The King's - The King's Club

The Kings Club, beroemd (of eerder berucht?) in Aalst was een dansclub die sinds 1967 zijn stek had op de Hopmarkt 25. 
De Kings werd opgestart door Maurits Van Renterghem en was lange tijd een heel populaire discotheek voor de Aalsterse jeugd.
In de beginjaren werd er voornamelijk 'popcorn'-muziek gespeeld, maar doorheen de jaren evolueerde dat naar disco, funk, new beat, new wave en de meer hedendaagse clubmuziek. Doorheen de verschillende genres door was men het echter over één ding volmondig eens : de zaak had een sublieme geluidsinstallatie en een perfecte akoestiek. Heel wat stadsgenoten hebben dan ook heel goede herinneringen aan 'De Kings'

De zaak werd in 1988 overgenomen door Rudy Van den Borre, die er al sedert 1975 bekend was als portier. 
Mede-eigenaar werd Jean-Paul Moreels. 
Ze bouwden verder op het bestaande succes en de zaak kreeg nog meer bekendheid in en rond Aalst.  Door overlast kwamen er echter ook steeds meer en meer negatieve berichten in de pers.
Vechtpartijen en druggebruik waren er schering en inslag en de politiecombis hadden dan ook geen gps nodig om hun weg te vinden naar de zaak.

De club was ondertussen geëvalueerd naar een 'afterclub' waar de bezoekers voornamelijk na de sluiting van de andere horecazaken in de stad naartoe kwamen.
Het gebeurde dan ook meer dan één keer dat klanten (vaak steeds dezelfde :-) ) op zaterdagmorgen naar buiten werden gehaald om hun auto te gaan verplaatsen voor de aankomende marktkramers.
Als ze niet op tijd waren konden ze hun auto dan terugvinden tussen de kramen en moesten ze nog langer wachten om te kunnen vertrekken … of ze vonden 'm helemaal niet meer terug omdat hij weggesleept was.
Dat was echter niets in vergelijking met de strafbare feiten waarvoor de zaak steeds meer en meer verantwoordelijk werd gesteld.

Omwille van overlast sloot het stadsbestuur enkele keren het pand, maar The Kings krabbelde telkens weer overeind. 

Al van toen de Club bestaat, zijn er eigenlijk constant discussies geweest omtrent het openhouden ervan. De Kings heeft sedert de opening een niet al te goede naam opgebouwd, en zeker al niet in politiemiddens. De vaste bezoekers kunnen echter geen slecht woord bedenken over hún club. 
Enkele commentaren van bezoekers : 

- Het is waar wat ze zeggen: je blijft aan de dansvloer plakken  Ik vond het veel verbeterd buiten vroeger met hun nieuw deurbeleid. Spijtig dat het nu weer toe is en naar wat ik al gehoord heb zal het een tijdje duren voor ze weer kunnen opengaan. Ze hebben het op de King's gemunt. Ze willen het kost wat kost toe. Ik zou dit persoonlijk heel spijtig vinden …

- Ga daar al een paar jaar naartoe en de grove verhalen wat betreft rellen enzo heb ik persoonlijk nog niet meegemaakt.

De zaak zag zich voortdurend geconfronteerd met problemen. Zo werden de uitbaters in 1999 en 2000 veroordeeld wegens geluidsoverlast.
Vechtpartijen en drugsgebruik bleven er echter schering en inslag en in het jaar 2000 moest de politie opnieuw uitrukken na een bommelding. Het bleek echter vals alarm te zijn en de feestvierende carnavalisten (het voorval gebeurde namelijk op carnavalszondag) konden verder vieren.   

In 2001 werden enkele Italiaanse casanova's die de aanwezige meisjes lastigvielen buitengewipt door de portier. Zij probeerden echter wraak te nemen en wouden hem met hun camionette overrijden. De portier bleef ongedeerd, het portaal van de dancing werd echter zwaar beschadigd.
De twee italianen verschenen voor de correctionele rechtbank en werden veroordeeld tot het betalen van 20 000 frank en twee maanden voorwaardelijke opsluiting.

Hoewel de uitbaters steeds hun uiterste best deden om de overlast tot een minimum te herleiden, bleef de zaak op enorme tegenstand van de buurt geconfronteerd. Men zag liever dat de zaak zou vertrekken, zo bleek onder andere uit de verslagen van een buurtvergadering in 2003.

Nog geen jaar later, we schrijven dus 2004, viel de politie opnieuw binnen voor een controle. 9 Personen werden toen aangehouden, waarvan 6 wegens het dealen en bezit van drugs. Op de dansvloer vond de politie toen ongeveer 5 gram speed, 82 XTC pillen en nog enkele andere verdovende middelen.

Het bleef op en af gaan, steeds met dreiging tot sluiting in het achterhoofd maar wel als dreiging voor als het verkeerd zou blijven gaan.

In maart 2007 was er opnieuw een razzia, en de club werd dit keer zelfs voor enkele maanden gesloten door burgemeester Ilse Uyttersprot.  Op 10 juli 2007 meldde Het Laatste Nieuws hierover het volgende :

"De omstreden dancing The Kings op de Hopmarkt heropent op 15 juli de deuren. De dancing werd vier maanden geleden door burgemeester Ilse Uyttersprot gesloten na een politierazzia. Daarbij werden toen onder andere drugs gevonden. 

Op vraag van de uitbaters Rudy Van den Borre en Jean-Paul Moreels vond dinsdagavond een gesprek plaats met de burgemeester en afgevaardigden van de lokale politie en de preventiedienst. De uitbaters stellen voor om de zaak om 10 uur te sluiten. 'Vroeger bleven we open tot de laatste klant buiten ging', vertelt Van de Borre. 'The Kings bestaat 40 jaar. Ze stond bekend als afterclub.'
De dancing neemt ook nieuwe, gediplomeerde portiers in dienst. 'We vragen voor hen toelating tot fouilleren naar wapens', zegt Rudy. 'Fouilleren naar drugs blijft een bevoegdheid die is voorbehouden aan de lokale politie. Het is voor ons dan ook moeilijk na te gaan wanneer iemand met drugs de zaak binnenkomt. Nu, we zijn allerminst gediend met drugsgebruik.'

Alle partners beschouwden het gesprek als een correcte en constructieve gedachtewisseling. 'We gaan de voorstellen analyseren', beklemtoonde de burgemeester.
'We hebben er enkele aan toegevoegd, en volgende week houden we een tweede gespreksronde. Het is de bedoeling van bij de opening op een solide basis en met een onderlinge goede verstandhouding te beginnen”.

Op 15 juli 2007 heropende de zaak dus maar op 6 november van datzelfde jaar moest Rudy wel nog voor de correctionele rechtbank van Dendermonde verschijnen.
Na ruim dertig jaar de stadsdancing Kings aan de Hopmarkt in Aalst te hebben uitgebaat, werd hij (hij was toen 64) beticht van het ter beschikking stellen van zijn dancing als een lokaal voor dealers en drugsgebruikers. Zowel de zaak als de uitbater werden echter vrijgesproken, nadat de rechter vond dat hij niet kon besluiten dat de beklaagden zich schuldig hadden gemaakt.

Het sluitingsuur werd gewijzigd en elke verdachte stap van de bezoekers zou worden gerapporteerd aan de politie. Kleding en handbagage van de bezoekers zouden in de toekomst ook worden gecontroleerd door een bewakingsbedrijf.
Deze afspraken werden in het begin wel nageleefd, maar na een tijdje begon men toch te zien dat er opnieuw 'licht' omgesprongen werd met de gemaakte deal, dat buurtbewoners opnieuw overlast rapporteerden en dat er ook opnieuw drugs in beslag werden genomen bij controles.

In 2008 was het hek opnieuw van de dam : ‘Razzia in the Kings club, 80% positief geteste mensen op maandag. Spijtige zaak!’ : Kings terug gesloten. Op 1 december 2008 werd er door de Kings Club opnieuw beroep aangetekend tegen de beslissing.
Kings Re-open 28 maart 2009.
En zo ging het spelletje ‘open-dicht’ nog enkele keren verder.

Op zaterdag 31 mei 2014 vierden Rudy Van den Borre en Lyliane De Schryver hun gouden huwelijksverjaardag. Zij huwden op 30 mei 1964 voor schepen Lucien Van Sinay te Aalst.

Rudy en Lyliane leerden elkaar al op zeer vroege leeftijd kennen want ze zaten samen in de 1ste kleuterklas. Het was nog wel even wachten tot de vonk oversloeg in dancing Monopole.
En dan 30 mei 1964 was het zover: ze gaven elkaar het ja-woord in het stadhuis van Aalst  en beloofden elkaar trouw in aanwezigheid van schepen Lucien Van Sinay en van nonkel Marcel en nonkel Edmond die als getuigen optraden.

Rudy, die op de huwelijksakte als elektrieker staat ingeschreven, werd uitbater van dancing The Kings en Lyliane, die op het moment van het huwelijk magazijnierster was, nam de zorg voor het huishouden op zich. En natuurlijk voor de kinderen, want ze kregen 2 dochters: Iris en Cindy
Rudy en Lyliane wonen reeds hun hele leven hier in Aalst en de familie breidde ook uit met 5 kleinkinderen: Daphne en Lars van Iris, Jill, Jana en Jani van Cindy
Zorgen voor de kleinkinderen, achter de schermen helpen in de Kings met de boekhouding, beschouwt Rudy als zijn hobby.
De woning van Rudy en Lyliane moet wel “spic-en-span” zijn, want Lyliane heeft kuisen als  hobby .

Rudy overleed echter kort na 'de jubilee' in de nacht van 17 op 18 november 2014 en meteen werd de toekomst van de zaak onzeker. Het was immers duidelijk dat Rudy, die de laatste jaren bekend stond als 'chef des huizes', altijd de drijvende kracht was achter de zaak. Elke nacht nam hij plaats aan de hoek van de toog om de kassa van 'zijn' club nauwlettend in het oog te kunnen houden.

Bekende ‘resident’ DJ’s van de King’s Club waren :
CekezZ (The Kings Club)
Vince! (The Kings Club / Club Two)     http://www.djvince.org/site/
Dennis (The Kings Club)
JP (The Kings Club / Club Two)

De muziekstijl ? Afterclubmuziek / vangers muziek, geflipte, gestoorde, flash muziek. Zwevende deuntjes.

Ooit is er zelfs eens 'gestunt' door de bekende Eddy Wally er te laten optreden. De ambiance was enorm, daar kan ik persoonlijk van mee getuigen, maar dat was natuurlijk niet echt de muziekstijl die men er gewoon was.
Volgens enkele ‘vaste gasten’ was het leukste het meemaken van 's morgens tot 's namiddags, dan zag je verschillende soorten volk binnen- en buitenkomen.

Ondanks het overlijden van Rudy ging men toch verder met de zaak.
Tijdens een inval van de lokale en de gerechtelijke politie op 7 juni 2015 werd de kwalijke reputatie echter nogmaals bevestigd: twee op de drie aanwezigen waren toen onder invloed van drugs. "De cijfers waren hallucinant en een krachtig signaal is nodig", zei burgemeester Christoph D'Haese, en hij wou meteen ook een voorbeeld stellen door de club voor 5 maand te sluiten.

Tijdens deze laatste razzia waren maar liefst 40 van de 59 klanten onder invloed van drugs en nog eens tien onder hen weigerden een drugstest. Ook een personeelslid testte positief. "De hele zaak lag het vol met pillen en lege zakjes drugs", bevestigt een politiebron. "Sommigen probeerden hun drugs zelfs nog te verbergen, maar dat lukte niet." 
De burgemeester bevestigde de grote hoeveelheid drugs. "Wiet, cocaïne, xtc, hasj en nog een heleboel lege verpakkingen werden aangetroffen", verklaarde hij. "Bovendien bevestigde deze inval de signalen die de verkeersdienst van de politie al geruime tijd opving. 
Tijdens weekendacties verklaarden zij die achter het stuur onder invloed van drugs werden betrapt dat ze naar The King's gingen of van deze discotheek kwamen. De zaak heeft een grote aantrekkingskracht op drugstoeristen. 

Druggebruik en drugshandel wil ik niet tolereren. In het verleden kreeg de uitbater al meerdere kansen om de situatie te verbeteren." 
The King's kreeg de voorbije jaren - toen nog onder burgemeester Ilse Uyttersprot, al enkele keren een sluiting opgelegd, maar de discotheek overleefde verrassend elke actie.

Na deze sluiting werd het sluitingsuur opnieuw verlegd. Het werd 7u 's morgens ('s zaterdags om 6u) waardoor het niet echt meer aanschouwd werd als een 'afterclub'.

Een jaar later wou de burgemeester de zaak opnieuw laten sluiten, maar werd hiervoor teruggefloten door de Raad van State. In de ondergrondse Hopmarktparking werd een drugsdealer gesignaleerd waarvan één van de klanten betrapt werd met drugs in The Kings. De burgemeester vond dit een bewijs van drugshandel in de zaak, de Raad van State vond dit niet en zag dus geen reden voor een nieuwe sluiting.

Wie wel sloot, waren de buren van club 'The Tube'. Na 8 jaar zagen de uitbaters het niet meer zitten want ook zij moesten blijven opboksen tegen de drugsperikelen. De laatste twee jaar kon men er ook financieel niet meer aan uit en besloot men om er mee op te houden.

In de jaren 70, 80 en 90 was de Hopmarkt hét hart van het uitgaansleven van Aalst met legendarische danscafés als Backstage, Melrose en vaste waarde sinds jaar en dag: The King's Club of kortweg dus 'The King's'. Het ziet er echter naar uit dat er in de toekomst op de Hopmarkt enkel nog in zaal Cinema - een fuifzaal van de stad Aalst - gefeest zal worden.

De drie bovenstaande gebouwen - Frituur Wil Frit, club The Tube en The King's -  behoren ondertussen helemaal tot het verleden.
In januari 2019 werd immers bekend gemaakt dat een bouwaanvraag ingediend werd voor het bouwen van luxeappartementen en een handelsruimte.

Op 4 oktober 2019 komt dan de bevestiging dat ‘The Kings’ inderdaad plaats zal maken voor iets nieuws.
De vergunning werd afgeleverd door de stad en de gebouwen verdwijnen dus volledig, de naam zal echter nog een stukje verder blijven leven in ‘Le Roi’ …

Ook de frituur ‘Wilfrit’ en club 'The Tube' verdwijnen hierdoor.
Over Wil-Frit is HIER meer te lezen.

Het is Renovera Projectontwikkeling die het nieuws aankondigt op haar Facebook-pagina. “The Kings wordt Le Roi. En het is dus zeker niet enkel de naam die zal veranderen. De 4 luxeappartementen van maar liefst 170 m2 en een handelsruimte zijn een ontwerp van architect Tom Lierman.

In juni 2020 starten de afbraakwerken van enkele van de 'monumenten' van de Aalsterse horeca.
Doel is om te kunnen bouwen vanaf 1 september. De oplevering van 'Le Roi' is voorzien voor 360 werkdagen. De werken zullen dus naar schatting tot februari 2022 duren.

Wil Frit verhuist de frituur naar een gebouw naast café 'De Post' (hoek Hopmarkt - Korte Nieuwstraat) want volgens de planningen is er geen plaats voor een frituur of andere horeca in het gebouw 'Le Roi'. Dat zou niet passen voor de uitstraling van het gebouw.

'Het is overal hetzelfde liedje' is in Aalst wel eens te horen … Er is niks meer voor de jeugd om uit te gaan.  Er wordt van alles afgebroken en er komen appartementen in de plaats.

'The king is dead' …    'Aalst is dood' … ?


Bronnen : 

thekingsclub.be/
Aalst.TV van 18/11/2014
HLN 10/07/2007 – 11/01/2019 - 04/10/2019 - 28/4/2020
Het Nieuwsblad 30/8/2004 - 25/6/2016 - 27/6/2015
De Standaard 4/12/2008
goeiedag.be 11/2/2016
Foto nieuw project : Renovera Projectontwikkeling

Keizersplein 12-16 / hespenhandel en ijsfabriek

Aan het Keizersplein, huisnummer 12-16 moeten jullie maar eens zoeken naar een overblijfseltje uit lang vervlogen tijden ... er is er nog eentje, da’s zeker …

Hier eerst een plannetje met de besproken huisnummers, zodat het wat gemakkelijker is om te kunnen oriënteren. 

We beginnen met de geschiedenis van huisnummer 12.

Aan de linkerzijde van deze woning stond vroeger een fabriek met loods, die toebehoorde aan de familie Moereels. Dit alles werd afgebroken in 2010-2011. 

Deze fabriek was vroeger een gevestigde waarde in de regio. Het bedrijf ontstond voor de Tweede Wereldoorlog en sloot de deuren in de jaren zeventig.

In Aalst en omstreken leverden ze klompen waterijs aan waarmee cafés, viswinkels en slagerijen hun goederen destijds koelden, gezien er toen nog geen elektrische koeltogen bestonden. Er moest dus ook op geregelde basis een nieuwe bestelling van ijsblokken geplaatst worden.

In de jaren '60 was het de weduwe die nog steeds ijs fabriceerde in de hangars, en er was ook een stockageplaats voorzien voor de ijsbrikken. Deze brikken hadden de afmetingen 100 x 25 x 25.

Om deze brikken te verplaatsen of te breken werd er gebruik gemaakt van een ijspiek.

Het bier in de cafés lag in 'ijskasten' (grote frigoboxen) waar natuurlijk altijd ijs moest bijgevuld worden om de temperatuur te kunnen behouden. Er werd ook ijs gelegd op de (houten) tonnen. Nieuw ijs halen was ook een gebeurtenis op zich, dat gebeurde toen in een juten zak, vaak op de fiets, want tja ... koelwagens bestonden er immers ook nog altijd niet.

De zaak werd gesloten in de jaren 70.
Mevrouw Moreels is overleden op een mooie leeftijd van meer dan 90 jaar.

Eerst was er sprake dat de kledingzaak ‘Zara’ de terreinen zou overnemen, maar de initiële bouwplannen werden in 2010 door de stad afgekeurd omdat in het nieuwe complex geen woningen zouden werden geïntegreerd. In 2011 bouwt de onderneming Van Gestel er een nieuw complex. Op de gelijkvloerse verdieping is plaats voor twee winkelruimtes met een bovenverdieping. De tweede verdieping maakt plaats voor drie appartementen.
De beschikbare ruimtes worden verhuurd.

Het ijsfabriek komt ook even ter sprake in een verhandeling van Lancelot Van De Putte (Universiteit Gent / Faculteit Letteren en Wijsbegeerte) met als titel : ‘Het verzet in Erpe-Mere tijdens de tweede wereldoorlog’

>>> Met z’n zevenen zijn ze met behulp van zware koorden van de ijsfabriek van Moereels te Aalst dan kunnen ontsnappen <<<

Het bedrijventerrein liep aan de achterkant ook door naar de Korte Nieuwstraat, waar leveranciers gemakkelijk terechtkonden.

De fabriek werd dus afgebroken, maar de poort (nummer 16) moest wel behouden blijven omdat het een beschermd monument is.

Op het adres Keizersplein 12 is momenteel restaurant ‘’t Klein Herenhuis’ gevestigd.

Het ingangetje van de Hespenhandel was dus eigenlijk het steegje dat de toegang tot deze ijsfabriek was.

Keizersplein 14 : Dit burgerhuis met lijstgevel dateert uit de periode 1810-1820.

De gecementeerde lijstgevel wordt gemarkeerd door onversierde hoekpijlers en vernieuwde poortvleugels. De gelijkvloerse verdieping is uitgewerkt met imitatiebanden. De vensters op de eerste verdieping zijn omlijst door vlakke pilasters en boven de poort zijn aan weerszijden van het venster de penanten uitgewerkt met twee pilasters. In 1997 werd het pand beschermd als monument. In 2000 werd het deel van de aanduiding als beschermd stads- of dorpszicht. Het gebouw huisvestte tot 8 januari 2013 de Federale Overheidsdienst (FOD) Financiën. De diensten zijn in het kader van een centralisatieproject verhuisd naar het FAC in de Dr. A. Sierensstraat te Aalst. De verkoopprocedure voor het gebouw werd opgestart.

Keizersplein 16 : Dit is de eigenlijke poort, en meteen ook het enige overblijfsel van zowel de hespenhandel als van de ijsfabriek. De 19de-eeuwse, arduinen rondboogpoort is gevat tussen gladde Toscaanse pilasters en heeft een onversierd hoofdgestel.

Deze rondboogpoort gelegen rechtover de Handelschool (gebouwd in 1912) hoorde bij de spekslagerij-hespenhandel van Flovel, die in een aanpalend herenhuis in de Nieuwstraat woonde (nu de Standaard Boekhandel). In 1910 diende Flovel een bouwaanvraag in voor het bouwen van een inrijpoort op het Keizersplein. Bovenaan deze poort, dat officieel het nummer 16 draagt, werd in grote letters ‘Hespenhandel’ aangebracht met daaronder in het midden in kleine letters ‘CF’ als verwijzing naar de toenmalige eigenaar”, zegt de vereniging die zich inzet voor het erfgoed van Aalst.

Deze poort is wettelijk beschermd sinds 23 oktober 1997 en is tevens onderdeel van een beschermd stadsgezicht. Even werd gevreesd dat de poort het zou begeven onder de werken in een aanpalend gebouw, dat vroeger eigendom was van het Ministerie van Financiën, maar deze vrees bleek uiteindelijk onterecht. De poort zelf maakt op dit ogenblik deel uit van een winkelcomplex in de Nieuwstraat, die uitgebaat wordt door de firma’s JBC en Torfs.”

In 1997 werd deze poort dus beschermd als monument, en die poort zou later blijken, zal jammer genoeg misschien ook het enige zijn wat overblijft van dit gebouw.
Hier nog een foto van de binnenzijde van het pand genomen.

In augustus 2019 wordt namelijk bekend gemaakt dat De Standaard Boekhandel een volledig nieuw gebouw zal neerpoten in de Nieuwstraat (nummer 38). In dit pand woonde in het begin van de 20ste eeuw dus hespenhandelaar Cyriel Flovel. Blijkbaar zijn de buitenmuren niet degelijk meer, en staan ze bol van het vocht.  Een volledig nieuwe voorgevel dus, maar wel met behoud van het uitzicht. 

Men zou de gevel herbouwen zoals vroeger, en enkel natuurlijke materialen gebruiken. Dit bericht werd al gauw ook weer tegengesproken en de gevel zou moeten behouden blijven in de staat die hij is.  Dit leek dus opnieuw een ‘wordt vervolgd’- verhaal te worden, waar het laatste woord zeker nog niet over gezegd zal zijn. 

Op 15 september 2019 komt het volgende bericht in de pers: 'Het schepencollege van Aalst heeft de bouwvergunning voor de afbraak van De Standaard Boekhandel in de Nieuwstraat geweigerd!'
Een voorlopig einde dus van deze discussie?
Gevel staat op instorten maar men mag dan toch niet afbreken?
Als men toch gaat afbreken, wie garandeert dan dat deze in originele staat terugkomt?

Nog geen jaar later, we schrijven juli 2020 heeft de stad dan toch de vergunning afgeleverd voor het slopen van het pand en het oprichten van een nieuwbouw voor de boekenzaak.
Het gelijkvloers en de eerste verdieping zullen worden ingericht als winkel.
Het behoud van de huidige voorgevel is technisch niet mogelijk meer, maar men zal wel de bestaande raamomlijstingen en ossenogen behouden, zodat het historisch karakter van het gebouw toch behouden zal blijven.
Gezien de bestaande gebreken weggewerkt zouden worden, maakte de stad zich sterk dat het historische karakter van het gebouw na de werken nog beter zou uitkomen in het straatbeeld.

Op 7 mei 2022 was het dan zover : de opening van de vernieuwde boekenwinkel was een feit. 

En zelfs de kritikasters moesten het toegeven : het resultaat mag er zeker zijn, met onder andere de gekende koperen ‘ossenogen’ op de dakverdieping nog steeds als eyecatcher. 

In de zomermaanden volgden er nog pleisterwerken aan de voorgevel, maar de winkel was wel alweer open. 

Binnenin is er ook veel veranderd. Met een trap of lift bereik je nu de eerste verdieping vol literatuur en zeteltjes aan het raam. Eerder een opstelling die je in een grootstad als Gent of Brussel verwacht, maar nu dus ook in Aalst ... 

En ... het erfgoed is er nog steeds ...

Bronnen : 

vvakaalst.weebly.com
HLN 1/8/2019 - 28/7/2020
erfgoedcel inventaris.onroerenderfgoed.be

Frituur Wil-Frit : Wilfried en Anita

Wilfried Wesemael (31 januari 1950), is de overbekende frituuruitbater  van frituur ‘Wil-Friet’ op de Hopmarkt. Dat hij echter nog andere kwaliteiten heeft (had) zal blijken uit de tekst hieronder.

In Frituur Wil-Frit op de Hopmarkt 23 in Aalst kwam in de winter van 2003 een brief binnen, het schrijven dat iedere horecaondernemer vreest. 'Ze' waren langs geweest’, vermeldde de brief, maar wat ‘ze’ dan gevonden hadden, stond er niet bij vermeld. 'Ze', dat was Test Aankoop, de Vlaamse Consumentenbond.
Niet veel later zou Wil-Frit uit Aalst gelauwerd worden als een van de beste frituren van België. ‘Ze’ vonden het dus goed.
Eigenaar Wilfried Wesemael (Wil-frit, what’s in a name) was uiteraard blij en tevreden met deze erkenning.  
Twintig jaar nadat hij gestopt was met zeges na te jagen, behaalde hij toch nog eens een overwinning,

Bijna tien jaar lang maakte Wilfried Wesemael immers deel uit van het wielerpeloton. Hij reed vooral in dienst van de anderen, terwijl hij als jonge renner en vooral op de baan, zelf al blijk gegeven had van een groot talent. 


Maar Wilfried was bescheiden, Wilfried was vriendelijk.
Te veel ‘mens’ en te weinig ‘winnaar’ ... kortom geen kopman.
Hij won wel eens, maar als hij niet won, ach ja, dan was dat dan ook geen drama. 


Hij belandde bij het grote Raleigh, waar hij de vaste secondant van Jan Raas werd. Raas mocht zich gezegend prijzen met een zó betrouwbare knecht, een vriendelijke figuur bovendien. Als Raas won, zegevierde Wilfried ook een beetje.

Tot de Ronde van Zwitserland 1979. Na een paar dagen koers stonden drie Raleigh-coureurs vooraan in het klassement: Lubberding, Knetemann én Wesemael.

Na de tweede etappe besloot Post niet langer op alle drie zijn paarden te blijven wedden en koos voor Knetemann. Knetemann, de pr-magneet, moest en zou winnen, en daar zouden Lubberding en Wesemael zich in moeten schikken. 

Die avond deelde Post zijn beslissing aan Wilfried mee.

Daar, op die hotelkamer, zag Wilfried Wesemael een kans, misschien wel zijn kans om toch ooit zélf eens te stralen. Hij schikte zich dus naar de wensen  van Post. Geen keus.
Later die avond zou Jan Raas eigenhandig de zaken rechtzetten. Woedend praatte hij op Post in, herinnerde hem aan diens eigen stelregel dat iedere Raleigh-renner moest kunnen winnen en aan al die zeges die de ploeg aan de getrouwheid van zijn knecht te danken had.

Post capituleerde en Wesemael won de Ronde van Zwitserland. Vol motivatie vertrok hij  vervolgens als lid van een gouden team ook naar de Tour. Meer nog dan ooit tevoren was hij bereid zich volledig op te offeren in dienst van het grotere geheel.

In de derde etappe ging hij echter onderuit, maar leek er in eerste instantie nog goed vanaf te komen. Jammer genoeg viel deze hoop toch tegen: zijn been zwol op en die zwelling verdween maar niet.
Biddend om genezing vervolgde Wesemael zijn weg.
Maar het been bleef zwellen ... 

De blessure zal de start blijken tot de voorzichtige afbouw van Wesemaels loopbaan.
Nog twee jaar rijdt hij als domestique bij Raleigh, en daarna nog een jaartje bij een klein Vlaams ploegje, maar de spirit van weleer is verdwenen. 


Eind 1982 besluit hij dat het mooi is geweest en opent zijn eigen frituur in Gijzegem.

Later verhuist hij naar Aalst, waar hij op de Hopmarkt friterie 't Spit uitbaat. In 2001 verhuist hij nog eens, maar dit keer niet verder dan de overkant van het plein.

En het is daar dat hij nog steeds zijn dagen tussen de ballekes en de kroketten door zal brengen, in de frituur die bijna zijn naam draagt. 


De mensen zijn zijn sportcarriere zeker niet vergeten. Soms komt er nog eens een journalist langs, of een fotograaf, of zelfs een cameraploeg. Zoals die keer dat de televisie in zijn zaak stond. Hoe het allemaal zo begonnen was, vroegen ze. En Wilfried vertellen: hoe hij begon als jongetje van twaalf, hoe hij er de gereden eerste tijd overal vanaf werd en hoe hij niet opgaf. Achter hem stonden de bakken mayonaise in het gelid. En Wilfried vertelde verder, over de blessures die hem gedwongen hebben te stoppen en over het begin van zijn loopbaan in de snacks. Het adres nog eens noemen, dat kon nooit kwaad. Hopmarkt 23...  

Of er wel eens iets geks gebeurde, vroeg de interviewer. Nou ja, 's nachts kun je soms goed lachen, peinsde Wilfried. Mannen die een pintje hebben gedronken. Onlangs nog sprong er iemand over de toonbank. Stomme dingen eigenlijk, waar je achteraf dan toch om lachen kunt. En, voegde hij er in stilte aan toe, soms vraagt iemand hem naar zijn wielercarrière. En dan denkt hij aan de Ronde van Zwitserland 1979. En aan Jan Raas, en aan de mensen van Test Aankoop.

Kameraadschap, dat is het geheim. Kameraadschap en goei patatten ...

Hierbij een fotootje met de twee passies van Wilfried, de koers en de friet ...

Op 7/1/2015 kreeg men in Aalst de boodschap dat Wilfried een overnemer aan het zoeken is. Aftellende naar zijn pensioen vindt hij dat het genoeg is geweest.

Wilfried Wesemael (65) en zijn vrouw Anita Goense trekken na 35 jaar de stekker uit hun frietketel.
De vele werkuren eisen hun tol en bovendien wil het koppel meer tijd spenderen met de kleindochter.Leen De Smedt

Er wordt nu een overnemer gezocht voor de legendarische frituur op de Hopmarkt. Wil-Frit zonder Wilfried, het is haast niet voor te stellen. De alom bekende zaakvoerder stelt zijn klanten gerust: ‘We blijven open tot er een overnemer gevonden is’, zegt hij.

Al 35 jaar bakken hij en zijn vrouw samen de heerlijkste frietjes. Letterlijk: door Test Aankoop én de lezers van de krant wordt Wil-Frit bij de beste frituren van België gerekend. En er zijn nog grootse plannen voor de frituur. 


Maar : Wilfried kan niet zonder friet, 
… en Aalst kan blijkbaar niet zonder Wilfried. 

De frituur werd ondertussen bijna volledig vernieuwd, met als enige minpuntje misschien : De plaats om te wachten voor de toog is jammer genoeg nogal beperkt. …Wanneer je er op een weekendnacht aanschuift voor een pakje lekkere vettigheid, sta je al gauw op de straatstenen van de Hopmarkt. Maar, hoewel het inderdaad soms drummen is, heb je bij Wilfried toch nooit het gevoel dat je lang moet aanschuiven. Er is steeds voldoende en vriendelijk personeel en de boel gaat altijd snel vooruit. Plus natuurlijk het zicht op de aankomende balletjes in tomatensaus, een specialiteit van de zaak ... dat helpt het wachten natuurlijk verlichten.

De meester zelve, Wilfried, ontfermt zich anno 2020 (hij is ondertussen 70 jaar) dus nog steeds persoonlijk over het professionele bakken van de frieten. Wilfried had de frituur een tijdje geleden te koop gezet, maar hij is toch maar van dat idee afgestapt. Hij beseft blijkbaar dat Aalst centrum niet zonder zijn diensten kan.

De drie bovenstaande gebouwen - Frituur Wil Frit, club The Tube en The King's -  behoren ondertussen helemaal tot het verleden.

In januari 2019 werd immers bekend gemaakt dat een bouwaanvraag ingediend werd voor het bouwen van luxeappartementen en een handelsruimte.

Op 4 oktober 2019 komt dan de bevestiging dat ‘The Kings’ inderdaad plaats zal maken voor iets nieuws.

De vergunning werd afgeleverd door de stad en de gebouwen verdwijnen dus volledig, de naam zal echter nog een stukje verder blijven leven in ‘Le Roi’ …

Ook de frituur ‘Wilfrit’ en club 'The Tube' verdwijnen hierdoor.

Over The King's is HIER meer te lezen.

Het is Renovera Projectontwikkeling die het nieuws aankondigt op haar Facebook-pagina. “The Kings wordt Le Roi. En het is dus zeker niet enkel de naam die zal veranderen. De 4 luxeappartementen van maar liefst 170 m2 en een handelsruimte zijn een ontwerp van architect Tom Lierman.

In juni 2020 startten de afbraakwerken van enkele van de 'monumenten' van de Aalsterse horeca.

Doel is om te kunnen bouwen vanaf 1 september. De oplevering van 'Le Roi' is voorzien voor 360 werkdagen. De werken zullen dus naar schatting tot februari 2022 duren.

Wil Frit verhuisde de frituur naar een gebouw naast café 'De Post' (hoek Hopmarkt - Korte Nieuwstraat) want volgens de planningen was er geen plaats voor een frituur of andere horeca in het gebouw 'Le Roi'. Dat zou niet passen voor de uitstraling van het gebouw.

De opening van het nieuwe pand was op donderdag 12 november 2020, in volle coronacrisis dus, maar geen onoverkomelijke hindernis voor de Aalstenaar om er toch meteen een portie te gaan halen ...

Wel is het zo dat Wilfried zelf niet meer zelf aan het roer staat. Hij heeft beslist om toch op pensioen te gaan en laat de zaak over aan Jenny Dierick

Bronnen:

HLN 08/01/2015 – 04/10/2019 - 28/4/2020
Facebook Wil-Frit
Test Aankoop
Foto 'passies' Geert De Rycke
Wikipedia
Foto nieuw project : Renovera Projectontwikkeling

Sint Annakerk

Een blokkendoos ? Een gevangenis ? Of toch een kerk ? Koud en kil ? Of toch warm ?

Over de Sint Annakerk (aan de Boudewijnlaan) doen al sedert de bouw heel wat verschillende meningen de ronde.
Na een verzoekschrift einde 1954 door mgr. Calewaert, toenmalig bisschop van Gent, neergelegd bij het ministerie van Justitie, komt er op 16 maart 1956 het Koninklijk Besluit dat er op de wijk Schaarbeek een hulpparochie mag opgericht worden onder de aanroeping van de Heilige Anna. In afwachting zou men een ‘noodkerk’ bouwen, ten einde de parochianen niet te lang te laten wachten, of te ver te laten gaan om hun geloof te kunnen betuigen. Tot de bouw van de noodkerk dienden de inwoneers van St Anna immers naar de mis te gaan in de St Jozefkerk.  

Reeds in 1955 begon aldus de bouw van een feestzaal die voorlopig als noodkerk zou worden gebruikt, op grond geschonken door de familie Geerinckx.

Deze noodkerk (Roklijf) kwam er omdat het kerkbezoek in die jaren dermate groot was, de parochies bijgevolg ook groter en groter werden en de zitplaatsen in de gebouwen uiteraard beperkt waren. Er werd dus geopteerd voor een oplossing 'dichterbij' en zo werd op 12 augustus 1956 door E.H Biesemans deze noodkerk ingewijd. Heel wat missen werden in deze noodkerk gegeven, en er werden natuurlijk ook heel wat huwelijken ingezegend. 

Ook dit gebouw bleek echter al snel te klein te worden waardoor reeds in 1967 aan het stadsbestuur toelating werd gevraagd voor de snelle oprichting van een ruimere en definitieve kerk. Gunstig advies hiervoor volgde in 1969, en de openbare aanbesteding kwam er in 1972. Eind van datzelfde jaar nog werd de bouw aangevat met de eerste steenlegging door Monseigneur Van Peteghem. Tal van vertragingen zorgden er uiteindelijk voor dat de kerk pas na twee en een half jaar af zou zijn.  De nieuwe kerk werd ontworpen door P. Felix en P. Moens en werd op zondag 3 november 1974 ingewijd.

Heel mooi dus allemaal, maar in de kerkruimte werden geen bidstoelen noch bidbanken voorzien. De kerkgangers maken gebruik van vastgehechte stoelen of staan afwisselend recht om de eredienst te kunnen volgen. Dat was de wens van de parochiegeestelijkheid en de parochiale werkgroep ‘Liturgie', wanneer de plannen gemaakt werden voor de inrichting van deze nieuwe parochiekerk.


Monseigneur Van Peteghem , bisschop van Gent, bleek daardoor dan ook de grote afwezige te worden op de inzegening van de nieuwe kerk. Het was kanunnik-deken De Vos die op bevel en in de plaats van de bisschop de inzegening leidde.

De beslissing van de bisschop, om niet aanwezig te zijn, was zeker niet zomaar een ‘ideetje van het moment’, maar dient louter en alleen te worden gezocht in het feit dat er dus enkel en alleen maar zitstoelen aanwezig waren, en geen bidstoelen.

De bisschop vreesde dat de eerbiedige houding, als uitdrukking van het geloof in de werkelijke aanwezigheid van Christus, hierdoor volledig verloren zou gaan. Eerbied en geloof zouden volgens hem volledig gelijk moeten staan met knielen, en met de mogelijkheid om dit te doen op de speciaal daarvoor ontworpen bidstoelen. 

De inrichting van de St Annakerk was dus in strijd met alle richtlijnen hieromtrent. Een bidstoel diende je te kunnen draaien, en dat ging hier niet met die aan elkaar gehangen bankenrijen.

Het was trouwens niet de eerste keer dat bij het overtreden van deze regels de bisschop weigerde om een kerk in te zegenen. 

Het was zeker niet nieuw dat de richtlijnen waar mgr. Van Peteghem zich op beroept in de provincie Oost-Vlaanderen, heel wat strikter en nauwer op de letter werden toegepast dan in andere bisdommen. Het ontbreken van de aangepaste stoelen was dus wel degelijk een groot struikelblok.

Door zijn afwezigheid keurde de bisschop het kerkgebouw op zich niet af, maar hij wou wel duidelijk laten blijjken dat hij de parochiale werking niet goedkeurt, indien er geen bidstoelen ter beschikking worden gesteld van de gelovigen.

Het kerkgebouw is vooral functioneel en enkel ‘gewone’ materialen werden gebruikt : hout, vensterglas, betonsteen, … De lange grote ramen geven de kerkbezoeker de indruk niet afgesloten te zijn van de buitenwereld.

Eén van de pronkstukken van de kerk is het mooie houten Christusbeeld.

Toen de tunnelwerken (net voor de deur van de kerk eigenlijk) begonnen, staken meteen ook vele geruchten de kop op als zou de kerk verdwijnen. Het kerkgebouw zou een andere bestemming krijgen, en de diensten zouden opnieuw naar het centrum van de stad verdwijnen. Tot nader order zijn deze geruchten echter nog nergens bevestigd, en ook op de site van de parochie wordt er met geen woord over gerept. Er is een agenda, dus een sluiting lijkt er niet meteen aan te komen.

Volgende info komt van André De Cock, organist titularis : 

"Dat de kerk zou verdwijnen is een serieuze misvatting. Hoe komt het dat dit gerucht leeft? In samenwerking met vzw parochiale werken werd aan KAHO opdracht gegeven om een project uit te werken waar men eventueel een bestemming kon geven aan de parochielokalen, St Annazaal en de huidige kerk. De studenten van KAHO ontwierpen een nieuwe woonwijk … en dat is een eigen leven gaan leiden. 

Er is nog steeds een heel mooi kerkelijk leven, er worden nog heel wat kinderen gedoopt, en wekelijks worden er nog een wat mensen begroet in de vieringen. Ook andere kerkelijke gemeenschappen en scholen komen er af en toe vieren. 

Er mag dus zeker met trots gekeken worden naar de kerkelijke kunstwerken van Valère Stuyver, de vroegere pastoor van Vlassenbroek en verschillende Aalsterse kunstenaars, alsook naar een prachtig schilderij geschonken door de familie Moyersoen. Er is natuurlijk ook nog steeds het prachtige Colonorgel waar André organist-titularis is …

Bronnen :

Digitaal krantenarchief aalst.courant.nu : De Voorpost 8/11/1974 pag 1
Interieur noodkerk : MadeInAalst
sint-anna-aalst.be
André De Cock - organist-titularis St Anna (via Facebook)

Grot van Mijlbeek

Met de sjieke titel ‘La grotte de Notre Dame De Lourdes a Mylbeek’, of ons allen beter bekend als de ‘Rozengrot’ in de Langestraat, wordt men hier verwelkomd door een stukje rust in de drukke stad.

De grot van Mijlbeek speelde een heel belangrijke rol in het religieuze leven van vele Mijlbekenaars.
Ze bevindt zich op het grondgebied van 'Pausipone', tussen 1834 en 1959 het buitengoed van de paters Jezuïeten. Ook het interparochiaal speelplein 'Beukenhof' vond hier later zijn plaats.

Deze grot werd eind 1887 opgericht ter ere van Onze-Lieve-Vrouw van Lourdes, en werd ontworpen door broeder Petrus van Haelst en pater Carolus Droeshout. Zij hadden de leiding over de bouw, die uitgevoerd werd door Alfons Dutreeuw van Schaarbeek.

In de grotkapel legde de Italiaan Pellarini een mozaïekvloer. Het altaar werd vervaardigd door Festraert van Mechelen. De inzegening vond plaats op 1 mei 1888. 

Op 29 september 1901 werd dan ook het beeld van Onze Lieve Vrouw van Lourdes gekroond. Het is van de hand van Alois De Beule, die ook het boerenkrijgmonument in Overmere en het Heilig Hartbeeld op het kerkplein van Mijlbeek vervaardigde. De zijkapel ter ere van het Heilig Kruis werd in 1906 gebouwd door de gebroeders Rombaut van Aalst. Ze werd beschilderd door Lodewijk Gits en het jaar daarna liet pater rector Eduard Marechal naast de grot (bij de beek) een groot kruisbeeld plaatsen.

Vooral in de meimaanden was het een druk bezocht bedevaartsoord. Veel volk kwam naar deze plaats om er de rozenkrans te bidden of om er te luisteren naar de preek van de Jezuïetenpater.

Ook tijdens de oorlog was de grot een druk bezochte plaats.

We vinden volgende tekst terug in 'Oorlogskroniek der stad Aalst 1914-1918 : het forumeerstewereldoorlog.nl (30/10/2007). De schrijver spreekt over 4 augustus.

Ik zie de opgeëiste voertuigen (wagens en auto's) alsmede de aangeslagen paarden in stoet vertrekken langs de Moorselbaan naar onbekende bestemmingen. Verder wordt in Aalst de heksenjacht naar echte (maar meest vermeende) spionnen voortgezet . We zijn getuige als al het struikgewas op de “spoorwegbergen” aan de Nijverheidsstraat verder tot de laatste twijg door de burgerwacht en pompiers wordt weggehakt, .... zonder resultaat ! (2) Boeren die naar de stad kwamen vertelden aan de mensen dat ze zich herinnerden, hoe de laatste maanden Duitse leurders hun gemeenten afliepen om zeisen en pikken aan spotgoede prijzen te verkopen... De oogst was in 't zicht, dus de meest geschikte tijd om onopvallend dorpen en landerijen te doorkruisen. Het is best mogelijk dat dit wel degelijk spionnen waren. In Aalst worden vanaf deze dag bedevaarten ingericht naar de verschillende bedehuizen der stad, maar bijzonder naar de grot van O.L.Vrouw in de Langestraat op Mijlbeek.

Luidop biddend volgden de groepen elkaar op, voorafgegaan door de parochiepriesters, maar wij kinderen, begrepen nog niet goed wat er allemaal gaande was en profiteerden enkel volop van onze vrolijke vakantietijd, en waren verder er steeds op uit van te gaan kijken waar er "iets te doen was", bijvoorbeeld aan de statie, Dender, of in de gebuurte !
Tegen de avond worden enkele vreemdelingen aangehouden door de politie, op aanwijzing van de burgers die ze voor spionnen aanzien. Sommigen zijn reeds mishandeld en moeten door de politie (3) beschermd worden. Ik weet niet wat van hen is geworden, maar zeker was het dat de Duitse burgers te Aalst werkzaam in ateliers of fabrieken, zich moesten ter beschikking houden van de overheid en verbod kregen hun huizen te verlaten.

Vandaag wordt de grot weliswaar minder vaak bezocht, toch branden de kaarsjes er nog steeds. In de meimaand (Mariamaand) wordt door vele mensen nog even stilgestaan aan de grot. Een gunst vragen, steun vinden, denken aan mensen die ziek zijn, denken aan gestorvenen, gewoon een stiltemoment ...

En uiteraard : dit zou Aalst niet zijn mochten er geen carnavalisten zijn die zich hierop muzikaal lieten inspireren. Met ‘den Beeweg nor de grotten’ verklaren Bart Marcoen en ‘Zwisj’ in 2005 officieel : ‘Onzjier is mé de zotten’.

Officieel luidt het onderwerp van de groep in de stoet dat jaar : Aangezien 'Onzjier' de dagen van Carnaval de beschermheilige is van alle zotten (de feestvierende Aalstenaars), vertrekt de 'boerzjwazie' op bedevaart naar de 'grot in de Langestraat'. In hun gebeden bidden zij voor alle wantoestanden in ons land. - Ons koningshuis dat zich met de politiek moeit - De politieker die zich met de carnavalisten bemoeit - Carnavalsgroepen die moeten fusioneren door geldgebrek

Een ‘Beeweg’ is het ‘schoein Oilsjters’ (hoewel het woord in nog tal van andere dialekten wordt gebruikt) voor : bedevaart, pelgrimage, pelgrimstocht en komt eigenlijk van het woord ‘bedeweg’ (= weg waarlangs gebeden wordt).


Eind 2019 bleef het toegangshek een tijdje gesloten. Een nota op de poort verklaarde dat dit noodzakelijk bleek omwille van vandalisme en diefstal.

Jammer dat er toch weer enkele idioten moeten zijn die een dergelijke bezienswaardigheid alweer moeten ‘saboteren’.

Enkele weken later werd de poort opnieuw geopend en was de grot opnieuw toegankelijk.

Hopelijk komt men gauw tot een oplossing zodat deze plaats definitief beschikbaar blijft voor gelovigen of voor mensen die eventjes willen verpozen in rust.

Bronnen :

Wikipedia
Het Nieuwsblad 9/11/2007
Lourdesgrotten.com 26/9/2008
users.telenet/zwisj/zwisj.htm
cartes-postales.delcampe.be