Nieuws uit Aalst

--------- 't Principoilsjte vandaug es da ge ni te veil complementen mokt en genietj van 't leiven ! - - - - - - - Covid-19 : Blijf aub toch voorzichtig en denk aan uw medemens !! - - - - - - - Deel enkel berichten van officiële bronnen om fake news te vermijden !!! - - - - - - - -

donderdag 27 juni 2024

Eendracht Aalst - Seizoen 2024-2025 - Failliet? Overname? Doortart?

Het was een hele saga, een thriller van jewelste : de perikelen en overname van ons geliefde 'Iendracht Oilsjt' door Turkse investeerders, dat uiteindelijk leidde tot het niet verkrijgen van licenties om over te gaan naar een hogere klasse, maar ook niet om te blijven spelen in de lagere afdelingen ...

Over de mooie geschiedenis van de club kan U HIER alles nalezen ... 

Dat overzicht gaat van bij de stichting tot 2024, het jaar van de waarheid ...  Is de eens zo geroemde club failliet? Wordt deze overgenomen? Komt er een doorstart? En wat met de Turkse investeerders? 

Elke dag verscheen er wel iets nieuws ...  tot 7 augustus ... THE END ...  


Een overzicht ... 

07/06/24 : De doodsteek? 

De club krijgt nu ook geen licentie voor nationaal voetbal van de controlecommissie. Den Iendracht kan wel nog in beroep gaan bij het BAS.
Provinciaal voetbal komt in ieder geval heel dichtbij voor de Aalstenaars.

23/06/24 : Iendracht Oilsjt supporters kuisen De Zandberg op….

Zondag rond 10u30 verzamelden supporters van EA aan het jeugdcomplex De Zandberg. De supportersclub Blacksideboys deed een oproep aan de supporters om het jeugdcomplex eens op te kuisen. Het zwerfvuil rond het complex werd opgeruimd, onkruid werd verwijderd en het gras werd gemaaid. Ook de voetbalvelden werden speelklaar gemaakt.

"Omdat ons Eendracht hart bloedt door het nieuws van de afgelopen weken en het bestuur ons in de steek heeft gelaten en hun nodige verantwoordelijkheid niet neemt op vele vlakken, was het hoog tijd dat de supporters zelf het nodige doen. Wat de toekomst zal brengen, weten we niet, maar onze jeugd kunnen en mogen we niet in de steek laten", aldus de supportersclub 'De Blacksideboys'.
Er zal ook aan het stadsbestuur gevraagd worden om de terreinen te onderhouden zodat de jeugd van EA een vlotte doorstart kan maken. 

26/06/24 : De stad heeft de beheersovereenkomst met voetbalclub E.A voor zowel het jeugdcomplex Zandberg als het Pierre Cornelisstadion beëindigd. 

Dit besluit is met unanimiteit door de Aalsterse gemeenteraad genomen vanwege ernstige incidenten en structurele tekortkomingen binnen de club. 

"Als stad kijken we al langer uiterst kritisch naar de aansturing van de club door het bestuur. Bij elk incident hebben we verantwoording opgevraagd en bijsturing geëist, maar het heeft helaas niet mogen baten. Nu alles wijst in de richting van degradatie, is het aan de stad om in te grijpen. We werken nu met spoed aan een alternatief plan," aldus burgemeester Christoph D’Haese en schepen van Sport, Matthias De Ridder .
Volgens de beheersovereenkomst tussen de stad en EA wordt de huurovereenkomst automatisch ontbonden als de club niet langer in een nationale afdeling speelt.

 “Alles wijst in de richting van een degradatie van voetbalclub EA naar 1ste provinciale . Gelet op de deadlines die Voetbal Vlaanderen hanteert voor het vaststellen van de kalender van een volgend seizoen, is dit de laatste gemeenteraad waarbij de stad kan beslissen om de huidige beheersovereenkomsten inzake Pierre Cornelisstadion en Zandberg nog te beëindigen. Op die manier hoopt de stad voetbal in het volgende seizoen nog mogelijk te maken op beide sites,” zegt de burgemeester.

"Voor het jeugdcomplex Zandberg is de overeenkomst ontbonden omdat de voetbalactiviteiten daar niet langer ten dienste staan van de jeugdwerking voor de Aalsterse bevolking. Er zijn duidelijke redenen voor deze beslissing,” legt schepen van Sport Matthias De Ridder uit. “Meer dan de helft van de jeugdspelers heeft zich al uitgeschreven, het jeugdcomplex wordt slecht onderhouden waardoor jeugdvoetbal onmogelijk wordt, de gasaansluiting werd tijdens het seizoen afgesloten en de jeugdcel werd ontslagen, wat leidde tot een ernstig kwaliteitsverlies. Ook is er een vechtpartij geweest in de kantine waarbij geen passende maatregelen zijn genomen om de veiligheid van de spelers te garanderen en blijft de club in gebreke met het betalen van schulden aan o.a. de stad.”

Burgemeester D’Haese en schepen van Sport De Ridder betreuren de situatie, maar benadrukken dat deze maatregelen noodzakelijk zijn om de orde te herstellen. 

De stad is nu volledig gericht op het voortzetten van de voetbalactiviteiten in een nieuwe vorm, met speciale aandacht voor de jeugdwerking. Alle noodzakelijke onderhoudswerken, die eigenlijk de verantwoordelijkheid van het bestuur waren, zullen nu door de stad worden uitgevoerd om een vlotte doorstart mogelijk te maken.”

26/06/24 : Het bestuur van EA geeft uitleg via sociale media en legt de schuld bij de stad;

Het bestuur geeft meer uitleg : Allereerst willen we al onze supporters geruststellen die zich zorgen maken over het voortbestaan van onze club. Onze club zal, zoals altijd, blijven bestaan en sterk doorgaan. 
Volgens het bestuur hebben de burgemeester en schepen van sport de Aalsterse club tegen gewerkt. 
Ons bestuur was een week in dialoog met schepen van sport Matthias De Ridder om de licentieproblemen van onze club op te lossen en de toekomst veilig te stellen. Echter, in de gesprekken van gisteren, die tot dan toe positief verliepen, begrepen we dat de gemeente onze club niet zou ondersteunen en niet wilde. 
We willen benadrukken dat de belangrijkste reden voor het niet verkrijgen van de licentie de vuile spelletjes achter gesloten deuren zijn, en we beschuldigen de stad hiervan. 

Hoewel clubs in voorgaande seizoenen diep in de schulden zaten en toch een licentie kregen, is onze club, ondanks een investering van 2 miljoen euro dit seizoen, geen licentie gegeven door de gemeente. 
De burgemeester en de schepen van sport hebben vanaf de eerste dag racisme, vijandigheid en kwaadwilligheid jegens ons toegepast om hun verkiezingen te winnen, wat de oorzaak is van de huidige situatie van deze mooie club. 
Door de stad werd vanaf het begin het plan uitgevoerd om onze club tegen te werken door geen licentie te verstrekken. Schepen Matthias De Ridder zei een dag na de kampioenswedstrijd in de pers dat we de licentie toch niet zouden krijgen, wat betekende dat ze ons de licentie niet zouden laten verkrijgen. 
Wij waren ons vanaf de eerste dag van alles bewust en wilden jullie dit vertellen om jullie wakker te maken. Wij kwamen om de slapende reus wakker te maken, maar we zien dat deze burgemeester en zijn handlangers deze reus blijven laten slapen. Het lijkt erop dat jullie deze spelletjes van de stad hebben geloofd, wat triest is voor jullie.

Wij hebben 90% van de schulden van deze club afbetaald en hierin geïnvesteerd, maar we hebben gezien dat er hier politieke spelletjes en politieke belangen zijn. Ondanks dat we alle betalingen voor de licentie zonder enige tekortkomingen hebben gedaan, kregen we op een vreemde manier een afwijzing. 

Niet alleen de licentie voor de hogere divisie, maar zelfs voor dezelfde en lagere divisies werd ons geweigerd. Het doel van de gemeente is om de club naar P1 te laten degraderen en het stadion en de faciliteiten van de club over te nemen. 
De stad denkt dat ze ons kwaad doen, maar helaas doen ze dit aan EA en zijn supporters. Sinds het begin van het seizoen werden er constant vuile berichten over onze club verspreid en de smaadcampagnes hielden nooit op. 
Het echte doel van de stad was om het stadionproject niet te laten uitvoeren door het bouwbedrijf van Patrick Le Juste en dit bedrijf failliet te laten gaan om de faciliteiten en het stadion van onze club over te nemen. 
Er zijn bewijzen dat Matthias De Ridder alle bedrijven in de stad heeft gebeld en gezegd heeft dat als ze vorderingen hebben op de club uit voorgaande jaren, ze naar de rechter moeten stappen. Handelaars die jarenlang hun rekeningen niet hebben ontvangen, werden door de acties van de stad geconfronteerd met honderden duizenden euro’s aan schulden, die werden afbetaald.
Ten slotte zijn de Turken er niet meer, nu zullen de Vlamingen, dat wil zeggen jullie, de club besturen. Maar vanaf vandaag, als de stad de club opnieuw met slechte bedoelingen behandelt, zullen ze zien dat de club sluit en zullen ze de enige verantwoordelijke zijn.


27/06/24 : Voorzitter Vooruit Oilsjt hoopt op betere samenwerking tussen stadsbestuur en E.A. 

John Hendryckx, voorzitter van Vooruit Oilsjt en supporter van den Iendracht  vindt samen met vele anderen, dat het gevoel van hun liefde voor de Oilsjterse voetbalclub misbruikt en verraden is door hen die ze moesten koesteren. 

Ondanks het sportieve succes, waarbij wij als twaalfde man achter onze ploeg stonden en zelfs kampioen speelden, liet het management en bestuur van de club ons keer op keer in de steek met beslissingen gedreven door eigenbelang en winstbejag", aldus John. 

"De recente beslissing van de gemeenteraad om de beheersovereenkomst met E.A. te beëindigen, gesteund door zowel meerderheid als oppositie, was misschien de enige juiste uitweg uit deze trieste saga. Echter, de weg naar deze uitkomst was allesbehalve helder en roept de vraag op of de stad niet meer had kunnen doen om de ontrafeling van deze eens zo trotse club te voorkomen. In dit licht lijkt de huidige positie van de schepen van sport en de burgemeester, die zich nu opwerpen als redders, zowel jammerlijk als te laat. Waar waren deze stadsleiders toen we hen het meest nodig hadden?" vraagt Hendryckx zich af. 

Hun afwezigheid in het stadion gedurende deze tumultueuze tijden spreekt boekdelen over hun werkelijke betrokkenheid bij de club. Het pijnlijke is dat er geen poging tot het zoek naar oplossingen of betuiging van steun werd getoond door het stadsbestuur tot de zaken al te ver waren geëscaleerd. De oplossing voor Iendracht Oilsjt kan wellicht komen van lokale ondernemers die met de steun van onze fantastische supporters de club een nieuw leven willen inblazen. Het is cruciaal dat deze potentiële overnemers zo snel mogelijk de dialoog aangaan met de verantwoordelijken van de supportersclubs. De passie van de Oilsjterse supporters is immers altijd een drijvende kracht geweest achter het succes van de club. Nu rust de verantwoordelijkheid op de schouders van de stad om Iendracht Oilsjt  te redden. Mogelijk door een fusie of een nieuwe start in een lagere categorie. Hoewel dit een schrale troost is, is de belofte van de stad om de nodige werken uit te voeren ter ondersteuning van de jeugd en de eerste ploeg een lichtpuntje. Daarnaast mogen we de Ladies van Iendracht Oilsjt  niet vergeten. Zij hebben het hele seizoen gestreden ondanks dat zij door het bestuur werden behandeld als een ongewenst aanhangsel. Het is hoog tijd dat ook zij de steun krijgen die ze verdienen voor een nieuwe start. Als stad en gemeenschap moeten we nu meer dan ooit samenkomen om onze club te ondersteunen en opnieuw op te bouwen, met de hoop dat den Iendracht weer een bron van trots kan worden, niet alleen voor haar supporters, maar voor de hele stad Oilsjt”.

27 juni 2024 (iets later op de dag) :  Reactie op geruchten samenwerking E.A. en Jong Lede:

Naar aanleiding van de recente berichten in de pers wil  schepen van Sport  enige duidelijkheid verschaffen over de lopende gesprekken en de huidige stand van zaken.  

"Er zijn meerdere mogelijke pistes voor volgend seizoen, het ene al wenselijker dan het andere. Zoals steeds benadrukt, is de jeugd onze eerste zorg. Vanuit die optiek tasten we op heden het meest wenselijke scenario af. 
Het klopt dat er gesprekken gaande zijn tussen het stadsbestuur en Jong Lede. Wij kunnen bevestigen dat deze gesprekken in goede verstandhouding verlopen. Om die goede verstandhouding niet in het gedrang te brengen, zal ik hierna geen uitspraken meer doen tot er meer duidelijkheid is. 
Het is belangrijk te benadrukken dat we momenteel nog steeds tegengehouden worden door het bestuur van Eendracht Aalst. Zolang het doek daar niet gevallen is, kunnen wij moeilijk een nieuw hoofdstuk voor Eendracht Aalst beginnen. 
Ondanks het feit dat zij niet langer kunnen beschikken over het Pierre Cornelisstadion en Zandberg, weten we dat zij een ploeg hebben ingeschreven in 1ste Provinciale onder stamnummer 90.  
Er is op vandaag dus nog niets concreet of zeker. Er is nog niets getekend. In het belang van een toekomst voor de club, en vooral de jeugd, vraag ik daarom aan eenieder terughoudendheid om de gesprekken alle kansen te bieden op succes.", aldus de schepen.

27 juni 2024 : Nog iets later op de dag was het weer de beurt aan het bestuur, dat duidelijk niet wil terugtreden,  hoewel het de stad van racisme verwijt. 

**Verklaring van het Bestuur van Eendracht Aalst**

"Beste supporters,

Eendracht Aalst blijft Eendracht Aalst! Wij willen geen fusie aangaan met welke club dan ook en we zullen ons stamnummer 90 behouden, zelfs als dat betekent dat we helemaal onderaan opnieuw moeten beginnen.  Wij staan open voor alle gesprekken met de stad Aalst en dit ter behoud van de ziel van de club en stad.

Een fusie is voor ons dus geen optie.  Het opofferen van het stamnummer 90 is voor ons niet aanvaardbaar.  Het behoud van de vier sterren IP-label en de doorgroei vanuit de jeugdopleiding is tevens onze absolute prioriteit.

We hopen dan ook dat de stad Aalst samen met ons constructief nadenkt.

Dit is de club van de supporters sinds 1919 en wij zullen ervoor zorgen dat dit zo blijft. Samen met jullie steun,en hopelijk de stad Aalst,  zullen we ervoor zorgen dat deze club blijft bestaan.

Met sportieve groeten,
Het Bestuur van Eendracht Aalst.

02 juli 2024 : grote kuis op Zandberg en gesprekken tot fusie met Jong Lede 

De gesprekken tussen de stad Aalst en voetbalclub Jong Lede over een samenwerking om een nieuwe club te beginnen, gaan de goeie kant op. Dat is ook te zien aan jeugdcomplex Zandberg, de thuisbasis van de jeugd van Eendracht Aalst. Daar is sinds deze ochtend een enorme bedrijvigheid om de terreinen terug spik en span te krijgen. Ook al proberen de Turkse investeerders, die officieel geen toegang meer hebben tot het complex, nog roet in het eten te gooien door alsnog lidgelden te claimen

4 Juli 2024 : Pierre Cornelisstadion één grote puinhoop.  Toegangen nu afgesloten.

"De situatie in het Pierre Cornelisstadion is absurd”, Zegt schepen van sport De Ridder.

"De thuisbasis van Eendracht Aalst ligt er momenteel wel heel belabberd bij. Het gras is er — net zoals op jeugdcomplex Zandberg — al lange tijd niet gemaaid. 
Het lange gras waait er lustig mee met de wind. Een rondgang door het stadion levert nog wel meer vreemde beelden op: in de business seats ligt een dode half opgegeten duif, in het secretariaat van de club lijkt alles plotsklaps achtergelaten na een wild feestje, en we treffen zowaar handboeien aan. Hoe is het zover kunnen komen?"

De sloten van het Pierre Cornelisstadion werden in elk geval vervangen,  zodat de Turkse investeerders zich nu ook echt geen toegang meer kunnen verschaffen tot de gebouwen en terreinen. 

5 Juli 2024 : Turkse investeerders reageren : geen failliet van de club.

Een dag nadat de stad Aalst de sloten van het Pierre Cornelisstadion liet vervangen en de Turkse ‘investeerders’ samen met' hun' Eendracht Aalst dus op straat staan, sturen die opnieuw een communiqué de wereld in. 
Aan blufpoker ook deze keer opnieuw geen gebrek: “Het faillissement van de SC Eendracht Aalst is dit jaar, volgend jaar en op geen enkel moment aan de orde.

Er is dus nog meer onduidelijkheid, en dit net voor de seizoenstart. 

We hebben immers hét EA van 'de eigenaars ', niemand weet nog wie dat zijn blijkbaar.  Deze heeft nog altijd stamnummer 90 en zou het seizoen starten in provinciale. Waar,  hoe en met wie is een raadsel. 
En er is de club,  voorlopig 'zonder naam of details' die zou fusioneren en in het Pierre Cornelisstadion terecht kan,  weliswaar met een ander stamnummer...

11 juli 2024 : Kan het nog gekker... Verklaring van 'hét bestuur'

Het lijkt nu wel écht de absurde ontknoping van een hallucinant verhaal dat Aalst en vooral de supporters van Eendracht Aalst al een heel voetbalseizoen in de ban houdt. 
Het clubbestuur van Eendracht Aalst, de Turkse investeerders dus, kondigen aan dat hun eerste ploeg komend seizoen haar thuismatchen speelt op ... Heusden-Zolder. In het verre Limburg dus.

“Nadat het Pierre Cornelisstadion door de stad Aalst werd ontnomen en toegewezen aan Jong Lede, is het nu duidelijk waar Eendracht Aalst komend seizoen zijn wedstrijden zal spelen”, zegt de club. 
“SC Eendracht Aalst heeft aan Voetbal Vlaanderen doorgegeven dat ze met de eerste ploeg heren zullen spelen op het volgende adres: Valentinusstraat 59 in Heusden-Zolder".

Het huidige bestuur dankt Matthias De Ridder (sportschepen) en de stad omdat ze onze eerste ploeg hebben gedwongen om onze wedstrijden kilometers ver weg te spelen. De reden dat we een stadion ver weg hebben moeten regelen is omdat de stad Aalst andere steden in de buurt heeft bevolen om alle contact met ons te verbreken of te vermijden.”

Onze club zal nu zo snel mogelijk beginnen met het aantrekken van nieuwe spelers om mee te groeien naar het kampioenschap en we zullen onze wedstrijden dus spelen in Heusden-Zolder”, zegt Eendracht Aalst.

Ter info : Het stadion in Heusden-Zolder ligt op 117 kilometer rijden van het Pierre Cornelisstadion, anderhalf uur met de auto. 
De supporters reageren op sociale media dan ook verbaasd en vaak ook een tikkeltje sarcastisch. “Mag ik dan met iemand meerijden?”, is te lezen. “Is dat voor de thuismatchen dan met shuttlebussen? “, vraagt een andere zich af.

Of het effectief zover komt, is maar zeer de vraag. 
De verhuis van een club moet volgens de reglementering immers naar een voetbalveld binnen een straal van 30 kilometer, en dat is hier dus overduidelijk niet het geval. 

Dit kan natuurlijk niet en zal aan de club dan ook eerstdaags officieel bevestigd worden. Je kan in bepaalde omstandigheden uitwijken met je club, maar dan kan je maximaal 30km van je vorig terrein spelen. Heusden-Zolder ligt meer dan 100km verder. 
Wat heeft dit voor zin? 
Gaat dit nog over jeugd- en amateurvoetbal? 
Tot op heden hebben zij nog steeds geen terrein en zij zullen van ons een scherpe deadline krijgen om schriftelijk akkoord te geven van een terrein, conform het reglement en 30km regel, waar ze op kunnen spelen. Anders stopt het verhaal”, zegt woordvoerder Nand De Klerck van Voetbal Vlaanderen. 

De club moet een veld vinden voor de eerste reguliere wedstrijd in de Beker van Oost-Vlaanderen anders wordt ze uit competitie genomen en mag ze zowel in de beker als in de competitie in eerste provinciale geen wedstrijden meer spelen. 
De eerste wedstrijd is een bekermatch op 28 juli.

11 juli 2024   Ondertussen aan de andere kant van het land...

In Limburg vallen ze compleet in de lucht. Volgens de schepen van Sport van Heusden-Zolder is FC Anadol, de desbetreffende club, niet op de hoogte van de plannen van Eendracht Aalst.

11 juli 2024   En later op de dag de volgende melding van het Aalsterse stadsbestuur...

"Voetballen in Limburg? Dat is onrealistisch. De kans is groter dat er volgend seizoen wel gewoon wordt gevoetbald in het stadion van Eendracht Aalst. De stad zit daarvoor nog altijd samen met voetbalclub Jong Lede".

12 juli 2024 ... Een nieuwe start ?

Eendracht Aalst en het stamnummer 90 lijken nu echt ten dode opgeschreven, maar het voetbal in Aalst is dat blijkbaar niet. Op de Zandberg werd vandaag immers de start van een nieuwe club aangekondigd.

Ook komend seizoen zal er op de site Zandberg jeugdvoetbal mogelijk zijn, met dank aan KVC Jong Lede en diverse Aalsterse ondernemers, in samenwerking met stad Aalst. 
"Kinderen en jongeren die graag in Aalst hun hobby willen blijven beoefenen, hoeven dus niet te verhuizen naar een andere locatie”, zegt Sportschepen De Ridder.

Dus al helemaal niet naar Heusden-Zolder, zoals de Turkse eigenaars gisteren aankondigden.

Er komt een infomoment voor jeugdspelers, ouders, vrijwilligers en coaches op Zandberg op woensdag 17 juli om 19u.

Er komt een infomoment voor supporters op vrijdag 19 juli om 18u in het Pierre Cornelisstadion.


12 juli 2024  Ondertussen...

Voetbal Vlaanderen geeft de Turkse bestuurders van Eendracht Aalst nog een week om een voetbalveld te vinden. 
Eerder deze week zette Voetbal Vlaanderen die deadline nog op 28 juli. “Maar we kunnen niet zo lang wachten”, zegt woordvoerder Nand De Klerck.

15 juli 2024 : ook Jean-Marie Pfaff komt in the picture 

Jean-Marie Pfaff, die als jeugdspeler nog de kleuren van Eendracht Aalst verdedigde en wiens familie een 'Aalsters verleden' heeft (zie hiervoor HIER), was afgelopen weekend in Aalst. Op de Chipkafeesten nam hij de micro en zei hij tegen het publiek dat hij graag zou helpen bij de heropbouw van Eendracht Aalst.

Burgemeester Christoph D’Haese is dat idee zeker genegen. “Het is al lang geen geheim meer dat Jean-Marie Pfaff en ikzelf geregeld met elkaar bellen en overleggen. Beiden zijn we zeer begaan met de toekomst van Eendracht Aalst. Zelf heb ik ongelooflijk veel waardering voor Jean-Marie en zijn familie. Vanop de rechteroever van deze stad heeft hij het gemaakt in het leven en ik blijf daar veel respect voor hebben. Vandaag keurde het College van burgemeester en schepenen alvast het ontwerp van intentieverklaring tussen vzw KVS Jong Lede, heel wat vooraanstaande ondernemers, gegroepeerd in een Aalsterse vennotengroep en de stad Aalst goed”, aldus de burgervader.

"Er werd en wordt heel wat werk verzet voor en achter de schermen, altijd met één doel voor ogen: Eendracht Aalst redden, zowel in haar Aalsters DNA als in haar jeugdwerking. Jean-Marie Pfaff beschikt over zoveel connecties en ervaring dat hij – wat mij betreft – een persoon is die zeker samen met de andere ondernemers en de stad Aalst, mee kan schrijven aan het verhaal van de nieuwe toekomst voor Eendracht Aalst. De intentieovereenkomst wordt de komende dagen en weken nog verder uitgewerkt.

17 juli 2024 : Ondertussen zit het Turkse bestuur ook niet stil ....

Verrassende wending in het verhaal rond Eendracht Aalst. Dat lijkt op een overeenkomst af te stevenen met Anatolia Gent. 
Idris Özdemir, voorzitter van de club, zou met de 'Turkse Ajuinen' een overeenkomst hebben en hen in de Kloosterstraat in Merelbeke te laten spelen, meteen ook de nieuwe thuishaven van Anatolia Gent.

We hebben vorige week al contact gehad met Aalst en daarin lieten ze hun interesse blijken om in Merelbeke te spelen. We zaten rond tafel met de club en bereikten een overeenkomst. Concreet betekent dit dat Aalst in Merelbeke zijn thuiswedstrijden zou spelen. Of de club ook in Merelbeke zou kunnen trainen, moeten we nog nader bekijken. Maar de overeenkomst werd vanavond beklonken en daarmee lijkt Aalst de deadline te halen om een nieuwe thuishaven te melden aan Voetbal Vlaanderen.”

17 juli 2024 : Ondertussen aan de Zandberg 

"Vanaf het seizoen 2025 - 2026 verandert Jong Lede vermoedelijk de naam in Eendracht Aalst - Lede. 
De clubkleuren? Wit-zwart van Eendracht Aalst en wit-groen van Jong Lede". 

Dat kreeg een volle kantine van jeugdcomplex Zandberg te horen tijdens een infovergadering voor ouders van jeugdspelers. 
Stad Aalst, het bestuur van Jong Lede en de lokale ondernemers stelden daar hun nieuw project voor.
 “Wie al lidgeld betaalde aan stamnummer 90, moet bij ons niet meer betalen.”

18 juli 2024 ... infovergadering naar de supporters toe.

Na de infovergadering op het jeugdsportcomplex Zandberg omtrent de jeugdwerking daar, zal er op vrijdag 19 juli om 18 uur in het Pierre Cornelisstadion een infovergadering doorgaan omtrent de toekomstplannen voor de eerste ploeg in het stadion. 
Mensen die de infovergadering in het stadion zelf wensen bij te wonen, kunnen plaats nemen in de tribunes A of G. 
Met dank aan Jong Lede wordt achteraf nog een drankje aangeboden in de cafétaria.
Er is ook een livestream voorzien door TV Oost. Deze kan gevolgd worden via de Facebook-pagina van TV Oost”, zegt sportschepen De Ridder.

19 juli 2024 : de Turkse investeerders maken zich per dag belachelijker. EA ook niet welkom in Merelbeke !

Egbert Lachaert, schepen van Sport in Merelbeke, plaatst enkele vraagtekens achter de verhuis van Eendracht Aalst naar een voetbalveld in Merelbeke. “We vernamen het in de krant”, zegt hij.

De gemeente laat weten niet op de hoogte te zijn. 

Heksenjacht of niet, over deze saga mogen een aantal punten op de i gezet worden. 
De gemeente Merelbeke werd op geen enkele manier betrokken of verwittigd dat een verhuis naar de Kloosterstraat door Eendracht Aalst er aan kwam. We vernamen dit in de krant, terwijl wedstrijden van Aalst voordien in Merelbeke altijd als risicowedstrijd werden beschouwd. Voetbal Vlaanderen moet het veld nog inspecteren en de gemeente maakt op dit moment een risicoanalyse. Dat zal bepalen of dit verhaal kan doorgaan. 
Sta me toe te zeggen dat de manier waarop deze verhuis aangepakt is, veel bedenkingen oproept en we op geen enkele manier willen dat de veiligheid en de rust van de omgeving in het gedrang komt”, zegt Sportschepen Egbert Lachaert.

19 juli,  beetje later op de dag...  Voetbal Vlaanderen geeft okay,  onder voorbehoud...

"Ook Voetbal Vlaanderen bekijkt de zaak nog”, zegt Lachaert, de burgemeester van Merelbrke, vandaag. 
Dat we hier als bestuur niet tevreden over zijn, is een open deur in trappen. We betreuren bovendien dat een traditieclub als Eendracht Aalst op een erg kunstmatige manier verhuisd wordt. Binnenkort komen we wellicht met meer nieuws”, zegt hij.

19 juli 2024 - 18:00 Verklaring in het Pierre Cornelisstadion 

De spreekwoordelijke kogel is door de kerk.  Volgens het stadsbestuur,  bestuur van Jong Lede en de lokale investeerders speelt het enige echte 'Eendracht Aalst Lede' (de ploeg van 't stad en van de supporters) vanaf nu in het Pierre Cornelisstadion en dat in derde provinciale afdeling. 
De jeugd krijgt een prominente plaats en ook naar de vrouwen toe gaat men bekijken wat nog mogelijk is.
Thuis zou de ploeg spelen in het vertrouwde wit en zwart.  Voir de uitmatchen komt het groen van Jong Lede dan weer in the picture. 

Dit alles werd verkondigd tijdens een infomoment in het stadion.

De naamsverandering kan pas volgend seizoen doorgevoerd worden, gezien de deadline hiervoor verstreken is.
Zien wat de Turken daar nog tegen in te brengen hebben,  want zij bezitten officieel nog stamnummer en naam van de club. 

19 juli 2024 : Het duurde inderdaad niet lang of men verspreidde een sarcastische  felicitatie en een ongeziene dreiging 

"Hierbij feliciteren wij de burgemeester van Aalst, onze schepen van Sport en Valckenier, die een jaar lang leugens in de pers lieten publiceren, met hun toetreding tot het nieuwe bestuur van KVC Jong Lede. We hopen dat ze succesvol zullen zijn bij KVC Jong Lede. Een handjevol verraders die vandaag in het stadion zijn verzameld en de licentie van deze historische club hebben belemmerd, terwijl ze de bevolking met hun leugens hebben misleid.
Deze mensen kunnen en mogen geen beslissingen nemen namens Eendracht Aalst. 

Enkel wij kunnen beslissen over de toekomst van Eendracht Aalst, club met stamnummer 90 die niet failliet kan verklaard worden. Als we overwegen om te fuseren, zullen we dat doen met clubs die in de hoogste competities spelen. 

Over enkele dagen zal er een aankondiging zijn inzake verrassende ontwikkelingen hierover.

Volgende week starten we met onze jeugdopleiding (IP niveau) van Eendracht Aalst in Zandberg, waarbij we onze wettelijke rechten zullen uitoefenen. Club met stamnummer 90, Eendracht Aalst, zal voor altijd blijven bestaan. 
Laat daar geen twijfel over bestaan…"

22 juli 2024... De Turkse dreiging meteen ontkracht 

Afgelopen weekend nog stuurde Eendracht Aalst - de versie met stamnummer 90 - een misleidend bericht naar ouders van jeudgspelers waarbij geclaimd werd dat de trainingen weldra zullen starten op Zandberg. Alleen, stamnummer 90 mag geen gebruik meer maken van jeugdcomplex Zandberg...  

De dreiging als zouden ze hun wettelijke rechten uitoefenen draaien op niks uit gezien ook Voetbal Vlaanderen zich niet laat intimideren. 

Nand De Klerck van Voetbal Vlaanderen bevestigt :  

“Wat betreft de jeugdploegen, heeft de club geen toegang meer tot de terreinen gelegen op de campus Zandberg. 
Dit is ons meermaals officieel bevestigd door de eigenaar van de terreinen, de stad Aalst.

Eendracht Aalst met stamnummer 90 zal voor het seizoen 2024-2025 geen enkel jeugdteam kunnen inschrijven gezien ze geen terrein dat de club mag gebruiken, heeft opgegeven voor 19 juli om 12 uur. 
De club Eendracht Aalst (stamnummer 90) zal dus géén jeugdvoetbal kunnen aanbieden volgend seizoen”, zegt Voetbal Vlaanderen. Op Zandberg speelt de jeugd van het nieuwe project dat Jong Lede, de stad Aalst en enkele lokale ondernemers zijn gestart. Jeugdspelers die daar willen aansluiten vinden alle informatie daarover op www.jeugdzandberg.be.
Voor wat betreft een eerste ploeg werd door datzelfde Voetbal Vlaanderen eerder dan wel groen licht gegeven,  onder voorbehoud van de beslissing van de gemeente Merelbeke (die in eersteinstantie niets wist van de intenties ol daar te gaan spelen) ...

22 juli 2024 : en dat fameuze bestuur ? Dat blijft intussen liegen dat het een lieve lust is ...

Het bestuur van Eendracht Aalst met stamnummer 90 heeft opnieuw een - op zijn zachtst gezegd - misleidend bericht gestuurd naar ouders van jeugdspelers. 
De ene leugen volgt immers de andere op in de mededelingen, van de aankondiging dat de wedstrijdshirts deze week gepast zullen worden op jeugdcomplex Zandberg tot zelfs excuses namens de stad Aalst. 
“Waanzin”, reageert sportschepen Matthias De Ridder

24 juli 2024 : plannen zijn nu toe aan concrete uitvoeringen.

Op woensdag 31 juli is er een oefenmatch tussen TK Meldert en Eendracht Aalst-Lede op het veld van Meldert.

Het zal de eerste match zijn van 'het nieuwe' Eendracht Aalst-Lede, dat officieel dit seizoen nog altijd gewoon Jong Lede blijft. 

De spelersgroep van trainer Sandy Caseris telt maar liefst 10 spelers uit de eigen jeugdopleiding in eigen rangen. Iets waar men terecht fier op is. 
De eerste échte thuismatch is op zondag 1 september om 15 uur tegen Beerschot VA II en zal in het Pierre Cornelisstadion plaatsvinden.

29 juli 2024 ...  Het blijft duren...

De voetbalclubs uit eerste provinciale willen liever niet tegen Eendracht Aalst spelen volgend seizoen. 
Dat hebben ze per brief laten weten aan Voetbal Vlaanderen. 

Door de extrasportieve degradatie van Aalst kan een andere club, SK Vlaamse Ardennen, niet beginnen in de reeks. 
En dat vinden de andere clubs niet kunnen. 
SK Vlaamse Ardennen is een betrouwbare club, met een jarenlange traditie en uitstekende werking. Niet bepaald dingen waarover Eendracht Aalst op dit moment beschikt. 

De clubs vragen dan ook met aandrang om Aalst te weren. En als het echt niet anders kan, dan moet ook Vlaamse Ardennen nog toegevoegd worden aan de reeks...

30 juli 2024 ... Tja...

Philippe Rosier, CEO van Voetbal Vlaanderen, begrijpt dat de beslissing niet logisch aanvoelt, maar vindt wel dat het reglement nageleefd moet worden. "Als we toelaten dat Vlaamse Ardennen een uitzondering krijgt, kan dit een precedent scheppen en dat kan niet de bedoeling zijn."

KSK Vlaamse Ardennen ging eerder al in beroep tegen zijn degradatie, maar de club kreeg ongelijk bij het Belgisch Arbitragehof. Voetbal Vlaanderen hoopt dan ook dat de clubs zich neerleggen bij die beslissing.

30 juli 2024 : het (Turkse) bestuur maakt zich via hun Facebook - alweer- belachelijk met hun 'communicatie'. 't Is echt te zot voor woorden. 

Uitleg over naam- en logorechten (octrooi):

De oprichters van de projectclub "JONG LEDE & STAD AALST" hadden op 26 juni een poging gedaan en een aanvraag ingediend bij een octrooibureau om de naam Eendracht Aalst over te nemen, omdat ze dachten dat de club failliet zou gaan en de naam vrij zou komen. Helaas is hun poging niet geslaagd. 
SC Eendracht Aalst met stamnummer 90 heeft het octrooi van de naam Eendracht Aalst en het officiële logo overgenomen. Dit betekent dat niemand de naam Eendracht Aalst kan gebruiken!

Een andere bekende belachelijke spel van de stad is om de clubs in dezelfde reeks één voor één te benaderen en hen over te halen niet tegen de ECHTE SC Eendracht Aalst te spelen.

5 augustus 2024 ... het definitieve einde voor Stamnummer 90 ?

Sportschepen Egbert Lachaert stelde zich al vragen bij de verhuis van Eendracht Aalst naar Merelbeke, nu heeft ook het gemeentebestuur beslist dat de traditieclub niet welkom is om haar thuiswedstrijden te spelen op het veld van Anatolia Merelbeke. 
“Op basis van veiligheidsoverwegingen wordt de komst van Eendracht Aalst verboden", klinkt het.

Uiteindelijk hebben we in Merelbeke wel wat ervaring met de komst van Eendracht Aalst bij wedstrijden van KFC Merelbeke en dat werd telkens als een risicomatch gezien. Laat ons ook eerlijk zijn: een traditieclub als Eendracht Aalst hoort in Aalst, niet in Merelbeke. Deze kunstmatige situatie is bedoeld als levenslijn, maar kan geen oplossing zijn voor het stamboeknummer 90 ook. We bedanken Anatolia Merelbeke voor het constructief overleg en kijken verder met hen ook hoe we hen kunnen ondersteunen in de afhandeling van deze situatie", besluit de schepen.

Het is nu nog enkel een kwestie van tijd dat Eendracht Aalst met het stamnummer 90 door de ondernemingsrechtbank failliet wordt verklaard, want verschillende deurwaarders stuurden al aanmaningen tot achterstallige betalingen naar de club.

7 augustus 2024 ...  THE END ...

Het einde van 'Den Iendracht' is een feit.
Voetbal Vlaanderen schrapt stamnummer 90.
Een lange lijdensweg - noem het een klucht - kent eindelijk zijn einde...


Bronnen:

HLN
FB Eendracht Aalst 
Supportersclubs E.A. 
TV Oost
FB Matthias De Ridder
Voetbal Vlaanderen
FB kantine11.be

zaterdag 1 juni 2024

Okapi Aalst

Okapi Aalst is een basketbalclub uit Aalst die in de BNXT League actief is. De club werd in 1949 opgericht door Piet de Coninck van Noyen. Toen de club in 2001 failliet ging door financieel wanbeheer werd een doorstart gemaakt en werd de naam gewijzigd in Okapi Aalstar. 
De huidige ploeg grijpt sinds juni 2020 echter opnieuw terug naar de originele ploegnaam.



Okapi Aalst, een club met een woelige geschiedenis, maar vooral ook een club met heel trouwe sporters, fans en entourage. Een club die zijn gelijke niet kent in de Belgische geschiedenis. Doorspekt met het typische Aalsterse DNA: passie, vurig, wit of zwart – grijs bestaat niet, alles of niets. 

In het najaar 1949 speelden enkele Aalstenaars met de gedachte om een nieuwe club op te richten in de stad. 

Het was Piet de Coninck van Noyen, één van de grote bezielers, die tijdens zijn studententijd aan de Universiteit van Gent contact had met de spelers van Hellas. 
Ze hebben er toen de VTK, de Vlaamse Technische (Sport)Kring opgericht, waar onder andere basketbal werd gespeeld.
Piet is zich toen beginnen verdiepen in deze sport en is iets later beginnen training geven aan de damesploeg van Eendracht Aalst. 
Zo kwam hij ook in contact met de studenten van het Atheneum, en samen zijn ze beginnen trainen in de meisjesschool aan 'De Kat' (Vredeplein).
Gezien ze bijna allemaal school liepen in het Atheneum, is het dan ook niet verwonderlijk dat er vaak gezegd wordt dat de Okapi ontstond 'uit de geest' van deze school aan de Graanmarkt.
Al snel groeide het team tot een man of twaalf. 

In november1949 werd beslist om zich in te schrijven aan de Belgische Basketbalbond. 

Okapi Aalst zou officieel boven de doopvont gehouden zijn op 15 november 1949. Sommige bronnen maken ook gewag van 1 december 1949, maar wellicht verwijst deze datum naar de officiële erkenning door de basketbalbond.


Hoe Piet op de naam 'Okapi' kwam?   

Wel, aan de universiteit van Gent speelde Piet in de ploeg met Verbeke, die bij 'de Kangoeroes' speelde. Hij vond de naam van een dier zeer sympathiek overkomen voor een sportclub en dus begonnen ze ook te zoeken naar een dergelijke naam. 
Zo kwam 'Okapi' op tafel, wat tevens de naam  was van hun roeiboot aan de unief.
Oorspronkelijk werd het zelfs als 'O-KA-π' geschreven. De π Is in basketbalmiddens natuurlijk vrij gemakkelijk terug te brengen naar 'de cirkel'...

In 1956 kreeg Okapi Aalst een eerste echte voorzitter. Piet de Coninck van Noyen was - en bleef - gewoon 'één van de jongens' en de stichter, maar met Odilon Ringoir kreeg de  ploeg ook een roerganger die ook echt zou optreden als een president van een club, zoals we die functie nu ook zouden invullen.

In die jaren vijftig ontstond beetje bij beetje het typische ‘Okapigevoel’. Het is moeilijk om te omschrijven hoe dat gevoel dat tot de dag van vandaag bij heel wat Aalstenaren leeft, is ontstaan. Het is een proces, maar enkele mijlpalen hebben het supportersgevoel sterk aangewakkerd. 
Het is trouwens alom geweten dat men in Aalst kan beroep doen op een schare vaste supporters, ook in het voetbal bij Eendracht Aalst bijvoorbeeld.

In 1957 kreeg voorzitter Jules Heeremans het gedaan van het stadsbestuur dat er op de Hopmarkt mocht gebasket worden. 

Van de trainingsperiode in de meisjesschool van de Kat, was men eerder al verhuisd naar de Esplanadestraat en daarna ook naar het pleintje naast het kaartershuisje in het park. 

Nu de ploeg in het volle stadscentrum mocht spelen, kwamen er meer supporters kijken. Het basketbal ging meer en meer leven en de wortels van het ‘Okapigevoel’ begonnen goed te schieten. Okapi zou tot 1966 op de Hopmarkt blijven spelen.

Er zijn andere ploegen waar misschien nog meer fans komen kijken, maar toch is het 'anders' ... Moeilijk uit te leggen eigenlijk. Het is iets uniek. Okapi is de enige basketploeg waar er na de match nog zoveel ambiance is. Bij andere teams is er een halfuur na de match niets meer te beleven. Iedereen is naar huis, zelfs de spelers. In Aalst blijft iedereen plakken en vaak is er nog plaats en tijd voor een afterparty. Het is ook de enige stad die het principe 'carnavalsmatch' in ere houdt ...

In het seizoen 1958-’59 promoveerde Okapi Aalst een eerste keer naar vierde nationale. Het behoud kon wel afgedwongen worden, maar een seizoen later volgde alsnog de degradatie naar de provinciale reeksen.

Sportief bleef de vereniging groeien. In het seizoen 1964-’65 speelde het team kampioen in vierde nationale, en stilletjesaan begon de club ook 'een status' te krijgen in het nationale basketbal. De weg naar de top was lang en geplaveid met gulden voornemens, maar Rome werd ook niet in één dag gebouwd.

1966 werd een scharniermoment in de geschiedenis van Okapi Aalst. In het seizoen 1965-’66 pakten de Aalstenaars immers voor de tweede opeenvolgende keer de titel. Okapi ging daardoor naar derde klasse en ook daar lukte het om onmiddellijk door te promoveren naar tweede nationale.


Tot en met 1965 speelde Okapi op een buitenterrein op de Hopmarkt. De wedstrijden werden ’s zomers gespeeld en tijdens de koude wintermaanden kon men een beroep doen op een schoenenfabriek in Terjoden om binnen te trainen. 
Later verhuisde men daarvoor naar de Schoolstraat. 

Het was Jules Heeremans die ervoor zorgde dat zijn ploeg vanaf 1966 in een nieuwe zaal kon spelen. Okapi verhuisde naar de Burchtstraat. In 'de Burcht' zou men uiteindelijk 25 jaar blijven tot er naar 'het Forum' werd verhuisd.

Voor het seizoen 1968-69 toonde het bestuur ambitie. Men wou verder en meer en in navolging van vele andere clubs ging ook Okapi Aalst op zoek naar buitenlandse versterking.

Het seizoen 1969-‘70 werd een derde scharnierjaar voor Okapi Aalst. De ploeg vertoefde al enkele jaren in tweede nationale en leek klaar voor een nieuwe stap. Het jaar voordien was men al derde geworden en het werd dan ook een memorabele campagne. 
Okapi leed geen enkele nederlaag. Met maar liefst 44 op 44 pakte men de titel. 
Gemiddeld werden er 107 punten gemaakt, terwijl men amper 75 punten tegen kreeg.

Voor de supporters was het seizoen 1970-’71 uiteraard een hoogtepunt, want voor het eerst in de geschiedenis mocht Okapi Aalst bij de elite van het Belgische basketbal aantreden. 
Het clublied klonk als volgt: 

Wij zijn de mannekens van plezier, Okapi naar boven, Okapi naar boven …”. 

Het was een leuke parodie op de melodie van ‘De Heren van Zichem’, een feuilleton op de Vlaamse televisie dat op het einde van de jaren zestig veel furore maakte, en toonde aan hoe levendig het basketbal in de stad wel niet was. 

De ‘hel van Aalst’ kreeg stilletjesaan gestalte, en de supporters schaarden zich in grote getale achter hun team.

Het seizoen 1974-’75 begon Okapi minder goed met vijf opeenvolgende nederlagen, en kon deze slechte start nooit meer goedmaken. Aan het einde van de rit eindigden ze dan ook op de twaalfde plaats, wat onherroepelijk de degradatie betekende.

Het bestuur deed er alles aan om de verloren plaats in eerste nationale te heroveren, maar hoewel men het jaar daarop eigenlijk de titel wel al op zak had, betekende dit nog niet dat Aalst automatisch promoveerde. 
Er moesten immers nog play-offs worden afgewerkt, en die kunnen altijd nog voor grote verrassingen zorgen. Die eindronde werd afgewerkt met de laatste vier ploegen uit eerste nationale en beste vier ploegen uit tweede nationale...   Geen probleem echter voor d'Ajoinen en .... Okapi opnieuw naar eerste klasse!

Voor het eerst (en ook het laatst) was er de echte Aalsterse derby in eerste nationale en dit tussen 'Okapi' en 'Black Boys'.  
In de jaren '7à waren deze derby's tussen Okapi Aalst en Blackboys altijd al legendarisch en men sprak toendertijd dan ook van een 'clash der giganten'.  Dat kan je trouwens best letterlijk nemen want maar liefst zeven spelers moesten vroegtijdig het terrein verlaten met vijf fouten. . 
Okapi won de thuismatch met 107-96.  

Het seizoen 1979-’80 begon opnieuw ondermaats. Voor aanvang van de campagne was eigenlijk al er veel discussie over de kwaliteit van de Amerikanen, en dit bleef het hele seizoen duren.
Op de voorlaatste speeldag werd Standard nog wel verslagen, maar de degradatie naar tweede nationale was niet tegen te houden. Slechts acht matchen werden dat seizoen gewonnen en enkel Willebroek deed met amper drie overwinningen nog slechter.

Okapi moest het nieuwe seizoen aanvatten in tweede nationale en deze degradatie dwong het bestuur om eens goed na te denken over de verdere toekomst. Het was wennen aan de nieuwe situatie, want de voorbije jaren kon de ploeg teren op de klasse van enkele importspelers. In de lagere reeksen mocht dat niet meer.

Men spartelde zich doorheen een moeilijke periode maar reeds tijdens het tweede jaar in tweede nationale (1981-’82) kon Okapi Aalst opnieuw beschikken over enkele ervaren spelers, en na 'amper' twee jaar in het vagevuur van tweede klasse te hebben doorgebracht, mocht Okapi zich opnieuw gaan meten met de Belgische basketbaltop.

De hele basketwereld keek gespannen uit naar de terugkeer van Okapi. 

Al snel bleek echter dat ze op sportief vlak zeker meer dan welkom waren wegens 'altijd toffe matchen', maar aan de infrastructuur diende toch het één en het andere te veranderen. 
De locatie aan de Burchtstraat riep veel vraagtekens op en sommige media vonden het zelfs ‘waanzinnig’ dat de basketbalbond het toeliet om basketbal aan het publiek aan te bieden in een ‘overdekte groentemarkt’. 
Het was nu wel een feit dat de betonnen vloer behoorlijk wat barsten vertoonde.
Barsten die dan vakkundig gedicht werden met cement ... in een andere kleur en uiteraard zorgden voor een kakofonie aan lijnen, stippen en kleuren. Het kleurverschil in het gebruikte cement zou trouwens het resultaat geweest zijn van additieven om een insectenplaag te voorkomen.

Het seizoen 1982-83 werd dus wel degelijk met veel ambitie en goeie moed aangevat. 
Er werd echter gestart met vijf opeenvolgende nederlagen, en al heel gauw stond iedereen weer stevig met beide voeten op de grond. Opnieuw kon de slechte start niet meer goed gemaakt worden en Okapi werd allerlaatste met amper drie overwinningen.  De terugkeer op het hoogste niveau en alle ambities waren van korte duur geweest.

De jaren tachtig werden een heel bescheiden hoofdstuk in het geschiedenisboek Het werd een zeer kleurloze periode met weinige hoogtepunten. De promotie in ’82 was er eentje, maar dat feestje heeft dus niet lang geduurd. Na dit seizoen volgden verschillende jaren in de achterste regionen van tweede klasse.

Okapi begon ook desastreus aan het seizoen 1990-’91. Halverwege de competitie had de ploeg amper één wedstrijd kunnen winnen en stond men geblokkeerd op de laatste plaats. Iedereen ging al uit van een nieuw rampscenario met bijhorende degradatie ... ditmaal zou dat naar derde klasse zijn.

Een heel sterke terugronde die coach Frans De Boeck met zijn team neerzette, belemmerde deze afgang en gaf meteen opnieuw vertrouwen en motivatie voor het seizoen 1991-’92. 
Om mee te spelen voor de prijzen moest er echter dringen een kwaliteitsinjectie komen en dat besefte ook de succesvolle coach. Die had vijf spelersnamen op zijn verlanglijstje gezet, en dankzij de komst van 'Bandencentrale Coppens' konden die vijf ook effectief worden vastgelegd.

Dat vertrouwen verdiende natuurlijk een terugslag en Okapi ontgoochelde daarin niet. 
Er werd amper vier keer verloren en uiteindelijk speelde Aalst ook kampioen. 
Na negen jaar tweede klasse, mocht Okapi Aalst zich opnieuw opmaken om te wedijveren met de basketelite van het land. Het was carnaval in de stad, en daar was geen carnavalsmatch voor nodig!


De ambitieuze plannen die tijdens de vorige seizoenen gesmeed werden, bleven niet bij vage intenties. Zelfs de streefdatum om in het najaar te verhuizen naar de nieuwe sporttempel werd gehaald. In het seizoen 1992-’93 kon Okapi definitief haar intrek nemen in het Forum

Waar er voorheen nogal smalend werd gesproken over de thuisbasis van Okapi Aalst, hadden de bezoekers het nu al snel over de ‘Hel van Aalst’.

De komst van coach Tony Van den Bosch en de Belgisch-Canadese Ron Vercruyssen was al eerder bekendgemaakt en ook de naam van Charles Pittman kon rekenen op heel wat enthousiasme. 
Hij was op zijn vijfendertigste weliswaar op zijn retour en was zeker niet meer van de snelsten, maar hij compenseerde dat met ervaring, spelinzicht en een uitstekende mentaliteit op en naast het veld. Pittman werd kapitein van de nieuwe eersteklasser en genoot heel wat respect bij zijn ploegmakkers.

Toch zou Pittman het qua populariteit bij de supporters al snel moeten afleggen tegen Daren Queenan.
 
Deze shooting guard was op zijn zesentwintigste op zijn sterkst. Voordien had hij wel wat ervaring opgedaan bij enkele Amerikaanse ploegen, maar pas een jaar eerder was hij aan zijn eerste buitenlandse avontuur begonnen. 
Queenan kon van meet af aan zijn stempel drukken op het gebeuren. Hij werd de eerste echte 'vedette' in het Forum. Eén tegen één was de Amerikaan niet af te stoppen en zijn dunks spraken de massa aan. De speler zelf voelde zich ook snel thuis in Aalst, en zijn verschijning zou zeker niet beperkt blijven tot dat ene seizoen.

Bevestigen in het tweede seizoen in eerste klasse is altijd een stuk moeilijker, maar op sportief vlak leek het wel goed te zitten in het Forum. 
Enkele extra beslommeringen naast het veld waren echter minder aangenaam. 

De bouw van het Forum en de werkingskosten van de ploeg overschreden het budget van de club en schuldeisers bleven in de kou staan. Meer dan eens werd er gewag gemaakt over zware financiële problemen. 
Supporters verklaarden al lachend dat de tribunes altijd goed gevuld waren omdat er zo veel advocaten en schuldeisers in de zaal zaten. 
Een ietwat grappende en 'stoute' constatatie, maar er zat ergens wel een kern van waarheid in de grap.

In het seizoen 1994-’95 stond Okapi Aalst voor een dubbele taak. Sportief zou het niet gemakkelijk worden om de derde plaats van het vorige seizoen te evenaren. 
Het was echter vooral naast het veld dat er puin geruimd moest worden. De financiële situatie van de club dreigde helemaal te ontsporen. De advocaten en schuldeisers moesten het Forum meer dan eens met stille trom verlaten ... en het mocht duidelijk zijn dat deze situatie onhoudbaar zou worden.

Ook halfweg de jaren ’90 bleven de 'financiële problemen' het sportieve overstijgen.

Het bestuur van Okapi Aalst koos in het seizoen 1995-’96 voor Louis Casteels als opvolger van Tony Van den Bosch, maar het nieuwe seizoen kende helemaal geen goede start.
Er werd immers begonnen met vijf opeenvolgende nederlagen en ook een enorme blessurelast speelde Aalst hevig parten. 
Pas toen de geblesseerden (eindelijk) terug fit waren, viel het spel opnieuw in de juiste plooi. 

Net op tijd en in die play-offs moest Okapi het in de kwartfinale opnemen tegen Castors Braine. 

Thuis had Okapi met 95-82 gewonnen en dat was eigenlijk al een kleine stunt, want Braine was uiteindelijk toch als derde geëindigd in de reguliere competitie. 
De terugwedstrijd werd dan weer met 92-84 gewonnen door Castors. 

Een belle in Braine was dus nodig. De thuisploeg waande zich onklopbaar en zegezeker. Tijdens de rust werd er dan ook al aangekondigd dat er tickets konden gekocht worden voor de halve finale tegen Charleroi. Het liep echter anders. 'Den Okapi' speelde een ijzersterke tweede helft en versloeg Castors Braine met 76-84!” ... geen halve finale dus voor de bevers uit Braine.

Ook in het seizoen 1996-’97 kon Okapi rekenen op de diensten van Daren Queenan. De Amerikaan was intussen zeer populair in de stad. Hij had er niet alleen een goed contract, maar speelde ook graag bij de club. Queenan kreeg als buitenlander het gezelschap van Boro Vucevic, en ook deze Montenegrijn zou ondanks zijn achtendertig jaar een schot in de roos worden.

Voor het eerst duikt ook de naam Patrick De Cock op bij Okapi. Louis Casteels vertelt in een interview over deze kennismaking. 

Ik zat met mijn echtgenote en enkele vrienden te dineren in een restaurant, toen ik een telefoontje kreeg van Patrick De Cock. Ik moest onmiddellijk naar zijn ‘feest’ komen. Toen ik daar aankwam, zag ik een bomvolle zaal. Het feest was in orde. Op het einde deelde De Cock mee dat de rekening voor hem was. En passant kondigde hij ook aan dat hij Gent als manager verliet en met onmiddellijke ingang naar Okapi Aalst trok. De rekening kwam weken nadien bij ons toe op naam van mijn echtgenote. We hebben nog een advocaat onder de arm moeten nemen om de zaak in het reine te trekken.

Deze Patrick De Cock zal later nog opduiken in het verhaal.

Ook in het seizoen 1997-’98 kon Okapi Aalst fraaie sportieve uitslagen voorleggen. De ploeg werd vierde in de reguliere competitie, mocht de play-offs spelen, stuntte in de beker van België en haalde ook de bekerfinale. Ondanks deze fraaie cijfers broeide er toch één en ander in de coulissen en bij het publiek. De optie in het contract van coach Louis Casteels zou niet gelicht worden.

In de wandelgangen werd er gefluisterd dat er opnieuw financiële problemen opdoken bij Okapi Aalst. 

Mark Vanmoerkerke nam  het sportieve management van de nationale ploeg op zich. In het voorjaar van 1998 liet hij de Lions voor wat het was en werd manager bij Okapi Aalst. Het werd een korte passage, maar Vanmoerkerke stelde wel Vlade Djurovic aan als opvolger van Casteels. De Serviër ondertekende een contract voor drie seizoenen.

De komst van Mark Vanmoerkerke was nieuws in het basketwereldje, zijn vertrek nog meer. Nauwelijks was de Oostendenaar in het Forum aangekomen of hij pakte alweer zijn biezen. Aanvankelijk was er nogal veel mist rond zijn vertrek, maar gaandeweg werd het rookgordijn weggetrokken. Een verschil in visie lag aan de basis van de vroegtijdige breuk tussen beide partijen.

Een 'speciaal persoon' trouwens, die Mark Vanmoerkerke. 

De ondertussen overleden Mark (+ 26/10/2022) profileerde zich aan het eind van zijn carrière als de man die alsnog een oplossing hielp uitwerken om het iconische Oostendse Thermae Palace een nieuwe toekomst te bieden. 
Maar hij blijft vooral de man die levenslang worstelde met de figuur van zijn vader Rudolf Vanmoerkerke die zijn schaduw bleef werpen op de familie. 
Op 45 jarige leeftijd werd Mark Vanmoerkerke verplicht de met schulden beladen Sunparks vakantieparken over te kopen van het toerismebedrijf van zijn vader. Hij moest eerst lang en hard onderhandelen om de verlieslatende groep te mogen overnemen, daarna volgden lange gesprekken over wat daarvoor moest worden betaald. Hij slaagde er wel in de wankelende groep terug gezond te krijgen om hem tien jaar later winstgevend te verkopen.

Ondertussen waren de spelers aan het wachten op hun loon, omdat de clubkas leeg was. Ze dreigden ermee acties te voeren en voelden zich in hun eisen gesteund door coach Djurovic. 
Die vertelde er wel in één adem wel bij dat hij bereid was het seizoen alsnog uit te spelen met juniores. 

Honderden fans verzamelden in de tribune, en de politie was aanwezig in gevechtskledij. Men had vermoedens dat één en ander niet 'in der minne' zou verlopen. 
’s Avonds laat liet Vlade Djurovic dan een gewaagde uitspraak horen. Vertaald klonk het als volgt: “De spelers van Okapi zijn de beste van België, de supporters van Okapi zijn de beste van Europa, het bestuur van Okapi is great shit!

Op 25 januari belegde het bestuur een crisisvergadering met verscheidene betrokken partijen. 
Ook burgemeester Anny De Maght , hevig supporter van ''n Iendracht en 'n Okapi' verscheen op deze afspraak, hoewel ze eigenlijk niet uitgenodigd was. 
De Maght sprak er, in het bijzijn van enkele honderden supporters, de historische woorden uit: “Als Okapi verdwijnt, vergaat de wereld.”

Na enkele uren kon de burgemeester triomfantelijk stellen dat ze zich samen met schepen Dirk De Meerleer en schepen Willy van Mossevelde garant stelde voor de spelerslonen tijdens het lopende seizoen. Spoedig echter zou ze ook ervaren hoe groot de financiële malaise was bij haar geliefde club. Het strekt haar echter wel tot eer dat ze haar woord altijd heeft gehouden. 
Feit was dat de club toen boven haar stand leefde en geld uitgaf dat ze niet had. Djurovic bijvoorbeeld had toen een maandloon van maar liefst 120.000 frank (3.000 euro). We spreken over bijna 30 jaar geleden!

Terug naar het sportieve nu. 

Door de goede prestaties van het seizoen voordien mocht Okapi Aalst in 1998 op Europees niveau spelen. De vierde plaats leverde de ploeg een plaats op in de toenmalige 'Korac Cup'. In de eerste ronde lootte Okapi het Oostenrijkse Mattersburg.

Het Europese avontuur startte in Leverkusen. Daren Queenan speelde mogelijk zijn beste wedstrijd ooit in Aalsterse loondienst. De Amerikaan was werkelijk onhoudbaar en liet de Duitsers letterlijk en figuurlijk alle hoeken van het terrein zien. 
Met maar liefst 42 punten was hij grote medeverantwoordelijke voor de 79-90 winst. 

Op de tweede speeldag kwam men opnieuw met beide voeten op de grond terecht. Ondanks 28 punten en een fantastische match van andermaal Daren Queenan leed Aalst een nipte 74-71 nederlaag in Parijs. Meteen werd duidelijk dat het toch allemaal niet zo gemakkelijk was, en dat er wel degelijk geknokt zou moeten worden om de tweede plaats te kunnen veroveren. Die gaf immers recht op kwalificatie.

Op de derde speeldag mocht Okapi Aalst een eerste keer in het Forum aantreden. Het was een droom om meteen het grote Barcelona te mogen begroeten. Okapi speelde een degelijke eerste helft en bij de rust stond het 42-50. Hoewel er met veel inzet werd gespeeld, werd toen al duidelijk dat de Spanjaarden toch nog van een ander niveau waren. Barça won uiteindelijk met 82-98. Een schande was deze nederlaag echter zeker niet, vermits de Catalaanse grootheid later dat jaar ook de Europabeker zou winnen.

Speeldag vier. Okapi trad thuis aan tegen Leverkusen, en na de eerdere overwinning in Duitsland dacht men dit varkentje eens snel en gemakkelijk te wassen. Het liep wel eventjes anders. Okapi won weliswaar met een nipte 97-95, maar het had zweet, bloed en tranen gekost. 

Met twee op vier zat men echter nog altijd op schema. De voorlaatste wedstrijd tegen PSG Racing Paris zou cruciaal worden. Opnieuw werd het een bloedstollend verhaal. Pas in de slotminuten kon Aalst de zege veilig stellen vanop de vrijworplijn. De 98-91 winst was wel een stunt. Cijfermatig had men al uitgerekend dat de kans groot was dat beide clubs op de tweede plaats zouden eindigen met drie overwinningen. Vermits Okapi in de lichtstad had verloren met drie punten maar thuis had getriomfeerd met zeven punten verschil, was het onderlinge duel in Aalsters voordeel. Het zou een belangrijk gegeven worden, want de voorspelling kwam uit. Beide ploegen totaliseerden negen punten. Aalst had een doelsaldo van -26, Parijs van +9. De vier punten verschil in de onderlinge confrontaties waren echter bepalend.

Op de laatste speeldag mocht Okapi een galamatch spelen in Barcelona. Beide ploegen waren op dat moment al geplaatst voor de volgende ronde. Vierduizend supporters zakten af naar het Palau Blaugrana dat in de schaduw van het al even bekende Camp Nou ligt. 

Wie dacht dat Barcelona de teugels zou vieren, kwam bedrogen uit. Met Alston, Dordevic, Esteller, Gurovic en Duenas had Barça vijf spelers met dubbele cijfers. Aalst had er met Queenan (18), Vucevic (16) en Jeremic (10) drie. Het was een ongelijke strijd en Okapi verloor met 87-60. Er was echter niemand die er zwaar om maalde. Ze hadden immers de mogelijkheid gekregen om de Sagrada Familia, Park Guell en Camp Nou te zien.

In de derde ronde botste Okapi Aalst opnieuw op een grote naam uit het Europese basketbal: Aeroporti di Roma Virtus. Daren Queenan groeide uit tot Mister Europe. In quasi alle matchen werd hij topschutter. Thuis lukte de Amerikaan 21 punten, maar hij kon niet voorkomen dat zijn ploeg met 64-70 het onderspit moest delven. Ook in Rome speelden de Oilsjteneers zeer goed mee. Toch moest men opnieuw de wet van de sterkste ondergaan. Pessina en Kidd scoorden samen veertig punten voor de thuisploeg en lagen aan de basis van de 88-83 overwinning. 

Okapi was uitgeschakeld, maar wel op het veld van eer.


Sportief bleef het super goed gaan met Okapi Aalst en ook in het seizoen 1999-’00 speelde de ploeg mee met de Belgische top. Elke ploeg in ons land vreesde terecht een verplaatsing naar Aalst, want het thuispubliek mocht dan wel heel kritisch blijven tegenover de eigen ploeg, maar stond ook steeds als één man achter hen.

Lucien Van Kersschaever, dat seizoen coach bij Oostende, verwoordde het na de competitienederlaag van zijn ploeg in Aalst duidelijk in de Gazet van Antwerpen. “Het is helemaal geen schande om bij Okapi de boot in te gaan. Vanavond is eens duidelijk gebleken wat ik weken heb gezegd: Okapi is gewoon de beste ploeg.”

Jammer genoeg opnieuw terug naar de schaduwzijde van het succes ... Okapi Aalst en financiële problemen ... Het is een rode draad die tien jaar lang de club doorkruiste. 

In 1992 bouwde men een ploeg uit die niet overeenkwam met de geldelijke mogelijkheden van de club. Een bestuurslid belandde zelfs even in de gevangenis, omdat hij OCMW-gelden zou gebruikt hebben om de clubkas te spijzen. De stad Aalst moest toen een eerste keer over de brug komen met financiële middelen. Ze deed dit door te zaal te kopen.

Enkele privépersonen met heel goede intenties gebruikten eigen middelen om de club vooruit te helpen. Al even vaak moesten ze echter felle tegenwind trotseren, en het gevolg liet zich natuurlijk raden. Ontmoedigd haakten ze af. Intussen werd de hoogste nood tekens wel gelenigd en kon de club blijven draaien.

Zes jaar later kwam het water opnieuw tot aan de lippen. De passage van Marc Vanmoerkerke bij Okapi Aalst was kort, maar ze bleef niet onopgemerkt. De zoon van Rudolf Vanmoerkerke wou de concurrentiestrijd aangaan met zijn vader die al jaren de leiding had over Oostende. 

Er werd een heuse kampioensploeg aangetrokken. Sportief oogde het allemaal heel mooi, maar de meeste spelers hadden lonen die uiteraard niet in verhouding waren tot het 'beperkte' budget van Aalst.

Een jaar later verloor Okapi twee wedstrijden omdat de bondsschulden niet waren vereffend. Voor het eerst had het financiële rechtstreeks gevolgen op het sportieve. Annie De Maght stelde zich toen persoonlijk garant om de spelerslonen te betalen. Dit was geen belletje meer dat rinkelde, maar een heel orkest dat valse noten speelde. De buitenwereld was niet langer blind voor de tekortkomingen van de club.

Op het einde van het seizoen 1999-’00 mengden ook de supporters zich in de debatten. Die namen het op voor coach Brad Dean. Het bestuur luisterde echter niet naar hen en liet Vlade Djurovic terugkeren. Die had een jaar eerder de club moeten verlaten, omdat men hem te duur vond. Als reden voor die keuze gaf het bestuur op dat Djurovic goedkope spelers uit Oost-Europa naar Aalst kon halen, die dan later met veel winst konden doorverkocht worden. De FIBA had immers besloten dat de Europese landsgrenzen helemaal wegvielen en Oostblokkers niet langer meer als vreemdelingen werden beschouwd.

Intussen begonnen de straffe verhalen over slecht management – om niet te spreken over wantoestanden of zelfs fraude – zich op te stapelen.

Deze extra-sportieve malaise binnen de club bereikte in het voorjaar van 2001 een triest hoogtepunt. Betalingen werden niet uitgevoerd, spelers werden laattijdig of niet betaald. Op een bepaald moment werden er zelfs ongedekte cheques uitgegeven. Het liet zich raden dat dit nieuws snel verspreid raakte in de media. 
Het zorgde er onder andere voor dat ook het VRT-duidingsmagazine Terzake naar het Forum afreisde voor een reportage. Er werd gewag gemaakt van een financiële put van 80.000.000 frank (2.000.000 euro) tot 100.000.000 frank (2.500.000 euro). Exacte cijfers zullen er waarschijnlijk nooit komen, maar voor de buitenwereld werd het meer en meer duidelijk dat Okapi een zinkend schip was.

In de eerste plaats werd er met de vinger gewezen naar manager Patrick De Cock. 

Het klopt inderdaad dat De Cock meer geld uitgaf dan hij in handen had. Hij zou ook door het gerecht veroordeeld worden wegens oplichting, maar die straf had niets met Okapi te maken. 

De Cock werd toen veroordeeld voor feiten die dateerden van het einde van de jaren negentig. In twee gevallen had hij geld afhandig gemaakt van vrouwen met wie hij een verhouding had met valse beloften over winstgevende investeringen. In een andere zaak moest hij zich verantwoorden voor oplichting van de Citybank. 
Door middel van valse loonfiches had hij een lening voor de aankoop van een wagen gekregen die hij nooit heeft terugbetaald. De Cock werd in oktober 2002 bij verstek veroordeeld. In april 2003 zou het Gentse Hof van Beroep hem veroordelen tot een één jaar cel. De Cock was ook in het voetbal actief bij Eendracht Aalst en RWDM.

Het was uitstel van executie en het water stond Okapi aan de lippen. Op 3 mei 2001 vroegen de advocaten van de Belgische staat voor de rechtbank van Dendermonde om basketclub Okapi Aalst te ontbinden. De club had toen meer dan 50.000.000 frank (1.250.000 euro) schulden aan RSZ, belastingen en BTW. Deze cijfers kunnen wel exact weergegeven worden.

Op 14 juni 2001 heeft de rechtbank van eerste aanleg de ontbinding van Okapi Aalst effectief uitgesproken.


Aalst zonder basketbal? 

Het leek bijna een onmogelijke gedachte. Toch was het faillissement een feit. Veel mensen vonden het zeer bedroevend, maar aanvankelijk voelden er weinigen zich geroepen om hulp te bieden. Het gevolg van het financieel falen was dat Okapi Aalst een jaar uit competitie verdween. 
Een complete heropstart was nodig en dat kostte tijd, ook al omdat de definitieve rechterlijke uitspraak er pas laat in het voorjaar kwam.

Willy Steveniers en John Loridon waren uithangborden om een nieuw project op te starten, maar uiteraard was er ook steun nodig vanuit Aalsterse hoek, en dat bleek de burgemeester te zijn. Burgemeester Anny De Maght bleef haar club immers trouw, en ook schepen van sport Willy Van Mossevelde stelde zich loyaal op. De twee politici waren wat minder luidruchtig dan een jaar eerder, maar waren echt wel bekommerd om de wederopbouw van ‘den Okapi’.

Met enkele geëngageerde Okapi mensen is toen de vzw Okapi Aalstar opgericht. In eerste instantie was het de bedoeling om de vele jeugdploegen van Okapi een onderdak te bieden, maar de nieuwe beleidsploeg achter Aalstar wou toch ook opnieuw het basketbalfeestje naar Aalst brengen, en dat op een zo hoog mogelijk niveau.

In het voorjaar 2002 raakte bekend dat derdeklasser BT Ronse op het einde van het seizoen zou ophouden te bestaan. Voor de nieuwe equipe van Okapi kwam dit nieuws als een godsgeschenk. Een aantal administratieve zaken moesten eerst afgehandeld worden bij de basketbond, maar uiteindelijk kon Okapi het stamnummer 0249 overnemen van het opgedoekte Ronse.

Het goede nieuws kreeg dan blijkbaar ook nog een positief staartje. Hoewel hun club alle basketactiviteiten op het einde van het seizoen zou stopzetten, bleven de Ronsenaren op het veld het beste van zichzelf geven. In die mate zelfs dat de club als derde in de eindstand na het seizoen in Mechelen een testwedstrijd mocht spelen om te promoveren naar tweede provinciale. Ronse moest in mei aantreden tegen Vatana Beringen en haalde het met overduidelijke 83-57 cijfers. Ronse promoveerde effectief naar tweede, maar het zou Okapi zijn dat daarvan kon profiteren. Het hoeft geen betoog dat de vreugde in het Forum zeer groot was.
Waarschijnlijk is men nog nooit zo blij geweest met de promotie van een ander team.

Het nieuwe Okapi kon na een inactiviteit van één jaar dus herbeginnen met een propere lei. Een nieuwe basketclub was geboren op oude fundamenten: Okapi Aalstar.


Het nieuwe Okapi Aalstar werd boven de doopvont gehouden, maar in de volksmond bleef iedereen het natuurlijk ook gewoon over ‘den Okapi’ hebben.

Edwin Schorreel werd in 2002 aangesteld als nieuwe voorzitter van Okapi Aalstar en met vernieuwde moed ging het nieuwe bestuur met heel wat ambities opnieuw van start.

Ronny Bayer had in het Belgische basketbal alles bewezen. Frank Van Impe keerde terug naar de oude stal. Ook Joost Van De Vondel – de oudere broer van Thomas – onderschreef een verbintenis in Aalst. En ook Werner Van Nimmen begon aan een tweede leven in het Forum. Antwerpenaar Ivan Bleyenbergh werd aangesteld als coach. Chris Van Der Eecken werd zijn assistent. Het duo kon beschikken over enkele anciens die de kar moesten trekken.

Een aantal supporters waren van mening dat het bestuur een promotie naar eerste nationale niet zag zitten en het klopt inderdaad dat een meerderheid van de bewindslieden het eigenlijk (logischerwijs?) nog te vroeg achtte om de stap naar het hoogste basketlevel te zetten. 
Toch bleef de twijfel aan de gedachte dat Okapi toen bewust niet wou promoveren. Niemand verliest graag een streekderby tegen Gent met bijna vijftig punten verschil, dus waarom kon dat toen 'zomaar' gebeuren?  Zestien jaar na de feiten werd de twijfel hieromtrent weggenomen door Edwin Schorreel. “In Gent werd er bewust verloren. Of laat ons zeggen dat de nederlaag ons zeer goed uitkwam. Financieel waren we na dat eerste jaar nog niet klaar om te promoveren.”

Met Brad Dean haalde het clubbestuur een oudgediende in huis. De Amerikaan was in het seizoen 1999-2000 al aan de slag geweest in het Forum, liet toen een goede indruk na en stond dus opnieuw klaar om er het beste van te maken voor Aalst.

Voor aanvang van het seizoen maakte het bestuur dan heel duidelijk dat deelname aan de play-offs in tweede klasse niet voldoende was. Men moest resoluut gaan voor de titel én de promotie.

Okapi haalde het tenslotte en keerde na vijf jaar terug naar eerste nationale, een plaats waar ze uiteindelijk thuishoorden.

De sterkhouders van tweede klasse (Gonzales, De Bel, Kalut, Van Nimmen, Tison en Goethaert) konden aan boord worden gehouden. Het zestal vormde al een degelijke basis op zich, maar de clubleiding besefte dat er toch nog meer nodig was om op een degelijke manier te kunnen meedraaien op het hoogste niveau.

Voor het seizoen 2006-’07 werden opnieuw drie topspelers uit Amerika in huis gehaald. 

Trevor Huffman was een intelligente spelverdeler die nog van zich zou laten horen de komende jaren. Adam Hall was een vleugelspeler die vlot de weg naar de korf vond. Wes Wilkinson was een jonge bordenspeler, maar het was voor de basketwereld duidelijk dat hij over veel talent beschikte. Als vijfde Amerikaan had men Eric Poole. Deze was niet meteen de meest opvallende man op het terrein, maar deed wel veel en nuttig werk. Op het vlak van scouting had Okapi alvast de hoofdvogel afgeschoten

Seizoen 2008-2009. Net voor aanvang van de play-offs ontplofte er een bom in Aalst. In de media raakte bekend dat Trevor Huffman, Matt Lojeski en Stéphane Pelle voor het komende seizoen een contract hadden ondertekend in Oostende. 
De kustploeg had er een teleurstellend jaar opzitten en moest vrede nemen met een zevende plaats. 
Het 'grote' Oostende haalde dus zelfs de play-offs niet. 
De transfer van het gouden Aalsterse drietal deed veel stof opwaaien. In Het Laatste Nieuws klonk het op 13 mei 2009 als ‘Ruikt naar competitevervalsing’. Het Nieuwsblad blokletterde ‘Okapi Aalstar reageert ziedend op ‘laffe’ Oostendse spelersroof.’ en zelfs Sport/Voetbalmagazine had het over ‘Opschudding in basketland’. 

Het bestuur van Okapi Aalstar reageerde via een perscommuniqué op de gebeurtenissen. “Dit ruikt naar competitievervalsing … Door bij hun zwart beest drie spelers weg te plukken, hopen ze wellicht het gemis aan enige sportieve kennis en zwak management te verdoezelen.”

De timing van Oostende was op zijn zachtst gezegd ongelukkig gekozen. De competitie was nog bezig. Oostende dreigde uit de boot te vallen voor de play-offs en Okapi wist nog niet op welke plaats de ploeg zou eindigen in de reguliere competitie. Aalstar vroeg aan de Liga om een onderzoek te doen naar de transferpraktijken van Oostende.

11 jaar na de feiten blikt manager Danny Verhulst in een interview terug op de gebeurtenissen. “Alles was georkestreerd door Johan Vande Lanotte. Hij nodigde me nadien in het Gentse Pakhuis uit om samen te dineren. Daar kwam hij tot de conclusie dat hij ons geen uitleg verschuldigd was. Hij legde de bal in het kamp van de agents. Een paar jaar later zou Vande Lanotte dezelfde houding aannemen bij de transfer van Ryan Thompson. Die stelde dat hij na de competitie naar het buitenland zou gaan, maar hij had twee maanden eerder al aan de kust getekend.”

Vanaf dat moment zal BCO voor eeuwig en altijd vijand nummer 1 blijven!

De overgang die het meeste ophef zou maken was die van Chris Copeland in het seizoen 2010-2011. Chris was afkomstig van Colorado en testte voordien bij Barcelona, maar lukte daar niet. 
Yves Defraigne zag hem nadien in Nederland aan het werk en nam hem mee naar Trier. Daar had hij het aanvankelijk moeilijk met het dagelijks harde trainingsregime. Op een bepaald moment zag Copeland het niet meer zitten en verliet hij de training. Defraigne antwoordde dat hij hem nooit meer wou zien, als hij door de deur stapte. Copeland zette door, maar na de training werden de plooien gladgestreken. Je mag rustig stellen dat Defraigne zijn carrière gered heeft. Nadien bloeide hij onder Dean helemaal open.

Mister Copeland  bleef 'hot', ook in 2011-2012.  Op de derde speeldag ontving Okapi toen Oostende. De gevoeligheid was, ondanks bovenstaande beschreven redenen, nog altijd groot aan beide kanten. 
Aalstar maakte echter brandhout van de kustploeg en het werd maar liefst 104-85. 
Copeland was met 39 punten (na de rust was hij goed voor 29 punten!) dé grote uitblinker. 

Op de persconferentie na de match stelde Oostendenaar Jean-Marc Jaumin dat de arbitrage een echte schande was. “In Aalst moet je altijd afrekenen met deze toestanden, maar met acht tegen vijf sta je kansloos. Petrovic werd zelfs een neusbreuk geslagen.”

Coach Brad Dean loofde in zijn analyse achteraf dat zijn ploeg gezond agressief had gespeeld, maar Oostende-Manager Philip De Baere onderbrak Dean – wat zeer ongebruikelijk is op een persconferentie – en nam andermaal de ‘thuisarbitrage’ op de korrel. 
Daarop viel de minzame Dean een zeldzame keer uit zijn rol. Hij bonkte letterlijk met de vuist op tafel en brulde ziedend. “Het is altijd hetzelfde liedje als Oostende op bezoek komt. Na elke nederlaag wordt de schuld bij de arbitrage gelegd. Bij Okapi feliciteren we na de match telkens de tegenstander, ook als we ons bij een bezoek aan Oostende in de zak voelen gezet. Enkel dankzij onze fantasietjes in de slotfase ontsnapte Oostende aan een veertiger verschil. Dan naar de arbitrage wijzen, is een brug te ver.

Ook de wedstrijd thuis tegen Charleroi werd memorabel, zij het dan wel om sportieve(re) redenen. Kruger sukkelde met de voet, Fox met de knie, Jackson met de schouder, Gaddefors met de heup en Steinbach lag ziek in bed maar één man kon het allemaal niet deren: inderdaad : Chris Copeland. 

De minzame Amerikaan scoorde ongelooflijk veel met maar liefst 45 punten (75 procent) en kreeg een computerwaarde van +53! Het werd een seizoenrecord, en wat nog belangrijker was : het gehavende Okapi won met 91-90!

Het verhaal kreeg echter nog een staartje. Of het goed of slecht nieuws was, mag U zelf uitmaken. 

Aalstar kreeg een telefoontje van een NBA-scout. Die wou de wedstrijd tegen Charleroi eigenlijk zien om de Georgiër Tornike Shengelia (die toen bij de Carolo's speelde) aan het werk te zien.
Toen hij Copeland echter aan het werk zag, vergat hij Shengelia helemaal. Copeland werd onmiddellijk gecontacteerd door New York Knicks. 
Geen enkele ploegmanager staat graag een sterspeler af aan een andere ploeg, maar in Aalst zijn ze nog altijd fier op Copeland. Niet elke club kan een speler afleveren aan de NBA. Shengelia zou trouwens later nog bij de Brooklyn Nets en Chicago Bulls aan de slag gaan.

Op paasmaandag 9 april 2012 mocht Okapi Aalstar de finale van de beker van België spelen in de Antwerpse Lotto Arena. De tegenstander werd … Antwerp Giants dat in de halve finale afgerekend had met Bergen. 
De supporters begonnen onmiddellijk wilde plannen te smeden.

Okapi was officieel de thuisploeg. Het eerste quarter (20-18) bracht nauwelijks afscheiding. Kort voor de rust kon Salah Mejri de sinjoren toch een 35-39 voorsprong bezorgen. Na de pauze liepen de Giants zelfs 45-61 uit. Wilson, Moors en Black leken de rode loper uit te rollen voor een derde Antwerpse bekerwinst in twaalf jaar tijd. Mejri en Wilson vielen echter uit met vijf fouten. Het was een kantelmoment in de match. 
Aalstar ging ‘groot’ spelen met Young, Fox en Copeland op het terrein en Kruger lukte maar liefst veertien vrijworpen op rij. Beetje bij beetje kwamen de Aalstenaren weer in de match.

De finale van de finale werd bloedstollend. Op zeven seconden van het einde kwam Okapi 75-73 voor. Michael Roll kon in de slotseconde alsnog scoren. 75-75. Een verlenging diende zich dus aan en in die vijf minuten extra speeltijd nam Okapi onmiddellijk het heft in handen. 
Kevin Kruger ontpopte zich tot man van de match. Copeland en Young speelden goed, maar het was toch wel Kruger die na de rust de finale volledig naar zijn hand kon zetten. Hij leidde met 31 punten zijn ploeg naar een historische 96-89 bekerzege tegen Antwerp Giants. Een hoofdstuk met gouden letters was geschreven.


De supporters maakten er naar Aalsterse gewoonte een feest van. De Blue Armada trok met meer dan 25 autobussen naar de uitverkochte Lotto Arena. Nog eens honderden mensen volgden met eigen vervoer. De thuisblijvers konden in het Forum terecht, waar ze de match op een groot scherm volgden. Achteraf hoorde ook daar natuurlijk een feest bij.

Chris Copeland reageerde te midden van de euforie. “We hadden het moeilijk om in ons ritme te komen en botsten op een superieure Mejri. Tot de rust konden we aanklampen, maar in het derde quarter moesten we de wet van de sterkste ondergaan. We konden veertien punten achterstand ombuigen in een voorsprong, maar finaal sleepten de Giants een verlenging uit de brand. Kruger en Young bleven kalm in moneytime. De bekerzege was één van de redenen waarom ik een jaar langer bleef in Aalst. De club was hongerig en dat rook je overal. Okapi was niet langer een meeloper, maar behoorde definitief tot de top van het Belgische basketbal.

Ook matchwinnaar Kevin Kruger deelde in de vreugde. “De finale was voor elke speler het hoogtepunt van het seizoen. We hadden echt naar die ultieme match toegeleefd, maar na de rust dreigden we het deksel op de neus te krijgen. De Giants zagen bepalende spelers uitvallen door foutenlast. Op dat moment is Okapi overeind gekomen. Het was een hoogstaande finale die ik me tot het einde der dagen zal blijven herinneren".

De jaren nadien speelde Okapi onder Brad Dean verschillende finales van de play-offs. Nooit werd de titel binnen gehaald, twee keer was Okapi er dicht bij maar werd de beslissende wedstrijd telkens verloren. Een meer professionele aanpak van de kustploeg – zij stonden op het terrein terwijl onze spelers en coachingstaff samen gingen eten – kwam duidelijk naar voor wanneer Oostende Okapi vanaf minuut 1 bij de keel greep.

Op 22 december 2014 werd heel de Okapifamilie opgeschrikt door het overlijden van Nate Fox. De Amerikaan had in het seizoen 2011-’12 zijn Europese carrière in schoonheid afgesloten in Aalst. Met Okapi had hij de beker van België gewonnen. Nadien keerde hij terug naar zijn geboorteland.

Nauwelijks twee jaar later werd Nate Fox vermoord in zijn woonplaats Bloomingdale, een voorstad van Chicago. Hij was amper 37 jaar oud geworden.

Nauwelijks vier maanden na het overlijden van Nate Fox werd Okapi een tweede keer opgeschrikt. Op 8 april 2016 werd Chris Copeland twee keer in zijn buik geschoten
De schietpartij vond plaats op de stoep van nachtclub "1 Oak" in de wijk Chelsea in Manhattan. Copeland was op dat moment in dienst van de Indiana Pacers en speelde een uitwedstrijd tegen zijn ex-club New York Knicks.

In de loop van het seizoen werd het voor de buitenwereld meer en meer duidelijk dat Brad Dean na negen seizoenen als coach van Okapi Aalstar afscheid zou nemen van de club. Dean zag een terugkeer naar de States vooral zitten omwille van zijn studerende kinderen, maar het dient ook gezegd dat een groot aantal mensen een vernieuwing wel zagen zitten. 
Steve Ibens mocht als eerste de opvolging voorzien. Steve slaagde niet echt in zijn opdracht. Ook De doortocht van Jean-Marc Jaumin strandde voortijdig. Trevor Huffman leek dan weer niet in de wieg gelegd te zijn als head-coach en koos zelf om een andere carrière uit te bouwen.

Okapi Aalstar kreeg een nieuwe hoofdsponsor: Crelan. Eén van de doelstellingen was opnieuw meer Belgen te laten spelen en terug langere spelers te zoeken. In dit seizoen strandde Okapi in de finale tegen Oostende, waardoor het vice-kampioen werd.

2018-2019 werd opnieuw een moeilijk seizoen voor Crelan Okpai Aalstar met het ontslag van trainer Jean-Marc Jaumain en een teleurstellende zesde plaats. Crelan Okapi Aalstar verloor kansloos in de eerste ronde van de play-offs van kampioen Oostende.

De vzw Okapi Aalstar bleek uitgespeeld en bovendien - opnieuw - een heleboel schulden te kennen. 

Tijd dus voor een nieuwe overname en een jammere, stille dood van Aalstar. BC Okapi Aalst werd opnieuw geboren. 
De oude naam,  het Okapi DNA en het terug brengen van de vibe was voor de overnemers hét allerbelangrijkste.

Patrick Boterbergh werd voorzitter, Peter Venneman CEO en Anthony Mallego Sportief Manager…

Een nieuw hoofdstuk werd gestart, we schrijven anno 2020. Corona vertraagde echter de ambitie en de mogelijkheden maar toch werden de nieuwe ambities niet onder stoelen of banken gestoken. 

Het team kwam er stilletjesaan terug bovenop en op op 16 mei 2024 verscheen de jaarlijkse open brief van het bestuur naar de supporters en belanghebbenden met de samenvatting van het voorbije seizoen. 

Hierbij de volledige brief : 

"Beste fans, sponsors, medewerkers en sympathisanten,

Zoals elk jaar streeft het bestuur ernaar om jullie een transparante en eerlijke inkijk in onze organisatie te bieden middels deze open brief.

Allereerst moeten we toegeven dat het sportief een moeilijk seizoen was. Na een verrassend sterk seizoen in 22/23, waarin we boven alle verwachtingen uitstegen, liet onze eerste overwinning dit jaar lang op zich wachten.

Ondanks deze moeilijke periode, waarin we enkele nipte en pijnlijke nederlagen hebben geleden (tegen teams als Kortrijk, Limburg, Oostende, en Mons), bleef onze ploeg wekelijks strijden voor die eerste overwinning. Jullie onophoudelijke steun hierbij was een enorm en ongezien, denk maar aan de staande ovatie na het nipte thuisverlies tegen Oostende.

Geen enkele andere Belgische club zou kunnen rekenen op een dergelijke onvoorwaardelijke steun na zoveel nipte nederlagen. Toen we na een schitterende comeback de eerste overwinning tegen Mechelen binnenhaalden, was de vreugde dan ook enorm. Dit was de start van een betere reeks met een aantal mooie overwinningen, waaronder de zinderende carnavalsmatch tegen Kortrijk.

Jullie steun is voor ons als bestuur van onschatbare waarde en geeft ons de kracht en energie om te blijven vechten voor het voortbestaan van onze club.

ONZE FANS ZIJN EN BLIJVEN DE BESTE!

Financieel gezien stevenen we voor het tweede jaar op rij af op een break-even resultaat. De licentie voor het seizoen 24/25 is veiliggesteld en het derde jaar (van de 9 van onze coronalening is volledig afgelost.

De eerlijkheid gebiedt ons te zeggen dat dit geen evidentie is en dat we de jaarlijkse aflossing van €120.000 aan de coronalening uiteraard liever zouden investeren in het team.

We willen graag benadrukken dat dit onmogelijk zou zijn zonder de inspanningen van de talloze vrijwilligers die onze club een warm hart toedragen. Hierbij willen we zeker een extra pluim geven aan de mensen van OSIRIS, in een samenwerking die elk seizoen steeds beter functioneert.

Het seizoen 24/25 wordt een feestjaar, waarin onze club haar 75e verjaardag viert. Ondanks de financiële voorzichtigheid blijven we hard doorwerken aan de duurzame groei van onze club. We zijn nog steeds op zoek naar een naamsponsor voor onze club, zodat we ook sportief de nodige stappen kunnen nemen.

We hopen dat de burgemeester met de Stad Aalst op gepaste wijze de viering van de 75e verjaardag van een van haar twee traditie clubs positief zal ondersteunen.

Sportief gezien zal onze technische staf leren van de ervaringen van de afgelopen seizoenen, met als doel uiteraard een betere start te nemen in het nieuwe seizoen en de eerste overwinning deze keer wel snel te pakken!

In de komende dagen en weken zullen we meer details geven over de samenstelling van onze sportieve staf en spelersgroep voor het seizoen 24/25.

We mogen ook fier zijn dat we de abonnees die tijdens het publiekloze coronaseizoen 2020/2021 een abonnement hadden en abonnee bleven, over een periode van drie jaar hebben kunnen compenseren via een jaarlijkse korting.

Komend seizoen zal er terug één uniforme abonnementsprijs gelden, maar we kunnen nu al verklappen dat de traditionele prijzen worden verlaagd. Met de nieuwe BNXT-competitieformule zullen er meer thuiswedstrijden zijn (19 ipv 16), waardoor het voordeel voor abonnees per wedstrijd nog groter zal zijn dan met de corona-abonnementen.

Hou de komende dagen onze website en socials in de gaten voor meer nieuws. En laat ons volgend seizoen van het 75e jubileumjaar van onze geliefde club een groot feest maken!

AAL TESAUMEN!"

2024 ... Het 75 ste jaar dus al voor 'den Okapi' ... en dat kent, in tegenstelling tot de voetballers van de stad, alvast met zekerheid een vervolg.
 
Op 16 mei kwam immers de melding dat 'Den Okapi' ook voor volgend seizoen de licentie te pakken heeft. 
Dat zal trouwens gebeuren onder een nieuwe trainer ... Met de komst van Headcoach Eddy Casteels wil Okapi Aalst zijn ambities nadrukkelijk onderstrepen om dit jeugdproject naar een volgende level trachten te laten evolueren. Eddy Casteels is een coach met naam en faam binnen de Belgische basketbalwereld en is dus de opvolger van Thomas Crab, met wie de samenwerking na 2,5 seizoenen werd stopgezet

Die   'A a l    t e s a u m e n'   speelt zich trouwens bij de thuismatchen af in een schitterende zaal, het forum

Het Okapi Forum is sinds 1992 de thuishaven van Okapi Aalst, toen de club verhuisde van sportzaal “De Burcht” in het centrum van Aalst.

Doorheen de jaren zijn er verschillende uitbreidingswerkzaamheden uitgevoerd aan het Forum. De laatste uitbreiding dateert van 2012 wanneer er 2 nieuwe hoektribunes werden gebouwd, het restaurant werd uitgebreid met aansluitend een Viptribune aan het restaurant.

Adres: Albrechtlaan 115, 9300 Aalst
Capaciteit: 2.800 plaatsen
Bezoekerstribunes: 156 plaatsen


In 2023 kreeg de taverne op het 1ste verdiep trouwens een volledige opfrisbeurt, samen met het clubrestaurant dat vanaf dat ogenblik als 'Conversal Restaurant' door het leven zal gaan.


Bekendste oud (top)spelers van Okapi Aalst waren:

Bart D'Haese
Boro Vucevic
Charles Pittman
Chris Copeland
Danny Huylebroeck
Darren Engeland
Darren Queenan
Dirk Schellinck
Frank Van Impe 
Harry Bads
Kaklien Coppieters
Jan Roovers
Joren Vermoesen
Jorn Steinbach
Marcel Van De Keer
Mike Doyle
Ollie Foucart
Pieter Loridon
Roger Veldeman
Stephane Morris
Steve Ibens
Sven Veldeman
Thomas Foucart
Thomas Van Den Spiegel
Werner Van Nimmen
 
 
Erelijst

Beker van België :     winnaar (1x): 2012 (finalist (3x): 1964, 1998, 2013)

Belgisch kampioen : Tweede (3x): 2011, 2014, 2016

Belgische Supercup : winnaar (2x): 2012, 2013



Bronnen

Een forum voor ons allen - Erik Vandeweyer (uitgeverij Flying Pencil)
Okapiaalst.be
trends.be 26/09/2013
gva.be 14/06/2001
De Standaard 04/05/2001
HLN 09/06/2020