Carla Galle (Aalst, 10 mei 1948 - 20 januari 2022) was een Belgische zwemster en ambtenaar, alsook partijsecretaris van de SP.
Hoewel 'zwemmen' voor Carla eigenlijk maar een late roeping bleek, nam ze tijdens haar sportcarrière onder meer deel aan de Olympische Zomerspelen in Mexico City 1968 en zwom er verschillende Belgische records. Om aan dit evenement te kunnen deelnemen heeft ze toen, in samenspraak met haar ouders, een jaar van haar studies opgeofferd.
Ze was reeds het jaar daarvoor geselecteerd en ze moest toen trainingskampen en stages zien te combineren met studeren. Gezien ze daardoor niet veel meer in België was, kon ze ook niet deelnemen aan de examens.
Ze moest dus kiezen ...
Carla zag echter wel in dat niet alles in de sport mag gestoken worden. Ook persoonlijke ontwikkeling is heel belangrijk. Ze kreeg er grijs haar van toen ze zag dat bij sommige sporters (nu ook meer dan vroeger) alles op kant geschoven werd voor de sport.
"Ze beseffen niet dat de paar jaren topsport eigenlijk maar een onderdeeltje van hun leven zullen zijn".
De spelen waren een succes. Ze werd er vierde op de 200 m vrije slag in een tijd van 2’40’’9 en ook op de 400 m vrije slag haalde ze een vierde plaats met een tijd van 5’55’2
Zoals reeds gezegd, het was een 'late roeping', dat zwemmen.
Ze leerde het samen met haar broer toen ze tien jaar was. Haar ouders vonden het heel belangrijk dat de kinderen konden zwemmen, en wat nog belangrijker was, ze vond het zelf nog leuk ook.
Zo geraakte ze bij de zwemclub 'Neptunus', en een jaartje later was ze al Belgisch kampioen. Carla was toen amper vijftien.
Natuurlijk moet er om prestatie te kunnen leveren ook getraind worden, en dat verliep toen uiteraard helemaal anders dan nu.
Nu kennen we de écht professionele zwemmers die zich heelder dagen aan hun sport kunnen opofferen, maar 'in den tijd' moest alles nog gecombineerd worden met studies en/of werk.
Tijdens het schooljaar trainde ze per dag zo'n twee uur.
In de vakantieperiode kon ze zich per dag twee maal twee uur veroorloven.
Het werd wel moeilijker toen ze verder ging studeren. Ze woonde in Aalst en studeerde in Gent, en na al dat gependel nog het bad induiken, is dan niet altijd even gemakkelijk.
Tijdens haar zwem carrière zwom Carla volgende Belgische records bij mekaar (allemaal in een 25-meterbad):
800 m vrije slag 11'06"50 (7 augustus 1966 - Aalst)100 m vrije slag 1'05"90 (9 april 1967 - Mechelen)200 m vrije slag 2'21"20 (22 mei 1968 - Aalst)200 m wisselslag 2'34"30 (18 april 1970 - Sint Niklaas)400 m wisselslag 5'29"90 (19 april 1970 - Sint Niklaas)
De tijden van toen kunnen écht niet meer vergeleken worden met die van tegenwoordig. Er was toendertijd nog geen enkel 50 meterbad in België en uiteraard was er ook nog geen deftige medische begeleiding zoals we die tegenwoordig wél kennen.
De studies gingen verder en uiteindelijk werd ze licentiate politieke wetenschappen en werd ze door SP voorzitter Karel Van Miert ingehaald om de vernieuwing in de socialistische rangen mee te helpen verdedigen.
Zij werd er in eerste instantie perschef en linkerhand, schreef speeches, organiseerde de kiescampagne, stelde het ledenblad samen en leidde de SP-televisieprogramma's in goede banen. Ondertussen mobiliseerde ze ook de vrouwen in de afdelingen om zich te laten gelden in de politieke 'mannenwereld'.
Daarna werd zij partijsecretaris van de sp.a, waar zij voorzitter Karel Van Miert intussen ook 'haar levenspartner' mocht noemen.
Haar moeder, Lena Cockuyt, was hoofdredactrice van de wereldomroep op de BRT, haar vader was boekhouder. Geen wonder dus dat het 'uitleggen' en 'cijferen' er al van jongs af inzaten.
Carla heeft altijd een sociale bewogenheid gehad. Zij was in Aalst al voorzitster van de Jong-Socialisten, was lid van het afdelings- en federaal partijbestuur en in 1974 stond ze derde op de kamerlijst.
Van 1991 tot 2013 stond zij aan het hoofd van BLOSO, de Vlaamse sportadministratie.
Bloso stond voor ‘Bestuur voor Lichamelijke Opvoeding, Sport en Openluchtleven) en Carla werkte er dus meer dan 20 jaar als administrateur-generaal.
Onder haar leiding werd trouwens de leuze 'Als het kriebelt, moet je sporten' uitgebracht, en dit om te trachten de mensen wat meer in hun sporttenue te krijgen.
Hier een afbeelding van enkele stickers uit de reeks 'Als het kriebelt', toen uitgebracht door BLOSO.
Tegenwoordig is de naam van Bloso veranderd in ‘Sport Vlaanderen’.
Bloso was natuurlijk ook bekend omwille van de organisatie van ‘De Gordel’. De Gordel was het grootste door Bloso georganiseerde sportieve ééndagsevenement van Vlaanderen dat sinds 1981 elk jaar (en in 2012 de laatste keer in zijn oorspronkelijke formule) plaatsvond in het eerste weekend van september. Er vonden dan geleide fietstochten en groepswandelingen plaats. Met deze jaarlijks terugkerende sportmanifestatie wilde men het Vlaamse karakter van de rand rond het Brussels Hoofdstedelijk Gewest, de Vlaamse Rand of de Groene Gordel, beklemtonen.
We schrijven 19 mei 1981 als André Lerminiaux en Mija De Greef van de actiegroep ‘Wij houden van alle mensen die het Vlaams karakter van onze gemeente eerbiedigen’ in Sint-Genesius-Rode afspraak hebben met de mensen van Wielertoeristenclub 'De Hoek'. Bedoeling is met de ‘Bruine Ronde rond Brussel’ een fietstocht te organiseren langs achttien randgemeenten, waaronder de zes
faciliteitengemeenten.
De eerste gordel ging dus door op 27 september 1981 als een samenwerking van een lokale wielerclub, lokale socioculturele verenigingen en Vlaamse actiecomités.
Sint-Genesius-Rode, op dat moment de enige van de zes faciliteitengemeenten met een Nederlandstalig meerderheid, werd het startpunt voor een fietsevenement dat de problematiek van de randgemeenten onder de aandacht wilde brengen. Micha Marah zong toen ‘Ik hou van alle zes’
Vanaf de volgende edities groeide de gordel uit tot een breder gedragen initiatief en vanaf 1983 werd BLOSO de voornaamste trekker van het evenement.
Van een 1000-tal deelnemers bij de eerste editie, is de gordel uitgebouwd tot een massa-evenement met tienduizenden ingeschreven fietsers en wandelaars. In 1993 werd een record aantal van 112.655 gordelaars geteld.
De Gordel werd een familie-evenement, en onder het motto 'de tofste zondag' kon iedereen een dagje genieten van hapjes, drankjes, optredens van verschillende artiesten, mooie landschappen, ambiance en natuurlijk ook ... sport ...
Tijdens deze 'Gordels' heb ik persoonlijk met haar kennisgemaakt en samengewerkt als één van de verantwoordelijken van Gordelcentrum Zaventem, waar ik instond voor de wandelparcours én de security tijdens de optredens.
Het moet gezegd worden, zonder BLOSO was er waarschijnlijk nooit een Gordel geweest zoals we die gekend hebben, maar dat was natuurlijk niet alles. Zonder de honderden vrijwilligers en sportfunctionarissen was er ook geen succesvolle Gordel geweest.
Carla was in haar hoedanigheid wel één van de verantwoordelijken voor de organisatie, maar het frustreerde toen wel vele medewerkers, dat tijdens de diverse interviews die gegeven werden tijdens de nieuwsuitzendingen wel heel veel eer ging naar Bloso en veel minder naar die vrijwillige krachten.
'Bloso dit' en 'Bloso dat' maar op één wiel kan je niet rijden natuurlijk!
Na 32 edities veranderde de gordel van opzet.
Net vòòr de editie van 2012 verklaarde de BLOSO-administrateur-generaal dat het tijd werd om een andere aanpak toe te passen.
Het politieke aspect zou verdwijnen en de voorbereidingen werden opgestart om op de eerste zondag van september 2013 opnieuw een groot sportief evenement te organiseren in de Rand rond Brussel.
Het opzet van een Vlaams, sportief en recreatief evenement zou behouden blijven, maar meer gemeenten dan vroeger werden betrokken en de klemtoon lag ook veel meer op de toeristische troeven van de Groene gordelgemeenten.
De organisatie kwam in handen van vzw 'de Rand' die onder de noemer 'Gordelfestival' van 2013 tot 2017 het sportief event organiseerde.
In 2018 werd de organisatie toevertrouwd aan 'Flanders Classics'. Vzw 'de Rand' en de Provincie Vlaams-Brabant blijven nog steeds betrokken bij de organisatie.
Het evenement is nog steeds een groot succes, maar de gloriedagen van toen zullen jammer genoeg niet meer terugkomen, denk ik.
Dat het er ook op politiek gebied niet altijd even rooskleurig en eerlijk aan toe ging, mag blijken uit het volgende.
In 1994 brak het beruchte Agustaschandaal uit en werd Carla, samen met nog enkele andere leden uit de partijtop, aangeklaagd voor schriftvervalsing. De sp.a had smeergeld gekregen van de helikopterbouwer en daar kon geen 'pardon' voor gevraagd worden.
Volgens Karel Van Miert was zijn levensgezellin echter het slachtoffer geworden van een afrekening binnen de socialistische partij. Onze stadsgenote werd in 2002 (met uitstel) veroordeeld op grond van "valse verklaringen" van minister en gewezen partijvoorzitter Frank Vandenbroucke.
Toen Vandenbroucke in 1989 voorzitter werd, wist hij al dat er in de socialistische partij verschillende ‘zwarte’ betalingen verricht werden. Omdat hij weinig vertrouwen had in de toenmalige nationale secretaris Carla Galle en boekhouder Van Biesen, stelde hij echter geen directe vragen, iets wat hij misschien beter wel gedaan had.
De normale procedure is immers omgekeerd: een voorzitter is net extra waakzaam als hij iets niet vertrouwt en dient niet te zwijgen omdat hij iets niet vertrouwt.
Soit, pas toen in 1991 Linda Blomme Galle opvolgde, vroeg Vandenbroucke Blomme om toch eens rond te horen of er eventueel betalingen in het zwart gebeurden. Dat bleek inderdaad het geval, maar ingrijpen … Dat gebeurde niet.
Uiteindelijk nam Frank voor de parlementsverkiezingen ontslag als minister van buitenlandse zaken. De onthullingen in de Agusta-affaire werden hem toen fataal. Hij bekende weet te hebben van een geheime kluis met 5 miljoen frank zwart geld bij de spaarbank Codep. Hij had financieel expert Etienne Mangé opgedragen het geld effectief te verbranden.
Het werd een heel lange procedure en pas in 2003 werd zij na een beroepsprocedure bij het Brussels Hof van beroep vrijgesproken in de zaak ‘zwart geld’.
Carla overleed na een lange ziekte op 20 januari 2022.
"Heeft er iemand bestuurlijk meer betekend voor de olympische topsport in dit land(sdeel)?", vraagt sportjournalist Hans Vandeweghe zich retorisch af op twitter.
‘De Tijd’ noemt haar zelfs de ‘moeder van de Vlaamse Topsport’;
Mooie namen dus voor een dame die het gemaakt heeft, zowel op sportief, politiek en privévlak.
Wie nog meer wil weten over 'zwemmen in Aalst' kan OP DEZE LINK klikken.
Bronnen :
Sporza.be
De Post 12/04/1981 (interview van Ronny Driesmans)
sport-planet.eu
bloso/gordel : eigen info
twitter Kris De Coorde (Sport Vlaanderen)
fina.org
gisterennogvandaag.com
Olympics.com
olympiandatabase.com
Profiel van Carla Galle op Olympics at Sports-Reference.com
belswim.be/uploads/files/HistoBR25M20100217.pdf