Een hernieuwd prinsenjaar voor Robert Waterschoot werd het in 1959.
De kandidaten konden hun kandidatuur indienen tot uiterlijk 15 februari, en mochten volgens het reglement ‘de vijfenveertigjarige leeftijd niet overschrijden’.
Het organiserend comité ontving maar liefst zes kandidaturen. De namen van de kandidaten bleven echter geheim tot op de Prinsenverkiezing, omdat de Prins toen nog steeds verkozen werd omwille van zijn kostuum en niet door zijn naam. Om anoniem te kunnen blijven op de Prinsenverkiezing, moesten de kandidaten zich voorstellen via een schuilnaam.
De verkiezing om de nieuwe prins carnaval aan te duiden, ging opnieuw door in zaal De Rink, en dit op zondag 1 februari.
Aan de ingang moesten de toeschouwers hun toegangsticket inruilen voor een groene stemkaart, met daarop de namen van de kandidaten.
De kandidaten kwamen eerst bij elkaar in de Madelon, en van daar ging het dan in stoet naar De Rink.
In de zaal lag een loopplank waar de kandidaten over moesten en zo hun kostuum konden voorstellen.
- Willem I (Willem Sergeant) droeg een kostuum in geel fluweel,
- Karel I (naam onbekend) was gekleed als een figuur die in die tijd op sigarenbandjes stond,
- Don Carnavalito (Louis Van Pottelbergh) was volledig in het goud gekleed,
- Don Roger (Roger Van Mulders) was gekleed in wit hermelijn en
- Seignor Carnavalosta (Robert Waterschoot) droeg een zilveren pak.
- Don Marcello (Marcel Henninck).
Na de laatste kandidaat betrad ook Keizer Fransky het podium.
Al meteen werd duidelijk wie de grote favoriet van het publiek was. Signor Carnavalosta kreeg het luidste applaus (er bleken opnieuw heel wat Dendermondse fans te zijn afgezakt naar onze Aalsterse stee) en hij kon daarenboven ook rekenen op enkele vrouwelijke groupies.
Op het galaprogramma van die avond stonden de volgende bekende radio- en televisievedetten : Henk De Bruyn, Will Ferdy, Charly, The Simson’s, Louis Staal, The Cassy’s, Filkarl en lya Mackay.
De stembriefjes werden tijdens het eerste gedeelte van de show opgehaald en werden tijdens de pauze geteld en nagekeken door de jury.
Tijdens deze onderbreking mochten de Ware Gilles de zaal amuseren met hun bezemdans. Uiteraard gooiden ze ook sinaasappelen in de zaal. Tijdens dit optreden van de Gilles hielden de kandidaten zich trouwens ‘nuttig’ bezig met het werpen van kushandjes naar het publiek. Natuurlijk deed dit er eigenlijk allemaal niet meer toe, puntengewijs dan, want de stemmen waren op dat ogenblik niet meer te veranderen.
Na het tweede gedeelte van de show werd het, het was toen al middernacht ‘gepasseerd’, werd het stil in de zaal want de jury kwam de uitslag bekend maken.
- Willem II, Karel I en Don Carnavalito kregen elk 68 stemmen achter hun naam.
- Don Roger kreeg er 87
- Don Marcello mocht er 236 ontvangen.
- Seignor Carnavalosta werd de winnaar van de avond met 471 zaalstemmen, een ruime overwinning dus.
Natuurlijk, Aalst zou Aalst niet zijn, zorgde ook deze verkiezing voor de nodige commotie want ... Robert had zijn familie en vrienden uit Dendermonde per autobus laten ophalen om voor hem te stemmen. Dat was trouwens iets wat vorig jaar, tijdens zijn eerste verkiezing, ook al het geval was.
Een groep Aalstenaars vond dat de Prins hierdoor niet meer door het Aalsterse volk gekozen was, maar door buitenstaanders ... eiremonneneers dan nog, of all places ....
Verder kreeg hij ook nog het verwijt dat hij zijn overwinning behaald had door er veel geld tegenaan te smijten. Daar ging hij tijdens de verkiezingsavond op een ludieke manier mee om want hij strooide chocoladen munten uit.
Er ontstond een heuse rel naar aanleiding van de verkiezing.
De Gazette van Aelst van 21/2 viel voornamelijk over het feit ‘dat er een bepaalde kandidaat bussen met carnavalisten uit Dendermonde had aangevoerd om de broodnodige stemmen te ronselen’
Ze brachten een heel artikel met de titel "Prins Carnaval quo vadis?".
Deze berichten werden massaal becommentarieerd, vooral omdat men vreesde dat Marcel zich nog een derde keer kandidaat zou stellen en opnieuw de prinsentitel zou winnen.
De krant sprak toen zelfs over ‘een complot tegen Fransky De Boitselier’.
Onze keizer zou immers zo maar eens vervangen worden door een nieuw verkozen Keizer.
De krant had immers opgevangen dat Keizer Fransky in ongenade zou gevallen zijn bij enkele politici, waardoor ze Robert als nieuwe Keizer Carnaval naar voor wilden schuiven.
Het organiserend comité (de Bond der Politieke Gevangenen) wou natuurlijk niet met een Keizerskwestie opgescheept zitten, en men raadde Marcel ten stelligste af om zich nog een derde keer kandidaat te stellen, wat hij dan ook niet meer deed.
Als gevolg op het voorgenoemde artikeltje, verscheen in ‘De Gazette van Aelst’ van 05/03/1959 het volgende :
"Gevolg op het zeer op prijs gestelde artikel in de ‘Gazet van Aalst’ op data 21/2 onder naam ‘Quo Vadis’… Wel ja, waar gaan we heen ?'
Ik heb een ander voorstel voor de prins carnaval verkiezing. Deze zou doorgaan :
- Op een zaterdagavond, gevolgd door een nachtbal- Voor vrije kandidaten en niet aangesteld door besturen, dekenijen of wijkkermissen- De prins carnaval van het jaar A moet aan de prins van het jaar B zijn scepter overhandigen en kan gebeurlijk ook in de prijzen delen of ontvangt een herinneringsgeschenk- Er is GEEN wederverkiezing mogelijk.- Met carnaval zal de prins zich verplaatsen met zijn gevolg (andere kandidaten)- De kandidaten zullen door de jury worden geklasseerd en deze zal beslissen wie de prins wordt- In de jury kan men ondermeer zeer bevoegde en rechtschapen personen plaatsen, zoals decorateurs, architecten, kleermaaksters, kleermakers, e.a.
Ik denk dat dit een zeer gewenste oplossing zou brengen en ook de meesten zou bevredigen".
Het artikel werd getekend door ‘De Maagd van Aalst'
De eerste roep dus om het allemaal wat professioneler aan te pakken, met een jury en het feit dat een prins niet meer zou herkozen mogen worden.
Het was wat het was, Robert was prins ’59 en nam zijn titel meteen ter harte.
De taken die de prins toen uit te voeren had, waren toen wel nog zeer beperkt.
Er waren de klassieke bals zoals het Catharinistenbal, het bal van Taal en Vrijheid, en het Bal van de Oude Garde.
Daarnaast waren er ook de traditionele bezoeken aan de zieken en de ouderlingen.
Tijdens dit tweede regeringsjaar van de prins zat hij, in tegenstelling tot de mooie wagen van tijdens het eerste jaar, achteraan op een zwarte auto, waarop het Aalsterse wapenschild prijkte.
Dit was een noodoplossing, gezien hij door de bodem van de oorspronkelijk voorziene wagen was gezakt. Alsof dat echter nog niet genoeg was, had men er ook een kacheltje opgezet, zodat de voetjes warm zouden kunnen blijven. Serieus brandgevaar dus ... Men zou dat tegenwoordig eens moeten proberen ...
Zoals eerder aangehaald kwamen er voor de prins geen verkiezingen meer, maar hij bleef wel aktief in het milieu.
In 1974 bijvoorbeeld kwam hij tijdens de verkiezing van de Bloemenfee als Fifi op het podium. Als vrouw verkleed, zorgde hij tijdens deze verkiezing voor een gewaardeerd en komisch moment. Later dat jaar kroop hij opnieuw in de huid van Fifi tijdens een voorstelling van circus Jhony.
Het circus bracht toen in samenwerking met de Prinsencaemere een circusvoorstelling ten voordele van het gehandicaptenwerk in Aalst. Fifi mocht er toen vier beren temmen.
Dat Robert een echte volksvermaker was, mag blijken uit de verschillende optredens en evenementen van de Prinsencaemere die vanaf 1975 ook eigen shows begon te maken.
Dat jaar kreeg de Prinsencaemere trouwens ook een nieuwe outfit.
De hoed was gebaseerd op de prinsenhoed van Robert uit 1958 en het kostuum werd ontworpen door Karel De Naeyer en Robert.
25 Minuten lang bracht de Prinsencaemere toen 'The Blue Bel Girl Show', waarbij Robert als danseres op het podium te zien was in de Keizershallen. En tijdens hun playbackshow in 1976 stond Robert op de planken als een imitatie van Eddy Wally.
Ook tijdens de Aalsterse Avonden was hij steeds paraat om een aantal sketches ten beste te geven, De meest memorabele waren die van het verhaal van de Poitepit (1975), of die van Adam en Eva (1980). Bij de travestieshows was Robert te zien als ‘Roberta Fwiet’ en ook tijdens andere evenementen, zoals bijvoorbeeld de Grote traditionele amusementsavond op zijn Oilsjters in de Mikisclub in 1978, zorgde hij ook voor entertainment.
Op de Prinsendag van 1983 werd Robert in de bloemetjes gezet voor zijn inzet voor het Aalsterse carnaval.
Hij kreeg toen een oorkonde voor zijn 25-jarig prinsschap.
In de loop der jaren zou hij trouwens nog vaker geëerd worden.
Op Prinsendag 2003 bijvoorbeeld, voor zijn 45-jarig prinsschap en in 2008, voor zijn 50-jarig prinsschap.
Voor dat gouden jubileum had de Prinsencaemere trouwens nog iets speciaals voor hem in petto. Ex-prins Bart Van den Neste trok toen het oude prinsenkostuum van Robert aan en de Prinsencaemere overhandigde de geëmotioneerde prins een mooie fotocollage.
Dat het niet altijd plezier en ‘onozelheid’ moet zijn, bewees Robert in 2000.
Hij bracht toen het prachtige nummer ‘Emme 'k eir gezeit da'k ik van Oiljst ben’ op de tonen van ‘Heb ik je ooit gezegd’ van Clouseau.
Het liedje werd toen door DAK uitgebracht op de verzamel-cd ‘Prinsjen van Oilsjt’.
Maar dat was niet het enige lied van Robert dat op cd verscheen.
Ook ‘het Visserslied’ (1992), ‘Bert's Popperieken’ (1996), ‘Maria, me Vraken’ (1997), '’t Es 38 joor geleen’ (1998), ‘Astrid’ (met Maurice De Smedt in 2000) en ‘het Tettenlied’ (met Guy Walgraef in 2001) stonden bijvoorbeeld op cd’s van de prinsencaemere en DAK.
Het mag dus duidelijk zijn: de manier waarop Robert verkozen werd, stond in groot contrast met de Prins die hij daarna werd. Hij werd verkozen in een eerder passieve prinsenverkiezing, waarbij enkel het kostuum belangrijk was, maar groeide daarna uit tot een grote entertainer en een erg actief lid binnen de Prinsencaemere.
Robert Waterschoot (° St Gillis Dendermonde 03/02/1931) overleed in Aalst op 19/05/2012.
--- Een overzicht van alle prinsen die onze stad kende tot hiertoe is HIER te vinden ---
Geen opmerkingen:
Een reactie posten