Iwein van Aalst

Geschiedenisleraar en bestuurslid van de geschiedkundige vereniging ‘Het land van Aalst’ Wouter Van Der Spiegel vindt dat het, bijna 900 jaar na de slag bij Hertshage in Aalst, hoog tijd is geworden voor een monument van Iwein Van Aelst.

Hij denkt bijvoorbeeld aan het oprichten van een ‘infonument’, een combinatie van standbeeld en infokiosk.

Hij wil op die manier de daden van Iwein van Aalst terug wat onder de aandacht brengen en daarmee bijdragen tot een herwaardering van deze historische figuur, gezien zijn toch wel grote belang voor onze stad.

Hierbij een ontwerp voor een standbeeld uit 1890.

Standbeeld, allemaal goed en wel, maar wie was nu eigenlijk die fameuze ‘Iwein van Aalst’?

Iwein van Aalst, ook gekend als ‘Iwein de Kale’, was een belangrijke Vlaamse ridder en heer van Aalst. Wanneer hij is geboren is niet erg duidelijk. Hij wordt voor het eerst genoemd in een oorkonde van 1122, met zijn broeder Boudewijn: Balduinus de Gand et Ywain frater eius en moet dus op dat ogenblik zeker wel al meerderjarig geweest zijn, dus geboren vóór 1100.   

Hij stierf in 1145 (dat is wél zeker)

Hij was, net als zijn broer Boudewijn III van Gent, Peer van Vlaanderen.

‘Peer’ ? ...  Drukfout ? ... Moet dat niet 'heer' zijn ?

Neen, hoor, de ‘peren’ (eigenlijk ‘pairs’, ‘peers’ of ‘beers’) waren de 12 hoofdleenmannen van de graaf van Vlaanderen.

In navolging van de ‘pairs van Frankrijk’ had de Vlaamse graaf immers een raadgevend hof dat hem moest bijstaan met raad en daad.

Naast deze functie waren de broers ook advocaat van de Sint-Pietersabdij van Gent.

In 1127 ontnam Iwein de bezittingen van zijn nichtje Beatrice en werd ‘heer van Aalst’.

Later noemde hij zich zelfs "comes Alostanus" of ‘graaf van Aalst’.

Hij werd vermoord op 8 augustus 1145. Zijn weduwe Lauretta van de Elzas, dochter van de graaf van Vlaanderen, overleed als non te Vorst rond 1175.

Naast Aalst bezat hij ook Waas, Drongen, Deinze en Ruiselede en hij was ook leenman van Liedekerke. Verder bezat hij ook nog verschillende gronden en rechten in Ronse, Deelstreep Brugge, Westvleteren, Ieper, Bikschote, Langemark, Komen, Veurne, Pollinkhove, Horebeke en Tourcoing.

Enkel van Waas, Drongen en Ruiselede weten we dat zijn voorouders ze ontvingen van de graaf van Vlaanderen. De andere bezittingen zou hij verworven hebben door erfenis, huwelijk, giften of inbezitneming door geweld.

Rond Aalst zelf bezat het huis heel wat vrije erfgoederen en er mag dan ook verondersteld worden dat ook Erembodegem, Hofstade, Gijzegem, Nieuwerkerken en Lede in zijn bezit waren. Deze dorpen zijn later in bezit gekomen van de Graaf van Vlaanderen als erfgenaam van het huis van Aalst.

Toen graaf Karel de Goede in 1127 in Brugge werd vermoord en hij geen rechtmatige erfgenamen had, koos de bovengenoemde raad een nieuwe graaf. Er waren heel wat gegadigden, waaronder vooral zijdelingse verwanten en Frans- of Engelsgezinde heren die aanspraak maakten op de troon.

Een Brugs Eedverbond eiste een opvolger die de belangen van het land zou dienen en de Franse koning dacht dus al aan ‘zijn eigen mannetje’. Maar dat was buiten de Vlaamse steden gerekend, die eerder een Engelsgezinde opvolger zagen zitten.

Daarmee raakte Vlaanderen betrokken in een internationaal schaakspel: de Franse koning wou verhinderen dat Vlaanderen in Engelse invloedssfeer terecht kwam en hoopte ook dat hij de Engelsen uit het hertogdom Normandië zou kunnen buiten werken.

Als Peer van Vlaanderen steunde Iwein Diederik van de Elzas als kandidaat-graaf maar toch werd een Franse kandidaat, Willem Clito van Normandië, aangewezen voor deze functie.

‘Aangewezen’ inderdaad, want : niet echt verkozen en formeel niet erkend door de edelen en de Vlaamse steden.

Het jaar daarop, we schrijven dus 1128, was er een conflict tussen de Gentenaars en de pas aangestelde graaf Willem Clito.

Vlaanderen verkeert in rep en roer, en het verzet groeide uit tot een landelijke opstand waarin Gent het voortouw nam. Gent leed namelijk het meest onder de anti-Engelse politiek van Clito gezien er geen wol meer de stad in mocht komen. Laken was toen het belangrijkste Vlaamse exportproduct en de wol was echt wel nodig om de industrie in stand te kunnen houden.

Iwein van Aalst probeerde in eerste instantie nog te bemiddelen, maar omdat hij te vaak de zijde koos van de burgers, kwam ook hij in rechtstreeks conflict met de graaf.

“Willem bleef halstarrig by zyn besluit, en  de bode werd hoonend weggezonden. Dit bracht misnoegdheid in het land ten top : al de leenhouders waren voor hetzelfde beducht, en zy voegden zich by de misgenoegden steden, welke reeds openlyk morden”.

Gemor onder de bevolking dus …

De heren van Dendermonde en Aalst ontvingen Engels geld om Clito te bekampen en nadat de graaf eigenmachtig een eerder afgeschafte belasting opnieuw invoerde en zijn bewind daarmee nogmaals had verstrakt, verweet Iwein hem tijdens een volksvergadering op de Vrijdagmarkt in Gent op 16 februari 1128, dat hij de wederzijdse band tussen hemzelf en het volk had verbroken.

Geen vorst die de wet had geschonden, kon rechtmatig verder regeren, aldus Iwein, en hij eiste dat zijn beschuldiging zou worden voorgelegd aan een onpartijdige rechtbank die samengesteld moest zijn uit "baronnen van beide partijen, en onze heren en al de verantwoordelijke mannen uit de clerus en het volk".
Bovendien moest de rechtbank zetelen in Ieper, "dat gelegen is in het midden van ons land", om aldus "rustig en na rijp beraad, zonder bedrog of kwade trouw, het oordeel te vellen" of de graaf al dan niet de wet gebroken had, en als dit zo was, dan moest hij aftreden en de plaats ruimen voor een vorst die de wet wél zou respecteren.

Iwein formuleerde daarmee meteen het principe van de ‘rule of law’, dat daardoor voor het eerst in Vlaanderen tot uiting kwam. De Rule of law is onderdeel van de rechtsstaat en houdt in dat ook een overheid zich aan de wet moet houden.

Dit voorval staat bekend als één van de eerste pleidooien voor het constitutionalisme: de verklaring dat de uitoefening van de politieke macht gebaseerd is op een overeenkomst tussen de vorst en het volk.

Het idee haalde hij uit Frankrijk waar het constitutionalisme van de monarchomachen reeds gekend was.

‘Monarch’ komt van het Griekse ‘monarchos’ (monarch) en ‘machos’ vertaalt men als ‘bevechten’.

Het bevechten van de monarch dus.

Door te stellen dat “gij niets moogt doen in dit graafschap dat tegen onze Raad en de eer van het land ingaat” kan Iwein van Aelst gerust beschouwd worden als de eerste pleitbezorger van het parlement avant la lettre.

Willem Clito kon zich hier uiteraard niet in vinden en protesteerde hevig. Hij daagde Iwein uit tot een duel maar deze laatste weigerde dit op basis dat ze niet van gelijke stand waren.

Om het duel toch te kunnen laten doorgaan, verbrak hij zijn leenmanschap en erkende Dirk (Diederik) van den Elzas als nieuwe graaf.   

Dirk werd op 21 juni 1128 echter verslagen en zocht zijn toevlucht bij Iwein en Daniël van Dendermonde. Het conflict bleef verder escaleren tot Willem uiteindelijk met zijn leger optrok naar Aalst ... de start van de gekende 'Slag bij de Hertshaag'

Hier een afbeelding van de affiche ter gelegenheid van een historiespel over deze slag voor de 800-ste verjaardag ervan (zie ook verder in deze tekst).

Tijdens dit beleg van de stad Aalst op 22 juli 1128 raakte Clito tijdens de gevechten gewond aan de rechterarm. Gekwetst viel hij van zijn paard en wilde de strijd te voet verder zetten toen hij door een pijl nogmaals in de arm en schouder getroffen werd.

Willem werd zwaar gewond naar zijn tent gebracht waar hij ondanks de beste zorgen vijf dagen later (op 27 juli 1128) aan wondontsteking overleed.

Zijn lijk overgebracht naar Frankrijk en begraven in de Sint Bertinus abdij van Sint Omaars.

De heldhaftige Aalstenaars behaalden een schitterende overwinning, de invallers werden verdreven en Diederik werd op 28 juli 1128 graaf van Vlaanderen.

De dodelijke pijl die werd afgeschoten kwam van de Aalstenaar Niklaas Borluut, een Aalsterse voetboogschutter, die trouwens later ook nog de Borluutstraat naar zich genoemd kreeg.

Niklaas werd tijdens het gevecht trouwens zelf door een bijlslag getroffen en viel dodelijk getroffen neer.

De voetboog werd eigenlijk meer als verdedigings- dan als aanvalswapen gebruikt, de schutter moest immers steeds dekking zoeken en zijn wapen op de grond plaatsen om te herladen.

Omdat ze door het zoeken naar dekking natuurlijk heel kwetsbaar waren tijdens het herladen, droegen de schutters soms een schild op hun rug.
Het schild was tot wel 1,60 meter hoog, en om te herladen keerden ze dan hun rug naar de vijand toe.

Tijdens een veldslag werd dit schild, ook pavise genoemd, soms in de grond gezet, zodat de schutter zich erachter kon beschermen tijdens het herladen.

Soms werd ook een tweede man, een pavisier genoemd, gebruikt om het schild te plaatsen en te verplaatsen.

Veel van deze schilden waren versierd met religieuze afbeeldingen omdat de gelovige schutters hoopten dat de vijand ervan zou overtuigd zijn dat ze heiligschennis pleegden als ze het schild zouden beschadigden.

De voetboog was zo’n dodelijk wapen dat de Paus in 1139 besloot dat diegene die het wapen tegen een andere katholiek gebruikte onmiddellijk geëxcommuniceerd moest worden.

Het gebruik van deze boog tegen de heidenen mocht dan weer wel ...  In de tijden van discriminatie en racisme die we tegenwoordig kennen, is dit natuurlijk geen echt goed voorbeeld.

Tijdens vroegere tijden was het gebruikelijk dat voor gevangen genomen soldaten losgeld werd gevraagd voor hun vrijlating, de gevangen genomen voetboogschutters daarentegen werden direct opgehangen wegens ‘veel te gevaarlijk’.

Na dit voorval en de dood van de graaf werd Diederik van de Elzas dus alsnog de nieuwe graaf (in 1128) en werd erkend door zowel het graafschap en de koningen van Frankrijk en Engeland.

De tante van Iwein, Gertrude, huwde daarna Arnold II, graaf van Ardres.

Iwein en Arnold van Ardres waren reeds goede vrienden en het was tijdens een toernooi dat ze samen het huwelijk hadden bedisseld. Door deze trouwpartij ontstond er trouwens een geducht nieuw machtsblok: Ardres-Waas-Gent-Aalst.

Iwein werd dé grote triomfator en held van Vlaanderen, maar hij had wel twee grote vijanden: de clan Bourbourg en de clan Beveren.

Het was Diederik van Beveren die pleitte aanspraak te mogen maken op de bezittingen van Iwein in het Waasland door zijn huwelijk met een dochter van Boudewijn III.

De naam van het meisje is echter onbekend omdat geen enkele historische bron dit bevestigt.

Het zou echter de ruzie met de clan Bourbourg zijn, die Iwein zijn dood zou worden.

Het pleit werd beslecht tussen Rogier van Kortrijk, een bondgenoot van Bourbourg, en Iwein.

Het kwam reeds een eerste maal tot een treffen in Aken, waar beide ridders de baden bezochten, en waar  

Rogier blijvend verwond geraakte aan de handen door messteken van zijn rivaal.

Bij een verzoeningspoging te Kassel werd Iwein dan door Rogier, of in elk geval door zijn toedoen, vermoord op 8 augustus 1145.

Hij werd opgevolgd door zijn minderjarige zoon Diederik van Aalst (niet te verwarren dus met Diederik van den Elzas!)

Diederik, bijgenaamd ‘het kind van Aalst’ (wegens zijn jeugdige leeftijd), was meteen ook de laatste heer van Aalst.

Diederik was een zoon van Iwein van Aalst en Laureta van de Elzas.

Hij huwde Lauretta van Henegouwen, dochter van graaf Boudewijn IV en overleed kinderloos in 1166. De meeste bezittingen gingen naar de Graaf van Vlaanderen Filips van de Elzas.

Een nota in de huwelijksakte van zijn vader bepaalde immers dat wanneer de Graaf van Aalst geen nakomelingen meer had, de heerlijkheid in handen viel van de graaf van Vlaanderen.  

Het ‘Land van Aalst’ keerde dus terug naar de Graaf van Vlaanderen en hierdoor zou het door de latere eeuwen heen steeds als een afzonderlijk en samenhangend geheel rechtstreeks van de graaf blijven afhangen.

Vooraleer we Iwein van Aalst nu postuum gaan uitroepen tot een plaatselijke heilige, geef ik toch nog graag even de bedenkingen mee van professor Raoul Van Caenegem, één van dé autoriteiten op het vlak van de middeleeuwse geschiedenis van België.

“Door de kant van de steden Gent en Brugge te kiezen tegen graaf Willem Clito ging hij eigenlijk een monsterverbond aan want in die periode begonnen de steden meer macht op te eisen wat de machtspositie van de adel niet ten goede kwam. Bovendien toonde hij zich niet erg consequent: hij had nog maar enkele maanden te voren de nieuwe graaf Willem Clito trouw gezworen en amper enkele maanden later steunde hij diens tegenkandidaat, Diederik van den Elzas, onder invloed van een grote som (omkoop)geld van de Engelse koning Hendrik I.

Daar komt trouwens nog bij dat hij, ook al door een duistere transactie, de erfenis en het grootgrondbezit van zijn minderjarige nicht, Beatrix of Beatrice, de enige dochter van zijn broer, ontfutselde”.

In de toenmalige historische context waren dat dingen die nog wel gebeurden en het doet niets af aan zijn verdienste als grondlegger of voorloper van het constitutionalisme.

Dat hij dus van groot belang was voor onze Aalsterse stee mag geen twijfel lijden. Het zou dus inderdaad mooi zijn dat tegen 2028 deze historische leegte in Aalst zou opgevuld zijn.
Naast de standbeelden van priester Daens en Dirk Martens verdient Iwein van Aalst immers een waardig monument, of ten minste een herdenkingsplaat of infokiosk.

Maar is er nu totaal geen herinnering aan hem?

Aan de veldslag is de herinnering immers maar ‘povertjes’

Ongeveer zevenhonderd jaar na de feiten, we schrijven 22 januari 1808, was landbouwer Judocus Keymeulen samen met zijn dochter Anna-Katarina aan het werken op een weide in de Hertshage.
Aan de kant van een gracht in de buurt van het latere hospitaal ontdekte hij in de modder een grote steen met volgende inscriptie :

CY FVST OCCIS

GVILLAVME

DE NORMANDYE

1128

Vrij vertaald wordt dat  :

HIER WERD GUILLAUME VAN NORMANDIE GEDOOD 1128.

De gedenksteen duidde dus de plaats aan waar Willem van Normandië overleed of in elk geval zijn dodelijke verwondingen opliep.

Ter plaatse werd een akte van proces verbaal opgemaakt en de steen werd naar het stadhuis overgebracht.

Opnieuw tweehonderd jaar later zou deze akte nog altijd bestaan, alleen weet niemand meer waar de gedenksteen gebleven is. 

Petrus Van Nuffel meldt dit reeds in 1914 in zijn boek ‘Historiek der oude straten van Aalst’. Petrus Van Nuffel  is geboren te Aalst op 10-07-1871 en overleden te Aalst op 10-08-1939. Hij kan gerust beschouwd worden als de nestor der Aalsterse geschiedschrijvers. Hij was werkzaam in de drukkerij van Pieter Daens maar vestigde zich later als zelfstandig drukker en uitgever en was vanaf 1893 uitgever van "De Gazette van Aelst". Naast zijn talrijke boeken schreef hij ook een toneelstuk “De slag bij de Hertshage te Aalst”, waarvan de affiche reeds eerder in dit artikel is getoond. 

Wat velen echter niet (meer) weten is dat we eigenlijk jaarlijks een herinnering voorgeschoteld krijgen aan Iwein. Iwein van Aalst trouwde na de veldslag in 1139 met Lauretta, de dochter van Diederik van den Elzas, en laat het nu net dit prachtkoppel zijn dat later werd opgevoerd tijdens de jaarlijkse carnavalstoet … inderdaad … de beide stadsreuzen, Iwein en Lauretta.

Daarover is HIER meer te lezen.

Nog een herinnering die jaarlijks, tijdens dezelfde stoet trouwens, weerkeert is te vinden op het kostuum van de Aalsterse Gilles.

Het kostuum is namelijk versierd met 80 bloempjes (Aalst als bloemenstad), 18 leeuwen en evenveel keizerlijke kroontjes verwijzende naar de ‘keizerlijke stede’, drie emblemen met daarop het standbeeld van Dirk Martens, het Aalsters belfort en het wapenschild van de ajuinenstad … en nu komt het … het schild van Iwein van Aalst …

En ook de stadskleuren rood en wit doen ons aan deze man terugdenken. Het waren immers reeds in de 14e eeuw de kleuren van Aalst, zonder dat daar echt een vlag aan verbonden was.
De vlag van Iwein (in de slag bij Hertshaag) en van Boudewijn van Paperode (in de Slag der Gulden Sporen) - de vlag van de Aalstenaars dus - was immers rood en wit. Net zoals de kleuren van ons wapenschild trouwens : rode rechtstaande degen op een zilvere (witte) achtergrond.
Het was pas in de 16e eeuw, in de Spaanse tijd, dat het geel er werd bijgevoegd. 

Over het wapenschild en de stadskleuren is HIER meer te lezen.

Een ondertussen verdwenen ‘eerbetoon’ aan Iwein was het schip van de firma De Wolf-Cosyns, dat de klinkende naam ‘Iwein van Aelst’ kreeg.

Over De Wolf-Cosyns is HIER meer te lezen

Bij CBS 3.1.1927 werd de benaming Hertstraat veranderd naar Hertshage

In maart 2023 wordt bekend dat er een aanvraag lopende is om Iwein het ereburgerschap van onze stad toe te kennen, een aanvraag die werd goedgekeurd op de gemeenteraadszitting van 28 maart.

Iwein van Aalst komt als gloednieuw ereburger in het rijtje Aalsterse bekendheden met Dirk Martens, Adolf Daens, Valerius De Saedeleer, Alfred Kelders, Captain Bill Fairbairn, Louis Paul Boon, Oscar Van Malder, Michaël Ghijs en Kamiel Sergant.

Hier een lijstje van alle Aalsterse ereburgers. 

Voor meer info, klik op hun naam en je wordt doorgestuurd naar de betrokken pagina : 

Adolf Daens

Alfred Kelders

'Captain' Bill Fairbairn 

Dirk Martens

Iwein Van Aelst

Kamiel Sergant

Louis Paul Boon

ZEH Kannunik Michaël Ghijs

Oscar Van Malder

Valerius De Saedeleer

Bronnen

hetlandvanaalst.be/wordpress/article/eerste-democratisch-document-nederlands-of-vlaams-acte-van-verlatinghe-en-het-land-van-aalst-wouter-van-der-spiegel/

HLN 9/6/2020

Biekorf jaargang 69 (1968) auteur : E. Neylants‏

Roetsinfo.eu

geneanet.org

lecavzw.be

tekening voetboog : SybeBergsma.nl

Harry De Paepe : De twee kanten van het kanaal : een geschiedenis van Engeland en de Nederlanden

dbnl.org

aalstersegilles.be

Iwein van Aelst – Jonkheer Philip Marie Blommaert via google books (1128)

Gemeenteraadszitting 28/03/2023

Het land van Aalst 18/01/2020
Het land van Aalst jaargang LXXI-2019 (afbeelding standbeeld)

Aalst en de kolonisatie

Eigenlijk kunnen we er bijna niet omheen … zelfs niet in Aalst ...

Naast het woord ‘covid-19’ is bijna heel België, neen wat zeg ik, heel Europa en bij uitbreiding grote stukken van de wereld momenteel in de ban van het woord ‘racisme’.

De dood van een zwarte Amerikaan heeft liters olie op het vuur gegooid wat aan het leiden is tot een echte brandhaard wereldwijd, en dat is soms heel letterlijk te nemen.

Ook historische figuren die het jaren of eeuwen geleden niet zo nauw namen met de gelijkheid van mensen worden tegenwoordig door de molen gedraaid en hun standbeelden worden bekogeld, beklad, in brand gestoken of afgebroken.

De voor België belangrijkste ‘kop van jut’ zal ongetwijfeld wel koning Leopold II zijn.

Een 19-jarige studente uit Halle lanceerde in juni 2020 een online petitie met de eis alle standbeelden van de voormalige Belgische vorst weg te halen. Volgens de ondertekenaars verdient hij, gezien zijn verleden, geen standbeeld. 

Maar wat heeft die 'brave' man nu juist misdaan?

Wel, in het kort … In 1885 richtte koning Leopold II Congo vrijstaat op, met toestemming van 14 Europese landen. 

Het werd een privékolonie van de koning, en hij vond dat het allemaal ook iets moest opbrengen.

In 1890 was er veel vraag naar rubber voor de productie van auto- en fietsbanden en naar ivoren voorwerpen.
De Congolese bevolking werd gemarteld en uitgehongerd en als een arbeider niet aan een quotum kon voldoen hakte de commandant zijn hand af, vooral ter intimidatie van de collega's en om geen dure kogels te verspillen.
Er kwamen strafkampen voor vrouwen en kinderen en de mannen konden hun geliefden vrijkopen met ivoor en rubber.
Met het geld van de Congo-vrijstaat liet de koning bouwwerken uitvoeren in eigen land. 

Naar het voorbeeld van Parijs liet hij Brussel aanleggen. Een voorbeeld hiervan is de Tervurenlaan.
Naar aanleiding van de 50ste verjaardag van België liet hij het Jubelpark bouwen, compleet met triomfboog.
En er volgden nog meer bouwwerkzaamheden : het Koninklijk Paleis, het Kasteel van Laken, de Koninklijke Serres in laken, de basiliek van Koekelberg, de OLV kerk in Laken, het Justitiepaleis in Brussel, het koninklijk museum voor Midden Afrika in Tervuren en de Koninklijke musea voor schone kunsten. 

In Antwerpen financierde hij de uitbouw van de zoo en liet hij het Centraal station en het Koninklijk Museum voor Schone kunsten bouwen. 

En in Oostende, één van zijn favoriete vakantiebestemmingen, liet hij de Koninklijke Gaanderijen, het Koninklijk Chalet, het Maria Hendrikapark, de Koninklijke Stallingen, de Sint Petrus en Pauluskerk en de De Smet de Naeyerbrug bouwen. 

In 1908 werd Congo een kolonie van de Belgische staat. De levensomstandigheden werden beter en de rubberquota werd afgeschaft. Het is echter een misvatting dat hij gedwongen werd om Congo aan de Belgische staat te schenken. Neen, hij liet zich hiervoor vorstelijk vergoeden door de brave belastingbetaler. In ruil voor het gebied in Afrika nam de Belgische regering de nog uitstaande schuld van Leopold II aan de overheid over ... op dat ogenblik 100 miljoen frank (uitgerekend komt dit op 600 miljoen euro). Maar dat bedrag werd natuurlijk nog wat aangepast (naar boven) met enkele bonusjes en extra's.

Op 30 juni 1960 werd Congo dan onafhankelijk. De link met België bleef echter nog steeds nadrukkelijk aanwezig. 

Naast de discussies over zwarte Piet (of Roetpiet of Regenboogpiet) van de laatste jaren, wordt nu dus ook de koloniale geschiedenis van - onder andere - ons land met argusogen bekeken en druk becommentarieerd. Iedereen heeft er wel zijn of haar mening over, en dat stuit soms wel eens op onbegrip van 'de andere partij'.

Als er trouwens één activiteit is die in de loop der jaren een volledig andere waardering heeft gekregen, dan is het wel de ‘kolonisatie’. Daar waar tot in de jaren 1950 overzeese bezittingen beschouwd werden als een statussymbool van het moederland, is er tegenwoordig nog nauwelijks iets goeds over te lezen of te horen.

De teruggekeerde aandacht voor ons koloniaal verleden geeft ons misschien de kans om de feiten, de interpretaties en de emoties ook eens in een juiste historische context te plaatsen.

In de tweede helft van de 19^e eeuw immers werd kolonisatie aanschouwd als een weldaad voor de kolonies, die daardoor ook deel werden van de ‘beschaafde wereld’ … een ‘upgrade’ dus als het ware.

Kolonisatie betekende immers het einde van rooftochten en plunderingen, het aanleggen van wegen, spoorwegen, telegraaf- en telefoonverbindingen. Ook rioleringen, leidingwater en onderwijs, bestuur en rechtspraak werden er geïntroduceerd en sterk verbeterd.

De kolonisatie was voor Afrika en Azië eigenlijk een toegangsticketje tot de moderne beschaving.

Dat de plaatselijke bevolking hiervoor ook uitgebuit werd, werd wat naar de achtergrond verdrongen maar dat is niet zo raar omdat toen ook de Europese proletariërs werden uitgebuit.

Toch waren er ook toen al mensen die kritische commentaren lieten horen.

Onder andere ‘onze’ priester Daens die dat koloniseren toch maar geldverspilling vond. Geld dat veel beter zou worden besteed aan de Belgische arbeiders en aan de verbetering van de arbeidsvoorwaarden.

En de socialisten die vonden dat het geldgewin eigenlijk diende om de stem van het geweten en de klachten van de 'negers' te smoren.

Na de overdracht van Leopolds privékolonie aan de Belgische staat in 1908, raakte de kritiek op het wanbeleid van Leopold II nog een beetje verder in de vergeethoek. Dit stukje geschiedenis werd door de Belgen immers blijkbaar al vlug weg geduwd naar het collectieve onderbewustzijn.

In 1911 verscheen in De Volksstem een reeks artikelen van de Geraardsbergse oud-volksvertegenwoordiger Vincent Diericx (1862 – 1947). Dat gebeurde naar aanleiding van een zeven maanden durende rondreis door Congo, waarover hij heel duidelijk was :  ‘Den vierden maart aanstaande vertrek ik om mij nog meer te gaan overtuigen van het menschlievend beschavingswerk in Afrika, door den grooten koning Leopold II tot stand gebracht’. 

Niets dan eerbied dus voor de koning.

Die eerbied bleef bij velen trouwens bestaan, ook bij koning Boudewijn die bij de onafhankelijkheidsviering van Congo in 1960 zelfs op vrij ondiplomatische manier verwees naar ‘het genie van Leopold II die niet naar hier gekomen is als veroveraar maar als brenger van de beschaving’.

Dat veranderde echter snel. De Belgen die mee hielpen bouwen aan de ontwikkeling van de kolonie werden bij hun terugkeer eerder beschouwd als egoïstische uitbuiters en het woord ‘koloniaal’ werd een scheldwoord.

En in Aalst ?

Op het grondgebied van Aalst vinden we geen standbeelden terug van deze oud-koning en moeten we het stellen met een ‘Leopoldlaan’, die trouwens verwijst naar zijn voorganger Leopold I.

Deze straat ontstond in 1835 als nieuwe naam van de Kattestraat. Toen in 1927 deze haar oorspronkelijke benaming terugkreeg, moest een nieuwe locatie gevonden worden: de huidige Leopoldlaan werd de nieuwe naam van wat voorheen de Kloosterstraat was.

Geen standbeeld dus … en ook geen straat.

Ook in buurgemeenten en -steden zijn er maar heel weinig verwijzingen terug te vinden.

Maar heeft onze ajuinenstad dan helemaal niets te maken met de kolonisatie?

Oh, jawel hoor … waar hebben de Aalstenaars trouwens niets mee te maken …

Zeker nu de tijd van 'nonkel pater' of 'tante nonneke' voorbij is, dienen we ons bewust te zijn dat er toch nog wat sporen van onze koloniale geschiedenis in Aalst terug te vinden zijn en dat vooral in de vorm van soldaten, missionarissen, investeerders, ontdekkingsreizigers enz

- Een eerste was Albert Boone

(° 1869 in Aalst, + 1908 in Kinkanda)

Albert groeide op in het ouderlijk huis in de Dirk Martensstraat 16.

Hij scheepte na zijn legerdienst in Antwerpen op 18/7/1891 in om in Congo-Vrijstaat dienst te doen als sergeant van de Force publique, het leger van Congo-Vrijstaat. 

In april 1892 werd hij chef de poste in Dungu (Noordoost Congo) en in 1894 vergezelde hij de expeditie van de beruchte bevelhebber Willem-Frans Van Kerckhoven.

Samen trokken ze met een leger in naam van Leopold II vanuit het hart van Afrika op expeditie richting Nijl. Hun expeditie richtte zich onder andere tegen de Arabische slavenhandelaars maar deze ‘Grote Arabische Campagne’ werd later internationaal aangeklaagd voor gruweldaden jegens de Afrikaanse bevolking.

In 1895 was hij als luitenant gelegerd in Bima, Uele en nam hij deel aan een tweede expeditie.

Albert werd bij zijn terugkeer, als één van de weinige blanke overlevenden van Van Kerckhovens expeditie, als een échte held van het Statieplein naar het Landhuis op de Grote Markt gebracht. 

Daar kreeg hij te horen dat hij de perfecte man zou zijn voor een grootse Aalsterse droom.
De ‘beau monde’ van onze stad had immers een concessie in Congo Vrijstaat en vanuit ons Vlaamse industriestadje plande men een logistieke lijn, recht naar het donkere hart van Afrika.

De ambitie was ongekend.

Enkele families die ons vandaag nog steeds bekend in de oren klinken - de Bethune, De Clippele, De Vis, De Gheest, De Naeyer, Geerinckx, Eeman, Liénart, ... - hoopten om rubber in het Congo van Leopold te vinden, en waren er van overtuigd dat ze zo op korte tijd fortuin zouden kunnen maken.

Ze ‘fixten’ in Engeland een raderboot en het was dus eind 19e eeuw dat men op de Congostroom de ‘Alostville’ kon zien varen.

De enthousiastelingen trokken het oerwoud in, op zoek naar rubber dat ze dan later met de lokale bevolking verhandelden voor zoutklompen. Intussen genoten ze van jachtpartijen, de nederigheid van de Afrikaanse stammen en het dagelijkse leven.

Fernand, de broer van Albert, bezweek aan dysenterie en Malaria. Hij werd begraven in de Aalsterse nederzetting Kivula.

Op het thuisfront mikten de Aalsterse industrieën ondertussen op dubbele winst en zo verrees het rubberverwerkend bedrijf ‘La Centrale Belge’. De fabriek bevond zich aan de Hoge Vesten, daar waar zich nu de carnavalshallen bevinden, en verschafte verschillende generaties Aalstenaars werk.

Tot begin jaren ’50 werden er rubberproducten vervaardigd.

In 1899 stapte Albert over naar ‘La Centrale Africaine’ van burgemeester Leo Gheeraerdts. 

Deze maatschappij stond in voor rubber- en ivoorexport en was actief in het bassin van Kasai.

Daarna werkte hij er als directeur voor bovengenoemde firma, die net zoals La Djuma, waarbij Leon de Béthune ook betrokken was, deel uitmaakte van de Compagnie du Kasaï. Door de Aalstenaars werd dit fabriek trouwens ook wel eens ‘’t Katsjoeken’ genoemd.

Van de fabriek ‘’t katchoeken’ naar het café ‘’t katchoeken’ is geen grote stap … en als we nog wat verder stappen komen we meteen bij ‘’t Katchoeken’, de bijnaam van onze eerste Ajuinboer (daarover is HIER meer te lezen).

In 1898 werd Albert vereerd met de medaille ‘Etoile de Service à deux raies’.

Deze burgerlijke onderscheiding was in 1889 door koning Leopold II ingesteld voor mensen die zich verdienstelijk hadden gemaakt in Congo-Vrijstaat.

De zilveren strepen verwijzen naar het aantal missies ter plaatse.

Op de achterkant van de ster staat het motto vermeld : ‘travail et progrès’.

In 1899 schreef hij het artikel ‘Sur le poste de Bima’ dat verscheen in ‘Mouvement anti-esclavagiste’.

Deze publicatie was vooral gericht tegen de Arabische slavenhandelaars.

Hij overleed in 1908 als gevolg van een ziekte, slechts 39 jaar oud.

- Ook zijn broer, Fernand Boone (° 1871 in Aalst, +1901 in Kioula, Djuma), was in Congo actief.
Eerst als onderofficier van de Force Publique van 1896 tot 1899 en daarna ook als agent van de Société Centrale Africaine (Kasai).

Ook hij overleed vroegtijdig: amper 30 jaar oud

- We gaan verder met Jan De Windt

Jan (1876 – 1898) groeide op in het ouderlijk huis op het Keizerlijk Plein (en nadien in de Nieuwstraat). Zijn vader was dokter in de heel- en vroedkunde.

Hij studeerde geologie in Gent, Wenen en Berlijn en behaalde de graad van doctor in de natuurwetenschappen, specialisatie mineralogie.

Jan was lid van het Kruidkundig genootschap Dodonaesa en was medestichter van de Vlaamse Natuur- en Geneeskundige Congressen.

Als bestuurslid van het liberale Willemsfonds ijverde hij ook voor de vervlaamsing van de Gentse hogeschool.

Hij was in maart 1898 als tweede commandant van de wetenschappelijke expeditie ‘Lemaire’ vertrokken.

Deze expeditie die zich van de oostkust van Afrika Congowaarts begaf langsheen de boorden van de Zambesi had als doel er topografische, etnologische, geologische en natuurkundige onderzoeken te verrichten.

Op 10 augustus van dat jaar kwam het bericht dat Jan verdronken was op het Tanganyika-meer, en dat op amper 22-jarige leeftijd. De oorzaak was een hevig onweer te Moliro.

De Jan De Windtstraat (tussen de Dr De Moorstraat en de Hovenierstraat) is een blijvende herinnering aan hem.

Ook de volgende in het lijstje klinkt heel bekend in de oren.

Het gaat immers over Léon De Bethune.

Léon  (1864-1907) was een telg uit een katholieke adellijke familie.
Hij trad in de voetsporen van zijn vader als politicus door gemeenteraadslid, schepen en volksvertegenwoordiger te worden voor de katholieke partij.

Zijn zwakke gezondheid maakte in 1887 reeds een einde aan zijn diplomatieke carrière, maar hij maakte zich wel op andere manieren verdienstelijk.

Zo zette hij zich vanaf 1888 in om de religieuze politiek van de onafhankelijke Congostaat onder de aandacht te brengen van de Belgen om op die manier steun te krijgen van katholieke landgenoten voor het Afrikaanse werk van de vorst en om roepingen van missionarissen naar Congo te stimuleren.

Daarbij werd hij ook geholpen door zijn schoonbroer, Edouard Descamps, professor internationaal recht aan de katholieke universiteit te Leuven, die ook een functie bekleedde in het ‘Institut Colonial International’ en de Hoge raad van de Onafhankelijke Congostaat’.

Zijn vader, baron Paul de Bethune, werd trouwens ook al geloofd als één van de eerste aanhangers van de Afrikapolitiek van koning Leopold II. 

Zo bijvoorbeeld verdedigde hij in de Senaat in juli 1889 met succes het voorstel tot staatsdeelname in de Compagnie du Chemin de fer du Congo

Léon had contacten met abt Van Impe, directeur van het Sint-Lodewijk van Gonzaga onderwijsinstituut in Gijzegem, dat zich wijdde aan de opleiding van jonge Congolezen in België.

Een belangrijk doel hiervan was om de doelstellingen van de kolonisatoren beter te doen begrijpen en hierdoor later beter te kunnen inschakelen in de Congolese administratie.

Léon zelf vond dit eigenlijk een geldverslindend project, dat trouwens na vijf jaar al werd stop gezet. Het had toen ook geen zin meer vermits in Congo zelf ondertussen al diverse kloosterordes (de Jezuïeten en de Scheutisten) begonnen waren met onderwijs ter plaatse in het kader van hun evangelisatiewerk.

In 1889 richtte Léon in Aalst een plaatselijk comité op van het Afrikaanse Rode Kruis en een jaar later ook een plaatselijk comité voor het Belgisch Anti-slavernij Werk.

Vanaf dat jaar ging hij zich op uitdrukkelijk verzoek van de vorst ook bezig houden met de missionering van Congo, waarvan hij enkel voordelen zag: ‘met behulp van talrijke katholieke zendelingen en met volharding zal men op een duurzame wijze dit ongelukkig volk tot een nieuw leven brengen: het zonder achteruitgang al de graden van den vooruitgang doen bereiken’. 

Ook wou men toen de negatieve invloeden van de Islam (waaronder polygamie) op zwart Afrika tegenwerken.

In september 1891 was hij op het Congres van de Katholieken in Mechelen de welsprekende promotor van de  Belgische missies in Congo. Hij verkreeg er ook de steun van de Jezuïeten voor de evangelisatie van en missionering in Congo.

Als doctor in de rechten en jong katholiek parlementslid werd hij door koning Leopold II van nabij betrokken bij het bestuur van de Vrijstraat Congo.

Van 1890 tot 1898 was hij secretaris van de Hoge Raad van Congo-Vrijstaat en van 1899 tot aan zijn dood was hij er raadsheer. Dit was niet enkel een adviesraad, maar ook een wetgevend orgaan evenals opperste gerechtshof voor de Congostaat.

In 1892 verdedigde hij de stelling dat Congo- Vrijstaat het recht had om grond in bezit te nemen die door de plaatselijke bevolking niet gebruikt werd en dat dit niet strijdig was met artikel 5 uit de Akte van Berlijn van 1885. Sommige Belgische commerciële groepen vonden dat dit neerkwam op monopolievorming en dat dit zeker in hun nadeel zou kunnen spelen.

De Compagnie de commerce du Haut Congo kwam daarenboven nogmaals in conflict met Leopold II door diens verbod op handel in ivoor en rubber in het gebied van de Uele, het grensgebied in het Noordoosten van Congo. Volgens de Compagnie kwam ook dit neer op monopolievorming met het oog op persoonlijke verrijking…

Als ‘rechterhand’ van Leopold II moest Léon ook diverse aanvallen vanuit Groot Britannie op de Congopolitiek van de koning proberen counteren. Daarbij kreeg hij hulp van zijn ex-stadsgenoot, priester Auguste Boone die naar Engeland was verhuisd. Dank zij deze laatste kon hij de ‘Catholic Press Limited’ aan de kant van de Congostaat krijgen.

De ontvolking van Congo verklaarde hij door te wijzen op de zware gevolgen van de slaapziekte en wantoestanden werden als” geïsoleerde feiten” geminimaliseerd.

Hij was commissaris-generaal van de grote Congo-exposities die plaats vonden in Antwerpen (1885 en 1894) en in Tervuren (1897). Het belangrijkste doel daarbij was ‘den bezoeker vooral van de nuttige zijde der onderneming op de hoogte stellen en tevens het bewijs leveren van den onmeetlijken vooruitgang die Congo op enkele jaren heeft gedaan’. Daardoor werd ook het nut van de katholieke missies aangetoond. Als commissaris-generaal van de Congolese sectie wou hij op de wereldtentoonstelling van 1897 in Brussel een ruimere plaats voor de missies in Congo.

In 1899 werd hij belast met een onderzoek naar de zending van de missies in Congo.

Hij vond het ‘zijn dringende plicht om het ongelukkige volk al de graden van den vooruitgang te doen bereiken’ en zo ging de Bethune meer en meer als financiële tussenpersoon van de koning fungeren in godsdienstige zaken. Een voorbeeld daarvan is een cheque van 100.000 fr. op naam van de Bethune om de abdij van Westmalle te steunen voor haar vesting in Congo

Hij bereidde mee de overdracht voor van Congo Vrijstaat  aan het koninkrijk België als de kolonie  “Belgisch-Congo”. Leopold II wou hem voor de geleverde inspanningen belonen en bood hem in 1907 het ministerschap voor de kolonies aan.

Léon diende dit echter te weigeren door zijn zwakke gezondheidstoestand. In datzelfde jaar zou hij op 43-jarige leeftijd vroegtijdig overlijden.

Léon wordt ook wel eens de ‘stroman’ van Leopold II genoemd omdat hij mee ingestaan had voor de propaganda en de misbruiken had afgedaan als geïsoleerde incidenten.

De Leo de Béthunelaan is de laan die loopt van het rond punt ‘Haring’ tot aan de St Jobskerk.

Niet alleen Leon was echter belangrijk voor Congo. Ook zijn broer Louis De Bethune is vermeldenswaardig.

Louis (Aalst,5/8/1872 – 29/1/1939) was ook katholiek volksvertegenwoordiger van 1912 tot 1932.

Hij was Doctor in de rechten van de Katholieke Universiteit Leuven en werd adjunct-kabinetschef van de staatssecretaris van de Congo-Vrijstaat.

Twee andere bekende namen in Aalst zijn Jacques Geerinckx en Baron Romain Moyersoen.

- Jacques Geerinckx (°1913, + 1943) werkte in het begin van de jaren 1930 in het Noorden van Belgisch Congo op een plantage in Bujala, gelegen in de provincie Zuid-Ubangi in het Noord Westen van het land.

Hij vervoegde in W.O. II in de herfst van 1942 de Belgische Inlichtendienst te Londen. Hij keerde terug naar België als geheim agent. Bij de dropping per parachute op 14 mei 1943 boven het Luxemburgse Soy ging het mis met zijn parachute en vond hij een dramatische dood. Na de oorlog werd hem postuum een belangrijke Britse onderscheiding toegekend. Op 23 maart 1954 werd het plein palend aan de Terlindendreef / Boudewijnlaan / Sylvain Van der Guchtstraat naar hem genoemd als “square Jacques Geerrinckx”. De drie andere zonen erfden het kasteel en verkochten het op 17 mei 1965 aan de "Societé d'Etudes et de Réalisations Immobilières" of beter gekend de naam N.V. Etrimo.

- Baron Romain Moyersoen (°2 september 1870 +21 april 1967) maakte in 1937 een eerste reis naar Belgisch Congo en ‘stelde vast hoe ver de kolonisatie en de welvaart van de inlandse bevolking waren gevorderd’.

Hij was toen voorzitter van de Senaat en was vol bewondering voor het werk van de missionarissen en in het algemeen voor het werk dat zijn landgenoten er hadden verricht.  In juli 1950 keerde hij, gecoöpteerd senator zijnde, terug om de huldiging te vieren van een fabriek die het Aalsters bedrijf Roos-Geerinckx en De Naeyer er had opgericht.

Het Baron Moyersoenpark bevindt zich tussen de Beukendreef en de Zwembadlaan.

Tot zover enkele ‘bekende namen’. Uiteraard zijn er nog verschillende mensen die wat tussen de plooien van de geschiedenisboeken zijn verdwenen maar toch ook hun belang hadden in de kolonisatieperiode. Hieronder enkele voorbeelden uit (Groot) Aalst :

- zuster Marie Coppens (° Aalst in 1862, + Melle 1919) die van 1896 tot 1912 als ziekenverpleegster actief was in Congo (Moanda en Kinkanda)

- Jean Baptiste Verschelden (° Aalst in 1866, + Luik in 1931) was als officier actief bij de Force publique.

- Urbain Van Der Brempt (° Aalst in 1873, + Antwerpen 1906) die in 1900 als klerk vertrok naar de Stanleypool en in 1903 postoverste werd in Moengo. Maar daar een ziekte opdeed en reeds op 33-jarige leeftijd overleed.

- Emiel Vereecken (° Gijzegem in 1886, + Coquilhatstad in 1938) was districtscommissaris in Lulonga.

En als we even verder buiten de stadsgrenzen gaan, vinden we binnen het vroegere ‘Land van Aelst’ ook nog volgende namen terug :

- Achilles De Riemaecker (° Berchem, bij Oudenaarde in 1850, + Leopoldville in 1893) was sergeant in de Force Publique maar werd getroffen door een zonneslag.

- Octaaf D’Hooge (° Wichelen in 1857, + Zele in 1899) stond als priester vanaf 1892 de arbeiders bij die werkten aan de aanleg van de spoorweg Matadi – Stanleypool.  Hij werkte ook onvermoeibaar aan de bouw van een kerk en een bibliotheek in Matadi. Zijn gezondheid werd daarbij ondermijnd.

- Désiré De Smet (° Sint-Goriks-Oudenhove in 1867, + Lisaba in 1900) was onderofficier bij de Force publique, maar werd getroffen door eczema en dysenterie waardoor hij op 33-jarige leeftijd overleed.

- Jules De Potter  (° Ename in 1868, + Ronse in 1912) was als zonechef actief.

- Jules Lejeune (° Geraardsbergen in 1870, + Thysville in 1909) was actief in de koloniale administratie maar werd getroffen door moeraskoorts.

- Hector Van Cattendyck (° Dendermonde 1871, + Nsekololo 1892): sergeant bij de Force publique, na hevige koorts overleden op 21-jarige leeftijd.

- zuster Hildebrand, Marie Lebon (° Zottegem in 1872, + Lokeren in 1902) wiens gezondheid sterk verzwakte door haar verblijf in de tropen.

- Charles Glorie (° Okegem 1872, + Stanleyville 1901) was als onderluitenant van de Force publique circa 1894 betrokken bij een campagne tegen Arabische slavenhandelaars. Overleed op 29-jarige leeftijd aan dysenterie.

- Leon Coppens (°Lede 1875, + Lovo 1898) die als agronoom werkzaam was in Temvo en als achttienjarige overleden aan hematurie (bloed in de urine door verschillende oorzaken).

Als je de jaartallen bekijkt, valt onmiddellijk op dat het grotendeel van deze personen reeds voor hun 45ste overleden zijn.
Meestal gebeurde dit door de slopende invloed van het tropisch klimaat op hun gezondheid.

Velen hebben dus op hun manier meegeholpen aan de kolonisatie … 

Vredelievend maar ook minder vredelievend. 

Sommigen kregen een standbeeld, anderen niet.

Sommigen worden beschimpt, anderen niet.

Tolerantie is tegenwoordig ver te zoeken. Hoewel de feiten natuurlijk niet moeten of zelfs niet mogen (!)  geminimaliseerd worden, is het toch jammer om te zien dat sommige van deze vandalen zelfs niet weten van wie het standbeeld dat ze bekladden eigenlijk is … laat staan dat ze de achtergrond kennen.

Het is zeker begrijpelijk dat beelden van omstreden figuren emoties kunnen losmaken, maar men moet het wel in de context van de tijd kunnen plaatsen. En 'toen' was dat, jammer genoeg, allemaal normaal.

De Grieken deden het, de Vikingen, de Fransen, de Spanjaarden, en noem maar op …

Er zijn erge dingen gebeurd, heel erge dingen ,dat is zeker, maar het heeft ons wel gemaakt wat we nu zijn … een vrij, welvarend en gelukkig nog altijd tolerant land.

De eis om een stuk van de geschiedenis te wissen, daar wordt niemand beter van.

De eis om excuses?  Ok, en dan ? Dan gaan we daarna gewoon verder alsof niets van dit alles ooit gebeurde ?

Het is trouwens merkwaardig dat in Congolese landen zelf geen standbeelden van de oud-koning worden vernield, terwijl dat hier dan wel het geval is. Meer nog, de oud-koning krijgt er nog steeds erkenning.

En is het ook niet ‘raar’ dat bijvoorbeeld een standbeeld van Julius Caesar, ‘de veroveraar en ontwerper van België’ bij sommigen misschien wel voor ‘lichte oprispingen’ zorgt maar niet voor manifestaties en plundertochten doorheen de stad ? 

De meeste Vlamingen beschouwen hem als de man die onze voorvaderen deel maakte van de rijke cultuur van het Romeinse Rijk … terwijl dit eigenlijk ook ‘kolonisatie’ was ... en er ook uitbuiting en geweld bestond.

Beter dus om alles te ‘kaderen’ en een duidelijk infobord bij te plaatsen.

Op 30 juni 2020 wordt trouwens de zestigste verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid gevierd. Ook dit werd een verjaardag in mineur. Enerzijds wegens de Coronacrisis en anderzijds ook door deze nieuwe evolutie in de rassenstrijd. Leopold II was 'koning der Belgen' tussen 1865 en 1909. Hij werd berucht door de kolonisatie en exploitatie van Congo, waarbij naar schatting zo'n 10 000 000 mensen zijn omgekomen door honger, ziektes en executies.

Ter gelegenheid van deze verjaardag werd ook België natuurlijk weer in de schijnwerpers geplaatst , en dit verleden is iets wat we de toeristen niet echt willen laten zien. 

We zijn er niet fier op ... maar anderzijds is het weghalen van de beelden er misschien wat 'over'. 

Soit, geen echt eerbetoon in de vorm van een beeld of een straatnaam dus voor Leopold II in Aalst.

Wel een feitje misschien : het station van Aalst werd op 6 juli 1856 plechtig geopend door deze tegenwoordig veelbesproken koning.

En de aandacht die nu opnieuw wordt gegeven aan dit verleden wordt ook opnieuw geïntroduceerd in de scholen. In juni 2020 werd immers beslist dat het onderwerp ‘kolonisatie’ verplicht zal worden in de eindtermen van het secundair onderwijs.

En dat we nog niet aan het einde zijn gekomen van ‘kolonisatie’ bewijzen we trouwens met de plannen om naar Mars te gaan … en daar onze eigen … ja hoor : kolonie te stichten …

Bronnen :

De Volksstem : verschillende artikels 1911

foto Albert Boone : J. Louies De Dirk Martensstraat : waardevol Stadszicht

Het Land van Aalst 2016 nr 2

HLN uitgelegd : de kolonisatie

Wouter van der Spiegel

foto standbeeld Ekeren : NOS.nl

le-petit-bruges.be

bestor.be

stichtingdebethune.be