Vrijdag 20 januari 1978 was het terug zover.
Opnieuw meer kandidaten voor de titel, wat al meteen een goed teken was voor een spannende strijd.
De tijdens de preselectie weerhouden kandidaten (er waren er maar liefst 7) bonden de strijd aan voor de titel van Prins Carnaval 1978.
Vijf kandidaten, elkaar waardig, kampten voor de felbegeerde titel. Het werd een boeiend, hoogstaand kijk- en luisterspektakel. Er werd – terecht - geopperd dat het al een paar jaar geleden was dat er nog zo’n dergelijk hoogstaande verkiezing georganiseerd werd.
Een eerste positief punt dat meteen opviel, was de degelijke voorbereiding. Waar dat vroeger grotendeels willekeurig en heel vaak volgens improvisatienormen liep, werd nu alles min of meer geleid en in de hand gehouden van in het begin.
De betwisting omtrent 1 of meerdere stembrieven per betalende bezoeker werd dit jaar handig opgelost door aan iedereen slechts 1 stembrief te overhandigen.
Bedriegen was onmogelijk aangezien men bij het verlaten van de zaal de stembrief terug moest afgeven. Eerlijk duurt het langst, en dit jaar was het eerlijk.
Een tweede positief punt was dat alle kijklustigen dit jaar veel vroeger kwamen opdagen dan de vorige jaren het geval was. De show kon dus vroeger starten, liep minder hinder op, en was te bekijken door iedereen.
Daar de zaal van op voorhand uitverkocht was, en er nog talrijke kijklustigen waren die zich verdrongen voor de ingang (zonder kaart) liep het daar wel wat in het honderd. Voor deze mensen was het wachten tot juist voor de voorstelling, maar een attente politiemacht in de Keizershallen hield de touwtjes van de orde stevig in handen zodat verdere schermutselingen uitgesloten werden.
Binnen werden hinderende toeschouwers regelmatig van voor het podium weggehaald, terwijl de overvloed aan kijklustigen via nadar afsluitingen in goede banen geleid werd.
De genummerde tafeltjes vormden vorig jaar meermaals een moeilijkheid. Ondanks de genummerde kaarten namen de toeschouwers op willekeurige plaatsen plaats, dit natuurlijk tot grote ergernis van de laatkomers die hun genummerde tafel bezet zagen, en dan nog op zoek moesten gaan naar een nieuwe zitplaats.
Dit jaar echter hielden de leden van het Feestcomité nauwkeurig toezicht op het gebruik van de tafels. Ieder zijn eigen plaatsje, niet meer en niet minder. Enkel nog een pluim voor de organisatoren.
Alvorens de verkiezing te beginnen, moet men natuurlijk even warm lopen, en dat gebeurde op de vrolijke noten van het orkest de Actif Club. Ook ex-prins Antoine, die met twee liedjes het publiek wist te boeien, zorgde voor het amusement.
Keizer Kamiel, ook dit jaar opnieuw de hoofdanimator van de avond, nam de resterende opwarming voor zijn rekening, daarbij hulpvaardig bijgestaan door de Kamillekes.
Terwijl de prominenten, mandatarissen, en bekende carnavalsfiugren binnenstroomden was het de beurt aan de kandidaten om hun nummer van optreden te trekken uit handen van deurwaarder De Vod.
Deze gebeurtenis die in ‘t openbaar moest gebeuren, verliep zonder veel omhaal, maar wel in het zicht van de honderden belangstellenden.
Na dit ogenblik van passieve actie op het podium kwamen de Gilles aan de beurt, met hun nieuwe vijf thema’s omvattende show. Een unieke prestatie.
Uitgedost in smoking verschenen vervolgens de vijf kandidaten op de scene. In een eerste kennismaking met het publiek vertelden zij de honderden aanwezigen wat zij er zouden van maken indien zij verkozen zouden worden.
Enrico Leclair, die als eerste van start mocht gaan, zou er iets ‘groots’ van maken. Hij zou al zingend de roem van onze Aalsterse carnaval ronddragen. Aalst is volgens hem een Keizerlijke stede, waar het niet alleen gezellig is om te wonen, maar waar men ook nog kan zingen ...
Stefaan Vinck, de tweede kandidaat in de rij, is van mening dat men meer publiciteit moet maken voor onze Oilsjterse carnaval. Volgens hem ligt de kans hiervoor bij de TV.
“In Aalst zijn er zeker 20 a 30 Gaston Berghmans en Leo Martins”, aldus de kandidaat, “die het beter kunnen dat dit bekende duo. Waarom hen geen kans geven op de BRT. Zij zouden immers een programma brengen waarvan iedereen zich de vingers aflikt”.
Francois, nummer drie, wil de eer van de stad hoog houden als haar vertegenwoordiger. Hij wil de bode zijn van onze carnaval in vreemde steden. Hij wil de mensen aldaar ‘onze’ carnavalssfeer laten genieten.
Ignace, nummertje vier op de lijst, zou alle kandidaten ‘hun eigen carnaval laten maken’.
Zijn aandacht gaat daarbij ook naar de ouderlingen en de gehandicapten. Ook deze mensen hebben recht om carnaval te vieren. Hij zou hen laten smaken wat carnaval is, op zijn manier, begrijpelijk voor hen.
Michel Cleemput (°28/06/1949) tenslotte, die dit jaar een derde overwinning in de wacht kon slepen, wou carnavalist blijven tot op het ogenblik van onze honderdste carnavalsstoet. Waarom ? Om dan nogmaals carnaval te kunnen meemaken op een ons op dit ogenblik nog ongekend peil, maar alvast een peil dat zeker 10 maal hoger zal liggen dan het huidige peil.
Een volgende opdracht voor de kandidaten bestond erin om gedurende twee minuten een verplicht onderwerp uit de doeken te doen.
Enrico had zopas uit handen van de burgemeester en de schepenen de sleutel van de stad ontvangen. Nu was het aan hem om deze mensen te bedanken voor de hem betuigde eer.
Hij vond dat uitzonderlijk daar te mogen staan en voelde zich een koning te rijk in onze keizerlijke stede. Voor hem was het moeilijk om naar voor te brengen wat hij inwendig voelde. Hij beloofde alvast te zullen helpen waar het kon en waar het mocht. Hij hoopte verder te mogen zijn wat zijn voorgangers waren. Deze sleuteloverhandiging lag hem nauw aan het hart en hij bedankte hiervoor de aanwezige prominenten om ten slotte te besluiten met het gezegde “ Ik hoop dat u mijn a een jaar ook zult mogen of kunnen bedanken voor wat ik voor Aalst en zijn carnaval gepresteerd heb”.
Stefaan (Vinck) viel de eer te beurt het kostuum van de Ajuinboer te overhandigen aan de Brusselse burgemeester, naar aanleiding van het aankleden van Manneke Pis als Aalsterse Ajuinboer.
Het is mij een groot genoegen u te danken voor deze ontvangst. Wij die Aalst als carnavalsstad mogen vertegenwoordigen zijn fier hier te mogen zijn. Wij streven allebei hetzelfde doel na, namelijk onze eer hoog houden.
Brussel is synoniem voor Manneke Pis, Aalst is synoniem voor Ajuinen. De figuur van de Ajuinboer is enkel gekend in Aalst. Het is mij dan ook een groot genoegen u dit kostuum, bestemd voor het Brussels Manneken te kunnen overhandigen. Hierbij hoop ik dat het Manneke Pis nog lang met dit kostuum mag pronken in zijn hoekje.
Kandidaat Francios mocht aanwezig zijn op de Prinsendag, en kreeg als opdracht de buitenlandse delegaties te verwelkomen.
Hij vatte aan met de bekende prinsengoret ‘Alaaf, alaaf, alaaf’, Het was hem ook ‘een zeer groot genoegen de binnen- en buitenlandse delegaties te mogen begroeten voor de vijftigste uitgave van deze stoet. Misschien waren zij reeds meermaals te gast in onze stad, maar dat doet er niets toe, hun belangstelling voor onze stad is er daarom niet minder om.
En vervolgens ging Francois over naar de gemakkelijkheidsoplossing door deken Simon D’HOndt te begroeten en hem het woord te verlenen.
De 'Alaaf' is trouwens nooit doorgedrongen tot de Aalsterse carnavalisten, terwijl dit buiten onze stadsgrenzen net wel dé carnavalsslogan bij uitstek is.
Ignace werd geconfronteerd met een inwoner uit Ieper die tijdens onze Ajuinworp de Gouden Ajuin wist in de wacht te slepen. Ignace richtte zich tot deze beste vriend uit Ieper die met zijn kattelenigheid de gouden ajuin had weten in de wacht te slepen. Hij was verheugd over het feit dat deze zo begeerde ajuin nu juist bij onze jubeleumstoet naar Ieper kon gaan.
Michel uiteindelijk reeg het koningspaar op bezoek, en mocht tot hen een woord richten naar aanleiding van de hen aangeboden receptie op het stadhuis. Na de koning en de koningin te hebben gegroet, verklaarde hij het een grote eer te vinden om het vorstenpaar te mogen begroeten op onze vijftigste stoet. Aalst is de carnavalsstad nummer 1 van Belgie, en misschien ook van Europa. Straks mogen jullie, zoals velen, gratis gaan plaats nemen op de tribune.
Achteraf was zijn hoop dat onze vorsten van het gebeuren zouden kunnen zeggen :’t Was schoon !.
En dan het grote probleem voor de heren van het Feestcomité en het schepencollege. “Heren, wat gaat gij doen wanneer de koningin naar het WC wil ? “
De rest was pure Aalsterse humor van de bovenste plank. Humor die je moet kunnen brengen zoals Michel, humor die niet op papier neer te schrijven is.
Om 22u15 was het ogenblik aangebroken waarvoor velen gekomen waren. De show van de verschillende kandidaten.
Volgens de normen kreeg iedere kandidaat 12 minuten toegemeten. Sommige kandidaten slaagden er niet in deze 12 minuten boeiend te vullen. Anderen daarentegen zou men na 24 minuten nog niet beu zijn.
Enrico betrad het podium met een handkarretje volgeladen met specialiteiten die hij gul uitdeelde aan de bezongen personages. Zijn voil Jeannetten, die ook reeds te zien waren tijdens de voorverkiezing, ontbraken ook dit keer niet op het appel.
Het lied van Enrico kwam heel vlot over. Dat z’n karretje versierd was met eigenhandig vervaardigd snijwerk viel jammer genoeg iets minder op.
Terwijl hij zijn stad bezong, zetten de supporters en de fanfare de zaal op stelten met toejuichingen en fanfaremuziek.
Na deze muzikale kandidaat stelde presentator Kamiel de jury voor aan het publiek. Ondertussen hadden de vlijtige handen ‘backstage’ even de tijd o het decor voor de volgende kandidaat klaar te zetten.
Stefaan pakte uit met de SSA (de Stefaan Show, Anders). Gebaseerd op de gekende W.A. (Wies Anders) show trad hij in het strijdperk met twee kandidaat spelers, burgemeester Marcel De Bisschop en feestcomitévoorzitter Frans Wauters.
Dit alles met medewerking van de ASLK (De Aalsterse Stedelijke Lege Kas).
Voor het panel had hij een vijftal komedianten gevraagd, politiekers uiteraard, want die spelen toch alle dagen komedie.
Frans Wauters werd overwinnaar en kreeg een reis naar Rio aangeboden om ginder carnaval te gaan leren vieren.
Hij bracht ook nog een Rio liedje, en zijn Braziliaans uitgedoste dansers en danseressen brachten de zaal al snel in de gepaste sfeer.
Francois hield het bij de prinsenverkiezing zelf. Hij merkte op dat twee van zijn tegenstanders wel goed moesten kunnen zingen gezien hun familienamen : Stefaan (bot)Vinck en Ignace (kool) Meeus. Bij Enrico es’t volgens hem Claire als hij met zijn wit kostuum op de bühne staat.
Zijn liedje ‘Oilsjt vliegt er in” werd in elk geval een gevleugeld succes.
Ignace hield het bij de stijl die hem eigen is, namelijk heel aanleunend bij het culturele.
Zijn vrouwelijke ballerinapartner, die op de tonen van het Zwanenmeer in witte tutu over het podium huppelde, deed het lang niet slecht.
Ook Ignace die het, wegens het ontwerp probeerde met zwemvliezen, bleef tijdens zijn show boven water.
Dat hij in balletpak begon te spreken over de toekomst van onze culturele put en achteraf nog een Eendracht liedje zong, viel wat tegen. Een andere kostumering had wat beter geweest.
Ignace vroeg ook aan de aanwezigen om de carnavalsgroepen zeker niet te vergeten, en hen zeker te blijven steunen door het kopen van een plaket, medaille of andere souvenir.
Hoogtepunt van de avond was echter de Muppetshow van Michel. De televisie kon het echt niet beter brengen. Er is maar 1 woord voor : subliem.
Als gastvedette van de Muppets blonk Michel uit. De manier waarop hij de plaatselijke (mis-) toestanden wist te behandelen is enig.
Ook zijn imitatie van de bloemenfee Gilly, Andre Van Duin,, Urbanus van Anus, Keizer Kamiel en anderen, waren om van te snoepen. Zijn liedjes bleken echt meezingertjes te zijn.
Na zijn voorstelling waren ook de kandidaten achter het podium het er dus over eens. Michel maakte 99,999 procent kans op de overwinning. Wat hem er nog van zou weerhouden om de nieuwe prins te worden ? Niemand kon het zeggen.
In aanwezigheid van deurwaarde De Vos werden vervolgens de nummers gekozen volgens de welke de publieke opinie moest stemmen. In volgorde van 1 tot 5 kwamen die toe aan Francois, Enrico, Stefaan, Ignace en Michel.
Animatie werd verzorgd door Het Stemmingstrio, ex prins Jean Paul (met zijn brochettenlied), Keizer Kamiel en de Kamillekes, De Chevalliers van de Koolstraat en Johnny.
De stemming van de jury bevestigde alle eerdere vermoedens.
Eénstemmigheid voor wat betreft de presentatie van Michel met maar liefst tien maal een negen en tweemaal een tien, een absoluut record.
De stemming van het publiek bleek uiteindelijk dus nog een formaliteit. Michel haalde het glansrijk met maar liefst het dubbel aantal stemmen van de tweede, Stefaan.
Michel werd 1 met een stemmingsaantal van 1472.
Op de tweede plaats eindigde Stefaan met 868 stemmen.
Enrico werd drie met 761,
Ignace vierde met 723
Francois sloot de rangen met 433 stemmen.
Het aantal ongeldige stemmen bedroeg 272.
Prins Edy nam afscheid en overhandigde de nieuwe prins de scepter. Geschenken werden uitgewisseld en vreemde delegaties werden op het podium geroepen.
Een heel vlotte verkiezing dus, en ook van een zeer hoog gehalte. Alleen op het einde liep het wat uit de hand.
Alles ging vlot tot na de shownummers van de kandidaten. Het grote aantal aanwezigen zorgde voor een stormvloed van stembrieven die allemaal moesten geteld worden, en hier en daar liep dat wat mis.
De geplande show deed het publiek nog wat meezingen en -feesten, maar toen de Actif Club de nog resterende ‘gaten’ diende op te vullen met improvisatie, bleek het duidelijk te zijn dat het lang wachten zou worden op de uitslag.
Johnny deed wel zijn best om de sfeer er in te houden, maar te lang is te lang.
Het oproepen van de delegaties verliep wanordelijk en de uiteindelijke prijsuitreiking liep uit op een grote warboel.
Spijtig want alles zag er aan het begin van de avond tot in de puntjes georganiseerd uit.
De kelners konden met moeite volgen, en men moest de ‘tapaktiviteiten’ op bepaalde ogenblikken zelfs stoppen tot er weer glazen voorradig waren.
De avond diende zelfs te worden afgesloten zonder bier … chaos alom dus …
In 2015, het jaar dat prins Werner voor de tweede keer werd verkozen, heb ik zelf aan den lijve mogen ondervinden hoe zwaar het op zo’n avonden kan zijn achter de tap.
Michel was ook lid van het eerste uur van de Prinsencaemere bij de oprichting in 1972.
Hij wou zich echter concentreren op een nieuwe verkiezing in 1973 en werd een eerder ‘passief lid’.
In 1977 stelde hij zich opnieuw kandidaat bij de vereniging van ex-prinsen, maar toen deze besloten om niet op te treden tijdens de Aalsterse Avond, maar wel op politieke bals, besloot hij toch om het zo maar te laten. Hij bleef wel lid, maar ging zijn eigen weg en meed politiek getinte optredens.
Hij schreef wel enkele liedjes voor de caemere en samen met prinsj Antoine verzorgde hij ook verschillende scenario’s voor de revues.
In 1991 werd Michel de voorzitter van de Prinsencaemere en bij zijn eerste revue stond er direct een verjaardagsfeestje op de planning. Dat jaar werd immers de 21ste verjaardag van de vereniging gevier met een speciaal programma.
Michel bleef voorzitter tot 1997 en werd toen opgevolgd door Karel De Nayer, die eigenlijk al een tijdje fungeerde als zijn vervanger. Michel had toen immers concrete verhuisplannen … hij trok naar het zonnige zuiden.
Hij bleef wel sporadisch naar de Prinsjkesdag komen en hij zorgde in 2007 zelfs voor een spectaculaire verrassing voor het 35 jarig bestaan van de vereniging .
Onaangekondigd was hij naar Aalst afgezakt vanuit Tenerife. Hij had zich onherkenbaar verkleed en volgde zeer geconcentreerd en geïnteresseerd de officiële ceremonie in de feestzaal van het stadhuis. Daarvoor was hij in zijn vermomming zelfs al in het lokaal van de Prinsencaemere gaan vragen wat er aan de hand en wat er nu juist allemaal gebeurde op zo een Prinsendag. De verbazing van de ex-Prinsen was nog groter toen ze diezelfde vreemde man ook nog zagen verschijnen op hun banket in Salons Carlton.
Bovendien pakte hij de micro en begon een clochardlied te zingen in het gents en het Oilsjters. Het waren de teksten die hem uiteindelijk zouden bekend maken als Michel.
In de Voorpost van 27/01/1978 had Michel al verklaard : “Ik zal het zeker niet vragen om Keizer te worden, maar als Kamiel er eventueel later mee stopt, en men stelt het mij voor, dan zal ik niet neen zeggen”.
Kamiel blijft echter nog stevig op zijn troon te zitten.
Toen hij in 2014 zijn afscheid van het carnaval aankondigde, reed hij voor het eerst niet meer mee in een open wagen.
Het jaar daarop, tijdens de stoet van 2015 hadden De Saazers Michel Cleemput – die dus prins was in 1971,1973 en 1978 - uitgenodigd om mee te gaan in de stoet.
Velen zaten met vragen ... Is er een machtswissel op til in het carnaval?
"Nee nee, het is niet voor echt, hé. Maar het voelt wel goed aan", vertelde Michel Cleemput, die vanuit een open wagen snoep weggooide net zoals de keizer dat zou doen. "Het is alsof ik nooit ben weggeweest", zegt de man.
Kamiel zelf zat wel nog in de tribune. "Met spijt in het hart, hoor. Regen, sneeuw, kou heb ik doorstaan in al die stoeten en nu ik in de tribune zit, schijnt de zon"
De gezondheidstoestand van Kamiel werd jammer genoeg slechter door ongevalletjes en ziekte. Toch bleef hij nog steeds ‘onze keizer’.
Tot nu toe is Aalst nog altijd een beetje verdeeld voor wat betreft het keizerschap.
De ene groep wil een 'keizer for life' Kamiel, en wil dus niet dat iemand anders in de toekomst nog keizer kan worden.
Een andere groep ziet Michel of Werner wel zitten als nieuwe keizer.
Michel in iets mindere mate omdat hij ook het reglement tegen heeft.
Zijn vrouw en hij verhuisden in 1997 immers naar het zonnige Tenerife en gezien hij dus geen inwoner van Aalst meer is, kan hij ook geen aanspraak meer maken op een titel …
Ook het feit dat men niet automatisch keizer zou zijn na drie prinsentitels is een uitspraak die meer en meer doet twijfelen aan een nieuwe keizer.
Michel Cleemput werd dus driemaal prins carnaval in 1971, 1973 en in 1978 en mag daarmee in feite de ongekroonde Aalsterse keizer genoemd worden, de man met een onuitputtende bron van inspiratie als het op sketches en liedjesteksten aankomt.
Iemand die de spot en satire perfect weet te combineren en zijn publiek als geen andere weet te bespelen. Drie pogingen als kandidaat prins carnaval leverden hem telkens weer de titel, iets wat zelfs niet van Kamiel Sergant kan gezegd worden die 5 keer kandidaat was in de jaren 60!
Michel maakte solo slechts 2 singles, in de jaren tachtig bracht hij samen met zijn spitsbroeder Antoine Van Der Heyden 2 singles op de markt en een lp met de naam “Toemenshow” waar hij voor diverse nummers de tekst leverde en de muziek schreef.
Tijdens de Oilsjterse avonden op de voormalige Jaarbeurs in de Keizershallen maakte hij het mooie weer met prachtige sketches en parodieën op Aalsterse toestanden en diverse revues van de prinsencaemere.
Zijn echtgenote Christiane De Strooper ging in 1989 de geschiedenis in als de eerste vrouw die meedeed voor de Aalsterse prinsentitel. Op een haar na echter miste ze deze scepter na een memorabele strijd tegen Frank Van Rijmenant. Haar show en liedjes waren van de hand van Michel en zijn nog steeds pareltjes te noemen die nog nooit eerder werden uitgebracht.
Kris Cleemput, de zoon van Michel werd gekroond tot de eerste en enige jeugdprins van Aalst in 1985 en waagde in 1994 als derde uit het gezin zijn kans om prins van Aalst te worden. Ook dat gebeurde op een ludieke manier, eigen aan de familie Cleemput.
In 2010 werd er door Bart Marcoen een nieuwe CD uitgebracht in de serie MuzikOilsjt.
Het werd een ode aan het oeuvre van Michel met maar liefst 35 van zijn nummers gebundeld op twee zilveren schijfjes.
In 2018 stond Aalst als aan de grond genageld.
Michel stelde zich onder het motto 'Zot zen doe gien zjier' een vierde keer kandidaat Prins Carnaval. Hij werd hierbij gesteund door De Saazers, de groep waarmee hij enkele jaren voordien al ‘op maroede’ ging.
Het was eigenlijk een rentrée van prins Antoine die met veel tamtam aangekondigd werd in de Sint-Annakring in Aalst. Prins 1974 zou opnieuw een gooi doen naar de titel en dat zou Aalst geweten hebben. Met veel bravoere en een heus persmoment zou de aankondiging gebeuren.
Al gauw bleek dat het om een 1-aprilgrap ging van De Jefkes.
In plaats van Antoine was het echter Michel die kandidaat Prins Carnaval was.
Michel zou in de zomer terug naar Aalst keren vanuit Tenerife, om er zich opnieuw te domiciliëren en campagne te voeren. Een verhuis maakte het immers mogelijk om volledig reglementair opnieuw deel te nemen aan de verkiezingen.
Om duidelijk te maken dat het niet om een grap ging, werd op 4 april de Facebookpagina 'Michel Cleemput ver Prinsj Carnaval 2019' aangemaakt. Ook de pers bevestigde zijn kandidatuur, dewelke niets te maken zou hebben met het feit dat als Werner Kinoo in 2020 een derde keer Prins Carnaval zou worden, hij hiermee op gelijke hoogte met Michel kon komen.
Geen concurrentie dus tegenover (eventueel) Werner, maar Michel verklaarde dat hij zijn droom wou waarmaken, voor hij te oud zou geworden zijn.
In juli 2018 kwam er een uitstel wegens administratieve redenen. De kandidatuur zou een jaar uitgesteld worden waardoor hij dus recht tegenover zijn ‘concurrent’ Werner zou komen te staan in 2020.
In 2019 kwam hij overgevlogen uit Tenerife, zong er samen in het Oilsjters Zangpalois en samen met zijn spitsbroeder Antoine bracht hij nog eens hun wereldberoemde ‘bleif van men flosj’.
Hij diende hij dan, zoals beloofd en aangekondigd, ook effectief zijn kandidatuur in maar na een gesprek met de stad, besloot hij om deze toch maar opnieuw in te trekken. Hij zou te veel aanwezig moeten zijn in Aalst en hij besliste dan maar om zijn dromen definitief op te bergen en zich terug te trekken op Tenerife
Er kwam dus geen kandidatuur van Michel meer binnen, en het ziet er ook niet naar uit dat dit nog zal gebeuren.
Toch blijven vele Aalstenaars hem nog steeds herinneren als een geweldig tekstschrijver en entertainer. Vooral de optredens samen met Antoine blijven in het geheugen gegrift.