Yvonne Wauters - Roosje Heikant

Yvonne Wauters was reeds in haar jonge jaren te zien in Tienerklanken en onder het pseudoniem Roosje Heikant nam ze een plaat op bij Decca. 
Zij is geboren te Aalst op 12 december 1952 en overleed onverwachts op 16 maart 2015.


Op de hoes van haar singletje 'De Drinkebroer', dat uitkwam eind jaren '60 staat een jonge, knappe, maar een misschien toch een beetje droevig kijkende Yvonne. 
Droevig kijken moest ze echter zeker niet doen, want 'De Drinkebroer' haalde in november 1968 zelfs plaats 3 in de hitparade. 
Nummer 1 was toen 'My little lady' van The Tremeloes. Nummer 2 was 'Les bicyclettes de Belzise' van Engelbert Humperdinck. Net achter haar vonden we Heintje met 'Heidschi Bumbeidschi' en De Domino's met 'Michaela'. 

In de Gazet van Aalst vinden we die dag terug  'Wat gaan we nu meemaken? Zal (ons) Roosje nu meteen de groten komen bedreigen met haar liedje? Het is best mogelijk. Te meer omdat zij kan rekenen op de steun van de plaatselijke fans. En die zijn er met trosjes …"

Verder kunnen we lezen dat 'elke rechtgeaarde Aalstenaar in dit meisje onze 16-jarige Yvonne Wauters herkende … in onvervalste stijl, die ook de Zangeres zonder Naam aankleeft, weet dit debutantje ons van meet af aan te overtuigen. Het is helemaal geen verwijt dat zij het in 'smartlappen' zoekt. Ge moet het maar kunnen ... En zij kan het!'

Op de B-kant van het plaatje stond ‘Kleine Peter’. Een lied dat al eerder werd uitgebracht (1962) en dat later ook terecht kwam op de lp 'Vergeten Pareltjes, volume 7' en uitkwam in 2003 bij Silver Star. Zij mag daar pronken met haar lied naast onder andere Bobbejaan Schoepen, Bob Scholte, Jef Burm, Lily Castel en Marcel Hellemans … om er maar enkele te noemen.


In een interview over haar zangcarrière in het Laatste Nieuws vertelde ze in 2012 het volgende:

"Indertijd bood platenmaatschappij Decca mij op 18-jarige leeftijd een platencontract aan. Samen met mij hadden ook Samantha, Liliane St-Pierre, Ann Christy en Rita De Neve een platencontract gekregen. 
Die platenmaatschappij had mijn artiestennaam gekozen, 'Roosje Heikant' werd het. Ik was al gelukkig dat ik mocht zingen, dat is nu eenmaal wat ik doodgraag doe", aldus Yvonne, die tijdens dat interview The French Song van Lucille Star haar lievelingsnummer noemde.


In tegenstelling tot haar generatiegenoten bij platenmaatschappij Decca had zij niet de grote carrière.

Als Roosje Heikant had ze een contract van vijf jaar, maar ze moest vroegtijdig stoppen met een professionele zangcarrière. Haar toenmalige lief en latere man was jaloers, en dat betekende meteen het einde van de ‘carrière’. Maar ze is wel  altijd blijven zingen. De liedjes van Lucille Starr en Petula Clarck, uit de jaren 50 en 60: dat waren háár liedjes.


Yvonne groeide uit tot een bekende volkszangeres in Aalst. Het maakte haar totaal niet uit wie haar publiek was of waar ze optrad, als ze maar kon zingen. Ze was dan ook een zeer graag geziene gast in onder meer buurthuis De Brug, maar eigenlijk overal in Aalst stond ze tijdens de weekends wel ergens nog op een podium. 
Zelfs wanneer een buurtvereniging haar vroeg om op te treden tijdens een barbecue voor dertig mensen, dan stond Yvonne daar omdat ze dat graag deed.


Ze was steeds recht voor de raap, en kwam in opstand als er iets verkeerd liep in de sociale appartementsblok aan Ten Rozen waar ze woonde.


Zo klaagde ze in juli 2014 het feit aan dat de omgeving van de woonblokken er vies, vuil en vooral gevaarlijk bijlag tijdens de werken. De bewoners, waaronder dus ook Yvonne, zegden te snappen dat je geen werken kan uitvoeren zonder er iet of wat last van te hebben. "De werken moeten gebeuren, daar staan we allemaal achter. Maar ik ben bijvoorbeeld niet zo goed meer te been en voor mij is het echt een probleem om tussen de plassen heen naar de auto te stappen. Ik heb echt schrik om te vallen", vertelde Yvonne Wauters toen aan de pers. 
Door de werken moesten alle wagens immers een eind verderop geparkeerd worden en dat veroorzaakte natuurlijk problemen.

Opstandig langs de ene kant dus, maar als ze je graag had, dan ging ze zeker voor je door een vuur.


Haar kinderen erfden haar muzikale genen. Zoon Dirk Van de Velde - in het carnavals milieu beter bekend als 'De Foef' - schopte het tot prins carnaval in 1997 en is, net als zijn moeder toen, een drukbezet artiest. 
Dirk is een graag geziene zanger, ook bij de porteplum boys, en stelde zich in 2015 in eerste instantie opnieuw kandidaat voor het prinsschap van de stad. Hij trok zich toen terug, maar schreef zich samen met zijn broer Kris wel in voor 'The voice van Vlaanderen'. Ze deden samen hun auditie en jurylid Jos Van Oosterwijck was enthousiast. Toch zou dit avontuur niet uitdraaien op een overwinning.
Dirk blijft wel heel populair en slaagde er zelfs in om tijdens de 'corona Lock down' van 2020 elke dag een concert te brengen vanuit zijn veranda … elke dag opnieuw ongeveer een uur …

Op 16 maart 2015 kwam het droevige nieuws dat de Aalsterse volkszangeres op 62-jarige leeftijd plots overleden was. Ze werd in haar appartement gevonden door haar zoon nadat ze het weekend ervoor zou geklaagd hebben over hartklachten.. Ze had inspuitingen gekregen en maandagochtend was er een controlebezoek gepland. Zoon Kris ging langs bij zijn moeder maar ze deed niet meer open.

Dat ze Muziek hoog in het vaandel droeg, was ook duidelijk aanwezig op haar bidprentje waar boven haar naam en artiestennaam ook een micro afgebeeld stond.  

Hierbij - als afsluiter - nog even haar grootste hit 'De Drinkebroer' 

Bronnen :

De Gazet van Aalst 9/11/1968
muziekarchief.be
discogs.com
HLN 2012 18/5/2015
YouTube 'Ton K' 

Den orgelman : den Oeleschoiter en Angeliksken

De orgelman, Domien Bogaert (bijgenaamd den oeileschoiter), en zijn echtgenote en vaste muziekcompagnon Angélique Ardaens (19/3/1866) , waren het meest populaire duo Aalsterse straatmuzikanten.

Domien was een stofverver uit Lede. 

Rond 1890 kwam hij naar Aalst, en woonde hij gedurende een korte tijd aan de Ledeweg. In 1891 werd hij echter uit het Aalsterse bevolkingsregister verwijderd, omdat hij op dat moment in Wallonië verbleef. 

Op 24 juli 1891 trouwde hij met Maria De Smet en het koppel vestigde zich aan de Hoge Vesten 53. Domien was ondertussen veranderd van 'metier' en verdiende nu de kost als horlogemakersgast. Zijn vrouw stierf in 1912, waarna hij reeds na enkele maanden hertrouwde met Angèlica Ardaens, die in Aalst bekend stond als 'Angeliksken, de bedelaarster'. 

Domien trok in bij Angelique in in haar woonplaats 'Den Hieten Oeven' (de St Jobsteeg, huidige Arbeidstraat), maar het echtpaar woonde daarna nog op verschillende plaatsen in Aalst. 

In 1925 verhuisden ze naar de St Annaweg in één van de zogeheten 'Zeiven Hoizekes', waarna ze bij de aanleg van de St Annalaan uiteindelijk verhuisden naar de barakken in de buurt van de kerk van Mijlbeek (zie ook 'fort Chambrol').  Tussendoor woonde het koppel ook nog in het Uilenpoortje in de Peperstraat.

Het was in de tijd dat de radio zijn intrede nog moest maken, en er van platen, cd's en usb's dus nog geen sprake was. De mensen moesten voor hun dosis musiek uitwijken naar de markten, kermissen en jaarmarkten. In Aalst waren 'the places to be' zo de Hopmarkt, de kiosk op de Grote Markt en de Oude Schouwburg. 

Om een centje bij te verdienen, besloot het paar om ook een muzikaal duo te vormen. De twee schuimden de markten en herbergen af, om er te bedelen in ruil voor hun muziek. Domien leerde zichzelf trommel spelen, waarbij hij al vlug 'den truk te pakken had', en zeer behendig met zijn trommelstokken kon omgaan.

Hij sloeg de trommelstokken ook graag tegen elkaar en dikwijls zat hij dan met zijn zitvlak op zijn wandelstok. Terwijl ze musiceerden, riepen de kinderen van op straat: ‘oeileschoiter’, iets waarvan Domien zeer boos werd.

’s Zondags gingen ze steeds bedelen aan de St Martinus- en de St Jozefskerk. Na hun 'kerkbezoek' gingen ze dan verder naar de cafés van de stad. 

Zij draaide aan een versleten handorgeltje en hij begeleidde haar met zijn trommel. Na het optreden ging Angelique dan rond om geld op te halen.

Over dit curieus koppel werd ook een liedje gemaakt:

Den oeljeschoijter en Angélique

ne fellen boijter, ne voegelschrik

trokken tesaumen gezwindj verboij

van woor ze kwamen, da wisten zoij.

Den oeljeschoijter en Angélique

ne fellen boijter, ne voegelschrik

Trokken te saumen de bossen in

Om te genieten van zoete min.

Maar van waar nu zijn bijnaam 'den oeileschoiter' ?

Nen Oeileschoiter’ of ‘(h)oeljeschoiter’ betekent letterlijk (steenkool)schijter, maar het woord is allicht een verbastering van hoeienschoiter (hoedenschijter). 

Domien sloeg met zijn trommelstokken ooit eens op de kneukels van Angélique toen ze in een herberg naar zijn goesting niet genoeg geld had opgehaald. De klanten hadden plaatsvervangende schaamte en terwijl Domien naar de koer was, deed iemand zijn gevoeg in zijn hoed.

Nadien zeiden ze: ‘Amai Doming, g’hetj in annnen hoed gescheiten’.

Vandaar ‘hoeien schoiter’, ‘hoiljeschoiter’ of ‘oeileschoiter.’

In 1925 werkten ze mee aan de publiciteit van een nieuw merk aperitief ‘Angélique’ - “qui donne la force et le courage” – van een likeurzaak uit de Arbeidsstraat. Zij stonden op de fles afgebeeld als “les deux musicos les plus réputés du pays d’Alost”.

Domien overleed op 21 mei 1927 in de barakken van 'Fort Chambrol' (Mijlbeek).

Angelique overleed op 29 december 1936 in het Oud Vrouwenhuis in de Kattestraat.

Ook in 2006 werd opnieuw een biertje genoemd naar Angeliksken. 
Ter gelegenheid van het project 'Vrouwen brouwen', brouwden de vrouwelijke leden van de Zythos-vereniging Objectieve ProefAjuinen (OPA) het bier 'Cuvée Angelique'. 

Het bier wordt gebrouwen in brouwerij De Glazen Toren (Erpe-Mere) en op het etiket van het bier staan, hoe kan het ook anders, Angelique en Domien afgebeeld.

Bronnen : 

http://www.museuminzicht.be

Jan Louies 

'Het Aalsters volksleven' - Jos Ghysens : foto affiche
Website 'De Glazen Toren'

Jan De Wilde en de poppen

Jan de Wilde is niet alleen een uitmuntend muzikant, zoals blijkt uit DIT artikel. Neen, hij is ook een fantastisch poppenspeler. Met zijn vrouw Lieve Van Steenberghe en Jan en Karel Kieckens hanteerde hij zes jaar lang de poppen in ‘Het heel Klein Kunsttheater’.

Uit ‘Het Nieuwsblad’ van 06 december 2005 :

"Al van in onze prille jeugd speelden we elk afzonderlijk poppenkast voor de kinderen in de straat'', zegt Jan Kieckens. ,,In 1964 hadden we een eerste gezamenlijk optreden. Het was ter gelegenheid van de 11-juli viering in de Sint-Job club. We oogstten meteen succes.''

Het Heel Klein Theater bracht stukken voor kinderen en voor volwassenen. ,,We speelden eigenlijk zonder écht scenario'', zegt Jan de Wilde. ,,We hadden de grote leidraad in ons hoofd. We gaven de voorkeur te spelen in de stijl van Commedia dell'arte . We brachten dan ook logischerwijs nooit twee keer hetzelfde. Een stuk kon wel uren uitlopen. We gingen zo in het spel op dat we na elke voorstelling even moesten bekomen. Ik zakte eens bijna van vermoeidheid door mijn knieën.''

,We hanteerden zelfgemaakte handpoppen'', vertelt Jan Kieckens. ,,Het is handiger en naar het publiek toe veel directer. De bekendste figuren waren zijn Oskar en Kadol. Oskar was een slappeling. Zijn kat Kadol had het thuis voor het zeggen. Eén van de hoogtepunten uit ons kort theaterleven was zeker De Stomme van Portici.''

,Na zes jaar stopte ons viertal met spelen. ,,Onze studietijd was ten einde en iedereen ging een andere richting uit'', zegt Jan Kieckens. ,,We hebben ons in deze korte periode van spelen met de poppen rot geamuseerd.''

Over het theater en poppen kon men het een en ander leren in de afdeling Van Troubadours tot Aabazjoer op de poppententoonstelling Opzij Opzij Opzij . ,,Ik ben blij dat onze fraaie handpoppen op zolder bewaard bleven. De tentoonstelling roept mooie herinneringen op.'' 

De tentoonstelling werd door het stadsmuseum georganiseerd naar aanleiding van het 15 jarig bestaan van Aabazjoer . Er was in het overzicht in het museum dan ook veel aandacht besteed aan de ontwikkeling en groei van dit stangenpoppentheater. 

In het Cultureel Centrum De Werf was er van 3 december 2005 tot 29 januari 2006 ook een overzicht van het hedendaagse figurentheater in Vlaanderen met figuren uit twaalf bekende poppentheaters. ‘Van troubadour tot Aabazjoer’ was een historisch overzicht van het poppentheater in Aalst.

De Bende van Richaar’ is een Aalsters poppentheatergezelschap dat in 2010 zijn vuurdoop beleefde met het stuk ‘Richaar den Derden’, gebaseerd op ‘Richard III’ van Shakespeare. In december 2012 en januari 2013 slaat de bende opnieuw toe met de gloednieuwe voorstelling ‘Romeo en Julia’, eveneens gebaseerd op een stuk van Shakespeare.

Hoewel ‘De Bende van Richaar’ als gezelschap nog niet zolang bestaat, vinden we toch de broers Jan en Karel Kieckens, Jan De Wilde en Lieve Van Steenberghe als ervaringsdeskundigen terug in dit spektakel.

Jan ging op zoek naar mensen die wilden meewerken aan een nieuw project en die zoektocht bleef niet zonder resultaat: zo ontstond ‘De Bende van Richaar’, een gelegenheidsgezelschap dat verschillende mensen uit de vruchtbare Aalsterse toneelwereld samenbracht. 

In 2010 bracht deze groep enthousiastelingen het stuk ‘Richaar den Derden’ op de planken, naar de tragedie van Shakespeare. Het oorspronkelijke stuk uit de 16e eeuw onderging grondige aanpassingen: de tekst werd door Jan volledig vertaald naar het Aalsters. 

De traditionele rivaliteit tussen Aalst en Dendermonde sloop het stuk binnen en van de 40 originele personages werd bijna de helft geschrapt. 25 gloednieuwe poppen, door Jan eigenhandig gesneden, verschenen op het podium. Het snijden van de marionetten, die erg technisch in elkaar moeten zitten om manipulatie mogelijk te maken, is een bijzonder tijdrovend ambacht, maar het resultaat mag er zijn: de poppen zien er stuk voor stuk prachtig uit!

Jan De Wilde nam de stem van hoofdfiguur ‘Richaar’ voor zijn rekening en verder herkennen we natuurlijk onmiddellijk de warme stem van Anton Cogen als ‘de Prins van Nievekeirken’. 

Omdat spelen en grote stukken tekst memoriseren tegelijkertijd niet eenvoudig is, kiest het gezelschap ervoor om de stemmen van de personages op voorhand op te nemen en die klankband dan tijdens de voorstelling te laten afspelen. Er zijn uiteraard nadelen verbonden aan deze manier van werken, er kan niet meer geïmproviseerd worden, maar een voordeel is alvast dat de teksten heel goed bewerkt kunnen worden, en er niets verloren gaat.

‘Richaar den Derden’ werd een enorm succes. De voorstelling werd zelfs geselecteerd voor het Koninklijk Landjuweel, een festival dat kwaliteitsvolle amateurtheaterproducties wil bekronen. 

Vanaf december 2012 waagt ‘de Bende van Richaar’ zich met het stuk ‘Romeo en Julia’ voor de tweede keer aan een klassieke Shakespeareaanse tragedie. ‘De smertelijke histoere van Julia en heire schoeine Romeo’ werd opnieuw een eigenzinnige voorstelling, waarin een oud Engels drama moeiteloos door Oilsjterse marionetten tot leven gebracht werd.

In 2016 volgde dan een herneming van 'Een schots en schief stik'. Officieel heet het marionettenspel voluit 'Een Schots en Schieëf Stik, vol onweir, doisternis en bloed'. In het Engels refereert men naar The Scottish play"

De naam Macbeth uitspreken in een theater, dat brengt ongeluk. Op internet vind je lange lijsten met ongelukken die zijn gebeurd door deze naam toch uit te spreken - er zijn zelfs al doden gevallen. 

Wij spreken hier dus over een 'Schots en Shieëf stik'", zegt Jan Kieckens.

Jan heeft een diploma regie maar deed er tot voor de oprichting van de Bende van Richaar in 2009 eigenlijk nooit iets mee. Hij verdiende zijn dagelijks brood als schrijnwerker. In 2009 werd hem door poppentheater Aabazjoer gevraagd om enkele houten marionetten te maken. De eigenlijke bedoeling was om samen een voorstelling op te zetten, maar het was duidelijk dat hij en Eddy De Laender (van Aabazjoer) een verschillende visie hadden. 

Uiteindelijk heeft deze andere visie ertoe geleid dat de Bende Van Richaar op zijn eigen is begonnen. 

Zij hebben zich sindsdien gespecialiseerd in het werk van Shakespeare, maar er is ondertussen wel respect voor de collega's van Aabazjoer gebleven.  Jan heeft van Eddy ooit een houten marionet gemaakt en ze hem cadeau gedaan. Deze heeft ze echter nooit gebruikt in een poppenspel. 

Toen Eddy overleed was Jan uiteraard zwaar 'getoucheerd' toen hij op de begrafenisplechtogheid de pop terugzag. Ze stond naast de kist. Hij moet ze toch mooi gevonden hebben", zegt Jan.

Na de voorstelling van 2016 had ik zelf het voorrecht om ook even achter de schermen te mogen kijken. Het is echt ongelooflijk wat die mensen op het podium presteren. Zo'n 'popje' weegt al gauw door, dus je kan je voorstellen wat dat met rug, armen en schouders doet na een hele avond, dag na dag, week na week.

Enkele malen heeft men ook al een 'ongelukje' gehad op de scene. Zo viel tijdens een gevecht het hoofd van één van de poppen onverwachts af. Het publiek vond het echter goed, en er werd besloten om dit zo elke avond te hernemen. Niet gemakkelijk natuurlijk, een kop laten rollen op commando ...

Bronnen : 

HLN Regionaal

Het Nieuwsblad regionaal 6 december 2005 

Eigen interview met Jan na 'Een schots en schief stik'

Jan De Wilde - De zanger

Jan Marie Albert De Wilde (Aalst, 1 januari 1944) is een Vlaams zanger, gitarist en kleinkunstmuzikant. Zijn bekendste liedjes zijn "Walter, ballade van een goudvis", "Een vrolijk lentelied", "Joke", "Hè Hè", "Eerste sneeuw" en "De Fanfare van Honger en Dorst.

Jan Marie Albert De Wilde werd in 1944 geboren in de Vooruitzichtstraat te Aalst als derde kind. Toen hij negen was overleed zijn vader aan kanker. 

Zijn eerste muzikale engagement ging hij aan toen hij op z'n vijfde toetrad tot het knapenkoor van het Sint-Maarteninstituut, dat later zou uitgroeien tot het befaamde Cantate Domino. 

Toen hij de baard in de keel kreeg en zijn sopraanstem verloor, stichtte Jan zelfs zijn eigen koor. Vanaf het middelbaar (hij volgde Latijn-wiskunde) kwam daar een passie voor de tekenkunst bij met tal van satirische cartoons van leerkrachten tot gevolg. Begin jaren 60 leerde hij enkele instrumenten bespelen, schreef hij zijn eerste liedjesteksten en componeerde hij zijn eerste melodieën. In 1962 volgde zijn eerste publieke optreden en in 1967 zijn tv-debuut.

Tezelfdertijd volgde hij kunstonderwijs aan St. Lukas te Gent en hield hij zich bezig met fotografie en (vooral) poppentheater. Nadat hij afstudeerde hield hij enkele exposities van zijn werken o.a. te Aalst en Oostende.

Begin jaren 70 groeide De Wildes bekendheid als zanger tijdens het Humorfestival van Heist. Hij werd populair dankzij zijn bizarre podiumpresence en ironische en sarcastische, dan weer tedere liedjes. Vrolijke folk-nummers als "Ik kan het, ma", "Joke" en "Een vrolijk lentelied" maakten hem zowel geliefd als berucht in Vlaanderen. 

Regels als "De Fallus Impudicus staat al in bloei" en "Joke, Joke, trek je witte jurkje uit" zorgden voor controverse bij het meer conservatieve gedeelte van de bevolking.

Tijdens zijn succesperiode (1970-1972) werkte hij ook mee aan Kris De Bruynes debuutplaat en produceerde hij drie albums voor Urbanus van Anus. De Wilde droeg in belangrijke mate bij aan de lancering van Urbanus' carrière. Zo zelfs dat Urbanus hem ten slotte in populariteit oversteeg. Dit had echter meer te maken met het feit dat Urbanus ook humoristische conferences aan zijn optredens toevoegde. 

De Wilde zelf heeft het nooit erg gevonden dat hij niet hetzelfde succes gekend heeft. "Ik heb dat altijd comfortabel gevonden", zei hij eens, "Bij Raymond, Willem Vermandere of Urbanus heb ik gezien dat je van succes vaak meer last dan genot hebt. Zij kunnen dat misschien aan, maar ik niet." Het bekendste nummer dat De Wilde en Urbanus samen zongen is "De Aarde".

Het zou tot eind jaren 80 duren voor Jan De Wilde nog eens in de kijker stond. In 1987 schreef hij de muziek voor de eerste Urbanus-film Hector.

Op aandringen van Urbanus bracht hij twee nieuwe albums uit. De Bende van Jan De Wilde (1987) bevatte nummers als "Zussen" en "Anneke Weemaes" en introduceerde de artiest Wigbert Van Lierde aan het brede publiek.

Hè Hè (1990) was nog grootser. De cd werd geproduceerd door Henny Vrienten die samen met onder meer Boudewijn de Groot ook op enkele nummers meezong. Naast nieuwe versies van oudere nummers als "Walter, ballade van een goudvis" en "Een vrolijk lentelied" stond er ook gloednieuw materiaal op. "Hé, Hé", "De fanfare van honger en dorst", "Eerste sneeuw" werden nieuwe klassiekers en zijn nieuwe tournee bewees dat hij weer helemaal terug was van weggeweest. "Eerste sneeuw" en "Fanfare van Honger en Dorst" zijn geschreven door Lieven Tavernier.

Hier het lied 'Hé hé wat een feest'

Na deze heropbloeing duurde het tot 2000 voor er een nieuw De Wilde-album uitkwam. Oude Maan (2000) bevatte nummers die onder meer geschreven waren door Luc De Vos (Gorki). Ook Raymond van het Groenewoud zong op twee tracks mee. De cd werd geproduceerd door Jo Bogaert van Technotronic. Datzelfde jaar bracht De Wilde ook het boek Niks aan dan vel uit, waarin al zijn liedjesteksten verzameld staan.

Stef Kamil Carlens produceerde het lied "Zalige Zot"; een duet, gezongen door Yevgueni en Jan De Wilde. Het nummer, een Nederlandstalige cover van "Beautiful Freak" van Eels, stond weken in de Ultratop 50.

Jan De Wilde treedt al ruim 25 jaren op met het Combo. De bezetting werd tijdens die jaren enkele malen gewijzigd.

Uitzonderlijk trad Jan op in andere combinaties: Jan De Wilde en de Centimeters (Tournee 1987), Jan De Wilde en de Magnificent 7 (Ancienne Belgique 1991), Jan De Wilde en de Fanfare van Honger en Dorst (Zomertournee 1991), Jan De Wilde & Prima La Musica (Tournee 1991-1992) en Jan De Wilde & De Favoriete Beesten (Tournee 2001-2002)

Sinds enkele jaren woont hij in de Oost-Vlaamse gemeente Aaigem, die regelmatig onderwerp uitmaakt van zijn liedjesteksten.

Hij is ooit geïmiteerd door Dirk Denoyelle.

Discografie :

Albums

Album(s) met hitnoteringen in de Vlaamse Ultratop 50	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
De muze	1967	-
Zzrrrrôôô	1970	-
Vogelenzang, 5	1972	-
Een vrolijk lentelied	1972	-
Knikkerterrorist	1974	-
PVBA Koekejoe & Cie	1980	-
De bende van Jan De Wilde	1987	-
Neem je tijd	1989	-
Hè Hè	1990	-
Poolijskap	1991	-
Jan De Wilde & Prima La Musica	1992	-			met Prima La Musica
Hoe noemdegij ?	1992	-
Stop de armoede	1995	-
Het beste van Jan De Wild	1997	-			Verzamelalbum
Het beste van....	1999	-			Verzamellabum
Eigen kweek	2000	-
Oude maan	2000	25-11-2000	50	1
Abadja	2001	-
Te gek 1	2004	-
Azuuë gezeid, azuuë gezoeng'n	2004	-
Alle 40 goed	2010	-			Verzamelalbum
2 For 1	2011	-
O Kersnacht schooner dan de daegen	18-11-2011	03-12-2011	18	6	met Currende

Singles

Single(s) met hitnoteringen in de Vlaamse Ultratop 50	Datum van verschijnen	Datum van binnenkomst	Hoogste positie	Aantal weken	Opmerkingen
Een vrolijk lentelied	1972			-
Pillen en poeders	1977			-
Ballade in lange A	1979			-
Anneke Weemaes	1987			-
Zussen	1987			-
Hè hè	1990			-
De aarde	2008	12-01-2008	tip23	-	met Sarah Bettens

Hierbij nog een prachtig 'aireken' van Jan, mijn persoonlijke favoriet : 'De eerste sneeuw'. 
Blijkbaar ook niet enkel mijn favoriet want het nummer werd naar het nummer 1 gestemd in de TOP053 in 2023. 

Met deze ‘Top 053’ wordt jaarlijks ons Aalsters muzikaal erfgoed in de kijker gezet, want we hebben echt wel een hele hoop artiesten in het Aalsterse.

De afgelopen twee edities werden telkens meer dan tweeduizend unieke inzendingen ontvangen, het resultaat mag dus zeker representatief genoemd worden. 

Dit resulteerde de laatste keer niet alleen in een nieuwe nummer één ('De eerste sneeuw' dus), maar ook in maar liefst twintig nieuwe nummers en bijbehorende artiesten die een felbegeerde plaats in de lijst wisten te veroveren.

Hieronder dus de winnaar van 2023 ...

Jan hield het echter ook niet alleen bij zingen. Neen, ook het poppentheater lag hem heel goed.

Alles hierover in DIT artikel.

Bronnen :

Jan De Wilde stelt zich zingend voor; Tienerklanken; 1967

Cultuurprijs voor kleinkunstenaar Jan De Wilde;Webnieuws Erpe.Mere.Lede; 23 oktober 2011
Biografie Jan De Wilde; Officiële website
Biografie Jan De Wilde; Het Belgisch rock-en poparchief
Beknopte biografie sprekers; Het Firmament
Discografie Jan De Wilde; Muziekarchief
Discografie Jan De Wilde; Discogs