In 1851 werd een nieuw hopmagazijn opgetrokken en werd ook een stevige droogoven gebouwd.
Na het overlijden
op jonge leeftijd van haar echtgenoot Henri Auguste De Wolf (1790-1823) zette Marie-Catherine Cosyns de handel samen met
haar twee zonen verder.
Romain, de
oudste, bleef ongehuwd en zorgde niet voor nazaten.
De jongste,
Philmon, zorgde wel voor een talrijker nageslacht : Albert, Marie, Florence,
Edgard, Oscar, Cécile, Rose, Désiré, Victor , Frédéric, Eugène, Charles en
Alfred ... een voetbalploegske dus, inclusief reserven ...
Na ook haar overlijden op 16 maart 1874 noemden in eerste instantie haar zoon Philemon en kleinzoon Albert zich 'alleeneigenaars van de vermelde firma te Aalst, te Antwerpen en te Rotterdam'.
Op 1 oktober kregen ook Désiré en Fréderic de volmachten om de firma te leiden.
Na ook haar overlijden op 16 maart 1874 noemden in eerste instantie haar zoon Philemon en kleinzoon Albert zich 'alleeneigenaars van de vermelde firma te Aalst, te Antwerpen en te Rotterdam'.
Op 1 oktober kregen ook Désiré en Fréderic de volmachten om de firma te leiden.
Op de foto
hieronder de mouterij in 1877 aan het Sint Jobwegeltje (de latere Arbeidstraat)
Net zoals de briefhoofden toen niet echt 'simpel en to the point' te noemen waren, waren ook de etiketten eigenlijk heel onoverzichtelijk en overgoten met allerlei tierlantijntjes. Tegenwoordig zou men dat 'overcommunicatie' noemen met heel veel onnodige stempels, vlagjes, tekstvlakken, …
Toen was 'het sierlijke' het normale, en alle informatie die men had moest erop …
Op 1 augustus 1897, wordt de “Société en nom collectif Veuve De Wolf-Cosijns & Fils”opgericht. De vennoten van het bedrijf waren Philemon, Albert, Marie, Victor, Frédéric en Eugène De Wolf. Deze verruiming bracht ook een financiële inbreng mee, waardoor de Engelse hopmarkt werd veroverd en de firma nog een steviger plaats innam op de wereldmarkt.
Tijdens de crisisjaren werd ook Duitse en Amerikaanse hop in hun handel opgenomen om toch de winsten te kunnen vergroten. De firma was stevig geworteld in België, Nederland, Frankrijk en Duitsland, wat vergemakkelijkt werd door de spoorwegen en de stoombootlijnen.
Ook bleef men volledig open staan om nog andere markten te gaan veroveren.
Philemon werd provinciaal raadslid en was tweemaal voorzitter van de Kamer van Koophandel.
Zijn zonen bouwden de firma al snel verder uit tot een internationaal bedrijf.
De familie De Wolf-Cosijns is altijd een sterk conservatieve katholieke familie geweest die Frans sprak. Ze hadden immers 'stijl' en een zekere 'statigheid'.
Aalst is natuurlijk ook gekend als ‘de stad van Daens’ en uiteraard heeft ook De Wolf-Cosijns een link met de priester-arbeider, of beter gezegd met zijn vijanden.
Désiré De Wolf was immers de leider van ‘de bokken’, de knokploeg van de textielbaronnen.
Hij werd raadslid en later is hij schepen van Openbare Werken geworden.
In die functie was hij verantwoordelijk voor de infrastructuurwerken ter bevordering van de industrie.
Zo stond hij bijvoorbeeld aan de wieg van het dempen van de oude Denderarmen, het rechttrekken van de Dender, de aanleg van de Denderkaaien, de aanleg van bruggen alsook voor de aanleg van het stadspark. De Désiré De Wolfstraat, die begint aan het Burgemeesterplein en eindigt aan de Erembodegemstraat, werd naar hem vernoemd.
Over het stadspark kan HIER meer gelezen worden :
De gerst werd vanuit Frankrijk ingevoerd en kwam via de Dender naar de opslagruimte, gelegen aan de Fritz De Wolfkaai. Het was Frédéric (Fritz) die zijn naam leende aan de Fritz De Wolfkaai.
Deze begint aan de Sint-Annabrug en eindigt aan de Gheeraerdtslaan.
In de beginperiode werd het gerst in zakken geleverd, op het einde gebeurde dit ‘in bulk’. Dit wil zeggen dat het graan uit het schip gezogen werd met een grote zuiger.
Daar werd de gerst dan gezuiverd, gesorteerd en gekalibreerd. De firma had voor de aanvoer van het graan trouwens een eigen schip met de klinkende naam 'Iwein van Aelst'.
Daarna werd het geselecteerde graan, eerst met paard en kar, daarna op vrachtwagens van het magazijn naar de mouterij in de Gentsestraat gebracht, waar de korrels verder bewerkt werden.
Om de vaak zware tuigen van de brandweer naar een verre brand te vervoeren, waren er heel wat pk’s nodig (letterlijk), en om over voldoende ‘horsepower’ te kunnen gebruiken, kon men onder andere een beroep doen op de firma De Wolf, die toch constant met hun wagens op de baan waren om graan en gerst te vervoeren van het magazijn of schip naar de ‘eest’ (of ‘ast’) in de Gentsestraat.
Eesten is een onderdeel van het moutingsproces, waarbij groenmout, meestal ontstaan uit gerst, bij hoge temperatuur wordt gedroogd. Een 'eest' (of 'ast') is dus een droogoven.
Hier een foto van een dergelijke (engelse) ast :
Hier een foto van De Wolf Cosijns in de Arbeidstraat omstreeks 1905
In de oorlogsjaren ’14-’18 bevond er zich ook even een Duits slachthuis n in de gebouwen, en ook zou het gebouw dienst gedaan hebben als tijdelijke gevangenis. In sommige berichten is te lezen dat men ‘in den ast van Wolfes’ opgesloten werd.
Hier een fotootje van de voedselbedeling bij de soldaten / gevangenen.
Volgend bericht werd verspreid via affiches in 1917.
“De d.d. burgemeester komt van wege de Duitsche Overheid volgend bevel te ontvangen :
De stad Aalst moet op 10 september 1917, om 9 ure ’s voormidddags in de Mouterij De Wolf-Cosyns, Aalst, al het afgedorschen Brood afleveren. Bij het afleveren zal de burgemeester of zijn plaatsvervanger moeten tegenwoordig zijn, voorzien van eene lijst met de namen van de landbouwers aan wie het graan toebehoort.
De namen zullen per alphabetische orde op de lijsten geplaatst worden.
Afzonderlijke leveringen kunnen niet aanvaard worden.
De zakken moeten 76 kilogram (brut) wegen.
Op bevel van de Kommandantur,
Forck
Leutnant u. Wirtschaftsoffizier”
Dit bericht werd wekelijks geafficheerd en herhaald, ook in de kranten.
In 1919 werd De Wolf-Cosyns dan ook gebruikt als ‘verkoopsruimte’.
We lezen in de Volksstem van 21/2/1919 :
“320 paarden en muilezels voortkoende van het Canadeesch leger, door tusschenkomst van de aangestelde deurwaarders, ter mouterij De Wolf-Cosyns, Gentschestraat, Aalst.
Deze dieren worden verkocht zonder waarborg voor gebreken. Zij mogen binnen het jaar niet verkocht worden zonder de toelating van de bevoegde Kommissie.
10 per honderd zullen voor de onkosten geëischt worden.
Komptante betaling.
De koopers moeten zich voorzien van teugels. De aankoop is vrij voor iedereen, alleen de paardenhandelaars zijn uitgesloten.
De merriepaarden mogen niet gedekt worden door hengsten van ’t zwaar Belgisch trekras.”
Op 21 maart hetzelfde bericht, maar toen waren er nog maar 250 meer beschikbaar.
Op 21 mei van datzelfde jaar verkocht men nog ‘eenige Hollandsche melkkoeien’
De daaropvolgende jaren verkocht men ‘eerste kwaliteit van nieuw hooi’ en ‘turfstrooisel’
Terwijl deze aankondigingen in het Nederlands gebeurden om ook de ‘lager geschoolden’ te bereiken werden vacatures voor het bedrijf vaak uitgeschreven in het Frans, om daar al enig onderscheid te kunnen maken in de standing van de sollicitant.
Zo bijvoorbeeld : LA FIRME DE WOLF-COSYNS, s.a 80 rue de Gand, demands employé(e) correspondant(e) francais, flamand et bor.res notions de comptab'ilité. Référen ces exigées, libre service militaire.
Op 1 juni 1926 wordt de maatschappij de “S.A Firme De Wolf- Cosijns” gesticht. Het doel van deze firma was om handel te drijven in alle vormen van hop, granen, zaden van alle aard, mout, dierenvoeding en meststoffen.
In 1930 werd uitgebreid. Op de foto uit 1935 zien we in het midden naast de 'ast' het zogenaamde ‘kasteeltje’. Op de achtergrond is de Gentsestraat te zien.
Fritz De Wolf (voluit Fritz Gustave François Hubert De Wolf) °te Aalst op 17 juli 1874 overleed in onze stad op 7 april 1946 na een lange en pijnlijke ziekte. Hij was ondertussen oud prefekt van de H. Maagdcongregatie, voorzitter van de Kerkfabriek van de dekanale kerk van St Martinus, oud voorzitter van de commissie van openbare onderstand te Aalst, ere bevelhebber van de stedelijke vrije brandweer, voorzitter van de confederatie van de industriële mouters van België, oud voorzitter van de scheidsrechterlijke hopkamer te Brussel, oud rechter bij de handelsrechtbank van Aalst, voorzitter van de beheerraad van de Mouterijen De Wolf Cosyns NV en beheerder van verschillende andere maatschappijen.
Hij kreeg ook de titels van ‘officier in de kroonorde’, ‘officier in de orde van Leopold II’, ‘ridder in de Leopoldsorde’ en was vereerd met het Burgerlijk Kruis eerste klasse en verschillende andere nationale orden en buitenlandse eretekens.
Foto van de Fritz De Wolfkaai in 1950 :
Reeds in 1967 werden meer en meer bezwaren opgetekend over de hinder die het bedrijf aan de buurt zou berokkenen. Zo lezen we in de Gazet van Aalst van 10 juni 1967 dat woningen aan de Nieuwbeekstraat en de Arbeidstraat meer en meer onderhevig zouden zijn aan chemische neerslag, die naar men vermoedde afkomstig was van de firma. De betrokken inwoners van de wijk dienden een petitie in.
Ook in 1971 werden processen verbaal opgesteld tegen de firma als gevolg van klachten, dit maal door bewoners uit de Molenstraat. Er zou immers heel veel hinder ontsstaan zijn door het installeren van de nieuwe zuiginstallaties, die een zenuwslopend lawaai zouden veroorzaken. Ook hier had een afvaardiging van de wijk een onderhoud met de burgemeester maar dat dossier werd definitief geklasseerd in november 1972.
In 1973 bestond de Raad van beheer van het bedrijf nog volledig uit leden van de familie De Wolf. Zo behield de mouterij haar typische karakter van familiebedrijf tot in 1988.
Hier een voorbeeldje van de industriële bouwstijl die verknoeid werd door de uitbreidings- en aanbouwwerken in 1977.
Aan het einde van de ’70 er jaren werd er immers veel uitgebreid en dat was niet naar ieders zin.
Zo lezen we in ‘Vies Oilsjt’ van 1 juni 1979 :
“Alsof de kolos van Amylum nog niet groot genoeg is, staat juist over het water nog een fabriek die Mijlbeek en Aalst Centrum van elkaar weghoudt : de mouterij De Wolf-Cosyns.
Deze ‘stinkfabriek’ is – evenals Amylum – bezig een gans woonblok langzaam aan het opkomen : in de Ijzerenwegstraat bezit deze reeds een resem huisjes en magazijntjes, die al jaren staan te verkrotten, en die men zelfs als garage niet meer wil verhuren. Daardoor zal het woonblok tussen Dender en spoorweg wegsterven en vermits geen enkel BPA dat daar verbiedt, zal er over een paar jaar een betonnen silo uit de grond rijzen die ons stadsgezicht nog wat aangenamer zal maken”.
Dat laatste was natuurlijk sarcastisch bedoeld.
Ook de volgende jaren was de kritiek op de fabriek niet weg te branden.
In 1980 lezen we in de Voorpost :
“In het centrum van de stad Aalst zijn enkele industrieën gevestigd die het steeds weer klaar spelen om de aandacht op zich te trekken wegens hun reuk- en lawaaihinder. Over Amylum en de Sulbb werd reeds veelvuldig geschreven, maar de gekende Mouterij De Wolf-Cosijn, gelegen tussen de Gentsestraat en de Arbeidstraat komt ook regelmatig in het leefmilieunieuws. Vooral de lawaaihinder van dit continuwerkend bedrijf lokte reeds heel wat negatieve kritiek uit bij een groot aantal inwoners van de Arbeidstraat en de Nieuwbeekstraat.
Begin deze week werd de omgeving supplementair belast met enorme rookwolken welke uit de fabriek opstegen. Tot zelfs op het Vredeplein was deze dikke rook merkbaar. Of dit alles niet voldoende was verspreidde deze rook dan nog een doordringende verbrande geur, die niet onmiddellijk te identificeren was.
Naar een aantal buren vermoedden was er blijkbaar in de fabriek iets misgelopen met één of andere filter.
Maar alleszins bleek maandag en dinsdag jongstleden dat de firma DWC de faam van Aalst als ‘stinkstad’ alle eer aandeed”
Hier een foto van de gebouwen in de Gentsestraat in 1980.
Begin jaren ’80 dan kende Aalst een groot aantal bedrijfsbranden. Grote delen van onder andere meubelfabriek Verbrakel en rubberfabriek De Bruyn gingen in de vlammen op, maar ook De Wolf-Cosijns kreeg af te rekenen met brand. Er werd gesuggereerd dat de bedrijven steeds meer met minder personeel trachtten te werken, waardoor ook de waakzaamheid en voorzichtigheid verminderde.
Extra kosten dus voor de firma.
Milieuhinder bleef steeds de rode draad doorheen het succes van de firma.
In 1983 werd aangehaald dat De Wolf Cosijns de mensen ziek maakt. Schepen voor leefmilieu André Dooms gaf toe dat de specifieke nijverheid van het bedrijf een probleem is inzake milieuhinder.
Dit komt niet alleen door de centrale ligging maar ook door de behandelde produkten en de verwerking hiervan, waarvoor de overheid trouwens steeds de nodige vergunningen verleende.
Nog datzelfde jaar zou een ambtenaar van het ministerie van volksgezondheid op verschillende tijdstippen stalen komen nemen om de testen in hoeverre de hinder gevaarlijk was of niet. Eenzelfde test werd ook gedaan bij Amylum.
Maar dat was niet het enige. Ook de groene vrachtwagen die constant heen en weer reed tussen de Fritz De Wolfkaai en de Gentsesteenweg bleek een doorn in het oog te zijn van milieuactivisten.
Omdat soms een deel van de lading onder de baan verloren werd, werd ook dit als een bijkomende vorm van milieuvervuiling aangeklaagd.
De komende jaren werden de labo’s vergroot en werden nieuwe silo’s opgericht ondanks bezwaren van het stadsbestuur. Uit een onderzoek was immers gebleken dat er ook inder bestond door vier ventilatoren die zonder filters het stof in de aanpalende woningen blaasden.
De oppositie die het gebied opnieuw als woongebied wouden zien, trokken echter aan het korstse eind. Het hele herwaarderingsprojekt van Aalst-Rechteroever werd aanvaard door de CVP-PVV meerderheid.
De Wolf Cosyns zou mogen uitbreiden met 20 % mits het aanbrengen van een bufferzone.
In 1985 is er dan opnieuw goed nieuws voor het bedrijf. In het Egmontpaleis te Brussel kregen de firma’s De Wolf Cosyns en NV Gilbos (Herdersem) een ‘Oscar voor de export’.
Het is de Belgische Dienst voor Buitenlandse Handel die deze ‘oscars’ uitreikte ter bevordering van de export. Als norm tot toekenning geldt de groei van de uitvoercapaciteit tijdens het voorgaande werkjaar.
Niet minder dan 130 kandidaturen werden ingestuurd, maar het was dus onze Aalsterse firma die met de eer ging lopen.
In 1988 werd Interbrew opgericht en dit bedrijf nam onder andere De Wolf-Cosijns over waardoor het familiale karakter verdween.
De basisafzetmarkten van Interbrew zijn België, Canada, Frankrijk, Nederland en Hongarije en overal geldt het sleutelwoord ”quality”.
Deze bekendheid heeft Interbrew voor een groot deel te danken aan De Wolf-Cosijns, dat ervoor gezorgd heeft dat het bedrijf geleidelijk bekendheid verwierf in heel Europa door haar kwaliteitsproducten.
In 1989 versmolt Artois Piedboeuf Interbrew zijn mouterij- aktiveit met de Aalsterse mouterij De Wolf-Cosyns. Daardoor ontstond er een groep die bij de Europese top vijf van de moutproducenten hoort. De leiding van de nieuwe groep De Wolf-Cosyns Maltings bleef wel in handen van De Wolf-Cosyns (Daniël De Wolf werd voorzitter) maar Artois Piedboeuf Interbrew verwierf een de meerderheid in de nieuwe maatschappij.
In 1990 draaide het zakencijfer rond de 1 miljard 550 miljoen belgische frankskes. Er werd in de laatste 10 jaren aan de twee vestigingen maar liefst 950 miljoen geïnvesteerd en het bedrijf blijft in elk geval de grootste mouterij van het land.
30% van de goederen worden binnen België geleverd, 30 % in Europa en 40 % in Afrika en in het Midden Oosten.
Er is op dat moment een jaarcapaciteit van 70 000 ton bleekmout, kleurmout en whiskeymout en in haar roosttrommels worden daarenboven nog eens 10 000 ton speciale mouten gefabriceerd. Daardoor komen ze ook op wereldvlak steeds in de top terecht.
De laatste jaren werd geinvesteerd in
- laboratoria voor controle en onderzoek
- een operating room, technische burelen en sanitair
- twee nieuwe kiemkasten van 75 ton
- een totale vernieuwing van 9 kiemkasten van 5 ton
- automatisatie van het weken
- automatisatie van het kieman
- enz enz
In 1991 kwamen de eerste doemberichten in de pers.
Van de zijde van Interbrew werd gesteld dat zij bereid waren om, mits enkele aanpassingen, dezelfde strategie te gaan volgen als bij sluitingen en overnames van andere brouwerijen.
Een brouwerijsluiting kan gepland worden, maar de verkoop niet.
Interbrew kon zich toen ook niet garant stellen voor wat er nadien met het personeel zou gebeuren.
De vakbonden kwamen ‘in the picture’ en er werd bij Interbrew aangedrongen op een verregaand verantwoordelijkheidsgevoel.
Er zou een beslissing moeten volgen tegen het einde van dat jaar, en indien de mouterij tegen dan niet verkocht zou zijn, werd het optie 2. Dat zou een interne re-organisatie worden, waarbij Leuven zou blijven instaan voor de mout van de pilsbieren en Aalst voor de andere mouten. In Aalst werkten toen 82 arbeiders.
Uit het jaar '91 deze foto van de mouterij :
Het werd optie 2 maar in 2000 openbaarde Brouwerij Inbev opnieuw plannen om zijn mouterij-afdelingen in Leuven en Aalst te herstructureren.
De firma had op jaarbasis toen 150.000 ton mout te verwerken. De helft werd geleverd door De Wolf-Cosijns. De directie van Interbrew liet een rendabiliteitsstudie uitvoeren en dacht er eerst aan om de afdelingen in Leuven en Aalst ofwel te behouden, te laten overnemen of een joint-venture af te sluiten.
Deze geruchten zorgden natuurlijk voor heel wat onrust bij het personeel van het bedrijf in Aalst en de vakbonden wouden duidelijkheid. De directie wou echter pas eind januari een beslissing nemen maar dat zinde de vakbonden helemaal niet.
Achttien werknemers van de afdeling in Leuven verloren al zeker hun job. In Aalst werd de toekomst van het dochterbedrijf De Wolf-Cosijns heel onzeker voor de toen nog 65 mensen die er tewerkgesteld waren (42 arbeiders en 23 bedienden).
Interbrew heeft toen wel nog investeringen gedaan maar het ging vooral over onderhoudswerken aan het ondertussen verouderde machinepark. Bij een instandhouding van de mouterijen moest vooral in Leuven fors worden geïnvesteerd.
In Aalst had De Wolf Cosijns nog een milieuvergunning tot 2011 maar ook het stadsbestuur stond niet volledig meer achter de aanwezigheid van het bedrijf in Aalst. Door de aanwezigheid van De Wolf cosijns kon het stadsbestuur het lussenplan niet voltooien, en daarenboven lag het bedrijf midden in een woonzone nabij het stadscentrum en zorgde voor geluids- en vooral geurhinder.
De vraag hierbij is natuurlijk of de hedendaagse technologie dit niet had kunnen vermijden. Kijken we maar bijvoorbeeld naar ‘het stinkkot’ in Denderleeuw of naar Tereos, waar de geurhinder serieus gedaald is na het plaatsen van filters en installaties om de geurtjes tegen te houden.
Ondanks het wereldwijde succes van Interbrew liet de firma in 2002 de fabriek in Aalst dus effectief sluiten om te verhuizen naar landen met lagere lonen. De Wolf-Cosijns was volgens Interbrew verlieslatend.
Er kwam heel wat protest tegen de sluiting van de biercultuur in Aalst aangezien met de sluiting van De Wolf-Cosijns heel wat bierbrouwers hun specifieke moutsoorten die ze bij De Wolf-Cosijns gingen halen, verloren.
De Wolf-Cosijns was immers de specialist van de variëteiten en door jarenlang onderzoek en ervaring had De Wolf de reputatie verworven om elke variëteit van mout te kunnen maken, op welk moment ook, à la tête du client.
Als kleine streekbrouwer kon je naar De Wolf stappen en zeggen: ’ik wil die kwaliteit, zo lang geëest, zo lang gekiemd. Ik wil dat mijn bier die kleur heeft en die smaak.’ De Wolf-Cosijns leverde zonder enig probleem wat men vroeg.
Op het moment dat De Wolf verdween, was dat dan ook een serieuze opdoffer voor de kleine brouwers.
Rodenbach bijvoorbeeld, één van de grote klanten. Dat bier is een typische mengeling van verschillende mouten. De Wolf had dat productieproces ‘in zijn vingers’ en was door zijn jarenlange ervaring meer geworden dan gewoon een leverancier.
Brouwers die hun mout ergens anders moeten kopen, zien een belangrijke smaakverandering in de afgeleverde producten.
Ook alle zes trappistenbrouwers van België waren klant.
Zo ook de paters van Orval . Zij kwamen een paar keer per jaar naar Aalst om de fabriek te inspecteren zodat ook zij zich konden vergewissen van de uistekende omgeving waar voor hun producten werd gezorgd.
België heeft zijn reputatie als het bierland bij uitstek vooral te danken aan de enorme verscheidenheid in biersoorten en na het verdwijnen van deze belangrijke leverancier zouden er een aantal soorten verloren gaan.
Het is goed dat een bedrijf kijkt naar zijn winst, maar Interbrew was en is nu niet bepaald een bedrijf in moeilijkheden.
De vraag is dus of De Wolf op het einde echt zo verlieslatend was. Er zijn verschillende meningen hierover. Wie zal het zeggen ?
Wat zeker is : Interbrew had al meer dan zes jaar geen frank meer in de fabriek geïnvesteerd. Men heeft de mouterij laten uitdoven en ondanks een protestmars in Aalst en een milieuvergunning tot 2011 sloot Interbrew de mouterij, na een 212-jarig, bestaan in mei 2002.
De protestmars werd gehouden in de vorm van een rouwstoet. Maar liefst 180 deelnemers onder leiding van de OBP (Objectieve BierProevers) stapte toen van de ene vestiging naar de andere. De stoet werd ontbonden op de Grote Markt en alle deelnemers konden er toen genieten van een streekbiertje … gebrouwen met de mout van De Wolf-Cosyns.
De plannen waren eerst om appartementen en lofts maken van de oude fabriek. Een fabriek midden in de stad is immers niet meer van deze tijd, en er waren dus ook de klachten over geluids- en geurhinder.
De gebouwen stonden er een tijdje verlaten en verwaarloosd bij. Tot begin december 2014.
Achter de gevel van de voormalige mouterij in de Arbeidstraat opende woonzorgspecialist Senior Assist een woonzorgtoren met een woonzorgcentrum, een zorghotel en enkele assistentiewoningen. Het woonzorgcentrum biedt plaats aan 130 personen. In De Mouterij kan je in de kamers voor kort verblijf ook herstellen na een operatie.
Met het verdwijnen van het bedrijf en het gebouw verdween niet alleen een belangrijk aantal arbeidsplaatsen, ook het zicht van de stad zou ingrijpend veranderen.
Wie herinnert zich immers niet de typische gevel van het gebouw …
De gevel met neogotische en neorenaissance-invloeden was een ontwerp van de toenmalige stadsbouwmeester Julius Goethals, die voor een groot deel het gezicht van de zich uitbreidende stad mee bepaalde. Zo stond hij ook in voor de restauratie van het Belfort, van St-Martinuskerk, van H. Geestkapel en van de Borse van Amsterdam. Daarnaast stond hij ook in voor de bouw van het Kapucijnenklooster, het ‘nieuw’ hospitaal, de Meuleschettekapel, de neogotische oud-hospitaalvleugel, de kerk en de pastorij van Mijlbeke, vele burgerwoningen in de Dirk Martensstraat, arbeiderswoningen in de wijk Guldenboomplein en nog vele andere opdrachten binnen en buiten Aalst.
Deze gevel werd wel geïntegreerd in de nieuwbouw, waardoor toch niet alles is verloren gegaan.
De in het oog springende voorgevel van het graanmagazijn aan de destijds drukke kaai van de toen pas gekanaliseerde Dender illustreerde zowel de industriële expansiedrift van Aalst als de groei van het hopbedrijf.
Met de bouw van het nieuwe rustoord verdween dus ook een stukje geschiedenis uit de stad. Ook de Couverture werd in die periode volledig afgebroken. Deze vroegere textielfabriek werd jaren na de sluiting in 1957 gebruikt als feestzaal en nadien als carnavalswerkhal. Na de bouw van de huidige werkhallen aan de Hoge Vesten diende het gebouw nog als museum voor de Privat Fire Brigade.
Het oude gebouw van het graanmagazijn aan de Fritz De Wolfkaai dateert uit 1883. Bij verbouwingen in 1934 werd er verbouwd maar de oude gevel bleef wel bewaard.
Na het verdwijnen van De Wolf werd het gebouw, dat trouwens niet beschermd is, gerestaureerd en werd ingedeeld in 16 loften. Op de bovendste verdiepingen werden delen aangebouwd die voorzien zijn van grote daktuinen.
De aangebouwde silos opzij en achteraan werden afgebroken en op de daardoor vrijgekomen gronden werden 13 ruime appartementen en een ééngezinswoning gebouwd. De binnenkoer en tuin werden ommuurd.
Het ontwerp van de nieuwgebouwde gedeelten is van architect Willy Peynsaert uit Aalst.
Een ‘loft’ is een ruime wooneenheid opgenomen in de structuur van een bestaand pand dat voorheen een andere bestemming had.
De restauratie gebeurde volgens CASCO.
CASCO betekent dat het gebouw eerst structureel aangepakt is en de binnen afwerking nog dient te gebeuren. De gemeenschappelijke delen worden volledig afgewerkt en de nutsvoorzieningen worden tot elke woning gebracht. Van hieruit kan de koper naar eigen inzicht en met eigen aannemers beslissen over de afwerking.
De naam ‘mouterij’ blijft in de Gentsestraat wel verder leven in de daar geopende Carrefour die de naam ‘Carrefour express Aalst Mouterij’ meekreeg.
Hier de evolutie van de gebouwen :
in 2006
in 2007
 |
| Gentsestraat |
 |
| Gentsestraat |
in 2013 (tegenwoordig 'Carrefour')
 |
| Gentsestraat |
Ik zal, net zoals zoveel duizenden andere Aalstenaars, de geur nooit vergeten als er gebrande mout gemaakt werd. Van aan het Keizersplein tot over de Gentse Steenweg, de ganse school, buurt en stad kon ‘meegenieten’ van die indringende geuren.
Op bepaalde momenten kon men ook een dichte ‘mist’ zien ...
Uiteraard waren tijdens het verval ook hier de zogenaamde 'urbexers' actief. Dit zijn de mensen die oude gebouwen gaan fotograferen in de toestand waarin ze achtergelaten zijn. Ook voor De Wolf-Cosijns was dat niet anders. Hieronder enkele foto's van het interieur ...
Bronnen :
foto graanmagazijn De Wolf : Tijl Vereenooghe via ArcheoNet Vlaanderen
foto’s interieur : hullabaloo.be
foto 1935 – Marc Van de Meersche (toen hoofdelectricien)
foto 1877 : nl.geneanet.org/prentbriefkaarten/view/23898#0
fotos 2006-2007 : Bart Ravyts
gva 22/12/2000De Voorpost 30/4/1976 – 26/8/1977 – 27/6/1980 – 3/7/1981- 9/10/1981- 12/6/1991
De Voorpost 10/1/1986 – 6/4/1990
De Denderbode 11/9/1892
De Aankondiger 11/4/1946
foto plannetje Fritz De Wolfkaai
tekstaffiche 11/9/1917
pipenpoy.be
Nieuwe gazet van Aalst 4/11/1983 – 16/3/1984 – 10/6/1967
De gazet van Aalst 10/6/1971 – 4/11/1972 - 30/12/1983 – 26/10/1984
Vies Oilsjt 1/6/1979
foto slachthuis : Delcampe (‘Metzgerei’ Aalst)
heemkundige kring Erpe-Mere
HLN 26/11/2014
Geen opmerkingen:
Een reactie posten