Patrick De Boeck

Patrick De Boeck (° 1964) is bij de echte Aalstenaars zeer goed gekend en ook bemind als sympathiek stadsgenoot met een goed hart en vooral ook als gepassioneerd fotograaf. 

Reeds als kind fotografeerde hij al vaak zijn gezin en enkele jaren geleden werd het een hobby van serieus formaat, die steeds maar blijft groeien . 

Schlagerfestivals, missverkiezingen, stadsfeesten, ‘de Okapi’, en natuurlijk ook karnaval … Patrick legt elk evenement perfect vast op de gevoelige plaat.   

Ook huwelijken, communies en ‘kleinschaligere’ fotoreportages, daar draait hij zijn hand niet voor om.

Via zijn Facebookpagina houdt hij iedereen ook op de hoogte van zijn fotoreportages, en wat sommigen ook intrigeert ... vaak ook van wat hij die avond gaat klaarmaken om te eten. 

Patrick is sociaal heel bewogen, en werkt ook actief mee in meerdere welzijns- en buurtorganisaties. Dat zie je trouwens ook aan de stijl van zijn foto’s. Hij is een echte portretfotograaf die warme afbeeldingen maakt van echte Aalstenaars, vaak op hun vrolijkste momenten, maar die ook de pijnlijke realiteit soms voor de lens kan halen.

Hij is onder andere actief als vrijwilliger bij vzw Parol en is ook lid van VIVAS, een Vlaams netwerk van/voor sociale huurders. 

Zijn droom is ooit een bewonersgroep in Aalst op te starten met huurders van sociale woningen. 

Patrick zet zich ook al enkele jaren in voor Kom Op Tegen Kanker. 

In zijn resterende vrije tijd is Patrick hevige supporter van Okapi Aalstar. Wel, ... vrije tijd ... Ook tijdens de Okapi matchen is hij vaak fotograaf van dienst, en zijn fotoreportages worden gesmaakt tot ver buiten de Aalsterse grenzen.

Sommige mensen beginnen ondertussen al te verwachten dat Patrick 's avonds al de foto's on line zet, maar het blijft natuurlijk een hobby (totaal geen verplichting), en we zouden het uiteraard beter wat meer leren appreciëren DAT hij de foto's online WIL zetten voor ons ...

Zijn bij momenten heel actieve leven doet weinig vermoeden dat hij ook heel wat slechte periodes heeft gekend. 

Na de overlijdens van zijn vader en tweede oudste broer op 7 maanden tijd in 2009, is hij zorg beginnen dragen voor zijn moeder. In die periode is hij ook begonnen met vrijwilligerswerk, en sedert ongeveer 2010 ook als hobbyfotograaf.

Dat samen met ook telkens rekening moeten houden met de mantelzorg voor zijn moeder, mag hij ook zijn eigen lijden aan CVS/fibromyalgie (Chronisch vermoeidheidssyndroom) niet wegdrummen natuurlijk. De zorg voor moeder viel weg bij haar overlijden maar zijn eigen ziekte zorgt er natuurlijk vaak voor dat hij nog steeds vaak ‘in zijn kot’ moet blijven.

De man is ondertussen al een echte bekende Aalstenaar geworden, een écht fenomeen en een volksfiguur in wording. 

2015 begon slecht. Na een kwalijke val tijdens de opening van de winterfoor moest Patrick het fotootjes nemen overlaten aan de dienst radiologie. Het verdict was een complexe breuk aan de rechterelleboog, en hij moest dus de carnavalsperiode aan zich laten voorbijgaan. 

In November van datzelfde jaar echter volgde plezanter nieuws en werd hij uitgeroepen tot ‘bewoner van de maand’, een initiatief van Netwerk dat elke maand op het plein aan het Escargotkraam (aan de Dender) buurtbewoners portretteert en hen eens in de bloemetjes zet.

Patrick is echt overal terug te vinden, en ondertussen is hij ook als het ware volledig versmolten met het Aalsterse straatbeeld. 

Met een kale kruin, fijn brilletje, een blauw of beige overhemd in een zwarte pantalon kan je er moeilijk omheen als je in het Aalsterse land rondwandelt. Met zijn fototoestel rond de schouder is hij altijd en overal welkom en wordt hij regelmatig aangesproken.

Patrick laat zich zelf ook wel eens graag voor de lens zetten, zo ook met mooie vrouwen die hij dan steevast dicht tegen ‘zijne gilet’ aandrukt. Kan iemand hem hierin echter ongelijk geven ? 

Ook ter gelegenheid van de ‘bewoner van de maand’, met een foto van Vincent Beeckman, werden de rollen eens omgedraaid, en stond Patrick zelf aan de andere kant van de lens ... hoewel hij natuurlijk werd afgebeeld met zijn favoriete instrument in de handen : zijn fototoestel. 

Het werd dus een levensgrootte afbeelding van de fotograaf in actie.

Begin 2016 kwam dan een grote verrassing. Op zaterdag 16/1, tijdens de verkiezingsshows voor prins Karnaval, heeft Christophe - Cali - Corthals een deel van zijn show gewijd aan ‘onze’ Patrick.

Cali zong over Patrick en hoe hij overal opduikt met zijn fototoestel, en natuurlijk ook over hoe hij elke dag op Facebook met zijn 4.900 vrienden deelt wat hij aan het koken is. 

Christophe had voor de gelegenheid de ondertussen klassieke Patrick De Boeck-outfit aan : een beige jas, wit ‘marcelleken’ en zwarte broek met een kaal hoofd erop. 

Het werd een hilarische voorstelling, al waren de ogen in de zaal natuurlijk evengoed op Patrick zelf gericht. Die stond voor het podium tussen de pers, en natuurlijk met het fototoestel in de aanslag. 

Kandidaat Dennis had hem ook al eens geïmiteerd tijdens zijn show op zijn campagnebal, en nu deed Cali hetzelfde tijdens de prinsenverkiezing. Uiteraard een hele eer voor Patrick zelf, die dit hele gebeuren kan beschouwen als één van de appreciaties voor zijn werk.

"Ik wist dat hij het zou doen en dus ben ik niet naar de generale repetitie geweest. Ik wou het houden voor de prinsenverkiezing. Al zo'n vier jaar ga ik regelmatig foto's nemen bij de carnavalisten en op andere evenementen. Het is een appreciatie voor mijn werk", zei hij.

Hier de tekst van het bewuste lied : 

Bewoeiner van de mondj wie kan de Patrick ni, 

te braaf om doeid te doeng mor mé iejn groeite fobie. 

De peremeilens zén nor 't schantj ni echt zén ding, 

e viel op zoinen boik veirig joor mé 'd oepening. 

't kodaksken nor de vondjes en de Pat in alle stoten, 

mor toch volgt allemaan op 't internét zén doeng en loten. 

Zé weirk as fotograaf mor oeik as meiga kok, 

vanavond maak ik frit, en morgen is het wok. 

Lacht, lacht, lacht, mé of teigen a gedacht. Lacht, lacht, lacht, 

want Patricksken stoot op wacht. 

Lacht, lacht, lacht, 

oi trekt foto's dag en nacht. 

Sebiet iejne van a, 

mor iejst zén oigen mei a vraa. 

Op ieder baal of foif oi es 't er geren boi, 

al vraugt em allemaan trékt isj ne foto va moi. 

Es't 'n oi ne brave kloeis of eit'n da slim bezing, 

oeveral 'g emviteird mé zé fotomasjing. 

Mor ziet'n een férme mokke ge meigt twie kiejr'n grooin, 

begintj zén flasj te brannen en zitj'n oon zén léns te drooin. 

Ten vring 't er e em tissen en zei zonder pardon, 

vandaag waren het krieken met puree en frikandon. 

Lacht, lacht, lacht, mé of teigen a gedacht, 

lacht, lacht, lacht, want Patricksken stoot op wacht. 

Lacht, lacht, lacht, oi trékt foto's dag en nacht, 

sebiet iejne van a 

mor iejst zén oigen mei a vraa. 

Met Patrick De Boeck, vanavond? Foto's op de Okapi? 'k Mag toch gratis binnen? 

Oké, geen probleem, tot vanavond! 

Lacht, lacht, lacht, mé of teigen a gedacht. 

Lacht, lacht, lacht, want Patricksken stoot op wacht. 

Lacht, lacht, lacht, oi trékt foto's dag en nacht. 

Sebiet iejne van a, 

mor iejst zén oigen mei a vraa. 

Nog in de carnavalsperiode werd hij door Radio Goeiedag uitgeroepen tot ‘populairste Aalstenaar’.

En nog was het niet gedaan. 2016 werd ook het jaar dat Patrick zijn eerste ‘linjeken’ uitbracht.

Dit werd verkocht voor het goede doel. In een korte tijdspanne verkocht hij zo 93 lintjes, en hij kon dan ook met enige fierheid een cheque van 2400 Euro overhandigen aan VZW Goedewil.

Ook in 2017 waren zijn linjekes ook te bekomen, en er werden dit keer maar liefst 3 goede doelen mee gesteund: VZW Goede Wil (die hij ook in 2016 reeds steunde), VZW Parol (waar Patrick toen al zo'n 5 jaar vrijwilliger was) en kapster Katthy De Reuse (de kapster die in 2016 haar zaak in Hofstade zag opgaan in de vlammen). Op vrijdag 5 mei kon de sympathieke Aalstenaar zo maar liefst 3315 Euro verdelen over zijn drie goede doelen. 

VZW Parol moest het in 2019 jammer genoeg voor bekeken houden. Het buurtwerk op rechteroever kreeg daardoor natuurlijk een harde klap.

 

Deze goede doelen waren of zijn trouwens niet het enige waar Patrick zich voor inzet. 

Zo was hij medeoprichter van buurtcomité ‘Heilig Hart’, is hij lid van Vivias (sociale huisvesting), is hij drie jaar vrijwillig medewerker geweest van SC Eendracht Aalst, is hij al verschillende jaren supporter van Crelan Okapi Aalstar en meewerkend lid van de supportersclub The Crazy Onions. 

Hij zorgde ervoor dat er speeltuigen en basketbalborden kwamen in Park De Blieck.

2017 was trouwens hét jaar van Patrick. Zo werd op de fotowedstrijd van DAK (Documentatiecentrum Aalst Karnaval) zijn foto als winnaar uitverkozen. De jury vond dat zijn foto - getiteld 'rare spuiters' de mooiste was, en dus werd Patricks vijfde deelname meteen de meest succesvolle. Hij drukte tijdens de voil jeannettenstoet op het juiste ogenblik op het knopje, en de rest is geschiedenis. 

Nog voor de geschiedenisboekjes is het feit dat hij - samen met die andere gekende, Carnavalaalstkoentje - hét onderwerp was van AKV 'Wazakkemedoeng'. Zij hadden in 2017 als onderwerp gekozen voor de twee sympathieke fotografen : 'de 2 fotografen van ons Oilsjterse stee, Patrick en Koentje, nemen ons in hun avontuur mee.   De wagen bestond uit een gigantisch groot fototoestel, gevolgd door de twee fotografen ... een prachtig eerbetoon aan de tijd die beide heren steeds in Aalst en zijn carnaval steken.

In 2018 moest Aalst Patrick tijdens de carnavalsperiode missen. De moeder van Patrick overleed, na een slepende ziekte, de week voor carnaval, waardoor het logisch is dat zijn 'kop er niet naar stond', en hij het verlies in alle stilte wou verwerken. 

Zijn kop verscheen wel letterlijk opnieuw in de stoet, op de wagen van .. Wazakkemendoeng.

Mei 2018 betekende dan weer een periode van nieuwe uitdagingen. Politieke uitdagingen dit keer want in de aanloop naar de verkiezingen kwam het nieuws dat ook sp.a kon beschikken over ‘een wit konijn’, inderdaad Patrick zou ook een plaatsje op de lijst invullen. 

Hij maakte zijn kandidatuur op 2/5/2018 bekend op Facebook. "Misschien hebben jullie de laatste tijd gemerkt, dat ik veel post van sp.a? Bij de vorige gemeenteraadsverkiezingen werd al eens gevraagd of ik op de lijst wou staan, maar toen waren ze de tweede vragende partij. Omdat ik me niet zo goed meer voelde bij PVDA en door een meningsverschil, heb ik een tijdje geleden besloten om bij sp.a te gaan", zegt Patrick. "Ik had maanden geleden opgevangen dat ze mijn naam al hadden laten vallen om op hun lijst te staan. Ik heb geen moment getwijfeld toen ze het mij vroegen”.

13/03/2020, een zwarte dag voor de horeca. Omwille van de coronacrisis die het land (en de wereld) beheerst, dreigen de cafés en restaurants te moeten sluiten. 

Toen Patrick dit vernam, liet zijn goed hart hem niet in de steek, en organiseerde hij een privékroegentocht om zijn vrienden-uitbaters een hart onder de riem te steken. 

Via social media kregen deze mensen immers veel steun, maar dat voelen ze natuurlijk niet echt. Daarom trok onze bekende Aalstenaar de stad in. 

Hij ging er eten in Eethuis Malvina. Vandaar ging het verder nog naar café Vredeplein, Bowling the New Cat, de Club, café Tiki, Brasserie Markt 12, café Canterbury, Het Volkshuis en de Kleine Beurs. 

Veel deed het allemaal niet uit natuurlijk, de horeca moest dicht, maar de steun werd in alle dank aanvaard.

En we weten ondertussen allemaal al dat we - samen met hem - allemaal de carnavalstoet aan onze neus zien voorbijgaan ... allez, niet letterlijk (want dan zou het okay zijn) ... 

 

Bronnen : 

Archief.netwerkaalst.be

Facebookpagina Patrick De Boeck

HLN 03/05/2018

Goeiedag.be

Radiogoeiedag.be

Carnavalaalstkoentje.blogspot.com

Lokale berichtgeving

Filmpje Cali : Carnavalaalstkoentje via Youtube   https://www.youtube.com/watch?v=E_4dWKlJ3hQ

Foto Wazakkemendoeng : eigen foto

Zaal De Klaroen - René Carlier

Zaal "De Klaroen" was gelegen aan de Kareelstraat, waar zich tegenwoordig ‘schoenen Torfs’ bevindt  (aan de oprit van de autostrades). De zaak floreerde na de overname door René Carlier in de jaren '60 en stond garant voor heel wat uren amusement en muziek.

De originele eigenaar was de uitbater van een zaak in melk en melkproducten, Felicien Devulder.

De winkel was gevestigd op de hoek van de Stefaan De Jonghestraat en de Diepestraat, maar hij gooide het, na winst met de Lotto, over een geheel andere boeg en bouwde “De Klaroen”, een groots opgevatte evenementenzaal.

Op vrijdag 23 november 1962 was het zover : de officiële opening van ‘De Klaroen’ met het show en amusementsorkest van niemand minder dan Leo Martin. 

Op zaterdag waren dan het ballroomorkest van Eddy Wood met vedette Chris Ellis van de partij, en ook de volgende weekends werd gezorgd voor een mooi programma. 

De zaak werd de thuishaven van enkele verenigingen, zo onder meer van OC Adelaars die er op 11 januari 1964 hun ‘Groot Traditioneel Nachtbal’ organiseerde.

Begin jaren ‘60 was er ook een optreden van de 4 koppige groep "The Cousins", dewelke destijds wereldberoemd waren met platen als "Kiliwatch” (eigenlijk een oud scoutsliedje),”Fuego" enz.

The Cousins ontstond eind jaren ’50 en het was in 1960 dat de band ontdekt werd door Jean Kluger. 

Van toen af ging het snel. Kiliwatch werd een enorme hit en er werden miljoenen singels van verkocht. Zij werden in die tijd, samen met The Jokers, beschouwd als ‘het Belgische antwoord op The Shadows’ … Ook hun ‘Bouddha’ was een pareltje. 

Prachtig gitaarwerk en, voor die tijd niet evident … het waren optredens met echte lampenversterkers en professioneel materiaal, echt revolutionair was dat toen.

Ze bleven echter wat teren op het succes van Kiliwatch en ze verkochten goed in België, Duitsland, Italië, Frankrijk, Denemarken, Argentinië en Zaïre. In Argentinië kregen ze zelfs de status van halfgoden. De groepsnaam werd daar trouwens aangepast naar 'Los Primos'.

Het succes bleef dus wel, maar de opvolgers 'Kapila', 'Dang Dang' en 'Peppermint twist' haalden jammer genoeg niet meer hetzelfde niveau. 

Eind 1966 werd de stekker er uit getrokken, maar de bandleden bleven wel overeenkomen en kwamen nog wel eens samen voor gelegenheidsconcerten, zoals 'de Golden Oldies' en 'de Diamond Awards'.

De bandleden : André en Guido Vande Meerschout (beide zang en gitaar), Gust Derese / Jean Huysmans (bas) en Adrien Ransy / Pol Préciaux (drums).

Door omstandigheden van niet afgewerkte bestrating en enkele andere factoren geraakte de zaak jammer genoeg niet van de grond. De uitbater, die eigenlijk niet veel kaas gegeten had van de evenementensector vergaloppeerde zich wat en kreeg daarenboven ook niet echt goede raad om het hoofd boven water te kunnen houden.

Meerdere vedettes van die tijd (waaronder bijvoorbeeld Louis Neefs) bleven er wel nog optreden maar het grote publiek bleek de weg naar deze zaak maar niet te vinden. 

Het werd tijd om een groot kanon boven te halen. Eén van de bekendste zangers van die tijd mocht dus ook zijn opwachting maken in 'De Klaroen'. Ik spreek hier over dé wereldvedette “Trini Lopez”  

Trini Lopez, een naam die iedereen van boven de vijftig zich nog wel zal herinneren, kwam dus afgezakt naar Aalst ... 8 Februari 1964 werd de ‘save the date’ … 

Hoe het kwam dat deze zanger Aalst, of all places, verblijdde met zijn gezelschap mag gezocht worden in het feit dat de manager en organisator van Lopez een geboren Aalstenaar was. We hebben het hier over Milo De Koster, de man die ook achter het succes van Liliane St Pierre zat. 

De zanger met wereldfaam maakte op de dag van zijn aankomst in België enkele opnames voor de televisie en op zaterdag 8 februari was het dan zover … 

In Aalst en omgeving was er nogal wat te doen over dat optreden, niet het minste omdat je maar liefst 400 frank diende neer te tellen voor een entreeticket. 

In die dagen een ongehoord bedrag, vooral omdat de oudere generatie een optreden van een zanger eigenlijk als een overbodige luxe beschouwde. 

Ter vergelijking : in die periode bezocht ook Adamo Aalst, en daar werd ‘maar’ 250 frank voor gerekend. 

En om verder te vergelijken : weet dat je in die dagen voor dergelijk bedrag op zijn minst een tachtigtal (!) pinten kon drinken (aan 5 frank/pint). 

Even vlug rekenen aan 2€/pint nu, brengt ons vandaag bij ongeveer 160 euro. 

Die dag in februari 1964 hadden enorm hevige stortregens de toegangsweg naar de zaal herschapen in een ware modderpoel, en was De Klaroen omzeggens niet bereikbaar. 

Er kwam dus heel weinig volk opdagen.

Het optreden werd, hoewel de zanger zijn uiterste best deed, een flop. 

Eén : het optreden vond plaats in de carnavalsperiode : de carnavalisten spaarden dus hun centjes.

Twee : de regen en de modderpoel waren ook niet uitnodigend om er ‘last minute’ heen te gaan.

Drie : het ging over een ‘flits’ optreden. Trini Lopez trad om half acht op in de Klaroen, maar zou ook nog dezelfde avond om halfnegen optreden Breendonk (zaal Castel).

Kortom : veel geld dat elders kon uitgegeven worden en dus stuurde de Aalstenaar zijn kat, zelfs wetende dat ook de Aalsterse ‘Black Birds’ ook nog werden toegevoegd aan de affiche van die avond.

 

De pers sprak de Aalstenaar ontgoocheld toe : 

“O, beste ouders van de jeugd van vandaag. Jullie jongens en meisjes hebben zaterdag laatstleden een man met wereldroem ten zeerste ontgoocheld. Slechts een honderdtal niet eens verhitte jongelui hebben Trini Lopez gaan beluisteren. Hij kwam zo regelrecht van over de Moerdijk om via Aalst en Breendonk ook nog te Madrid en Berlijn”. 

“De pers was er nu zo op gesteld de bonte taferelen te kunnen beschrijven van in extase geraakte fans, van gillende meisjes en fluitende jongens, van een Trini Lopez die stiekem de vlucht moest nemen wou hij ontsnappen aan het wilde enthousiasme van de Aalsterse fans … Van dat alles niets …”

Voor diegenen die het toen gemist hebben, en bij gebrek aan live beeldjes van dit concert, hier toch een live nummertje van de zanger in 1963.

De grote vedette van de bekende uptempo nummertjes 'If I had a hammer' en 'America' moest ondanks het matige succes natuurlijk wel betaald worden, en dat werd dan meteen ook de genadeslag voor de uitbaters. 

Op 8 augustus van datzelfde jaar nog, verscheen in de pers het bericht dat de zaak te koop stond. 

Het ging over een eigendom, bestaande uit feestzaal met podium, danspiste, bar en café, met op de verdieping een woonappartement. Ook de meer dan 900 tafels, vleugelpiano, jukebox, frigo’s en ‘zjatten en talloren’ werden van de hand gedaan. 

Het werd René Carlier die het 909 m2 grote gebouw met inboedel overkocht en reeds op 21 november het café-restaurant ‘De Klaroen’ voor geopend verklaarde.

Het orkest van Frans Van Beeck zorgde voor de animatie tijdens de opening.

Het was amper een week later, op 28 november dat hij een eerste dansavond liet inrichten door de basketbalclub ‘Neptunus’. 

De avond werd opgeluisterd door het showorkest van … René Carlier …

De Klaroen stond van dan af klaar met maar liefst 3 feestzalen. 

Er waren menu’s vanaf 55 frank en ’s avonds orkest vanaf 20:30.De inkom was vrij, maar de prijs van een drankje varieerde naar gelang er animatie (orkest) was of niet. 

Limonades, water en pils kostten 10 frank als er orkest was, als je iets wou komen drinken zonder orkest kostte dat 7 frank. 

De nieuwe eigenaar en uitbater zorgde voor 950 zitplaatsen en 300 parkeerplaatsen en stelde de zalen open voor bals, banketten, trouwers, voordrachten, communiefeesten, doopfeesten, tentoonstellingen, modeshows enzovoort.

Er was een radio en een tv toestel beschikbaar waar men rond 17 u de sportuitslagen kon volgen en tussen 17 en 19 uur werden de sportmannen en clubs uitgenodigd om hun prestaties na te komen bespreken bij een gloed glas ‘echte Thier Dort’.

Er was ook een biljartzaal en dat De Klaroen niet enkel een danszaal was, en open stond voor allerlei soorten activiteiten, bewijst ook dat onder andere Petanqueclub Alosta er een ‘verleden’ heeft, zij het heel kort. 

PC Alosta werd in december 1965 opgericht als ‘VZW De Spijkers’, maar na een paar maanden veranderde men de naam naar PC Alosta. Men was gestart in het dorpscafé ‘centrum’ in Nieuwerkerken, maar al na een paar maanden werd een nieuwe zaal gevonden : De Klaroen. 

Maar ... gezien het een feestzaal was met een goede akoestiek, werd de locatie door het getik van de ballen ook al snel aan de kant geschoven. 

Eerder in 1965 had de zaal trouwens te kampen met een probleem. Met een oorverdovend lawaai werden in januari een venster en deurraam, alsook een raam van een naburig gebouw aan diggelen geslagen. 

Kwaad opzet? Niet echt. Er waren in die periode wel meerdere gelijkaardige klachten, en de boosdoener werd gevonden in het ministerie van landsverdediging, die verschillende luchtmachtoperaties uitvoerde boven het Aalsterse grondgebied.

Supersonische vluchten dan nog, wat wil zeggen dat de geluidsmuur werd doorbroken … en ramen en deuren ook blijkbaar.

Verschillende evenementen vonden er plaats, van vieringen van clubs tot modeshows, eetfestijnen, kampioenschappen voor kappers, de nacht van de sportvedetten, het bal van De Vlaamse Club, bals van de Volksunie, van de Vlaamse Oud Soldaten, van Universitas, …

Niet enkel verschillende Vlaamse artiesten, waaronder Tony Corsari, Marc Dex, Rita De Neve, De Strangers, Bobejaan Schouppe, Marva, Nicole & Hugo, Jimmy Frey en Will Tura, vonden de weg naar Aalst bijna blindelings.

Ook Poolse, Oostenrijkse en andere buitenlandse zangers en groepen vonden de Kareelstraat ‘de max’. Freddy Breck bijvoorbeeld, en Vader Abraham, ...

Voor hij de Klaroen opende, woonde René aan de Zeshoek in een burgerhuis waar hij ook piano’s verkocht.

Op latere leeftijd heeft hij ook nog een tijdje in het begin van de Capucienenlaan gewoond, namelijk in de huisjes net voorbij de Posthoornstraat. 

Die huisjes zou men trouwens, los van het feit dat hier een groot artiest gewoond heeft, gerust als stadsbeeld mogen klasseren.

Het zijn immers nog levendige getuigen van de jaren '30 en werden gelijk met de aanleg van de laan gebouwd.

Het grote succes van de Klaroen werd meteen jammer genoeg ook de ondergang van zaal De Rink als dans en muziektempel.

In 1974 wou men opnieuw een wereldster naar Aalst halen. Ditmaal stonden ‘Bill Haley and his Comets’ geprogrammeerd.

‘Heus en waarachtig ouwe rockers, knijp maar even in de schouders of waar dan ook, maar het is écht’ werd enthousiast aangekondigd in de pers en maandag 21 oktober was het zover.

De affiches waren lovend en met een kanjer van een rocker als Burt Blanca en ons eigen ‘Stemmingstrio’ als voorprogramma kon het niet meer mis gaan … behalve dan dat het rockidool ziek werd en een telegram stuurde om zich te verontschuldigen. 

Er werd echter onmiddellijk een nieuwe datum doorgegeven … 

4 November zou het dan toch zo ver zijn …

De man van ‘rock around the clock’, ‘see you later alligator’, ‘crazy crazy man’ en nog veel meer hits werd toen beschouwd als één van de grote vernieuwers op gebied van de hedendaagse muziek. Samen met Elvis Presley, Little Richard, Jerry Lee Lewis en Chuck Berry had hij in die periode de heldenstatus. 

En dat zou hij ook opnieuw bewijzen in Aalst …

Niet dus … Dagen na de voorziene 4 november liepen er nog steeds grote fans van Bill rond te dwalen in de stad. Affiches als zou Bill Haley na zijn ziekte toch nog naar Aalst komen, hingen nog wat troosteloos op de muren. Jefke en Pierke, die een grote voorraad brillantine hadden ingeslagen om niet uit de toon te vallen, bleven ontgoocheld achter. 

Het idool was niet komen opdagen. 

De pers hield haar hart vast voor mogelijke rockevenementen in de toekomst.

Bij gebrek aan beeldjes uit dat jaar, even terug naar Bill Haley tijdens zijn Europese tour in Brussel in 1958. 

In de jaren ’70 werd in de zaal ‘De Klaroen’ ook de carnavalszitting georganiseerd. In november ’74 ook de eerste provinciale prinsenverkiezing. 

Voor feestjes en etentjes bleef 'De Klaroen' the place to be tot helemaal aan het einde van de jaren '70. Daarna werd een punt gezet achter het succesverhaal van de zaak ...

Eigenaar René Carlier had in 1964 goed gegokt door de aankoop ...

René kennen we echter niet enkel van 'De Klaroen'. 

De succesvolle muzikant richtte reeds in 1945 ook Piano’s Carlier op. 

Tijdens zijn leven bouwde hij een gevarieerde muzikale carrière op als pianist, componist en dirigent in verscheidene Bigbands. 

Zo trad hij onder meer op in de Benelux en Duitsland. Hij verwierf zo al snel een rijke ervaring in het herstellen en stemmen van piano's, variërende van oudere buffetpiano's tot heuse concertvleugels.

Later in zijn leven wijdde hij zich aan het geven van pianolessen. 

Toen leerlingen hem steeds vaker om advies kwamen vragen voor de aankoop van een piano, besloot René, samen met zijn dochter Denise, een pianozaak op te richten.

Aanvankelijk startten ze in Aalst waar voornamelijk piano's voor beginners verkocht werden. 

Dat werd een succes en meteen ook het concept dat Piano's Carlier tot op heden heeft behouden. Beginners kunnen bij Piano's Carlier steeds terecht voor een 'betaalbare' piano, kunnen hun instrumenten er ook laten stemmen en kunnen ook lessen volgen.

In 1985 verhuisde Denise Carlier samen met haar levenspartner, John van Wesemael , de zaak naar Erpe, Leedse Steenweg 96. 

Al snel breidde de zaak uit met nieuwe piano's voor beginners, gevorderden én professionals, een eigen atelier voor het herstellen en renoveren van piano's, een eigen transportdienst en eigen pianostemmers . De zaak te Erpe staat tegenwoordig volledig in dienst als herstellingsatelier.

De zonen, Dimitri en Steve werden natuurlijk ook opgeleid in het pianostemmen en herstellen. De liefde voor piano's werd hen bij wijze van spreken met de paplepel ingegeven. Een groot deel van de service na verkoop wordt dan ook door hen verricht. 

Tijdens hun opleiding genoten zij van de ervaring van hun grootvader en de pianotechniekers die in de atelier werken. Ook een stage bij Pleyel zorgde voor een verdere vorming. 

Steve volgde in Duitsland (Berlijn - Tübingen - Seifhennersdorf) verdere verfijndere opleiding via het gerenommeerde pianomerk C. Bechstein. 

Het succes van de professionele service en ervaring deed het vertrouwen groeien en dus wilden ze Piano's Carlier opnieuw uitbreiden. 

De zaak in Brussel werd opgestart rond 1989 ( Ganshoren, Keizer Karellaan) en daar werd de basis gelegd voor een verdere samenwerking met C. Bechstein Berlijn. 

Spoedig werd ook de zaak in Ganshoren te klein en rond 2002 verhuisde Piano's Carlier opnieuw, nu naar de locatie waar U ze tegenwoordig nog steeds kan vinden: 

Piano’s Carlier-van Wesemael & zoon 

De Selliers De Moranvillelaan 40

1082 Sint-Agatha-Berchem (Brussel).

Men kan er naast verkoop van nieuwe en tweedehandse piano's en vleugels ook terecht voor reparaties, restauraties en het stemmen van de instrumenten. 

Ter info : 

De op 6 juli 1925 geboren William John Clifton 'Bill' Haley stierf in 1981 aan een hersentumor.

De op 15 mei 1937 geboren Trini Lopez stierf in augustus 2020 op 83-jarige leeftijd aan de gevolgen van Covid-19.

 

Bij The Cousins overleed in 2014 bassist Gust Derese.

Op 18 september 2017 overleed zanger-gitarist André Van den Meersschaut op 80-jarige leeftijd. 

Bronnen : 

Blog.sadeler.be

Setlist.fm

heavy.com 11/8/2020

De Voorpost 27/05/1967 -18/10/1974 – 25/10/1974 – 8/11/1974

Pianoscarlier.be

houbi.com/belpop/groepen/cousins.htm

De Gazet van Aalst 17/11/1962 – 25/01/1964 – 8/2/1964 – 8/8/1964 – 12/11/1964

De Gazet van Aalst 12/11/1964 – 21/1/1965 – 13/2/1964

Petanquefederatievlaanderen/docs/magazine_1_2016/30

famousbirthdays.com (foto Trini Lopez)

Bazaar Maria D'Hondt

Als we spreken over mevrouw (weduwe) De Meulemeester komt ongetwijfeld de vraag ‘Wie ?’ 

Deze naam zegt velen misschien inderdaad niets, maar het gaat hier om Maria D’Hondt, zoals wél bijna iedereen in Aalst haar kende.

‘Den Action avant la lettre’, ‘een pretpark voor kinderen’, … 

In dit artikel gaat het inderdaad over de naar haar genoemde ‘bazaar’ : ‘Bazaar Maria D’Hondt’.

Het plezier begon eigenlijk al van door de etalage te kijken … geweerkes, poerkes en trekbommekes voor de jeugd, potten en pannen en allerlei prullaria voor de ouderen … 

De indeling kon je wat vergelijken met die van ‘Huis De Vos’, de voedingszaak aan de Houtmarkt. Alles lag, stond en hing letterlijk overal, maar hoewel het er bij momenten wel leek op een ‘oorlogszone’, vonden de eigenaars toch steeds waar je naar vroeg. 

Vele Aalstenaars kennen de zaak nog, en indien niet (meer), dan kennen ze in elk geval toch de naam …

Het lijkt misschien een nog niet zo ver verleden maar Bazaar Maria D'Hondt bestond eigenlijk al sedert 1893. 

Het was grootvader Victor D'Hondt die de zaak opstartte en ze vernoemde naar zijn dochter, Maria. 

Maria heeft het niet altijd gemakkelijk gehad.

Ze kwam voort uit een gezin dat toen al gekend was omwille van de carnavalskostuums. Tot 1901 bezat de familie een handelszaak in de Hovenierstraat 31 en de vlam moest dus ook overslaan op de jonge Maria. 

Als jong meisje moest ze ganser dagen meewerken in de zaak en mocht ze enkel maar tussen vijf en acht uur de straat op om iets van het ‘échte leven’ te kunnen zien en ontdekken. Aan carnaval mocht ze slechts een tweetal uren spenderen. 

De winkel draaide goed en werd onder andere bekend omwille van de grote keuze van dames- en kinderhoeden. 

Op 26 jarige leeftijd verliet de jonge modiste het huis en moest ze zelf haar plan leren trekken.  

Ze startte een zaak op in de Lange Ridderstraat. Ze schakelde over van modiste naar carnavalskostuums, en het bedrijf zou uitgroeien tot één van de bekendste huizen, waar jaarlijks 1100 meter stof verwerkt werd tot Domino’s, tot maskers ‘met de grootste lappen’ en de overbekende clownskostuums, pyjama’s voor het carnavalsfeest en vele andere ontwerpen. 

De vele kostuums werden elders aangekocht en opnieuw doorverkocht. 

Maria werd bekend tot ver over de stadsgrenzen.  Zelfs in Gent en Dendermonde was ze graag gezien, en het waren vooral haar hartelijkheid en haar gulle lach die deden verkopen. 

Carnaval was toen uiteraard nog veel volkser dan nu, en het was net dat volkse dat ervoor zorgde dat ze zo een uitgebreide handel kon opzetten. 

Er ontstond een ware keten van verkooppunten, en zij ging zelf haar waar aanprijzen met de fiets. Zo trok ze er op uit naar Denderhoutem, Sint Lievens Houtem, Moorsel en ga zo maar verder. 

De zaken gingen er op vooruit.

In de jaren ‘30 opende de familie ook een bijhuis in de Koolstraat 157. 

Officieel noemde de winkel ‘Prosper De Meulemeester’ (de echtgenoot van Maria), maar in de publiciteit (en in de volksmond) bleef men toch de goedverkopende naam ‘Maria D’Hondt’ gebruiken.

Hier een ‘annonce’ waar de grote keuze aan kostuums wordt aangeprezen. Ook waren er monstergezichten en maskers van vreemde staatshoofden en filmartiesten te verkrijgen.

Het was echter niet enkel carnaval wat de klok sloeg. 

Bij Maria D’Hondt had ook Sint Maarten zijn opslagplaats van bergen speelgoed en de ouderen vonden zeker hun gading in de keuze serviezen, potten en pannen, versieringen, wijwatervaatjes, Mariabeeldjes en andere ‘posturkes’.

Ook tijdens de kerst- en nieuwjaarsdagen kon men wat men zocht ongetwijfeld vinden bij 'Maria D'Hondt'.

De toeloop was enorm en er stonden regelmatig rijen mensen aan te schuiven om zich te komen voorzien van wat ‘broodnodige prulletjes’.  

 

De winkel werkte als een magneet op kinderen.

Er waren twee gigantische uitstalramen, waarvan één boordevol speelgoed stond, en ontelbare kinderen stonden dan ook vaak met de neus tegen het raam gedrukt om al dat fraais te kunnen aanschouwen. 

‘s Middags na het eten, net voor de terugkeer naar de school, was zo’n ‘piekmomentje’. 

Het bewonderen van de vitrines werd trouwens nog aangenamer gemaakt door muziek. Die klanken kwamen uit een radio met ‘distributie’, in die tijd ook al heel speciaal.

Bovenstaande foto dateert trouwens van voor de uitbreiding van de winkel, waar men later het linkse huis ook nog bijgenomen heeft. 

Maria zelf bleef heel actief tot op het ogenblik dat haar echtgenoot, die het leven doorging als ‘vadertje carnaval’, op 58 jarige leeftijd overleed. 

Prosper was kleermaker van opleiding, en dat kwam dus zeker goed van pas in de winkel. Het verdwijnen van Prosper uit de zaak had natuurlijk ook zijn invloed op Maria.

Van dan af zou ze het allemaal iets minder intensief doen.

Terwijl de twee zonen de zaken draaiende hielden in de Hoveniersstraat, deden de dochters Mariette en Marie-Thérèse, samen met Maria, hetzelfde met de winkel in de Koolstraat, ondertussen ook op het nummer 149.

Mariette is eind jaren '80 spoorloos verdwenen en nooit meer teruggevonden. Marie-Thérèse is intussen ook reeds overleden. 

Het succes lag niet enkel in de Koolstraat. Ook in de Hovenierstraat bleef men goed boeren. 

Hoewel iedereen een eigen beroep geleerd had, werkten de familieleden uiteindelijk allemaal zelf in de winkel. Prosper was kleermaker, Maria was modiste, zoon Maurits was letterzetter en zoon Richard schrijnwerker.

Maurits kwam in de winkel in de Hoveniersstraat na zijn legerdienst in 1951, en na het overlijden van vader Prosper, in 1963, beheerde hij samen met zijn broer Richard het familiehuis.  

‘Morris’ was, mede door zijn weelderige zwarte kuif en blauwe ogen, de extraverte van de twee. Hij was dé verkoper, dé grappenmaker, dé goedlachse joviale vent die uitstekend met het jonge volkje overweg kon. 

Daarenboven was ook amateurfotograaf met heel degelijk materiaal (o.m. een “Leica”) en … een eigen model.

Hij bezat een enorm fotoarchief, onvergelijkbaar met wat we nu kennen bij bijvoorbeeld ‘Carnavalaalstkoentje’ want ‘digitaal’ was in die tijd nog helemaal niet bekend.

Hij is dan ook ongetwijfeld iemand die bij vele klanten de interesse tot de fotografie gewekt heeft.

In de winkel hingen foto's van hem in diverse carnavalskostuums. Als paparazzi, als de Iraanse ayatollah Komeiny, en natuurlijk – hoe kan het in Aalst anders - ook als voil jannet. 

 

Zijn vrouw, Virginie, een vriendelijke mooie blonde verschijning, die op drukke momenten een handje kwam bijsteken, was ook niet enkel ‘lijfelijk’ in de winkel aanwezig. 

Naast foto’s van Morris als carnavalist werden in de te koop aangeboden kaders immers ook voorbeeldfoto’s gestoken van ‘zijn privémodel’.  

Virginie op de trein, Virginie in het station en zelfs … Virginie in bad … want ‘dat verkoopt beter’

Hier is Virginie te zien in de ... euh ... ordelijk gerangschikte winkel.

PS Virginie is te situeren ergens in het midden van de foto :-) 

Tot de jaren '60 kwam veel speelgoed uit Engeland (onder andere de beroemde Matchbox en Dinky Toys autootjes) en uit de DDR (vooral speelgoed uit blik en handgemaakte spulletjes). 

De domino-kostuums werden door de familie zelf genaaid en de maskers met pailletten werden thuis met de hand gedecoreerd. De confetti werd uit grote zakken in kleinere zakjes overgeschept voor de verkoop. 

De poppen van het merk ‘Unica’ kwamen van de firma ‘Verhoye-Deckmyn’, een fabriek in Kortrijk die de duurste poppen maakten. Er bestonden zelfs al poppen die konden plassen en poppen met levensechte slaapoogjes. Op de rug en nek stond een kroontje, wat wou zeggen dat Unica ook de hofleverancier van het Belgische koningshuis was.

Decennialang werden deze mooie poppen in Kortrijk geproduceerd, tot een brand in 1971 de fabriek verwoestte. 

Omdat Maria steeds een grote bestelling plaatste was zij de enige in de stad die het merk mocht verkopen .

De winkel is al die tijd gedurende 365 dagen per jaar onafgebroken open gebleven. Zelfs bij het overlijden van zijn broer (1933-1990) bleef de winkel draaien. 

Enkel met carnaval werden de openingsuren lichtjes aangepast en sloot hij vroeger de deuren. Hij stapte dan immers zelf ook mee op in de stoet.

Maurits (ofte ‘Morris’) was een echte carnavalist. Zo had hij een enorme collectie carnavalsliedjes op plaat. Een enorme verzameling, zelfs toen al. 

Het carnavalsgebeuren werd bij hem dan ook letterlijk met de paplepel ingegeven. Eigenlijk zelfs nog voor de paplepel want hij is geboren op 17 februari, wat dat jaar op aswoensdag viel. 

Ooit stelde hij zich ook kandidaat voor de prinsenverkiezing.  ’t Werd echter een ‘njet’ en het bleef bij een eenmalige gebeurtenis.

Maurice beschreef zichzelf als een praatmachine, maar met veel zelfkennis. Zo verklaarde hij ooit dat de grootste gelijkenis tussen een kop zwarte koffie en hijzelf was dat je van alle twee de zenuwen kon krijgen. 

In 1977 ging het bergaf met Maria. Vele ziektes hielden haar vast aan haar ziekenbed, hoewel ze zich voor carnaval toch elk jaar ‘binnenskamers’ zou blijven verkleden. Ze kon het niet laten, en met haar carnavalsplunje zat ze tijdens de stoet dan ook aan het raam in de Koolstraat. De carnavalisten wisten dat natuurlijk, en dus hielden velen even halt voor een applausje of een kushandje.

De winkel bleef doordraaien, ook na haar dood. 

In 1999 werd ‘Maria D’Hondt’ zelfs het onderwerp van een carnavalswagen en een carnavals-cd.

En Morris bleef ook verder doen, maar niet lang meer.

Het was uiteindelijk de 'euro' die voor ‘d’ etalozje van Maria d’Hondt’ het einde zou betekenen.

De duizenden prijskaartjes omzetten van Belgische Frank naar de nieuwe munteenheid, dat was er teveel aan... en dus volgde in oktober 2001 een totale uitverkoop: tot min 30 % . 

De in Aalst alom gekende bazaar stond te koop en men kon dus nog eventjes genieten van armbandjes aan 12 frank, een pakket met 10 scoubidou's voor 40 en een feesttrompetje voor 20 frank. 

De schrik voor ‘de wet van Achiel Van Acker’ van na de oorlog zat er nog in. De Sociale Zekerheid werd hierdoor nogal grondig veranderd en het was gedaan met het ‘dubbelzinnig’ of ‘onduidelijk’ afficheren van prijzen.

Maria D’Hondt diende in 1946 de winkel zes maanden te sluiten omdat de prijzen van de aan de voordeur uitgestalde waren in krijt op de grond stonden.

In de vitrine werd toen volgende tekst aangebracht: ‘Gebroodroofd niet voor woeker, maar voor krijtprijzen' 

Later ging men hier – ietwat overdreven – tegen in en dus werd letterlijk elk item voorzien van een groot etiket met prijs en beschrijving van het goed.

Was het dan helemaal gedaan met Maria D’Hondt ? 

Neen hoor …

In Februari 2014 immers organiseerde AKV De Zieke Zjieratten - Twiekierenniet ter gelegenheid van carnaval een wedstrijd voor alle Aalstenaars. Als prijs kon je de inhoud van de allerlaatste etalage van Maria D'Hondt winnen, en mocht je op 2 maart met de groep meelopen in de stoet. Bovendien kreeg je het kostuum ook nog mee naar huis als souvenir.

Op 17 september 2017 overleed Maurits ‘Morris’ De Meulemeester. De man die de legendarische winkel Bazaar Maria D‘Hondt in de Hoveniersstraat openhield, overleed op 82-jarige leeftijd. 

Nog jaarlijks echter blijven er carnavalisten die de vergane glorie van de Bazaar eren in de stoet, en dat zal wellicht nog een tijdje zo zijn. 

‘Maria D’Hondt’ was immers meer dan een ‘winkel’. Het was een begrip in Aalst.

De winkel op de varkensmarkt werd verkocht in 2005 maar was toen al een tijdje gesloten. Het is nu een Turkse kruidenier, maar de naam staat nog altijd bovenaan de gevel. 

In 2003 wijdde de Prinsencaemere een volledige revue aan het fenomeen 'Bazaar Maria D'Hondt' (zie Het Aalsterse Carnavalsboek 2001-2005 - jaardeel 2004). Er verscheen naar aanleiding van deze succesvolle productie evenzo een leuke carnavals CD met alle showliedjes rond dit thema onder dezelfde titel.

Bronnen : 

Het Nieuwsblad 19/02/2014 - 17/09/2014

HLN 16/9/2014

De Voorpost 18/2/1977

De Volksstem 2/4/1921 – 11/2/1939

Aankondiger 16/10/1947 – 23/12/1948 - 14/12/1950 -18/2/1954

De Denderbode 16/10/1947

poppenwinkel.com