Piet (Pierre) Van Eeckhaut

Pierre (Piet) Van Eeckhaut (Aalst, 10 oktober 1939 – Turkije, 1 juli 2014) was een Belgisch advocaat en politicus voor sp.a.

Hij werd geboren in Aalsterse arbeiderswijk Mijlbeek, aan de rechteroever van de Dender, als oudste in een gezin met vier zonen. Zijn vader was meestergast bij de spoorwegen, zijn moeder was een tijdlang bonneteriearbeidster. Later werd ze huisvrouw. Het gezin behoorde tot de Aalsterse daensistische traditie, waarbij de aandacht uitging naar het sociale, christelijke en Vlaamsgezinde. In zijn jeugd was hij lid van de lokale scoutsbeweging.

Hij volgde zijn lagere en middelbare studies aan het Koninklijk Atheneum Aalst, alwaar hij Grieks-Latijnse humaniora volgde. Vervolgens studeerde hij rechten en wijsbegeerte in Gent. Hij was er voorzitter van het Katholiek Universitair Centrum. Ongeveer tegen het einde van zijn studies werd hij ongelovig.

Hij vestigde zich in Gent als advocaat. Hij liep stage bij meester Van de Kerckhove, die een bekend socialist was. Zo kwam hij zelf bij de socialistische partij terecht.

In 1965 won hij de eerste prijs tijdens een pleitwedstrijd van het Verbond der Belgische Advocaten en in 1968 de eerste Georges Debra-pleitwedstrijd van de Vlaamse Conferentie der Balie van Gent.

In april 1972 pleitte hij zijn eerste assisenzaak van in totaal 102. Hij werd bekend door enkele spraakmakende rechtszaken. Zo verdedigde hij onder meer Roland Feneulle, die samen met Freddy Horion in 1980 veroordeeld werd voor de moord op het gezin Steyaert in St Amandsberg.

Ook in de assisezaken rond onderzoeksrehter Guy Jespers en de beerputmoord in Oostkamp trad Van Eeckhaut op.

Ook in het Agusta dossier en in het dossier van de moord in Hotel de la Gare in Aalst is hij tussengekomen.

Daarnaast was hij in 1970 openingsredenaar van de Vlaamse conferentie van de Gentse Balie en was hij stafhouder van 1991 tot 1993.

Van Eeckhaut kreeg uit zijn twee huwelijken drie dochters, waarvan er twee actief werden aan de balie van Gent. Liesbet en Els zijn actief in de Gentse politiek. 

Nina werd strafpleiter en in 2005 pleitte hij voor het eerst samen met zijn dochter voor het Brugse assisenhof. Volgens Nina waren ze heel complementair : jonge gedrevenheid, die gekoppeld werd aan relativerende ervaring.

Nina ervaarde het ‘dochter zijn van ...’ niet echt altijd als een voordeel. De druk die op haar vader gelegd werd, was veel minder. Alles wat hij bereikte was winst. Voor haar was het net iets anders. Vooral in het begin van haar carriere dachten velen dat ze alles in de schoot gekregen heeft, wat natuurlijk niet zo was.  Aanbiedingen vanuit bedrijven om er als bedrijfsjurist aan de slag te gaan, heeft ze echter altijd afgewimpeld, omdat ze – net als haar vader – meer houdt van het strafrecht, het familierecht en het kinderrecht.

Piet was ook een van de auteurs van het in februari 2008 geschreven manifest van de Gravensteengroep.

In 1970 nam hij voor het eerste deel aan lokale verkiezingen in Gent. Hij viel in deze periode op, door verschillende persoonlijke tussenkomsten. Dit was opmerkelijk aangezien er in deze periode een traditie bestond van een zwijgende meerderheid, waarbij uitsluitend de fractieleiders het woord voerden tijdens openbare zittingen. Toen hij zich na het ontslag van Amedée De Keuleneir kandidaat stelde als fractieleider, werd hij echter niet verkozen.

In 1976 werd hij vanop de vierde plaats verkozen met ongeveer 3000 voorkeurstemmen, en werd hij schepen van Onderwijs en Toerisme in de CVP-BSP-coalitie onder leiding van burgemeester Placide De Paepe. In 1979 weigerde hij in deze functie een voorstelling van de musical Snoepjes te laten doorgaan. Als argument stelde hij dat deze voorstelling, die handelde over pedofilie, niet thuishoorde in een onderwijsinstelling.

Van Eeckhaut was sinds 1984 fractieleider van de SP in de Oost-Vlaamse provincieraad. Van 1994 tot 2006 was hij provincieraadsvoorzitter. In 2006 werd hij als lijstduwer op de sp.a-lijst tegen zijn verwachting in opnieuw verkozen en nam zijn zetel niet meer op.

In 2010 verdedigde hij in een van zijn laatste grote assisenprocessen Violetta Van De Geuchte uit maldegem, die beschuldigd werd van babymoord. Hij pleitte toen aan de zijde van zijn dochter Nina. De laatste jaren had hij een stap terug gezet in zijn kantoor, maar toch bleef hij nog actief meewerken aan dossiers en pleidooien.
Het advocatenkantoor Van Eeckhaut trad onder meer ook op voor de slachtoffers in de zaak van Kim De Gelder, die veroordeeld werd tot levenslang voor de moorden in kinderdagverblijf ‘Fabeltjesland’in Dendermonde.

Hij overleed onverwachts tijdens een vakantie in Turkije op 74-jarige leeftijd.

Een interessant interview met Piet Van Eeckhaut door Margot Van Der Straeten is HIER te vinden. 

Jef Vermassen

Jef Vermassen (Aalst, 22 april 1947) is een Belgisch advocaat, strafpleiter en auteur.

Hij studeerde in het Sint-Lievenscollege te Gent. Vermassen verwierf bekendheid in Vlaanderen door de verdediging van verdachten en slachtoffers in grote moordzaken. Een van zijn eerste zaken was de verdediging van Freddy Horion waar hij sterk pleitte tegen de doodstraf. Hij bekwam over heel zijn carrière zo'n 15 vrijspraken van beschuldigden bij het hof van assisen, wat eerder zeldzaam is. Naar eigen zeggen verdedigt hij enkel beklaagden van wiens onschuld hij overtuigd is of die hun misdaad hebben bekend. Hij stopte een tijd met assisenzaken toen hij er niet in slaagde een cliënte vrij te pleiten in de Oostkampse beerputmoord. Hij trad nadien vooral op als raadsman van burgerlijke partijen.

In het eerste decennium van de eenentwintigste eeuw verdedigde hij onder meer de rechten van de Belgische natuurlijke vader van Baby D., de belangen van de ouders van Luna Drowart bij de Moord op Oulematou Niangadou en Luna Drowart, de belangen van de familie Demoor bij de doodslag op Guido Demoor. Hij pleitte voor de familie van Els Van Doren, burgerlijke partij in de assisenzaak van de parachutemoord. Hij verdedigt de familie van Annick Van Uytsel in de Zaak-Janssen, alsook de ouders van twee vermoorde baby's bij de steekpartij in Sint-Gillis-bij-Dendermonde.

Hij staat bekend voor zijn erudiete stijl en vermogen om ingewikkelde juridische zaken eenvoudig uit te leggen. Om die reden is hij een vaak gevraagde commentator in de Vlaamse pers en op de Vlaamse en Nederlandse televisie.

Hij verrichtte onderzoek naar moord in Vlaanderen en Brussel en onderzocht hiervoor 1200 zaken. Op basis hiervan verzamelde hij heel wat statistisch studiemateriaal. In oktober 2004 bracht hij het boek Moordenaars en hun motieven uit, waarin hij onderzoek deed naar de hedendaagse motieven voor moord. Het boek werd een bestseller.

In het proces tegen Els Clottemans vertegenwoordigde hij de burgerlijke partijen. Door zijn aanpak oogstte hij tegenkanting maar hielp hij ook de openbare aanklager met het overtuigen van de jury. Zijn tegenstrever was advocaat Vic Van Aelst.

Meer dan 100.000 keer ging het boek ‘Moordenaars en hun motieven’ (2004) van Jef Vermassen over de toonbank. Het was lang wachten op een opvolger, maar die mag er dan ook zijn. Vlaanderens bekendste strafpleiter schreef deze keer een meeslepend en imposant werk over slachtoffers. Vermassen wil de stem zijn van al wie rouwt en wie lijdt.

Van misbruikte kinderen en verminkte slachtoffers, tot de families van vermoorde en verongelukte mensen. Hoe verwerken zij hun trauma? Hoe verloopt een rouwproces? Welke ijkpunten kunnen rouw minder of meer rauw maken? Wat met woede en wrok? En hoe schud je de dader van een misdrijf uit je nek?

In elke mens schuilt helaas een potentiële moordenaar. Levensdelicten worden als beestachtig ervaren, maar doorgaans doden dieren geen soortgenoten. Alleen mensen en sommige mensapen zijn ertoe in staat.

In Moordenaars en hun motieven. Monsters of mensen? vertelt strafpleiter Jef Vermassen het onthutsende verhaal van de menselijke wreedheid in al haar facetten.

Moordenaars zijn en blijven mensen, hoe monsterachtig hun daden ook lijken. Ze komen uit alle rangen en standen. Jef Vermassen toont de vele gezichten van moord, van partnerdoding tot genocide. Hij ontleedt zo nauwkeurig mogelijk de motieven van moordenaars. Voortdurend stelt hij zich de vraag naar het waarom van hun soms zo onbegrijpelijke daden.

Jef Vermassen schrijft zoals hij pleit: met gedrevenheid. Die eigenschap vormt de kern van zijn engagement als strafpleiter-criminoloog en maakt van Moordenaars en hun motieven een even ontluisterd, moedig als belangrijk boek. Moordenaars en hun motieven zal niemand onbewogen laten.

Jef Vermassen is Vlaanderens bekendste advocaat, die door de media het meest wordt geconsulteerd. Meer dan 30 jaar lang werd hij beroepshalve geconfronteerd met zowel moordenaars als hun slachtoffers. Hij verdedigde hen in een 80-tal assisenzaken. Jarenlang heeft hij aan dit boek gewerkt.

De opbrengst van dit boek gaat naar sociale projecten in binnen- en buitenland

Bijna vijftig jaar ervaring … en meer dan honderd assisenzaken. Dat is het lijstje dat Jef tot hiertoe kan voorleggen.

Hij kent álle trukken van de foor. En hij speelt ze dan ook meesterlijk uit.”

Zijn inlevingsvermogen is fenomenaal. Vermassen verstaat de kunst om zich te verplaatsen in de schoenen van de jury én om die juryleden zo te bewerken dat ze zich moeiteloos kunnen voorstellen wat zijn cliënte heeft gedreven om te doen wat ze gedaan heeft.

Zo creëer je begrip. En dat is cruciaal in assisen, waar alles om emoties draait. Jef Vermassen is de meester van de emotie en hoe die te bespelen.

Voeg daar zijn welbespraaktheid nog aan toe en je hebt de perfecte formule. Hij speelt perfect de rol van eenvoudige jongen uit Aalst, gebruikt bijna nooit moeilijke of technische woorden, en brengt het geheel altijd zo overtuigend dat de juryleden hem wel moéten geloven.

Vermassen is er van overtuigd dat, in de zaak 'de bende van Nijvel' die hij maar niet kan loslaten, waarschijnlijk geen positieve resultaten meer geboekt zullen worden. Volgens Jef zijn de kopstukken van de bewuste bende ondertussen reeds lang geliquideerd door andere criminelen.

De strafpleiter was samen met David Van de Steen, één van de slachtoffers van de bende, op de Nederlandse tv. Van de Steen overleefde de aanslag in Aalst en heeft er nu een tweede boek over geschreven: “Overlever van de Bende van Nijvel”. Hij werkte ook mee aan de film “Niet schieten”, van Stijn Coninx die op 10 oktober 2018 in première ging.

David Van de Steen was 9 jaar toen zijn ouders en zus werden vermoord in de Delhaize van Aalst.

Zelf, zo vertelt hij, werd hij gered door een politieman die hem zwaargewond tussen de rekken vond. “Ik zag zou grauw als de doden. Maar ineens hoorde hij me toch kreunen. Ik heb hem jaren later pas teruggezien”, vertelt hij in het boek.

Meer dan dertig jaar later heeft hij de hoop dat de daders nog worden opgepakt opgegeven. Vorig jaar had hij weer hoop toen de naam van een overleden rijkswachter viel. Die had op zijn sterfbed zelf verklaard dat hij ooit deel uitmaakte van de bende. Maar de speurders hebben dat intussen ontkend... en dus dat spoor liep uiteindelijk dood.

Op 9 november 2018 trok er een stille witte mars doorheen Aalst om de falende justitie 'wakker te maken'. Het werd een ingetogen mars in aanwezigheid van verschillende slachtoffers en familieleden van slachtoffers.

Bronnen : 

Moordenaars en hun motieven, Meulenhoff|Manteau, 2004, ISBN 9789059900226

Website jefvermassen.be