Burgemeesters van Aalst : 1988 - 2006 Annie De Maght

Antonia (Anny, Annie) De Maght-Aelbrecht (Meldert, 6 juli 1943) is een voormalig Belgische politica voor de PVV, diens opvolger de VLD en vervolgens voor Blauw.

Ze is geboren in de wijk Klaarhaag (eigenlijk Meldert, maar parochiaal Moorsel). Het gezin verhuisde na de oorlog naar Moorsel, en vader Remi belandde in de dorpspolitiek. 
Voor de verkiezingen van 1952 stond hij op de lijst van de Witte Partij en werd hij verkozen als raadslid van Moorsel. Toen hij in 1958 nog een vervolg kon breien aan zijn carriere deed hij dit als schepen van Onderwijs. 

Anny volgde tot haar 11 jaar les aan de zusterschool in Moorsel, en ging daarna op internaat naar Laken om er de richting Grieks-Latijn te volgen aan het Koninklijk Lyceum. 
Na de middelbare school koos ze voor de opleiding regentaat wetenschappen-aardrijkskunde en ging na haar studies als interim aan het werk aande normaalschool van Laken. 
Uiteindelijk werd ze in 1965 aangenomen aan het instituut Funck in Brussel. Eerst als interim, maar ze kon blijven en kreeg er een voltijdse opdracht.

Ondertussen leerde ze Alfons De Maght kennen, en ze traden in het huwelijk op 14 mei 1965.
Na het huwelijk verhuisden ze naar Asse, maar uiteindelijk keerde ze toch terug naar haar roots : Meldert.  Het gezin  kreeg twee dochters : Martine en Petra.

Ze ambieerde niet meteen een politieke carriere, na al wat ze had gezien bij haar vader, maar toen ze door Louis D'Haeseleer werd gevraagd om op de provinciale lijst van de PVV te staan, ging ze toch op het aanbod in.
Ze kreeg 1240 voorkeursstemmen en werd zo zelfs eerste opvolger voor de Provincieraad. Toen raadslid Luc Van den Neste hier verdween, werd ze het eerste vrouwelijke provincieraadslid van de PVV.

Bij de verkiezingen in 1972 werd ze verkozen als provincieraadslid.

De populariteit van Anny groeide en ze mocht deze termijn verlengen.

Na het ontslag van eerste minister Leo Tindemans, in 1978 werden er vervroegde verkiezingen georganiseerd, en Anny stond toen op de 1e plaats voor de provincieraadsverkiezingen in het kanton Aalst.

Ze moest toen enkel Raymond Uyttersprot laten voorgaan, maar bleef haar functie als provincieraadslid wel behouden.

Ook bij de verkiezingen van '81, '85 en '87 behaalde ze grote successen, en zo komt het dat ze tot in 1991 in de provincieraad van Oostvlaanderen zou blijven zetelen.

In 1977 werd ze schepen van huisvesting, leefmilieu en grondregie van Groot Aalst. Met Anny werdd er ook steeds maar meer aandacht besteed aan leefmilieu. Zo werd het glas- en papierafval voortaan afzonderlijk opgehaald van het overige huisvuil. 

Ze wisselde de plastieken vuilniszakken in voor papieren exemplaren,, maar moest na protest toch even de klok terugdraaien en terug overgaan naar plastiek.

Ook was ze voor een belasting op verkrotting, maar deze zou er niet komen tijdens haar ambtstermijn.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 10 oktober 1982 stond ze op de derde plaats op de lijst van de PVV. Zij haalde een goede score, maar het was D'Haeseleer die met de pluimen, en de burgemeestersherp zou gaan lopen. Anny werd voorgedragen als eerste schepen, met de bevoegdheden openbare werken, ruimtelijke ordening en technische dienst.

In deze functie zorgde ze onder andere voor een nieuwe zittribune voor 'den Iendracht'. In mei 1984 werd hiervoor de eerste steen gelegd.

In december 1983 moest Anny burgemeester Uyttersprot vervangen als dienstdoend voorzitter van de gemeenteraad. Tijdens deze gemeenteraad wou ze de oppositie niet aan het woord laten, en de woedende leden van de VolksUnie en de Socialistische Partij verlieden de gemeenteraad.

Als schepen van openbare werken was ze ook betrokken bij de bouw van het cultureel centrum De Werf, de nieuwe feestzaal in de Keizershallen en de heraanleg van de Houtmarkt en de Moorselbaan. 

Ze kon, wegens besparingen, eigenlijk enkel afwerken wat er voorheen reeds was beslist.

In 1988 stelde ze voor om een ondergrondse parking onder de Hopmarkt te maken, maar dat voorstel kwam er toen niet door.

Toen Raymond Uyttersprot in 1987 werd opgenomen in het ziekenhuis, werd ze vervangend burgemeester. 

Deze functie werd na het overlijden van de burgemeester verlengd, tot de aanstelling van Marcel De Kerpel in juni 1987.

Ze had echter de smaak te pakken, en voor de gemeenteraadsverkiezingen van 1988 werd ze door de PVV naar voren geschoven als lijsttrekker.  Samen met de SP en de Vrije Demokrateen zouden ze een nieuwe coalitie vormen. Anny behaalde het grootste aantal voorkeursstemmen, over alle partijen heen, en ze werd op 1 januari 1989 benoemd als eerste vrouwelijke burgemeester van Aalst.

1989 zou trouwens een woelig jaar worden. Kandidaat prins carnaval van dat jaar, Frank Van Rymenant, liet zich in een interview door Radio Hofstade, enkele uitspraken ontvalllen over Anny.

Zij voelde zich hierdoor persoonlijk aangevallen en het Feestcomité vroeg aan Frank om zijn kandidatuur in te trekken. De burgemeester besloot zelfs om klacht in te dienen wegens laster en eerroof. 

De kandidatuur werd niet ingetrokken, en de zaak werd doorgeschoven naar het schepencollege. 

Frank nam uiteindelijk deel aan de verkiezing en werd prins carnaval 1989.

In plaats van de stadssleutel kreeg hij echter een koevoet, met de boodschap 'voor Frank een noodzakelijk gereedschap om niet verder nog allerhande deuren te moeten instampen'. Hij kreeg van de burgemeester ook een pluchen konijn met de boodschap 'een dier met twee lange oren en een dikke nek'

Na de verkiezingen van 1994 kon de coalitie VLD-SP verder gezet worden, en Anny begon aan haar tweede ambtstermijn. Nog nooit kreeg een kandidaat zo veel voorkeurstemmen bij de gemeenteraadsverkiezingen in Aalst ... 9307 aub ... men zegge het voort ...

Anny had een heel groot karnavalshart, en kon daardoor natuurlijk rekenen op heel veel sympathie van de carnavalisten. 

Het is onder haar bestuursperiode dat het prijzengeld voor de groepen omhoog ging, en de carnavalswerkhallen aan de Bergemeersen werden opgebouwd. Het is ook zij die de traditie 'koffiekoeken op woensdagmorgen na carnaval' startte. 

Echter ook een puntje van kritiek. 

Eind 1998 werd beslist door de burgemeester en schepencollege dat er een verbod zou komen op uitgaanswagens in de feestzone. 

Toen de carnavalisten hiertegen wouden protesteren en het woord wilden nemen tijdens de gemeenteraad in december, werd hen dit geweigerd. Uiteindelijk werden de carnavalisten uit de zaal gezet door de politie.

De Maght koos voor een centrale muziekinstallatie op de Grote Markt. Terug carnavalsmuziek in plaats van 'house' en 'bosj'. 

Voor carnaval van 2000 werd in samenspraak met Tony Swings (prins van dat jaar) beslist om toch 5 pompiers toe te laten op de Markt.

Eind de jaren 90 stevende de Aalsterse basketbalploeg Okapi Aalst af op een faillissement. De Maght wilde de ploeg redden van de ondergang en investeerde in de club. Ze stelde zich persoonlijk garant voor de spelerslonen en ging op zoek naar leningen en schenkingen om de club te redden. De schulden bleven zich echter opstapelen, waarop Okapi Aalst een regeling trof omtrent de steeds groter wordende schuld. De Maght werd daarop door gemeenteraadslid Joos Callebaut beschuldigd van corruptie, omdat ze haar private acties door zou getrokken hebben naar de politiek. 

De oppositie vroeg haar te kiezen tussen het burgemeesterschap of het beheer van Okapi en Eendracht Aalst.
Ze moest zich voor de rechtbank van koophandel gaan verantwoorden voor een wisselbrief van 2 000 000 BEF aan Okapi, maar alles bleek uiteindelijk toch in orde te zijn.

In 2000 was De Maght een jaar buiten strijd wegens een hartaderbreuk.
Uiteindelijk kon ze toch de eed afleggen op 16 februari 2001.

Men bleef echter met twijfels zitten omtrent het Okapi-verhaal en er kwamen parlementaire vragen over haar eedaflegging. 

Minister van binnenlandse zaken Antoine Duquenne antwoordde dat er geen officiele vraag was gekomen over de parlementaire onschendbaarheid van Anny en dat er in het belang van de stad niet langer kon gewacht worden op de benoeming van een burgemeester.
Case closed dus.

Het resultaat van de verkiezingen van 2004 was voor de VLD absoluut geen succes. Sinds lang waren ze niet meer de grootste partij in Aalst, en de Aalsterse VLD-voorzitter Michel De Gols wees hiervoor met een beschuldigende vinger naar Anny De Maght. 

De VLD Aalst belegde hierop een spoedvergadering, waarop beslist werd om Anny De Maght nog te blijven steunen voor de huidige bestuursperiode, waarin ze nog tot 2006 burgemeester van Aalst was voor de VLD. In werkelijkheid was de partij nog meer verdeeld, met langs de ene kant Anny De Maght en aan de andere kant Michel De Gols

Uit onvrede met de lijstsamenstelling in Oost-Vlaanderen voor de Vlaamse verkiezingen van 2004 stapte zij uit de VLD. 

De Maght kreeg een derde plaats op de kieslijst aangeboden, maar ging niet akkoord met de opvolger op de vierde plaats. Ze vond dat dit een Aalstenaar moest zijn. 

Eind december 2005 startte De Maght dan de beweging Blauw, die zich afzette tegen de interne vetes bij de VLD. Op 1 april 2006 schrapte VLD De Maght uit de partij.

Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2006 kwam zij in Aalst op met deze scheurlijst Blauw. Ze kreeg het meeste aantal voorkeurstemmen van alle Aalsterse kandidaten, maar belandde wel in de oppositie. Wel nam ze 5 zetels van de VLD af, die opvallend minder goed scoorde. 

Op 19 december 2006 besliste ze, na een tweede hartoperatie in november, haar politieke loopbaan stop te zetten.

In juli 2011 werd bekend dat haar partij Blauw en Open Vld opnieuw de krachten bundelden, en dit na een samenwerking met lijst Dedecker in 2007.

Op 11 juni 2004 werd zij benoemd tot commandeur in de Leopoldsorde. Anny De Maght werd vaak een sociaal-liberaal genoemd.

Haar loopbaan binnen het Vlaams parlement : 

Fracties

VLD (13 juni 1999 - 12 juni 2004)

VLD (21 mei 1995 - 12 juni 1999)

VLD (15 november 1992 - 20 mei 1995)

PVV (7 januari 1992 - 14 november 1992)


eresecretaris van het Vlaams Parlement (sinds 22 juli 2004)

Vlaams volksvertegenwoordiger Kieskring Aalst-Oudenaarde (13 juni 1999 - 12 juni 2004)

Bureau (secretaris 13 juli 1999 - 6 juli 2004)

Uitgebreid Bureau (secretaris 13 juli 1999 - 12 juni 2004)

Commissie voor Leefmilieu, Natuurbehoud en Ruimtelijke Ordening (plaatsvervangend lid 27 september 1999 - 12 juni 2004)

Commissie voor Openbare Werken, Mobiliteit en Energie (plaatsvervangend lid 27 september 1999 - 12 juni 2004)

Commissie voor Binnenlandse Aangelegenheden, Huisvesting en Stedelijk Beleid (vast lid 27 september 1999 - 12 juni 2004)

Commissie voor Reglement en Samenwerking (vast lid 27 september 1999 - 12 juni 2004)

Interparlementaire Commissie van de Nederlandse Taalunie (lid 27 september 1999 - 21 mei 2001)

Informatieve Commissie ad hoc (dioxinecrisis) (plaatsvervangend lid 29 juli 1999 - 20 september 1999)

Vlaams volksvertegenwoordiger Kieskring Aalst-Oudenaarde (21 mei 1995 - 12 juni 1999)

Commissie voor Leefmilieu en Natuurbehoud (vast lid 4 juli 1995 - 12 juni 1999)

Werkgroep Gelijke Kansen voor Mannen en Vrouwen (vast lid 7 februari 1996 - 12 juni 1999)

Commissie ad hoc Armoede en Uitsluiting (vast lid 28 januari 1997 - 20 april 1998)

Werkgroep Gelijke Kansen en Emancipatie (vast lid 4 juli 1995 - 6 februari 1996)

Interparlementaire Commissie van de Nederlandse Taalunie (lid 4 juli 1995 - 24 oktober 1995)

Lid Vlaamse Raad (7 januari 1992 - 20 mei 1995)

Commissie voor Leefmilieu en Natuurbehoud (plaatsvervangend lid 10 juni 1992 - 20 mei 1995)

Commissie voor Binnenlandse Aangelegenheden en Ambtenarenzaken (plaatsvervangend lid 5 mei 1994 - 20 mei 1995)

Werkgroep Vrouwen (vast lid 20 februari 1992 - 20 mei 1995)

Commissie voor Leefmilieu en Natuurbehoud (vast lid 21 januari 1992 - 9 juni 1992)



Bronnen:

De Standaard 5 september 2006