werd hij in 1961 voorzitter van de CVP Moorsel.
In 1962 werd hij ook voorzitter van de Harmonie St Cecilia.
In 1964 wou de CVP (toen in de opositie), de bestaande coalitie breken, en ze schoven Raymond naar voor als kandidaat burgemeester. Ze behaalden een mooie uitslag, en zo werd Raymond één van de jongste burgemeesters van Belgie. Hij was toen 29 jaar.
Zij job als opsteller kon hij niet meer verenigen met het ambt van burgemeester, en hij werd ambtenaar aan het Ministerie van middenstand.
Bij de verkiezingen in 1970 behaalde de CVP een absolute meerderheid in Moorsel, en Raymond mocht dus ook zijn taak als burgemeester verderzetten. Hij haalde toen 1600 van de 3000 voorkeursstemmen.
Onder zijn bewind werden heel wat wegenwerken uitgevoerd in Moorsel, maar ook de hele infrastructuur werd grondig onder handen genomen.
Zijn plannen voor een intercommunaal zwembad werden tegengehouden door de gemeenten Wieze en Meldert, maar de verlichting, de waterleidingen en het kerkhof kregen wel een grondige opknapbeurt.
Ook in 1978 kwam Raymond als winnaar uit de bus. Hij werd de meest populaire kandidaat van het district Aalst. En het ging maar door. Ook in 1981 en 1985 was hij opnieuw lijsttrekken voor de provincie, en opnieuw ging hij met de meeste stemmen lopen.
In 1984 stond hij op de achtste plaats bij de Europese verkiezingen, en met maar liefst 20126 voorkeurssteemmen in het arrondissement Aalst boekte hij opnieuw een enorm persoonlijk succes.
Het was in 1975 dat de Belgische regering op de proppen kwam met grootschalige fusies tussen verschillende gemeenten. Ook de regio Aalst zou hier niet van gespaard blijven, en het zouden acht gemeenten zijn (waaronder dus ook Moorsel) die zouden samensmelten met de stad Aalst.
Raymond nodigde de collega-burgemeesters van de betrokken gemeenten uit, en samen zouden ze een gemeenschappelijk standpunt innemen tegenover deze plannen.
Ze organiseerden onder andere een protestmars richting Aalst. Het was een groep van 1300 mensen die op de Grote Markt van Aalst verwelkomd werden door de toenmalige burgemeester De Bisschop.
In de betrokken gemeenten werden ook zwarte vlaggen uitgehangen, maar het hielp allemaal niets. De fusieplannen werden doorgezet en vanaf toen was er dus sprake van ‘Groot Aalst’.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 1976 was het bang afwachten. Raymond stond op de 3e plaats op de CVP lijst, maar gezien het de eerste verkiezingen waren na de fusie, was het dus helemaal niet zeker dat hij ook in Groot Aalst zou ‘scoren’.
Raymond haalde opnieuw een goed persoonlijk resultaat. Hij kreeg 4270 voorkeurstemmen achter zijn naam, waarmee hij opnieuw de populairste kandidaat binnen zijn partij werd. Hij moest enkel Louis D'Haeseleer van de PVV (9099 stemmen) en Bert Van Hoorick van de BSP (4377 stemmen) laten voorgaan.
De PVV vormde een coalitie met de BSP en de VU, waarbij Louis D'Haeseleer burgemeester werd. Hierdoor kwam de CVP in de oppositie terecht, wat voor Raymond Uyttersprot een nieuwe ervaring was. Raymond werd door zijn partij als ondervoorzitter van de fractie aangesteld, naast voorzitter Ghisleen Willem.
Raymond liet zich meteen gelden als een erg aktief oppositielid met een enorm goede dossierkennis. Hij pleitte onder meer voor een hervorming van het gemeente onderwijs en meer groen langs de wegen.
Hij was ook sterk gekant tegenover het personeelsbeleid van de stad, en onderzocht alles tot op de bodem. Hij werd dan ook specialist personeelszaken, en stelde in 1978 het systeem van ‘glijdende werkuren’ voor voor het stadspersoneel. Een voorstel dat in 1980 ook werd uitgetest in de praktijk.
Doordat hij zo aktief was, kreeg hij al gauw de bijnaam ‘kampioen van de interpellaties’
In 1982 werd Raymond Uyttersprot aangeduid als lijsttrekker voor de CVP bij de gemeenteraadsverkiezingen. De CVP verloor hier toen wel 2 zetels, maar samen met de PVV, dat ook zetels verloren had, bereikte Uyttersprot toch een bestuursakkoord met een meerderheid van 23 op 41 zetels. Hij haalde bij de verkiezingen wel opnieuw een goed persoonlijk resultaat, en werd opnieuw uitgeroepen tot de populairste van zijn partij met 4917 voorkeurstemmen. Enkel Marc Galle van de SP kreeg meer stemmen (6062 stemmen).
Burgemeester D'Haeseleer van de PVV scoorde niet zo goed; hij viel terug van 9099 stemmen in 1976 naar 3824 stemmen. Door het slechte resultaat van de burgemeester, maakten de CVP en Uyttersprot aanspraak op het burgemeesterschap.
Raymond, die ondertussen 47 jaar was, beloofde op een persconferentie een beleid te zullen voeren waarbij soberheid, reorganisatie en dienstverlening in de deelgemeenten de kernthema's zouden zijn.
Vanaf 1 januari 1983 zou Raymond dus de tweede burgemeester van Groot-Aalst worden, maar Willy Alloo (VolksUnie) stak wel stokken in de wielen...
Hij was er namelijk van overtuigd dat er iets niet klopte aan zijn persoonlijke verkiezingsuitslag. Hij scoorde overal goed, behalve in drie kiesbureau's, wat voor Alloo een reden was om naar de gouverneur te stappen. De gouverneur wees het bezwaarschrift van Alloo echter af, waarop deze laatste nog een stapje verder ging richting de Raad van State. Dit had echter wel gevolgen voor de coalitievorming in Aalst. Zolang er geen uitspraak was van de Raad van State, kon het nieuwe stadsbestuur niet in werking treden en was Raymond dus nog geen burgemeester op 1 januari 1983.
De Raad van State sprak zich uiteindelijk uit in februari 1983 en keurde de verkiezingsuitslag in Aalst goed. Raymond kon hierdoor van start gaan met zijn nieuwe bewindsploeg na carnaval. Op carnavalsmaandag, 14 februari, legde Raymond de eed af bij de gouverneur als burgemeester van Groot-Aalst.
Door dit uitstel had Raymond wel hét belangrijke evenement in Aalst, de carnaval raadszitting '83 als burgemeester moeten missen, waardoor hij de stadsleutel niet kon overhandigen aan Prins Carnaval Balou I. Op de carnaval raadszitting werd wel de draak gestoken met de hele situatie. Op de plaats waar waarnemend burgemeester Eddy Monsieur zat, had men een naambordje geplaatst met daarop 3 namen 'D'Haeseleer/Monsieur/Uyttersprot'. Kamiel Sergant had op de raadszitting wel al een cadeau voor toekomstig burgemeester Uyttersprot. Hij overhandigde aan Raymond drie kleine speelgoedpaarden, zodat hij beter door de Moorselbaal richting Aalst zou raken. Daarnaast had hij ook een das voor Raymond, opdat hij deftig gekleed zou zijn tussen alle andere schepenen. Kamiel had ook een lied gemaakt over Raymond met de titel 'O, Remongsken'.
De carnaval raadszitting werd nog afgesloten met het spel 'Wie van de 3', waarbij er gezocht werd naar de echte burgemeester tussen het trio D'Haeseleer (die afwezig was), Monsieur en Uyttersprot..
Op 9 november 1985 vond in de Delhaize van Aalst de bloedige overval van de Bende van Nijvel plaats. Maar liefst 8 dodelijke slachtoffers vielen er toen te betreuren.
Voor burgemeester Uyttersprot was dit een erg bewogen dag, die hem voor altijd zou bijblijven. Raymond was aangeslagen en voelde zich machteloos. Hij had die avond de bloederige ravage in de Delhaize aanschouwd en moest de nationale en internationale pers te woord staan.
Hij kon het moeilijk verkroppen dat er in zijn stad een bloedbad met acht slachtoffers had plaatsgevonden. Er werd ook enorm veel kritiek geuit op de politie, waarvan Raymond als burgemeester uiteraard het hoofd was. Raymond heeft de Aalsterse politie steeds verdedigd, want zij hadden volgens Raymond als enige iets gedaan die avond.
Hij ging de slachtoffers bezoeken in het ziekenhuis en legde zijn gemeenteraad een minuut stilte op ter nagedachtenis van de slachtoffers. Het drama had Raymond getekend.
Eind 1986 werd schepen van financiën Robert De Pauw ziek, waardoor hij tijdelijk vervangen moest worden. De taken van schepen De Pauw werden hierop overgenomen door Raymond, waardoor hij de opmaak van de begroting moest afwerken en verdedigen. Raymond bracht deze taak tot een goed einde, want de begroting had deze keer een overschot van 315 miljoen frank. Na deze drukke periode waren bij Raymond wel enkele tekenen van vermoeidheid waar te nemen op de gemeenteraad eind januari. Maar er was meer aan de hand...
Raymond werd opgenomen in het ziekenhuis in Aalst, waar kanker vastgesteld werd.
Ondanks zijn ziekte wilde hij vanuit het ziekenhuis zo veel mogelijk blijven doen in zijn functie als burgemeester. Verschillende schepenen kwamen langs in het ziekenhuis om overleg te plegen met de burgemeester en documenten te laten ondertekenen. De toestand van Raymond ging echter achteruit en hij werd overgebracht naar het ziekenhuis in Gent. Tijdens carnaval 1987 was hij de grote afwezige en menig carnavalist was met zijn gedachten bij Raymond, die in Gent aan het vechten was voor zijn leven.
Hij overleed uiteindelijk in het ziekenhuis van Gent op 22 maart 1987, op amper 51 jarige leeftijd.
Zijn dochter, Ilse, zou later in zijn voetsporen treden, en zou burgemeester van Aalst worden tussen 2007 en 2012.
In 2011 kreeg Ilse de vraag van carnavalsgroep ‘Noig’ voor eerherstel. Het was haar vader die de groep tijdens de stoet van 1984 een pv gegeven had wegens openbare zedenschennis. Ze werden toen uit de maandagstoet gezet, wegens hun parodie op een beslissing van de toenmalige schepen van cultuur, die een voorlichtingsboek uit de rekken van de bibliotheek liet halen. Het ging om het boek ‘het land Coita’, dat de pubers op een speelse manier in aanraking zou moeten brengen met sexualiteit.
De groep nam de gebeurtenissen, waarbij Ilse zich geconfronteerd zat met een eigen sexfilmpje in het Spaanse Navarra (het zogenaamde ‘torenpoeperschandaal’) bij de hand en ‘promoveerde’ haar hierdoor tot ‘medestander’. Jacquy De Pauw, één van de boegbeelden, vroeg via brief om eerheerstel, om de teruggave van de in beslag genomen kostuums, en een geldprijs met intresten.
Om hun goede wil te tonen, hebben ze de burgemeester trouwens ook het meterschap aangeboden van de groep.
Bronnen :
Wikipedia
HLN 26/8/2011
De Voorpost 3/4/1987
aalst.cdenv.be
europeana.eu
advn.be
foto : de Gazet van Aalst 13/8/1982
Raymond was gehuwd met Suzanne Moortgat, waarmee hij één dochteer had. Deze dochter zou later ook nog burgemeester van Aalst worden.
Hij volgde lager onderwijs in de dorpsschool van Moorsel, waarna hij voor zijn middelbare studies naar het Atheneum van Aalst ging. Raymond begon zijn werkcarriere als opsteller bij het Bestuur van de Posterijen.
Hij was heel aktief bij de Katholieke Arbeidersjeugd, en liet zich door Wim Verleysen en Paul Claus overtuigen om eens een vergadering van de CVP bij te wonen. Zo gezegd, zo gedaan, en daar bleef het dan ook niet bij. In het kader van een verjongingscampagne werd hij in 1961 voorzitter van de CVP Moorsel.
In 1962 werd hij ook voorzitter van de Harmonie St Cecilia.
In 1964 wou de CVP (toen in de opositie), de bestaande coalitie breken, en ze schoven Raymond naar voor als kandidaat burgemeester. Ze behaalden een mooie uitslag, en zo werd Raymond één van de jongste burgemeesters van Belgie. Hij was toen 29 jaar.
Zij job als opsteller kon hij niet meer verenigen met het ambt van burgemeester, en hij werd ambtenaar aan het Ministerie van middenstand.
Bij de verkiezingen in 1970 behaalde de CVP een absolute meerderheid in Moorsel, en Raymond mocht dus ook zijn taak als burgemeester verderzetten. Hij haalde toen 1600 van de 3000 voorkeursstemmen.
Onder zijn bewind werden heel wat wegenwerken uitgevoerd in Moorsel, maar ook de hele infrastructuur werd grondig onder handen genomen.
Zijn plannen voor een intercommunaal zwembad werden tegengehouden door de gemeenten Wieze en Meldert, maar de verlichting, de waterleidingen en het kerkhof kregen wel een grondige opknapbeurt.
Ook in 1978 kwam Raymond als winnaar uit de bus. Hij werd de meest populaire kandidaat van het district Aalst. En het ging maar door. Ook in 1981 en 1985 was hij opnieuw lijsttrekken voor de provincie, en opnieuw ging hij met de meeste stemmen lopen.
In 1984 stond hij op de achtste plaats bij de Europese verkiezingen, en met maar liefst 20126 voorkeurssteemmen in het arrondissement Aalst boekte hij opnieuw een enorm persoonlijk succes.
Het was in 1975 dat de Belgische regering op de proppen kwam met grootschalige fusies tussen verschillende gemeenten. Ook de regio Aalst zou hier niet van gespaard blijven, en het zouden acht gemeenten zijn (waaronder dus ook Moorsel) die zouden samensmelten met de stad Aalst.
Raymond nodigde de collega-burgemeesters van de betrokken gemeenten uit, en samen zouden ze een gemeenschappelijk standpunt innemen tegenover deze plannen.
Ze organiseerden onder andere een protestmars richting Aalst. Het was een groep van 1300 mensen die op de Grote Markt van Aalst verwelkomd werden door de toenmalige burgemeester De Bisschop.
In de betrokken gemeenten werden ook zwarte vlaggen uitgehangen, maar het hielp allemaal niets. De fusieplannen werden doorgezet en vanaf toen was er dus sprake van ‘Groot Aalst’.
Bij de gemeenteraadsverkiezingen in 1976 was het bang afwachten. Raymond stond op de 3e plaats op de CVP lijst, maar gezien het de eerste verkiezingen waren na de fusie, was het dus helemaal niet zeker dat hij ook in Groot Aalst zou ‘scoren’.
Raymond haalde opnieuw een goed persoonlijk resultaat. Hij kreeg 4270 voorkeurstemmen achter zijn naam, waarmee hij opnieuw de populairste kandidaat binnen zijn partij werd. Hij moest enkel Louis D'Haeseleer van de PVV (9099 stemmen) en Bert Van Hoorick van de BSP (4377 stemmen) laten voorgaan.
De PVV vormde een coalitie met de BSP en de VU, waarbij Louis D'Haeseleer burgemeester werd. Hierdoor kwam de CVP in de oppositie terecht, wat voor Raymond Uyttersprot een nieuwe ervaring was. Raymond werd door zijn partij als ondervoorzitter van de fractie aangesteld, naast voorzitter Ghisleen Willem.
Raymond liet zich meteen gelden als een erg aktief oppositielid met een enorm goede dossierkennis. Hij pleitte onder meer voor een hervorming van het gemeente onderwijs en meer groen langs de wegen.
Hij was ook sterk gekant tegenover het personeelsbeleid van de stad, en onderzocht alles tot op de bodem. Hij werd dan ook specialist personeelszaken, en stelde in 1978 het systeem van ‘glijdende werkuren’ voor voor het stadspersoneel. Een voorstel dat in 1980 ook werd uitgetest in de praktijk.
Doordat hij zo aktief was, kreeg hij al gauw de bijnaam ‘kampioen van de interpellaties’
In 1982 werd Raymond Uyttersprot aangeduid als lijsttrekker voor de CVP bij de gemeenteraadsverkiezingen. De CVP verloor hier toen wel 2 zetels, maar samen met de PVV, dat ook zetels verloren had, bereikte Uyttersprot toch een bestuursakkoord met een meerderheid van 23 op 41 zetels. Hij haalde bij de verkiezingen wel opnieuw een goed persoonlijk resultaat, en werd opnieuw uitgeroepen tot de populairste van zijn partij met 4917 voorkeurstemmen. Enkel Marc Galle van de SP kreeg meer stemmen (6062 stemmen).
Burgemeester D'Haeseleer van de PVV scoorde niet zo goed; hij viel terug van 9099 stemmen in 1976 naar 3824 stemmen. Door het slechte resultaat van de burgemeester, maakten de CVP en Uyttersprot aanspraak op het burgemeesterschap.
Raymond, die ondertussen 47 jaar was, beloofde op een persconferentie een beleid te zullen voeren waarbij soberheid, reorganisatie en dienstverlening in de deelgemeenten de kernthema's zouden zijn.
Vanaf 1 januari 1983 zou Raymond dus de tweede burgemeester van Groot-Aalst worden, maar Willy Alloo (VolksUnie) stak wel stokken in de wielen...
Hij was er namelijk van overtuigd dat er iets niet klopte aan zijn persoonlijke verkiezingsuitslag. Hij scoorde overal goed, behalve in drie kiesbureau's, wat voor Alloo een reden was om naar de gouverneur te stappen. De gouverneur wees het bezwaarschrift van Alloo echter af, waarop deze laatste nog een stapje verder ging richting de Raad van State. Dit had echter wel gevolgen voor de coalitievorming in Aalst. Zolang er geen uitspraak was van de Raad van State, kon het nieuwe stadsbestuur niet in werking treden en was Raymond dus nog geen burgemeester op 1 januari 1983.
De Raad van State sprak zich uiteindelijk uit in februari 1983 en keurde de verkiezingsuitslag in Aalst goed. Raymond kon hierdoor van start gaan met zijn nieuwe bewindsploeg na carnaval. Op carnavalsmaandag, 14 februari, legde Raymond de eed af bij de gouverneur als burgemeester van Groot-Aalst.
Door dit uitstel had Raymond wel hét belangrijke evenement in Aalst, de carnaval raadszitting '83 als burgemeester moeten missen, waardoor hij de stadsleutel niet kon overhandigen aan Prins Carnaval Balou I. Op de carnaval raadszitting werd wel de draak gestoken met de hele situatie. Op de plaats waar waarnemend burgemeester Eddy Monsieur zat, had men een naambordje geplaatst met daarop 3 namen 'D'Haeseleer/Monsieur/Uyttersprot'. Kamiel Sergant had op de raadszitting wel al een cadeau voor toekomstig burgemeester Uyttersprot. Hij overhandigde aan Raymond drie kleine speelgoedpaarden, zodat hij beter door de Moorselbaal richting Aalst zou raken. Daarnaast had hij ook een das voor Raymond, opdat hij deftig gekleed zou zijn tussen alle andere schepenen. Kamiel had ook een lied gemaakt over Raymond met de titel 'O, Remongsken'.
De carnaval raadszitting werd nog afgesloten met het spel 'Wie van de 3', waarbij er gezocht werd naar de echte burgemeester tussen het trio D'Haeseleer (die afwezig was), Monsieur en Uyttersprot..
Op 9 november 1985 vond in de Delhaize van Aalst de bloedige overval van de Bende van Nijvel plaats. Maar liefst 8 dodelijke slachtoffers vielen er toen te betreuren.
Voor burgemeester Uyttersprot was dit een erg bewogen dag, die hem voor altijd zou bijblijven. Raymond was aangeslagen en voelde zich machteloos. Hij had die avond de bloederige ravage in de Delhaize aanschouwd en moest de nationale en internationale pers te woord staan.
Hij kon het moeilijk verkroppen dat er in zijn stad een bloedbad met acht slachtoffers had plaatsgevonden. Er werd ook enorm veel kritiek geuit op de politie, waarvan Raymond als burgemeester uiteraard het hoofd was. Raymond heeft de Aalsterse politie steeds verdedigd, want zij hadden volgens Raymond als enige iets gedaan die avond.
Hij ging de slachtoffers bezoeken in het ziekenhuis en legde zijn gemeenteraad een minuut stilte op ter nagedachtenis van de slachtoffers. Het drama had Raymond getekend.
Eind 1986 werd schepen van financiën Robert De Pauw ziek, waardoor hij tijdelijk vervangen moest worden. De taken van schepen De Pauw werden hierop overgenomen door Raymond, waardoor hij de opmaak van de begroting moest afwerken en verdedigen. Raymond bracht deze taak tot een goed einde, want de begroting had deze keer een overschot van 315 miljoen frank. Na deze drukke periode waren bij Raymond wel enkele tekenen van vermoeidheid waar te nemen op de gemeenteraad eind januari. Maar er was meer aan de hand...
Raymond werd opgenomen in het ziekenhuis in Aalst, waar kanker vastgesteld werd.
Ondanks zijn ziekte wilde hij vanuit het ziekenhuis zo veel mogelijk blijven doen in zijn functie als burgemeester. Verschillende schepenen kwamen langs in het ziekenhuis om overleg te plegen met de burgemeester en documenten te laten ondertekenen. De toestand van Raymond ging echter achteruit en hij werd overgebracht naar het ziekenhuis in Gent. Tijdens carnaval 1987 was hij de grote afwezige en menig carnavalist was met zijn gedachten bij Raymond, die in Gent aan het vechten was voor zijn leven.
Hij overleed uiteindelijk in het ziekenhuis van Gent op 22 maart 1987, op amper 51 jarige leeftijd.
Zijn dochter, Ilse, zou later in zijn voetsporen treden, en zou burgemeester van Aalst worden tussen 2007 en 2012.
In 2011 kreeg Ilse de vraag van carnavalsgroep ‘Noig’ voor eerherstel. Het was haar vader die de groep tijdens de stoet van 1984 een pv gegeven had wegens openbare zedenschennis. Ze werden toen uit de maandagstoet gezet, wegens hun parodie op een beslissing van de toenmalige schepen van cultuur, die een voorlichtingsboek uit de rekken van de bibliotheek liet halen. Het ging om het boek ‘het land Coita’, dat de pubers op een speelse manier in aanraking zou moeten brengen met sexualiteit.
De groep nam de gebeurtenissen, waarbij Ilse zich geconfronteerd zat met een eigen sexfilmpje in het Spaanse Navarra (het zogenaamde ‘torenpoeperschandaal’) bij de hand en ‘promoveerde’ haar hierdoor tot ‘medestander’. Jacquy De Pauw, één van de boegbeelden, vroeg via brief om eerheerstel, om de teruggave van de in beslag genomen kostuums, en een geldprijs met intresten.
Om hun goede wil te tonen, hebben ze de burgemeester trouwens ook het meterschap aangeboden van de groep.
Bronnen :
Wikipedia
HLN 26/8/2011
De Voorpost 3/4/1987
aalst.cdenv.be
europeana.eu
advn.be
foto : de Gazet van Aalst 13/8/1982
Geen opmerkingen:
Een reactie posten