T'NT - Al wie da ni springt

Tony Swings en Tom Vermeir waren de twee mannen achter de groep T‘NT. 
De naam zou kunnen komen van T(ony) eN T(om) maar dat is niet zo. De eigenlijke naamsverklaring is 'Teen 'N Tander').
Ze wonen beiden in Aalst waar ze opgroeiden en van kleinsaf deel uitmaakten van het carnavalsmilieu. Tony werd in 1999 Prinsj Carnaval van de stad Aalst, een titel die niet voor iedereen is weggelegd. Tom volgde in 2004.

"Al wi da ni springt" werd geschreven en vooral gezien als een manier om Tom bekend te maken bij het publiek dat regelmatig carnavalfuiven afschuimt. Tot hun grote verbazing werd het liedje de carnavalhit van Aalst en ondertussen zelfs ook nog van andere carnavalsteden.

Dankzij Luk Alloo en TV6 kreeg het bescheiden hitje de nodige duw om door te breken in heel Vlaanderen. Tony en Tom kregen een ‘contract’ en mochten ‘Al wie da ni springt’ de hitparades inzingen, weliswaar dan in een Nederlandstalige in plaats van een Oilsjterse versie ...

De muziek werd ooit geschreven door ‘Katastroof’ ("Ikkekannekik") de covertekst komt van Dirk Van de Velde (beter gekend als ‘de Foef, prins 1997)

Ze mochten zelfs hun hit ten gehore brengen bij Tien Om Te Zien, en behaalden er zelfs de nummer 1 gedurende 8 weken.

T'NT scoorde met hun hit :

- 19 weken vermelding in de hitparade.
- 10 weken in de top 10 (inclusief 3 weken Top 5).
- Wekenlang nummer één in de Vlaamse top 10.
- 8 weken nummer één in Tien Om Te Zien.

In de Officiële 'top aller tijden', gebaseerd op de scores van de Hitparade sinds de jaren 50 staat T'NT maar liefst op de 844^ste plaats met 665 Punten!

Eigenlijk is 'Al Wie Da Nie Springt' dus één van de grotere Vlaamse Hits ooit

Jammer genoeg kon het feestje niet blijven duren. Omwille van de nogal expliciete tekst, waar blijkbaar nogal wat aanstoot werd aangenomen, werd het liedje gebannen van vele radio stations, die zich niet wilden mengen in de ‘homo-discussies’. Ook mocht het lied niet meer gespeeld worden op fuiven zoals bijvoorbeeld ‘de foute party’ van Q-Music.  Joe FM deed echter nog straffer. De hit werd zelfs gebannen uit hun eigen Carnavals top 100 ...

In 2013 werd zelfs een Facebookpagina in het leven geroepen om steun te betuigen aan deze 'boycot' : Wij willen T'NT op de Foute Party!

Ondertussen is hun eerste gouden plaat, ondanks alles, wel een feit.

En sedert in 2019 de Foute 128 op Q music veranderde naar de foute 528 heeft ook ‘Al wie da ni …’ toch een plaatsje veroverd.

Van plaats 266 in 2019 naar 158 in 2010 !

Wie weet binnenkort in de echte top … en met optreden in de studio of in de grote zaal ?

Rudolf Hecke (ex-Pop in Wonderland) schreef mee aan de opvolger van "Al wie da ni springt":
"Alles uit (behalve het licht)" stond een aantal weken in de Vlaamse top 10.

Later volgden nog ‘De Tieten Van Ons Madam’ (op de tonen van 'tulpen uit Amsterdam'), ‘Geef Me De Vijf’ ('oh what a night'), en ‘Het Clublied’ in 2002 ('weir emmen e clubken opgericht, ver mensjen me e lielek gezicht).

In zowel België als in Nederland werd ‘al wie da ni ...’ gecovered, onder andere door respectievelijk "Dynamite" en door de "G Boys" 

Hierbij de Oilsjterse - originele - versie : 

Bijna vanzelfsprekend werd het lied ook opgepikt in voetbalmiddens, waar het gebruikt werd in versies als ‘Al wie da ni springt, is Buffalo’, ‘..., is FCB’, '... is een rat', enzovoort.
Ook de politiek bleef niet achter met onder andere 'al wie da ni springt is N-VA'.


Hierbij de - uiteraard beste - versie van de Oilsjterse Iendracht-voetbalsupporters : 'al wie da ni springt, es gièn Ajoin' :

Dat het niet enkel in carnavals- en voetbalmiddens hoeft te blijven, maar ook op 'serieuze' aangelegenheden kan gebruikt worden, bewijst de politie van Gent. Die gebruikte de titel onder andere om te waarschuwen voor de Facebookrage die mensen vraagt om van bruggen te springen. Hierbij een print screen van hun website : 

Bronnen : 

website politie Gent
eendrachtaalstsfeer (via Youtube voor de 'voetbalversie' van 'al wie da ni springt')
YouTube - originele versie van 'al wie da ni springt')
muzikum.eu
muziekweb.eu

Intergalactic Lovers

Intergalactic Lovers is een Aalsterse Indie-rockband bestaande uit 

Lara Chedraoui (zang), 
Brendan Corbey (drums), 
Maarten Huygens (gitaar) en 
Raf De Mey (bas)

Hier vierkoppige gezelschap heeft uiteenlopende smaken, leeftijden en roots die gaan van Libanon en Nederland tot Namen en Impe.  Wat hen aan elkaar linkte ? Muziek en natuurlijk ... Aalst !
De leden leerden mekaar immers kennen bij de scouts van Sint Christoffel en hun vriendschap werd verder gezet in de muziek.

Kenmerkend voor Intergalactic Lovers is de mix van melodieuze, soms intieme maar dan weer avontuurlijke rockmuziek met de unieke en bezwerende stem van zangeres Lara.
Het aantal landen waar ze ondertussen al opgetreden hebben, is bijna niet meer te tellen. België, Nederland, Duitsland, Frankrijk, de UK, de US, Canada, Japan ... je kan het zo gek niet bedenken of ze stonden er wel op een podium.

De groep ontstond in de zomer van 2008.
Voordien namen enkele leden van de band al deel aan Humos' Rock Rally 2008 onder de naam "Free Zamunda!" wat jammer genoeg geen succes werd. 

Hierop veranderde de band van naam en kwam er ook een gedeeltelijk nieuwe bezetting. 

De nieuwe naam heeft, net als bij de meeste groepen, trouwens ook een rare geschiedenis. 
Maarten was te gast op een verkleedfeestje, en had zich verkleed als 'marginaal van de toekomst', compleet met plastic en aluminiumfolie. 
In die hoedanigheid van 'iets wat intergalactisch' zou moeten zijn, verspreidde hij de boodschap van de liefde ...    Intergalactic Lovers was geboren. 

In 2009 wonnen ze de 'Rock Rally De Beloften' (het jaarlijkse Gentse pop- en rockconcours) en even later ook het Oost-Vlaams Rockconcours . 
Een eerste succes boekte Intergalactic Lovers met "Fade Away" dat in de playlist van Studio Brussel en Radio 1 werd opgenomen.
Ook live begon de band zich stevig te vestigen in België en ze speelden onder andere op festivals als 'Boomtown' . Ook mochten ze het voorprogramma verzorgen van The Scabs (in de Lotto Arena)

Op 25 maart 2011 bracht de groep met "Greetings & Salutations" hun eerste full-cd uit. Eerder was de plaat al beschikbaar als download. Hun debuut-cd, die volledig op eigen kosten werd geproduceerd, kreeg veel positieve kritieken door onder andere Humo en De Standaard.

Qua sound wordt de groep vergeleken met Feist, PJ Harvey en Yeah Yeah Yeahs. In juli 2011 werd aangekondigd dat de band de soundtrack zou verzorgen voor de film Code 37, welke later dat jaar is uitgekomen.

Daarna volgde "Delay" dat door Studio Brussel verkozen werd tot hotshot.

Hier de videoclip van 'Delay'

2014 werd een druk jaar ...
Ze brachten hun nieuwe plaat, 'Little heavy burdens' uit, een plaat met catchy melodietjes, een 'afgewerkte' productie en enkele prachtnummers die de geschiedenisboeken zouden kunnen halen. 

De groep haalde ook even de nieuwsberichten in 2014, en dit ter gelegenheid van de opening van een nieuwe repetitieruimte te Aalst.
Huh? Moet dat in het nieuws?
Wel, het zit zo.  2014 is voor Aalsterse muziekgroepen belangrijk aangezien ze vanaf dat ogenblik  niet meer in garages, zolderkamers of stallen op weides moeten repeteren. Voortaan kunnen ze immers repetitietijd huren in de twee geluidsdichte repetitieboxen op de Pupillen. De stad maakte 45.000 euro vrij voor de realisatie ervan, en niemand minder dan Intergalactic Lovers kwamen de boxen openen, ook al omdat zij zeker het nut hiervan inzien..

"Een geschikt repetitiekot vinden is niet altijd vanzelfsprekend. Toen wij begonnen hebben we die zoektocht ook doorgemaakt, net als alle beginnende groepen. Je moet eigenlijk al geluk hebben dat een nonkel ergens een stal op een weide heeft waar je mag spelen", zegt Maarten. "Maar dan nog blijft in het achterhoofd de angst dat de buren de politie zullen bellen omwille van het lawaai. In zo'n repetitiebox kan je heel luid spelen zonder zorgen, niemand gaat de politie bellen. We zijn hier dus heel erg voor te vinden."

Er zijn twee boxen en die zijn allebei een beetje anders ingericht. De ene repetitiebox bevat drum zonder cymbalen, twee zangmicro's en drie instrumentenmicro's en vijf statieven, een versterker en boxen en een beperkte mengtafel. De andere repetitiebox bevat ongeveer hetzelfde maar daar moet je het zonder mengtafel doen. Op aanvraag kan je wel gebruik maken van een uitgebreide mengtafel en een Pioneer dj-set.

Meer info en huren via www.jeugdaalst.be.

De groep zelf komt trouwens altijd naar boven met trefzekere arrangementen en houdt een mooie balans tussen droom en dans. Tekstueel misschien wat 'zwaarder' met onderwerpen over het zoeken naar de ware identiteit, het overwinnen van angstgevoelens en het omgaan van een wereld die doldraait, maar zeker de moeite waard om te beluisteren.
Het DNA van de groep is dus gekend, het 'atmosferische' primeert en de verbeelding van de luisteraar moet geprikkeld worden. 
Tot dit resultaat komen ze doordat ze steeds met zijn vieren in het repetitiekot duiken, en er niet uitkomen vooraleer iedereen volledig tevreden is. 

Nog in 2014 werd bekend dat Intergalactic Lovers de titelsong zou gaan leveren voor de internationale politieserie 'The Team'.
Het nummer 'Northern Rd' uit hun meest recente album werd de titelsong, en de serie werd in 2015 uitgezonden op VTM.

'The Team' is een politieserie die werd geproduceerd door maar liefst vijf producenten en acht televisiezenders uit België, Denemarken, Duitsland, Frankrijk, Zweden, Oostenrijk en Zwitserland. De hoofdrollen zijn weggelegd voor Veerle Baetens, de Deen Lars Mikkelsen (gekend van onder andere 'The Killing') en de Duitse Jasmin Gerat. Ook Koen De Bouw, Hilde Van Mieghem, Filip Peeters, Marijke Pinoy en Line Pillet maakten deel uit van deze geweldige cast.

Nog in 2014 werd de groep genomineerd voor de MIA's en dat in de categorieën 'beste groep', 'beste album' en 'beste alternative'.

Na de release van hun derde album, Exhale, in september 2017 was het succes niet meer te stoppen. De groep toerde onafgebroken door Europa, en genoot zichtbaar van het succes.
Intergalactic Lovers kon rekenen op Gil Norton voor de productie, en dat is natuurlijk niet niks. Gil moeten we kennen van de Pixies, Foo Fighters, Echo & The Bunnymen en Counting Crows.

'Exhale' is nu niet meteen een opgewekte plaat geworden. De teksten gaan vooral over het loslaten, depressies en je plaats vinden in een wereld die niet helemaal oké is. De moraal van de plaat echter straalt wel positiviteit uit : 'het is echt nog oké dat je stilaan beseft dat je nog geen idee hebt waar je eigenlijk heen wilt'.

Datzelfde jaar waren ze ook te gast op Pukkelpop, in de vooravond in de Marquee, een plaats in de spotlights. Ze gaven een optreden dat door iedereen meer dan gesmaakt werd en het was duidelijk dat deze groep er 'live' zeker 'staat'.
Het publiek zong en klapte mee met de energieke zangeres die zoals altijd vol overgave en passie op het podium stond.
Het genre 'pop met een donker randje', ondertussen hun 'specialiteit' geworden, ligt duidelijk goed in het oor bij een heel breed publiek.

In 2015 speelde de groep voor koning Filip en koningin Mathilde tijdens de feestelijkheden van 35 jaar AB. Ze wisten een maand op voorhand dat het vorstenpaar aanwezig zou zijn, en werden dus ook grondig gebriefed over de 'do's' en 'don'ts'.  De koning en koningin dienden te worden aangesproken met 'sire' en 'majesteit', maar toen het grote ogenblik er was, zei Lara : 'goeiendag' ...
De koning en de koningin deden trouwens heel enthousiast mee en het was duidelijk dat ze de muziek wel degelijk kenden.

In 2018 werd de nieuwste single uit 'exhale' uitgebracht. De video van 'My, I' is er trouwens eentje om in te kaderen. Wat wil je immers als je als Aalsterse groep beroep doet op een Aalsterse regisseur (Jeff Bronder) die met wat verkleedkostuums en het kleurrijke decor van een karaokebar in Japan 'zijn gang mag gaan'. Aalsterse creativiteit ten top !

Na twee volledig uitverkochte shows in de Ancienne Belgique dat jaar maakten de dame en heren zich op voor een drukke zomer en een al even druk najaar met een rits aan shows in binnen- en buitenland.  Voorbeelden waren het Openluchttheater Rivierenhof, Cactus, Dranouter, M-Idzomer en Ronquires.

In 2019 stond de groep met 'Delay' op de 27ste plaats in de lijst van de 50 beste Belgische liederen van het decenium, uitgebracht door 'De Standaard'.

2020 Kenmerkte zich, ook voor deze groep, jammer genoeg door afgelaste concerten en microstilte. 
Corona gooide roet in het festivalleven, maar wat nog erger was : ook zangeres Lana kreeg haar portie covid-19 tegenslag te verwerken. Vijf weken lang diende ze in afzondering te blijven op haar kamer, haar vroegere kamer bij haar moeder trouwens, want ze was nog maar pas naar daar teruggekeerd na een relatiebreuk.  Corona werd in één klap een heel persoonlijk verhaal, geen ver van mijn bedshow, maar een realiteit die beangstigend dichtbij was.
Het kwam gelukkig allemaal goed.

Nog in 2020 kregen ze de vraag om een lied te mogen zingen tijdens de uitvaart van Ilse Uyttersprot, de vermoorde ex-burgemeester en schepen van Aalst.
Ilse was een grote fan van de band, en dus was de beslissing om hen mede het afscheid te laten verzorgen eigenlijk een heel logische keuze.


Albums :

Greetings and Salutations (25 maart 2011)

Little Heavy Burdens (14 februari 2014)

Exhale (15 september 2017)

Ook het album 'Live at Ancienne Belgique' (2018) staat inmiddels in het lijstje.

Singles :

Delay (2011)

Shewolf (2011)
How! (2011)
Feel for you (2012)
Islands (2014)

Northern rd (2014)
No regrets (2014)
Great evader (2015)
Between the lines (2017)
River (2017)

Bronnen : 

Het Nieuwsblad 21/2/2011
Knack Focus 7/2/2018
radio1.be 18/9/2017
snoozecontrol.be
bruxellesmabelle.net
metrotime.be 21/9/2017
frontview-magazine.be 20/5/2018
vrt.be 24/12/2014 - 17/8/2017
TV Oost 14/8/2020

Technotronic

Ge zetj van Oilsjt as ... ge wetj wie da tees eireke geschreven heeft... 

Inderdaad ... Het was Technotronic … en … 

Technotronic was de Belgische New-Beat groep rond Aalstenaar Jo Bogaert.

De groep werd opgericht door Jo aan het eind van de jaren '80. Jo was één van de drijvende krachten tijdens de hoogdagen van de New Beat. Ook toen de New Beat-rage overvloog stond hij niet stil en hij bleef sleutelen aan een eigen geluid.

Het debuut van Technotronic werd de kassakraker Pump Up the Jam. Op het podium verzorgde Felly Kilingi de play back, maar in de studio werd het liedje gerapt door de Zaïrese Manuela Kamosi (beter bekend als Ya Kid K). Manuela Kamosi is de oudere zus van Karoline Kamosi, die later zelf bekend werd onder de naam Leki.

De single deed het uitstekend in bijna alle landen van de wereld, en het stond zelfs nr. 1 in het grootste deel van die landen. Het nummer bleef in de VS steken op nr. 2, zodat Dominique van Soeur Sourire daar de grootste hit van Belgische bodem bleef. 

In totaal werden van "Pump up the jam" wereldwijd meer dan 3,5 miljoen exemplaren verkocht.

Daarna werden nog enkele singles uitgebracht: Get Up! (Before The Night Is Over) en This beat is Technotronic. Deze haalden echter niet meer de gigantische verkoop van het debuut, omdat ze het verrassingseffect niet meer konden evenaren.

Nu nog steeds heeft Pump up the jam de status van jarennegentigklassieker, hoewel het nummer dus eigenlijk al eind jaren 80 werd uitgebracht. Het nummer komt dus voor in de lijstjes van de jaren '80, van de jaren '90 en heeft ondertussen ook de status 'foute muziek' gehaald.

Voor het tweede album, Body to Body, deed Bogaert een beroep op Reggie, een van de twee vrolijke dames die bekend werden met Indeep (bekend van Last night a dj saved my life). Deze plaat genereerde echter niet half zoveel verkoop als de eerste.

Drie jaar na hun eerste succes, werd de single Move this van het debuutalbum (ook met Kamosi) populair dankzij het gebruik ervan in een reclame van Revlon. Het klom op tot nummer 6 van de Billboard-charts in de Verenigde Staten.

In totaal verkocht Technotronic meer dan 14 miljoen albums over de hele wereld.

Ze waren in de jaren 90 o.a een openingsact voor Madonna's Blond Ambition Tour. 

'Additional Keyboards' werden gespeeld door Patrick De Meyer ('den Dino'). Hij vertelt :

>> Awel, 'Pump' was eerst nen instrumental. Een baslijn van William Farley en drums van den Boegord. Daarna heeft Jo mij meegepakt naar de uptide-studio in Zelzate om er een remix van te maken. Ondertussen had Jo ook al een paar keyboardthema's van mij 'en passant' opgenomen op floppy disc. Marc Adam had in Antwerpen een rapster gevonden die hij zo ver gekregen heeft om bij Jo thuis op de trap ne rap te doen op die 'pump' instrumental. Zij heeft de tekst ter plaatse verzonnen, en daarna heeft Boegort mij nog uitgenodigd om nog meerdere synth-thema's toe te voegen. Roef de mixer in, en daar was het toevallige wereldnummer ... Pump up the Jam ... <<

Jo en Marc hadden samen een firma'ken en hebben geïnvesteerd in wat basic studiomateriaal . Semiprofessional uiteraard, wegens redelijk laag budget.

Meer over deze muzikale duizendpoot Jo Bogaert is HIER te vinden.

Isopoda

Isopoda wil evenveel zeggen als ‘Pissebed’. 

De groep zag het levenslicht in 1974 en groeide voort uit groepen als Tarantula en Orchid. 

Hun nummers deden sterk denken aan onder andere Genesis, Yes en Pink Floyd.

De groep werd opgestart door bassist / gitarist / zanger Arnold De Schepper en gitarist Walter De Berlanger uit Aalst. 

Ze begonnen als coverband, maar al snel vonden ze de inspiratie om eigen materiaal op te nemen, met een gedurfd en progressief geluid.

In 1977 sluit Arnold's broer Dirk zich aan bij de band als zanger, kort erna gevolgd door toetsenist Geert Amant. 

Met ‘Acrostichon’ (1977) en ‘Taking Root’ (1981) verschenen twee uitstekende studioplaten, zeker het beluisteren waard. Maar het was vooral door de theatrale showelementen dat Isopoda het label "Vlaamse Genesis" opgespeld kreeg.

Luister en geniet van het album 'Acrostichon'

Hoewel het aantal optredens tegenwoordig beperkt is, blijft Dirk De Schepper (zang) een verhalenverteller die het publiek direct weet aan te spreken. En ofschoon zijn stemregister misschien ietwat lager uitvalt dan vroeger, is hij nog steeds een prima zanger.  

Voor de rest oogt Isopoda ondertussen een flink pak jonger. Arnold De Schepper heeft zijn naam alle eer aangedaan, want zijn drie zonen Maarten, Arne en Wouter bewijzen zich als al even begeesterde muzikanten. De enige die niet tot de familie behoort, is hun schoolmakker Pieter De Groeve, die moeiteloos de klankweelde van de studioalbums over kan brengen op een podium. 

Op zanger Dirk na is dit overigens dezelfde line-up als de groep Fossil Evolution, een offshoot van Isopoda die op ‘World In Motion’ (FREIA Records, 2014) een fraaie kruising bracht tussen classic prog en neoprog.

Op het podium in Ninove, één van hun laatste optredens, werden enkel Isopoda-songs gespeeld. 

En neen hoor, niks geen mottenballen, het materiaal heeft de tand des tijds meer dan uitstekend doorstaan. Na de drumintro van Arne De Schepper – zo moet je dus een publiek bij de les brengen – liet het titelnummer uit ‘Acrostichon’ meteen een goed op elkaar ingespeelde band horen; misschien is dat het voordeel van een familie ?

Bovendien werd niet voor de gemakkelijke weg gekozen, want de epische progrockstructuren kunnen een publiek dat breder is dan de diehardfans (inclusief jeugdbewegers en goede-doelvrijwilligers) op de proef stellen. 

Zo was er in 2017 een heel gesmaakt optreden op 'Levensloop Aalst'. Isopoda slaagde met vlag en wimpel en hoewel dit een niet alledaags optreden was (laat ons zeggen dat het publiek nogal beweeglijk was), waren heel wat duimpjes omhoog en goedkeurende blikken te bespeuren … Fantastische gasten die naast gouden stemmen en instrumenten ook nog bleken te beschikken over een gouden hart.

Endless Streets, The Usual Start en de titelsong van ‘Taking Root’ klonken tijdens de laatste optredens met hun directe ritme toegankelijker. Watch The Daylight Shine kreeg ons op de punt van de stoel toen Wouter De Schepper sierlijke arpeggio’s plukte op de double neck. 

Deze vintage Shergold is een combinatie van bas en 12-string, zoals Mike Rutherford bespeelde in de gloriejaren van Genesis. Het is de "bitch" van vader Arnold, wist nonkel Dirk. 

Ook Considering, opnieuw een stukje hoogstaande epiek uit ‘Acrostichon’ kreeg een nieuwe bewerking op het recente Fossil Evolution-album. 

Het grootse bandgeluid ruimde even baan voor een zingende troubadour: Arnold De Schepper brengt op klassieke gitaar de ballad The Muse, die hij veertig jaar geleden schreef voor zijn lief. Het liedje miste zijn uitwerking blijkbaar niet, want zijn toenmalige muse is nog steeds zijn vrouw.

Isopoda is tegenwoordig dus een begeesterende band met twee mannen met een eeuwige jeugd en vier jonge, hongerige wolven. Isopoda brengt zonder blozen muziek van internationaal niveau. 

Een optreden bijwonen van deze groep is een must … en wat meer is … het is allemaal van Aalsterse bodem, en daar moeten we fier op zijn !

Bronnen:' 

DaMusic.be

YouTube voor het album Acrostichon’

Eigen info ivm 'Levensloop Aalst