Prinsjen van Oilsjt : 1981 : Stefaan Vinck (+1999)

Net als de vorige jaren bleek de opkomst niet echt groot te zijn.
Opnieuw slechts 2 kandidaten konden worden gevonden voor dit grootse evenement.

De keuze van de nieuwe prins op 31 januari zal moeten vallen tussen Stefaan Vinck en Chris De Pelsmaecker.

Begin 1981 wordt ook bekend dat de Europaprins, Enrico, samen met zijn Filipijnse dame, de vroegere ‘Bonaparte-bar’ in de Korte Nieuwstraat zouden gaan openhouden. Het etablissement zal de naam ‘Prinsenhof’ krijgen, naar de gelijknamige titel, waar de prins uiteraard heel fier op is.

Kandidaat prins Stefaan heeft duidelijk niet gekeken op kosten of moeite om uiteindelijk gekroond te kunnen worden tot de nieuwe prins. Hij heeft honderden affiches, kalenders en andere leuke dingen aan de man gebracht, en daarenboven kwam hij ook nog eens opdraven met een nieuwe carnavalsplaat.

De A-Kant nam hij zelf voor zijn rekening, de B-Kant (‘Weir zingen e lieken van Oilsjt’) werd ingezongen door Prins Antoine en zijn Chevalliers.

In nauwelijks een week tijd gingen er maar liefst 400 van die plaatjes van de hand, en men kon dus spreken van een daverend succes. 

Na zijn mislukte poging in 1978 heeft hij het een tijdje kalmer aan gedaan. Langzaamaan echter groeide toch het verlangen om nog eens op de planken te staan.

Daarom leverde hij ook dit keer zijn kandidatuur in.

Hij wou voor iets nieuws zorgen, en dat zou een carnavalsplaat worden.   Bij Antoine en de Chevalliers heeft hij de nodige medewerking gevonden, en ook Mark De Cock kwam het gezelschap vervoegen.

In ’78 had hij het naar eigen zeggen al na drie nummers door dat hij het mocht vergeten. De tegenstand was te groot. Hij was er in eerste instantie van overtuigd dat hij het kon halen, maar toen kwam Michel met zijn kandidatuur opdraven, en verdween zijn ambitie als sneeuw voor de zon.

Het laat hem echter beseffen dat het succes afhangt van heel veel factoren, waarvan je de meeste zelfs niet in eigen handen hebt.

Zijn ambitie is het carnaval uitdragen, mensen uitnodigen. Niet alleen vertellen over carnaval, maar de mensen aan den lijve laten ondervinden wat het is.

Hij blijft er bij dat je carnaval moet beleven voor de lol, en niet voor het geld.  Dat de stad dit jaar fors zou bezuinigen, ook op carnavalsgebied, deert hem niet echt.
‘Iedereen moet bezuinigen, dus ook carnaval’.

Voor het eerst in de bijna dertigjarige geschiedenis gaat dit jaar de verkiezing van Prins Carnaval ook samen met een ‘Bal van de Prins’.

Verder dienen de kandidaten als naar goeie gewoonte een verplichte opdracht uit te voeren.

Dan is er ‘vrij podium’, waar ze hun ‘kunstjes’ kunnen laten zien.

Het was Karel De Naeyer die de komst aankondigde van ‘twee prinsesjes’, Christiane en Stefanie. Hij deed dit in verschillende talen, het laatste bleek een taal te zijn die de meesten wel beheersten : ‘allei, schietj oit me denne zjiever ...’.

Gezien de bloemenfee er niet meer is, wou Aalst daarom een internationaal dansfestival organiseren, met Christiane en Stefanie in de hoofdrollen.

De winnares zou maar liefst vijftigduizend loekes (= Oilsjters woord voor de munteenheid, hier nog Belgische frank, later zal men spreken over 'Euroloekes') opstrijken.

De eerste dans bleek .. een buikdans te zijn.

Gelukkig (voor de kandidaten of voor het publiek ?) bleek het vrij donker te zijn in de zaal en was de zedenpolitie niet aanwezig. Keizer Kamiel waagde het ook nog om te zeggen “dat er gerest iet bloeit mag kommen, letj op de loin van den besten ...”. 

Uit dit dansritueel bleek trouwens dat Stefanie ‘de dikste’ heeft.

Bij de twist wrongen beide dames zich in opwindende kringen, en bij het klassiek ballet bleek Chris toch iets gestroomlijnder te zijn dan Stefaan.

Kamiel vraagt om wat meer ‘decolleté’ te tonen, en dat gebeurt ook tijdens het dansen van de Charleston.

Het eindigt allemaal bij een partijtje tapdansen.

Marc De Cock, verontwaardigd over het ‘spektakel’ op de scene, start na dit optreden met een toepasselijk ‘Jonges van de veirkemert’.

Een ellenlange stoet ‘Stefanisten’ huppelt door de zaal, maar de aanhang van Chris schijnt dan toch ook nog van de grond te komen.

Kamiel brengt zijn ‘Geif moi mor Carnaval’, daarbij geflankeerd door de billekes van zijn Kamillekes.

Burgenmeester D’Haezeleer wordt verwelkomd met ‘Santei men bieken’ en ‘vastelauved, wenstjt de krisis nor de moon, vastelauved, lotje de fiskus na mor stoon’.

De kandidaten moeten nu voor een tweede maal laten zien wat ze kunnen.

Chris verschijnt als eerste voor de opvoering van zijn nummertje als cantinière. Hij beweegt zich traag over en weer, en zijn liedje ‘Allei, Julia’ valt duidelijk in de smaak van het publiek.

Tot slot vraagt hij de mensen ‘om insj te rammelen me eir bis, en te stemmen ver de Chris’.

Stefaan zet verschillende politieke figuren in hun hemd, tracht een vrouwelijke schepen te koppelen aan een mannelijk raadslid en zingt ‘’t zen zotten die weirken’ en ‘ je veux de l’amour’.

Een Moulin Rouge creatuur (in zuivere travestiestijl) blijkt echter net een brug te ver te zijn, en wordt onthaald op boe-geroep uit de zaal.

Antoine en Michel zorgen voor een heel gesmaakte sketch waarbij ze de actualiteit op de korrel nemen.

Voorbeeldje van een dialoog :

- Enrico got oitverkoeipen’

- Goot’n na weiral verhoizen. 
- Nie, nie, zen kostuums zen te koeip.
- Van nek zelle ze Polle wel passen
- ... en van boik zen ze on de Stefaan ze loif gegoeten

Ze zingen ook nog het liedje van de Madelon (vient nous server a boire), een variatie op een ondeugend Frans thema.

De prinsencaemere bracht tijdens de deliberatie ook nog een grandioos (maar volgens sommigen té lange) vertoning.

Uiteindelijk werd de uitslag bekend gemaakt. 

Stefaan werd de twintigste prins carnaval van Aalst, en dit met een toch wel uitgesproken puntenverschil.

Chris werd daarmee een eervol verliezer.