Hij studeerde in het Sint-Lievenscollege te Gent.
Vermassen verwierf bekendheid in Vlaanderen door de verdediging van verdachten
en slachtoffers in grote moordzaken. Een van zijn eerste zaken was de
verdediging van Freddy Horion waar hij sterk pleitte tegen de doodstraf. Hij
bekwam over heel zijn carrière zo'n 15 vrijspraken van beschuldigden bij het
hof van assisen, wat eerder zeldzaam is. Naar eigen zeggen verdedigt hij enkel
beklaagden van wiens onschuld hij overtuigd is of die hun misdaad hebben bekend.
Hij stopte een tijd met assisenzaken toen hij er niet in slaagde een cliënte
vrij te pleiten in de Oostkampse beerputmoord. Hij trad nadien vooral op
als raadsman van burgerlijke partijen.
In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw verdedigde hij onder meer de rechten van de Belgische natuurlijke vader van Baby D., de belangen van de ouders van Luna Drowart bij de Moord op Oulematou Niangadou en Luna Drowart, de belangen van de familie Demoor bij de doodslag op Guido Demoor. Hij pleitte voor de familie van Els Van Doren, burgerlijke partij in de assisenzaak van de parachutemoord. Hij verdedigt de familie van Annick Van Uytsel in de Zaak-Janssen, alsook de ouders van twee vermoorde baby's bij de steekpartij in Sint-Gillis-bij-Dendermonde.
Hij staat bekend voor zijn erudiete stijl en vermogen om
ingewikkelde juridische zaken eenvoudig uit te leggen. Om die reden is hij een
vaak gevraagde commentator in de Vlaamse pers en op de Vlaamse en Nederlandse
televisie.
Hij verrichtte onderzoek naar moord in Vlaanderen en
Brussel en onderzocht hiervoor 1200 zaken. Op basis hiervan verzamelde hij heel
wat statistisch studiemateriaal. In oktober 2004 bracht hij het boek Moordenaars
en hun motieven uit, waarin hij onderzoek deed naar de hedendaagse motieven
voor moord. Het boek werd een bestseller.
In het proces tegen Els Clottemans vertegenwoordigde hij
de burgerlijke partijen. Door zijn aanpak oogstte hij tegenkanting maar hielp
hij ook de openbare aanklager met het overtuigen van de jury. Zijn tegenstrever
was advocaat Vic Van Aelst.
Meer dan 100.000 keer ging het boek ‘Moordenaars en hun
motieven’ (2004) van Jef Vermassen over de toonbank. Het was lang wachten op een
opvolger, maar die mag er dan ook zijn. Vlaanderens bekendste strafpleiter
schreef deze keer een meeslepend en imposant werk over slachtoffers. Vermassen
wil de stem zijn van al wie rouwt en wie lijdt.
Van misbruikte kinderen en verminkte slachtoffers, tot de
families van vermoorde en verongelukte mensen. Hoe verwerken zij hun trauma?
Hoe verloopt een rouwproces? Welke ijkpunten kunnen rouw minder of meer rauw
maken? Wat met woede en wrok? En hoe schud je de dader van een misdrijf uit je
nek?
In elke mens schuilt helaas een potentiële moordenaar.
Levensdelicten worden als beestachtig ervaren, maar doorgaans doden dieren geen
soortgenoten. Alleen mensen en sommige mensapen zijn ertoe in staat.
In Moordenaars en hun motieven. Monsters of mensen?
vertelt strafpleiter Jef Vermassen het onthutsende verhaal van de menselijke
wreedheid in al haar facetten.
Moordenaars zijn en blijven mensen, hoe monsterachtig hun
daden ook lijken. Ze komen uit alle rangen en standen. Jef Vermassen toont de
vele gezichten van moord, van partnerdoding tot genocide. Hij ontleedt zo
nauwkeurig mogelijk de motieven van moordenaars. Voortdurend stelt hij zich de
vraag naar het waarom van hun soms zo onbegrijpelijke daden.
Jef Vermassen schrijft zoals hij pleit: met gedrevenheid.
Die eigenschap vormt de kern van zijn engagement als strafpleiter-criminoloog
en maakt van Moordenaars en hun motieven een even ontluisterd, moedig als belangrijk
boek. Moordenaars en hun motieven zal niemand onbewogen laten.
Jef Vermassen is Vlaanderens bekendste advocaat, die door
de media het meest wordt geconsulteerd. Meer dan 30 jaar lang werd hij
beroepshalve geconfronteerd met zowel moordenaars als hun slachtoffers. Hij
verdedigde hen in een 80-tal assisenzaken. Jarenlang heeft hij aan dit boek
gewerkt.
De opbrengst van dit boek gaat naar sociale projecten in
binnen- en buitenland
Bijna vijftig jaar ervaring … en meer dan honderd
assisenzaken. Dat is het lijstje dat Jef tot hiertoe kan voorleggen.
Hij kent álle trukken van de foor. En hij speelt ze dan
ook meesterlijk uit.”
Zijn inlevingsvermogen is fenomenaal. Vermassen verstaat
de kunst om zich te verplaatsen in de schoenen van de jury én om die juryleden
zo te bewerken dat ze zich moeiteloos kunnen voorstellen wat zijn cliënte heeft
gedreven om te doen wat ze gedaan heeft.
Zo creëer je begrip. En dat is cruciaal in assisen, waar
alles om emoties draait. Jef Vermassen is de meester van de emotie en hoe die
te bespelen.
Voeg daar zijn welbespraaktheid nog aan toe en je hebt de perfecte formule. Hij speelt perfect de rol van eenvoudige jongen uit Aalst, gebruikt bijna nooit moeilijke of technische woorden, en brengt het geheel altijd zo overtuigend dat de juryleden hem wel moéten geloven.
Vermassen is er van overtuigd dat, in de zaak 'de bende van Nijvel' die hij maar niet kan loslaten, waarschijnlijk geen positieve resultaten meer geboekt zullen worden. Volgens Jef zijn de kopstukken van de bewuste bende ondertussen reeds lang geliquideerd door andere criminelen.
De strafpleiter was samen met David Van de Steen, één van
de slachtoffers van de bende, op de Nederlandse tv. Van de Steen overleefde de
aanslag in Aalst en heeft er nu een tweede boek over geschreven: “Overlever van
de Bende van Nijvel”. Hij werkte ook mee aan de film “Niet schieten”, van Stijn
Coninx die op 10 oktober 2018 in première ging.
David Van de Steen was 9 jaar toen zijn ouders en zus
werden vermoord in de Delhaize van Aalst.
Zelf, zo vertelt hij, werd hij gered door een politieman
die hem zwaargewond tussen de rekken vond. “Ik zag zou grauw als de doden. Maar
ineens hoorde hij me toch kreunen. Ik heb hem jaren later pas teruggezien”,
vertelt hij in het boek.
Meer dan dertig jaar later heeft hij de hoop dat de
daders nog worden opgepakt opgegeven. Vorig jaar had hij weer hoop toen de naam
van een overleden rijkswachter viel. Die had op zijn sterfbed zelf verklaard
dat hij ooit deel uitmaakte van de bende. Maar de speurders hebben dat intussen
ontkend... en dus dat spoor liep uiteindelijk dood.
Op 9 november 2018 trok er een stille witte mars doorheen Aalst om de falende justitie 'wakker te maken'. Het werd een ingetogen mars in aanwezigheid van verschillende slachtoffers en familieleden van slachtoffers.
Bronnen :
Moordenaars en hun motieven, Meulenhoff|Manteau, 2004,
ISBN 9789059900226
Website jefvermassen.be
Geen opmerkingen:
Een reactie posten