Gezien carnaval extra vroeg viel, waren ook de voorbereidende activiteiten natuurlijk veel sneller van start gegaan. En één van die activiteiten was natuurlijk de verkiezing van prins carnaval.
De Aalsterse kranten stonden hierdoor eind 1988 al volgeschreven.
In eerste instantie kwamen twee kandidaten opdraven. Dit waren Frank Van Rijmenant en Adolf Ottoye.
Het Feestcomité besloot echter om de inschrijvingstermijn te verlengen, en er kwamen zich na deze oproep nog maar liefst drie kandidaten aanmelden.
Dat waren Peter Roelandt ‘De Sjoe’ die het vorig jaar niet kon halen tegen Maurice De Smedt, en de twee dames Odette Scheerlinck en Christiane De Strooper.
Dat zich ook dames aan konden melden, was het resultaat van een wijziging in het reglement.
Mocht een vrouw de titel krijgen, dan zal zij niet de titel ‘prinses’ krijgen, maar zal ze wel gewoon ‘prins carnaval’ worden genoemd, net zoals de vrouwelijke 'burgemeesteres' ook gewoon ‘burgemeester’ is.
De twee vrouwen konden rekenen op een achterban die in het carnavalswereldje heel goed thuis was. Chrisiane was de echtgenote van prins Michel, die de titel maar liefst 3 maal in de wacht heeft gesleept, en Odette was de vrouw van prins Goeby. Het staat dus buiten kijf dat de twee het klappen van de zweep kenden en heel goed wisten wat er hen te wachten stond.
Met deze grote opkomst van maar liefst vijf kandidaten zat het Feestcomité wel wat verveeld, en er werd opnieu besloten om een preselectie te maken. De bespreking hieromtrent zou gebeuren achter gesloten deuren en enkel enkele leden van het Feestcomité, enkele leden van de gemeenteraad en een paar vertegenwoordigers van de pers waren toegelaten.
De preselectie vond plaats op donderdag 24 november in de trouwzaal van het stadhuis.
Zes juryleden beslisten over wie wel en wie niet zijn/haar kans kon wagen voor de uiteindelijke titel. Slechts 3 kandidaten zouden worden toegelaten.
Een heleboel vragen werden gesteld, en de commentaren waren natuurlijk navenant …
- Was het nu echt nodig om de inschrijvingstermijn te verlengen?
- Had men niet genoeg met de twee oorspronkelijke kandidaten die hun kandidatuur binnen de eerst vooropgestelde termijn ingediend hadden?
- Was het nu echt nodig om ook nog vrouwen toe te laten aan de verkiezingen ?
- Is het Feestcomité niet de dupe geworden van zijn eigen beslissingen ?
Enkele leden in het Feestcomité opperden zelfs – gelukkig was dit maar om te lachen – om de bloemenfeeverkiezing dan ook maar opnieuw in te voeren, en die dan ook open te stellen voor mannelijke deelnemers.
Uiteindelijk mochten Christiane, Frank en Peter door naar de eigenlijke verkiezingen.
De verkiezing zelf verliep vol spanning van het begin tot het einde. Dat Frank Van Rijmenant het uiteindelijk haalde zou ook liggen aan het feit dat het publiek vaak kiest voor de underdog, hoewel dat niets van zijn capaciteiten mag afdoen natuurlijk.
Er werd eerst trouwens gemompeld dat het Feestcomité zich achter Christiane zou scharen, die de topfavoriete was, maar dat bleek helemaal niet zo te zijn. Er werd bij de telling nauwelijks een verschil opgetekend tussen haar en Frank. Bij ‘De Sjoe’ was het vuur er blijkbaar wel wat uit, want het was heel duidelijk van bij het begin van de show dat hij niet meer zou meedingen naar de uiteindelijke overwinning.
Frank was in die positie van 'underdog'' terecht gekomen door enkele uitlatingen die hij deed op Radio Hofstade, en de daaropvolgende replieken van burgemeester De Maght.
De strubbelingen waren begonnen toen Frank hij zich tijdens een interview op Radio Hofstade enkele ‘verkeerde dingen’ had laten ontvallen over de burgemeester ‘Any De Maght’.
Frank zou wel mondeling zijn excuses hebben aangeboden met de woorden ‘dat hij nog jong was’, en ‘dat het zeker niet kwaad bedoeld was’, maar daarmee bleek de kous dus niet af te zijn.
Via het Feestcomité werd hij verzocht zijn kandidatuur in te trekken uiterlijk voor de Driekoningenviering van 6 januari.
Frank veegde daar - uiteraard - zijn ‘Oilsjterse botten’ aan en verscheen toch in de krypte, getooid met het kandidatenlint. Hij verontschuldigde zich nogmaals publiekelijk, maar voegde er wel fijntjes aan toe ‘dat hij alleen maar gezegd had, wat iedereen zegt’.
Uiteraard zou ook die uitspraak geen positieve rol spelen in zijn verkiezing, hoewel deze uitspraken er wel voor zorgden dat er zich heel wat karnavalsprominenten achter hem schaarden.
Zou er dan toch een verkiezing volgen met 3 kandidaten ?
Op zaterdag stelde de burgemeester dat Aalst rekent op een begrijpende burgemeester, maar op maandag volgde dan toch een andere mededeling :
“Het college van burgemeester en schepenen, in vergadering op maandag 9 januari 1989 nam kennis van het advies van het Stedelijk Feestcomité betreffende de kandidatuurstelling voor prins carnaval 1989 van de Heer Frank Rijmenant.
Het college betreurt evenzeer de uitlatingen van de heer F. Van Rijmenant.
Meer nog : zijn lasterpraat doet afbreuk aan de typische humor en satire eigen aan de Aalsterse Carnavalisten en zetten het Feestcomité en het stadsbestuur aan tot het herdenken van de rol van prins carnaval in het grootste Belgische carnavalsgebeuren.
Dergelijke uitlatingen schaden de geest van carnaval en zijn zeker een kandidaat Prins Carnaval onwaardig.
De burgemeester en het college achtten de organisatie zelf van carnaval veel belangrijker dan het wangedrag van een individu. Zij wensen geenszins beslissingen te nemen die de carnavalssfeer zouden verbrodden en laten derhalve de heer F. Van Rijmenant toe mee te dingen naar de titel van prins carnaval 1989.
Het gebeurde zal wel aanleiding zijn tot het herdenken van het ‘Prijs zijn’ in onze vastenavondstad”.
Vuurwerk dus in onze stad, want zowel Frank als Annie hadden zich hierdoor (ongewild) in een lastig parket gewerkt.
De verkiezing stond dan ook volop in de kijker, en nog nooit meldde er zich ooit zo veel volk in de Keizershallen als nu.
Zowat 3000 mensen werden binnengelaten, en nog heel wat belangstellenden stonden buiten in lange files, in de hoop toch nog binnen te kunnen geraken.
Supporters van de drie kandidaten, die elk 600 kaarten aan de man hadden gebracht, maakten van het gebeuren een echte heksenketel, met gefluit, geroffel, gezang ...
‘Wij willen Frank’ werd afgewisseld met awoertgeroep.
Herhaalde oproepen tot sportiviteit van presentator Kamiel Sergant kenden maar weinig respons, en zelfs de oproepen van de kandidaten zelf om de kalmte te bewaren, zorgden niet voor meer rust.
Het was heel duidelijk dat, mocht Frank het onderspit delven bij de juryleden, het hek helemaal van de dam zou zijn en men zich aan het ergste zou moeten verwachten.
Christiane deed eigenlijk in eerste instantie mee als weddenschap. Eens ze écht mocht meedoen echter, wou ze wel tot het uiterste gaan, en het werd dan ook een prachtige show.
Peter Roelandt, alias ‘De Sjoe’, een ongehuwde 24-jarige ex-postbode, bleek de lieveling van ale cafébazinnen te zijn.
Hij werd vorig jaar derde en hoopte dit jaar uiteraard op meer, hoewel hij maar al te goed besefte dat de perikelen rond frank niet in zijn kaarten zouden spelen.
Frank zelf, de man die volgens sommigen dus niet had mogen meedoen, zou aan zijn show via sponsoring zowat 2 tot 300 000 franken hebben gespendeerd. Hij zou eerlang in het huwelijksbootje treden met ex-ajuinprinses Anouk Buys.
De show zelf dan :
Alle drie trokken ze een verplichte opdracht met steeds Kamiel als tegenspeler.
- Christiane moest zich tegen ‘agent’ Kamiel weren als ze na een lange carnavalsnacht in het zakje moest blazen.
- Frank moest repliceren op een Russische tafelrede uitgesproken door … Kamiel.
- De Sjoe mocht als prins carnaval niet binnen op de receptie in het Belfort omdat de politiekers eerst moesten eten en drinken.
Geen van de drie gooide hiermee grote ogen, en tot hiertoe was er dan nog geen verschil in puntenstand te vermoeden.
De punten van de jury werden trouwens maar meegedeeld na de ‘vrije optredens’ omdat daardoor het stemgedrag in de zaal niet zou kunnen beïnvloed worden.
Christiane had duidelijk werk gemaakt van haar decors met zes draaiende kiosken, waarop politici en carnavalisten werden aangepakt. Haar zingen was echter niet ‘om over naar huis te schrijven’, en bovendien werd ze permanent onderbroken door awoertgeroep en ‘wij willen Frank’-kreten.
Zij had nochtans tijd noch moeite gespaard om haar show quasi professioneel af te werken.
Eerder naar de sexy kant verscheen ze in een bananenrokje met een bh van kokosnoten.
Ze werd in haar show bijgestaan door ‘Michael Jackson’ en zijn maat, die met hun acrobatische dansen nog meer kleur verleenden aan het gebeuren.
Bovendien was het gebruik van talloze spots, laserstralen en een apotheose met vuurwerk de letterlijke klap op de vuurpijl.
Frank had enige problemen en had een moeilijke start omwille van technische problemen. Ook hij had een indrukwekkend decor, maar het bleek iets minder functioneel te zijn dan dat van Christiane.
Hij bewoog zich als vrouw tussen de mannen, en liet ook Annie De Maght en Willy Van Mossevelde over het grote podium betreden. Hij kreeg in elk geval het publiek op de hand, zowel de Aalstenaars zelf als de niet –Aalstenaars die uit alle mogelijke hoeken kwamen. Zijn ‘hey Annieken, ge wetj da’k a geiren zing’ en de ‘konoinendans’ … Iedereen kan ze nu nog meezingen, de meestampers van dat ogenblik.
De Sjoe stelde zich tevreden met als attribuut een reusachtige lei met zijn naam erop geschreven. Hij bracht heel vlotjes een vocale ode aan ‘Oilsjt’ met ‘Oilsjt men Oilsjt’ en ‘Weir zingen in ‘t Oilsjters’.
Het ontbrak wel aan motivatie en de show duurde ook al bijlange niet zo lang als bij de andere twee kandidaten. .
De uiteindelijke show viel echter wat tegen, en er bleek niet veel inzet meer te zijn.
De tienkoppige jury stemde als volgt
- 82 punten voor Frank
- 81 punten voor Christiane
- 67 punten voor de Sjoe.
Uit de zaal kreeg Frank 1059 stemmen, Christiane 873 en de Sjoe moest het stellen met 679.
Dank zij het gebruik van een coëfficiënt werden de punten ‘herrekend’ en kon de volgende einduitslag worden opgetekend :
Frank won met 1885 punten.
Christiane werd eervol tweede met 1649 punten, en
De Sjoe werd derde met 976 punten.
De burgemeester kon aan Frank de tekens van waardigheid niet uitreiken, want zij was (samen met haar collega’s van de PVV) ‘verontschuldigd’.
Ook het feestcomité verdween meteen na de overhandiging van de scepter van het toneel.
Achteraf stelde Annie De Maght dat ze zich nog niet over het gebeuren kon uitspreken.
‘Het gaat hier over een functie en niet over een persoon’ werd verklaard.
Het zou bovendien zo zijn dat het stadsbestuur eerst de uitslag nog officieel zou moeten aanvaarden.
Dat gebeurde dan toch, en zo werd Frank ook voor de stad ‘de prins van 1989’.
Bij de opening van de Winterfoor dat jaar zaten de burgemeester en Frank trouwens naast elkaar en was er op het eerste zicht geen vuiltje meer aan de lucht.
Tijdens de carnavalsraadzitting overhandigde de burgemeester in plaats van de stadssleutels een koevoet aan de nieuwe prins. Volgens haar was hij immers ‘goed in het instampen van deuren’.
In zijn speech haalde Frank ook de problemen aan die er geweest waren en pleitte hij voor een volledige scheiding tussen carnaval en politiek.
Voor het overage werd het een vrij ‘normaal’ prinsenjaar, met voor- en tegenstanders, maar dat hoort er nu immers bij.
Frank werd trouwens de eerste prins die een metalen speld aanbood aan de carnavalisten.
Reeds in 1986 brak Patrick De Neve met een Aalsterse traditie en nam afscheid als prins carnaval met een ongewone beslissing : hij trad niet toe tot de Prinsencaemere, zoals gebruikelijk was.
In 1989 werd zijn voorbeeld vlotjes gevolgd door Frank Van Rijmenant en samen richtten zij een alternatieve 'Prinsengarde' op.
Ook Michel Heck (prins '91) zou laten weten tot deze ‘nieuwe garde’ toe te treden.
In 1992 kreeg men in de trouwzaal van Aalst trouwens bijna een heruitgave van het debacle en dit ter gelegenheid van de traditionele Prinsjesdag.
Tijdens de plechtigheid spaarde voorzitter Frank Van Rijmenant zijn kritiek niet op de ‘Prinsencaemere’, en deed zijn naam van ‘flapuit’ en ‘opposant’ opnieuw alle eer aan.
In 1995 trok Frank zich terug uit de Prinsengarde, waardoor Patrick De Neve de nieuwe voorzitter werd. Ondertussen waren ook Michel Heck, Werner Kinoo en Paul Kinoo lid geworden van de vereniging maar de creativiteit van Frank werd toch gemist.
Niet voor lang echter want in 1999 keerde Frank terug naar de Prinsengardeen tot op vandaag is hij nog steeds één van de drijvende krachten binnen de vereniging.
In 2019 werd Frank op Prinsendag geëerd omdat hij 30 jaar Prins was, wat even lang was als het bestaan van de Prinsengarde. Hij kreeg van de Prinsengarde een kleine versie van zichzelf cadeau.
Frank (°25/04/1965) heeft zich ondertussen al heel dikwijls verdienstelijk gemaakt door het schrijven en zingen van ontelbare carnavalshits.
Hij was voor de verkiezingen trouwens al gekend in het playbackcircuit en werd in 1986 zelfs Belgisch kampioen. Ook was hij imitator van onder andere Ben Kramer en in de carnavalswereld had Frank reeds zijn sporen verdiend bij Pertotal en De Destereers, toen hij in 1987 aankondigde dat hij Prins Carnaval wou worden.
Het was Yvan De Boitselier (kleinzoon en zoon ‘van’ en zelf prins in 2020) geweest die Frank op dit idee gebracht heeft. Iets waar hij nog even wou mee wachten, hoewel hij dat jaar wel al te zien was op de Aalsterse Avond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten