Lieven Piron en Laila - WAF & OMRI

Lieven studeerde fotografie aan de Kunstacademie in Gent, en is actief als graffitikunstenaar sinds 1992.

Hij werkte onder andere voor de bedrijven Opel/Redbull/Lee cooper/I-art hotels/nmbs/Fortis en voor talrijke evenementenburo's , scholen, enz.

Hij is lid van Kunsthuis XIII – Artiestencollectief Vzw en medewerker aan het project  ‘Molens van Aalst’

Volgens Waf kan men veel meer mensen bereiken met een tekening. Ze geven saaie plekken vaak een beetje meer kleur, en laten mensen vaak iets verder nadenken. Lieven en zijn vriendin Laila worden door weinig mensen bij hun echte naam genoemd. Iedereen noemt hen Waf en Omri. Die namen kozen ze zelf. Ze schrijven die namen onder hun graffiti.

Waf ‘verveelde’ zich een beetje op school, en haalde daardoor vaak streken uit.

Natuurlijk kreeg hij daardoor heel veel straf.

Op een dag vond hij een spin, en spoot er haarlak op. De haartjes op de poten van de spin gingen rechtop staan, wat hij heel mooi vond. Hij begon die spin te tekenen op papier. En nadien ook op een muur in de school. Op school mocht echter niets op de muur staan, er mocht zelfs geen duimspijker in. En dan stond er plots een tekening …

Toen ontdekt werd wie dit gedaan had, werd hij prompt van school gestuurd. Hij ging dan naar de tekenschool, en daarna leerde hij voor fotograaf. Hij slaagde in 1999. Een andere passie van Waf is ‘skateboarden’. Hij versierde zijn board dan ook al gauw met graffiti, en sindsdien is hij elke dag bezig met zijn passie. 

Omri volgde les aan de kunstschool. Ook zij tekent natuurlijk heel graag, en had dan ook altijd heel goede punten voor tekenen. Maar het ging te gemakkelijk. Ze moest er geen moeite voor doen. Ook voor andere vakken deed ze uiteindelijk geen moeite meer, en uiteindelijk stopte ze dan maar met de school. Later verdiende ze wel geld door te tekenen. En toen ze Waf leerde kennen, vroeg hij haar, gezien ze zo prachtig tekende, om het ook eens met een spuitbus te proberen.

Ze begon te oefenen op een muur in hun garage.

Ondertussen heeft ze aan de staat de goedkeuring gevraagd om officieel erkend te worden als ‘kunstenaar’

Het koppel is gekend als Waf en Omri, maar van waar komen nu juist die bijnamen ?

Waf is een merk van laadbakken van vrachtwagens. Als kind zag hij die naam al op vrachtwagens staan. Hij vond het inderdaad meer een naam voor een hond. Die naam bleef echter door zijn hoofd spoken, en hij vond het best wel leuk. Nu zet hij al ‘zoveel’ jaren Waf onder zijn tekeningen, en iedereen noemt hem ook zo.

Omri werkte vroeger in een ziekenhuis. Daar waren heel veel Marokkaanse zieken. Zij wilde graag hun taal leren om beter te kunnen communiceren met hen, en zij leerden haar dan ook verschillende woordjes aan.

'Omri' betekent 'mijn leven'. Je kan ook 'omri' tegen een bijzonder iemand zeggen. Dan betekent het 'ik geef je mijn leven voor altijd'

In vele steden spuiten jongeren 'tags' op de muren. Een 'tag' is eigenlijk een soort handtekening. Het zijn meestal kleine krabbels, waaraan veel mensen zich storen, want het zorgt voor slordige muren. Zij mogen er dan grote tekeningen over spuiten. De steden komen hen dat vaak zelf vragen. Daarna komen er geen 'tags' meer. De jongeren hebben te veel eerbied voor hun werk, en de oudere mensen vinden het meestal ook wel mooi. Zo is iedereen tevreden. Ook het koppel zelf natuurlijk, want de steden betalen hun ervoor.

Volgens Waf moet je niet echt goed kunnen tekenen om graffiti te kunnen spuiten. Het volstaat volgens hem dat je ‘kan zien’. Als je kan zien, kan je tekenen …

Een oud leraar verkondigde "Hij heeft niet genoeg verbeelding". En nu leeft hij van tekeningen. Je moet gewoon veel oefenen. En je moet nieuwe dingen durven proberen.

En natuurlijk moet je er ook een beetje gek voor zijn. De artiesten staan namelijk dag in dag uit in de stank van de spuitbussen, en ook de fysiek moet goed zijn om constant de ladders op en af te kunnen kruipen.

Waf vroeg zelf aan de stad of ze eventueel ook de muren van de carnavalswerkhallen aan de Bergemeersen mochten onder handen nemen. Er stonden heel veel 'tags' op de werkhallen, en dat werkte zoals eerder vermeld natuurlijk 'storend'.

Hij vroeg of hij er een grote tekening mocht overspuiten, maar daar was men niet onmiddellijk mee akkoord. Uiteindelijk konden ze toch een afspraak maken. Waf vraag meestal 50 euro voor een vierkante meter. Die muren zijn echter heel groot, en alles overspuiten zou dus bijna een fortuin kosten. Hij heeft toen voorgesteld  om hem gedurende 10 jaar op die muur te laten schilderen en daar kon de stad zich in vinden.

Zo maakt hij elk jaar zijn eigen graffiti-feest. Hij nodigt dan ook zijn vrienden uit. In principe zou hij elk jaar dezelfde muur beschilderen, maar de stad liet hem in 2004 ook de muur aan de andere kant van de hallen doen.

Waf zelf spuit op de carnavalsmuren praktisch alleen de letters. Omri spuit, ondanks het feit dat ze minder lang bezig is (vanaf 2003)  meestal portretten, omdat zij blijkbaar beter de verhoudingen kan doen kloppen.

Waf en Omri zijn niet enkel in Belgie bekend, hun werken zijn ook terug te vinden in onder andere Spanje, Frankrijk en Polen, en zelfs in New York. Waf ging ook al graffiti spuiten in Rusland, Nederland en Frankrijk.

Interview uit ‘Denderend Aalst’ van 15/09/2013

In 2002 kregen Lieven Piron, ondertussen beter bekend onder zijn artiestennaam ‘WAF’, en zijn ‘Team Alosta’ van de stad de toestemming om de grijze betonmuren van de carnavalswerkhallen wat op te fleuren. De graffitikunstenaars maakten indruk met hun spectaculaire en kleurrijke tekeningen, of ‘tags’ zoals dat heet in het jargon. Sindsdien voegen ze elk jaar tijdens de carnavalsbeurs een stukje aan dat kunstwerk toe. De hallen zijn ondertussen zo goed als afgewerkt en daarom nemen WAF en co ook de kantine onder handen.

WAF is naast kunstenaar ook leraar Plastische Opvoeding aan het Koninklijk Lyceum. Je kan hem samen met zijn internationaal gezelschap van Team Alosta elk jaar opnieuw aan het werk zien tijdens de carnavalsbeurs.

Of hij zin had om dat stukje maagdelijk witte beton van de carnavalskantine ook een beurt te geven?

WAF: “Zeker, al moet ik toegeven dat grotere oppervlakten zoals de hallen zelf leuker zijn, hier moeten we werken op kleinere vlakken.” Maar de hallen zelf zijn nu zo goed als klaar. Wat is na de kantine het volgende? Overschilderen?

WAF: “Ik zou er in elk geval geen moeite mee hebben om er iets nieuw over te zetten. Eens we onze foto hebben van ons werk zijn we eigenlijk content.”

Even terug naar het begin. Hoe lang ben jij al bezig?

WAF: “Met graffitti ben ik al 23 jaar bezig, van mijn veertiende dus. Dat begon vrij anarchistisch. Mijn allereerste tag bestaat nog altijd, ergens in Kerksken, maar ik ga je niet vertellen waar, want die was niet echt legaal (lacht).

Later, toen ik op internaat zat in Gent begon ik 'spinnekopkes' te tekenen. Daarna begon ik grotere tekeningen te maken.

Met enkele vrienden richtte ik Team Alosta op en elk weekend zijn we wel ergens aan het werk in binnen- of buitenland. Van de oorspronkelijke groep ben ik wel nog de enige die in Aalst woont. Ondertussen is ‘Team Alosta’ uitgegroeid tot meer dan een graffiticollectief. We bieden bijvoorbeeld ook workshops muziek en hip hop aan. En onze naam wordt ook al gekozen voor andere

initiatieven, zoek maar eens op via Google. Dat maakt me wel trots.”

Hip hop, de skatecultuur, graffitti, het hangt allemaal samen?

WAF: “Dat is alleszins wat vele mensen met elkaar relateren, maar het gaat niet echt op voor mij. Ik werk het liefste van al met klassieke muziek op de achtergrond. Trouwens, graffiti vindt eigenlijk zijn oorsprong in de punkscene.”

Met hoeveel komen jullie naar de carnavalsbeurs?

WAF: “Met een man of 14. Dit keer zakken er vrienden af uit Nederland, Hongarije, andere Belgische steden… Het internet is in dat opzicht een zegen, je bouwt echt een groot netwerk uit. Zo heb ik ook tijdens mijn vakantie in Colombia kunnen schilderen.”

Sommige tekeningen zijn staaltjes van waaghalzerij, je vindt ze op soms onbereikbare plaatsen. Iets voor jou?

WAF: “Die tekeningen op de zotste plekken vind ik wel ‘cool’, maar geef mij toch maar de rust van mijn atelier.”

Wat vind je nu zelf de mooiste creatie hier op deze hallen?

WAF: “Als ik echt moet kiezen, dan misschien de stadsgebouwen in zwartwit.” 

Hoe bepaal je eigenlijk wat er op zo’n muur komt?

WAF: “Vooraf spreken we een thema af. In dit geval is er altijd een link met Aalst en Carnaval. We werkten al eens rond het thema gebouwen, of rond Cirque du Soleil, vorig jaar was het thema ‘Aalst in de ruimte’ enzovoort. Om in de sfeer van de kantine te blijven wordt het dit jaar waarschijnlijk iets met zatte mensen, of toch iets met drank (lacht).”

>> Aalst in de ruimte - thema van 2012 <<

En dan volgt het moeilijkste: de uitwerking.

WAF: “Vóór de uitwerking brengt de stad eerst een witte verflaag als ondergrond aan. Daar zijn we zeer blij om, want anders komt de verf te makkelijk los door het vocht. We besparen er ook enkele spuitbussen mee. Op woensdag voor de carnavalsbeurs starten we al met de tekeningen op basis van een kleine schets en dan laten we alles mooi op elkaar volgen.”

Ben je eigenlijk zelf een carnavalist?

WAF: “Niet fanatiek, maar ik blijf er toch voor thuis. Op zondag ga ik telkens samen met enkele kameraden in de stoet, maar ik ben er geen weken op voorhand mee bezig. Neen, eigenlijk is dít mijn carnaval (wijst naar de tekeningen op de werkhallen).”

Tot slot: stel je krijgt carte blanche om ergens in Aalst een tekening te maken. Welke plek wordt het?

WAF: “Die grote blinde muur aan de Dendermondse steenweg, daar aan de FIAT-garage. Dat is zo’n lelijke muur, telkens als ik er passeer denk ik van ‘hmm’… Ik weet dat het gebouw eigendom is van Infrabel, misschien moet ik het maar eens op een officiële manier vragen. Maar misschien zijn ze bij

de spoorwegen ook niet zo happig op graffiti, dat kan ook (lacht).”

Foto’s van de werken van dit team zijn terug te vinden op http://www.fotolog.com/waf_alostacrew/ en op http://www.waf-alosta.be/

Een achttal uurtjes. Meer tijd had de Aalsterse graffiti-artiest WAF niet nodig voor een nieuwe opdracht in 2014. Deze acht uurtjes waren nodig om de ingang van de Don Bosco-school in de Bergemeersenstraat in Aalst om te toveren tot een waar kunstwerk.

De grijze muur is nu een landschap met kabbelend water, boompjes en in het groot het Don-Bosco-logo. ‘Ieder jaar lanceren we een project rond schoolverfraaiing’, zegt leerkracht Stefanie D‘Hondt. ‘Grafitti past perfect bij de leefwereld van onze kinderen. Het is een heel mooi welkom voor iedereen die de school binnenwandelt

‘Vooral de reacties van de kinderen zijn tof’, zegt Lieven Piron, beter gekend als WAF. ‘Ik vertrek nu op wereldreis, maar in januari volgend jaar ben ik terug.’

‘Dan gaat hij in samenwerking met de leerlingen ook de muren van onze speelplaats aanpakken’, besluit D‘Hondt.

Bronnen :

Eigen info (interview jaaaaaren geleden voor een bespreking in het SMI)  

Het Nieuwsblad van 17 juni 2014 
tweede foto copyright Paul Uyttersprot